ΜΥΣΤΡΑΣ-ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑ: B’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΝΝΑ ΣΙΜΙΤΟΠΟΥΛΟΥ & ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ

ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΙ Η Δυναστεία των Παλαιολόγων ήταν η τελευταία αυτοκρατορική οικογένεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Γενάρχης της ήταν ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος ο οποίος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας το 1261, όταν ανακατέλαβε την Κωνσταντινούπολη και κατέλυσε την Λατινική Αυτοκρατορία η οποία είχε ιδρυθεί μετά την Δ' Σταυροφορία. Η Δυναστεία των Παλαιολόγων διήρκεσε μέχρι τις 29 Μαΐου 1453 και την άλωση της Κωνσταντινούπολης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα των Κωνσταντίνο ΙΑ' Παλαιολόγο.

Αυτοκράτορες Η Δυναστεία των Παλαιολόγων αποτελείτο από τους ακόλουθους Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1259-1282) Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος (1282-1328), γιος του Μιχαήλ Η' Μιχαήλ Θ' Παλαιολόγος (1295-1320), συναυτοκράτορας, γιος του Ανδρόνικου Β' Ανδρόνικος Γ' Παλαιολόγος (1328-1341), γιος του Μιχαήλ Θ' Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος (1341-1391), γιος του Ανδρόνικου Γ' Ανδρόνικος Δ' Παλαιολόγος (1376-1379), πρωτότοκος γιος του Ιωάννη Ε' Ιωάννης Ζ' Παλαιολόγος (1390), γιος του Ανδρόνικου Δ' και εγγονός του Ιωάννη Ε' Ανδρόνικος Ε' Παλαιολόγος (1403-1407), συναυτοκράτορας, γιος του Ιωάννη Ζ' Μανουήλ Β' Παλαιολόγος (1391-1425), δευτερότοκος γιος του Ιωάννη Ε' Ιωάννης Η' Παλαιολόγος (1425-1448), πρωτότοκος γιος του Μανουήλ Β' Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος (1449-1453), νεότερος γιος του Μανουήλ Β'

Δεσπότες του Μυστρά Θεόδωρος Β' Παλαιολόγος, Δεσπότης το διάστημα 1407-1443 Θεόδωρος Α' Παλαιολόγος, Δεσπότης το διάστημα 1383-1407 Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Δεσπότης το διάστημα 1443-1449 Δημήτριος Β' Παλαιολόγος, Δεσπότης το διάστημα 1449-1460 Θωμάς Παλαιολόγος, Δεσπότης το διάστημα 1428-1460

Οικόσημα Παλαιολόγων Σημαία με τα εμβλήματα της Δυναστείας των Παλαιολόγων πριν από την αυτοκρατορία του Μιχαήλ Θ' το 1259. Ο δικέφαλος αετός, με το μονόγραμμα (συμπίλημα) των Παλαιολόγων στο κέντρο. Η σημαία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας επί Παλαιολόγων, στα μέσα του 14ου αιώνα, σύμφωνα με τον ισπανικό άτλαντα Conoscimento de todos los reinos. Το λεγόμενο «βασιλικό φλάμουλο» στα μέσα του 14ου αιώνος, όπως περιγράφεται από τον ψευδο- Κωδινό και τον ισπανικό άτλαντα Conoscimento de todos los reinos.

