Δυο δυο, στο θρανίο δυο δυο!

Τα μικρόβια την τανάλια τη φοβούνται!

-ξέρεις πώς να το γράψουμε; -θα δούμε, δεν ξέρω… άμα δυσκολευτούμε θα μας βοηθήσει η κυρία -με το «τα» ξεκινάμε πρώτα -μετά; -δεν έβαλες το «α»! -Το έβαλα, δες - «τα»-, αλλά τώρα τι γράμμα πρέπει να βάλουμε; -γράψαμε «τα»; -ΝΑΙ! -ε, μετά δε λέμε Μμμμμμμικρόβια; -ναι, το «Μ» θα βάλουμε, όπως λέμε Μελίνα -και το πρώτο του Μανόλη - τώρα ξέρω…το «κ» και μετά το «ρ» -θέλει μόνο το «ρ» -τι λες ρε; Αφού λέμε «μι Κ Κ Κ ρρρόβια»

Λίγο αργότερα… -Πού φτάνουμε ρε Ειρήνη; καλά, δε βλέπεις; (διαβάζει…) «τη (ν)τανάλια …» -Το «φοβούνται» πρέπει να γράψουμε τώρα -Σιγά τ’αυγά! Το πρώτο του Φραγκιού! -Αφού στο Φραγκιό λέμε Φρρρρ! Εμείς θέλουμε το «Φο» -Θα βάλουμε το ένα μόνο, χωρίς το «ρ» -Ναι, γιατί άμα τα βάλουμε και τα δυο θα λέει Φραντζέσκος, όχι «φοβούνται» -Έγραψες το «β»; -Ναι, κοίτα! (διαβάζει…) «φοβούννννννν» -Χρειάζεται και το «ν», δεν το έγραψες! -Δεν το είχαμε σκεφτεί ακόμη,τώρα θα το γράψω! -Του Νικόλα το γράμμα είναι! _Στο τέλος θα βάλουμε το «ε» γιατί λέμε φοβούντΑΙΑΙΑΙΑΙ

Όταν το κίνητρο είναι ισχυρό…

Κυρία, καλώς ήρθες!

Μ: Θέλουμε να πούμε «κυρία, καλώς ήρθες». Αρχίζει με «κα» Θ: Ποιανού το γράμμα είναι; Μ: Χμμμ, δεν ξέρω, πάμε στο παρουσιολόγιο να δούμε; (στο παρουσιολόγιο διαβάζουν τα ονόματα δυνατά και συμφωνούν ότι κανένα δεν αρχίζει από «κα» Μ:Κυρία, ποιο είναι το «κα»; Κανένα όνομα δεν αρχίζει από «κα»! Ν: Ωχ! Αλήθεια; Και τώρα, πού θα το βρούμε; Θ: Αφού το ξέρεις, πες μας ποιο είναι, βρε κυρία! Προσπαθούσα, φανερά σκεφτική,να θυμηθώ το… «κα» όταν αναπάντεχα… Μ: Να δεις, κυρία, που θα σου το έκλεψε ο Τζακ από το λαιμό! Όλο ζαβολιές είναι αυτός! Χα χα!!! Πάω να φέρω το κουτί με τα γράμματα (βρήκαν το «κα» από την καρτέλα που απεικόνιζε μια κότα) Μ: Το «α» τώρα ε; Θ: όχι, το «Λ» του Λούκας! Μ: το «α» πρώτα, αφού λέμε Καααααααααααλώς ήρθες Θ: εντάξει το «α» με τον ίδιο τρόπο έγραψαν μέχρι «τέλους» τη λέξη «καλώς»

Θ: Τώρα το «ήρθες». Πρώτα το «ι», όπως «Ειρήνη» Μ: Ναι, αλλά γιατί το «ι» γράφεται με «ε»; Θ: Ωχ! Τώρα τι θα κάνουμε; Ειρήνηηηηη (έρχεται η Ειρήνη) Θ: Το όνομά σου αρχίζει με «Ε»! Το ξέρεις; ΕΙΡ: Με «ι» αρχίζει! Θ: Θα το πω στην κυρία (έρχεται και η κυρία…) Μ: κυρία, θέλουμε το «ι», αλλά η Ειρήνη αρχίζει με «ε»! Ειρ: ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΩ ΜΕ «Ε»! (η Θεοδώρα φέρνει μια καρτέλα που απεικονίζει ένα ελικόπτερο κα βεβαίως το γράμμα Έψιλον!) -Να δες! Εεεεελικόπτερο… το ίδιο δεν έχεις κι εσύ; (Εξήγησα τι συμβαίνει με το «ει» και πρότεινα να σκεφτούν πού αλλού μπορούν να το βρουν) Μ: Την αδελφή μου τη λένε «Ιφιγένεια», κάνει αυτό; Ιιιιιιιιφιγένεια! ΚΑΝΕΙ! Ξέρω να το γράψω! (Συνέχισαν ώσπου έφτασαν στο «ε» της λέξης «ήρθες», οπότε και συμφώνησαν ότι είχαν τελειώσει!) Μ: Χμμμ, Ντόρα, δεν τελειώσαμε! Δε γράψαμε το «Σ» Θ: Θέλει «Σ»; Μ: Αφού λέμε «ήρθεςςςςςςςςςςςςςςς»

Ακολουθεί πρωταπριλιάτικο αστείο!

«Από τον ουρανό πέφτει μια αράχνη πάνω στα κεφάλια σας!»

Γιωργία Καλύβα