Οι Παλαιολόγοι ήταν οι πρώτοι βυζαντινοί αυτοκράτορες που χρησιμοποίησαν οικόσημα και θυρεούς, ακολουθώντας τη συνήθεια που εμφανίσθηκε στη Δυτική Ευρώπη στο τέλος του 12ου αιώνα. Στην αρχή το οικόσημο τους ήταν ένας χρυσός σταυρός σε ερυθρό υπόβαθρο. Μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος πρόσθεσε τα τέσσερα τα ονομαζόμενα Πυρεκβόλα, τα οποία έμοιαζαν στο σχήμα του γράμματος Β και για αυτό υποδείκνυαν το ρητό Βασιλεύς Βασιλέων, Βασιλεύων Βασιλευόντων. Νόμισμα του Γουλιέλμου Θ' Παλαιολόγου, Μαρκησίου του Μονφερράτου (1494-1518), με το βυζαντινό δικέφαλο αετό και το οικόσημο των Παλαιολόγων Ένα άλλο, κοινό έμβλημα των Παλαιολόγων ήταν ο δικέφαλος αετός, που μερικές φορές έφερε και το μονόγραμμα του αυτοκράτορα στο κέντρο, για το οποίο δεν υπάρχουν αναφορές χρήσης του σε οικόσημα στο Βυζάντιο. Το δικαίωμα να φέρουν το δικέφαλο αετό στα οικόσημά τους παραχωρήθηκε όμως σε ορισμένες δυτικές οικογένειες, ενώ χρησιμοποιήθηκε, μαζί με το τετραγραμμικό σταυρό, και από τον κλάδο των Παλαιολόγων που κατέστησαν μαρκήσιοι του Μονφερράτου από το 1301 ως το 1533.

Θεόδωρος Α' Παλαιολόγος Ο Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος, δεύτερος δεσπότης του Μορέως (1382-1407) και πρώτος από την οικογένεια των Παλαιολόγων, γεννήθηκε μετά το 1355 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε το 1407 στο Μυστρά. Ήταν ο τρίτος (ή τέταρτος) γιος του αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου και της συζύγου του Ελένης Καντακουζηνής, κόρης του πρώην αυτοκράτορα Ιωάννη Στ΄ Καντακουζηνού. Το 1376 του δόθηκε πιθανώς ο τίτλος του δεσπότη και ανέλαβε τη διοίκηση της Θεσσαλονίκης. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους φυλακίστηκε στον πύργο του Ανεμά στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον πατέρα του και τον αδελφό του Μανουήλ Β´ ύστερα απο το πραξικοπημα του αδελφού του Ανδρόνικου Δ΄. Το 1379 ο Ιωάννης Ε΄ αποκαταστάθηκε στο βυζαντινό θρόνο και επέλεξε το Θεόδωρο ως διάδοχο του πρώτου δεσπότη του Μορέως Μανουήλ Καντακουζηνού (1349-1380) μετά το θάνατο του τελευταίου. Ο Θεόδωρος Α΄ έφθασε στην Πελοπόννησο στα τέλη του 1382 και από την αρχή αντιμετώπισε σημαντικές δυσκολίες. Ο εξάδελφός του, σεβαστοκράτωρ Δημήτριος Α' Καντακουζηνός γιος του πρώην αυτοκράτορα Ματθαίου Καντακουζηνού, προσπάθησε μετά το θάνατο του δεσπότη Μανουήλ να καταλάβει την εξουσία με τη βοήθεια των Ναβαρραίων και των Τούρκων. Όμως ο Θεόδωρος αν δεν χρειάστηκε να πολεμήσει για πολύ εναντίον του, διότι το 1384 ο Δημήτριος πέθανε. Εκτός από τον Καντακουζηνό εναντίον του Θεόδωρου Α΄ στράφηκαν και οι ισχυροί φεουδάρχες του δεσποτάτου, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος που κράτησε περίπου μια πενταετία. Επίσης το 1384 ο δεσπότης αποπειράθηκε να παραδωσει τη Μονεμβασία στους Βενετούς για να απαλλαγεί από τον άρχοντα της πόλης και σφοδρό πολέμιό του, Παύλο Μαμωνά. Το ίδιο έτος παντρεύθηκε τη Βαρθολομαία, κόρη του άρχοντα της Κορίνθου και δούκα των Αθηνών Νέριο Α' Ατσαϊόλι. Μαζί με τον πεθερό του ο Θεόδωρος Α΄ κατέλαβε το 1388 το Άργος, ενώ ο Νέριο Α΄ το Ναύπλιο, πόλεις που ανήκαν στη Βενετία. Ωστόσο το 1394 υπό την απειλή των Οθωμανών Τούρκων και ζητώντας συμμάχους επέστρεψε το Άργος στη Βενετία. Το 1394 ο δεσπότης βρέθηκε στην αυλή του Οθωμανού σουλτάνου Βαγιαζήτ Α'στις Σέρρες μαζί με άλλους ηγεμόνες των Βαλκανίων. Ο σουλτάνος κράτησε αιχμάλωτο το Θεόδωρο Α΄ και στη συνέχεια προέλασε στη νότια Ελλάδα. Ο Θεόδωρος Α΄ κατάφερε να δραπετεύσει από το Οθωμανικό στρατόπεδο και κατέφυγε στην Πελοπόννησο, όπου και άρχισε να προετοιμάζει την άμυνα του δεσποτάτου. Μετά το θάνατο του Νέριο Α΄ το 1394 ο Θεόδωρος Α΄ ήρθε σε σύγκρουση με τον δεύτερο γαμπρό του Νέριο Α΄,, Κάρολο Α' Τόκκο Παλατίνο κόμη της Κεφαλλονιάς και της Λευκάδας, για την διεκδίκηση της Κορίνθου. Ο Κάρολος Α΄ Τόκκο, στον οποίο ο Νέριο Α΄είχε κληροδοτήσει την Κόρινθο μέσω της κόρης του, Φραντζέσκας Ατζαγιόλι, ζήτησε τη βοήθεια των Ναβαρραίων και των Οθωμανών. Ο Τούρκος στρατηγός Εβρενός Μπεγκ νίκησε το Θεόδωρο Α΄ έξω από την Κόρινθο το Φεβρουάριο του 1395, αλλά ο Βυζαντινός στρατηγός Δημήτριος Ραούλ Παλαιολόγος κατάφερε να νικήσει τους Ναβαρραίους στις 4 Ιουνίου 1395 στο Λεοντάρι, αιχμαλωτίζοντας μάλιστα και τον αρχηγό τους Πέτρο Σαν-Σουπεράν μαζί με πολλούς βαρόνους. Μετά απο αυτήν την εξέλιξη ο Κάρολος Α΄ Τόκκο παρέδωσε έναντι χρηματικού ποσού την Κόρινθο στο Θεόδωρο Α΄ στα τέλη του 1395. Σε πύλη της πόλης στήθηκε ανδριάντας του δεσπότη ως ανάμνηση του θριαμβευτικού γεγονότος. Η εξάπλωση των Τούρκων στη Βαλκανική περιόριζε το πεδίο δράσης του δεσπότη. Ο Θεόδωρος Α΄ ήθελε να ασφαλίσει την Πελοπόννησο οχυρώνοντας τον Ισθμό, γι' αυτό προσπάθησε να αποδώσει την Κόρινθο στη Βενετία με αντάλαγμα συμμετοχή της Γαληνοτάτης στα έξοδα του τείχους του Ισθμού. Οι διαπραγματεύσεις με τη Βενετία απέτυχαν και οι Τούρκοι το 1397 πραγματοποίησαν μια απο τις φοβερότερες επιδρομές στην Πελοπόννησο καταστρέφοντας ολοσχερώς το Άργος που ανήκε στη Βενετία. Ο δεσπότης απελπισμένος από τα αδιέξοδα της πολιτικής του και αποθαρρυμένος από την προέλαση των Τούρκων πούλησε το 1397 την Κόρινθο στους Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου. Το 1400 τους παραχώρησε σχεδόν ολόκληρο το δεσποτάτο με την πρωτεύουσα του Μυστρά και άλλες σημαντικές πόλεις. Ο ίδιος αποσύρθηκε στη Μονεμβασία, αλλά οι αντιδράσεις του λαού του Μυστρά εναντίον των Ιωαννιτών ήταν σφοδρότατες. Ο δεσπότης αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Μυστρά για να κατευνάσει τα οξυμένα πνεύματα, ενώ οι κάτοικοι δήλωσαν πως δεν θα τον δέχονταν πίσω αν δεν ακύρωνε τη συμφωνία με τους Ιππότες. Το 1404 οι Ιππότες, αντιμετωπίζοντας δυσκολίες με τον τοπικό πληθυσμό, πούλησαν πίσω το δεσποτάτο στο Θεόδωρο Α΄. Στα τελευταία χρόνια της ηγεμονίας του ο Θεόδωρος Α΄ διεξήγαγε πολέμους εναντίον των Φράγκων της Πελοποννήσου και ειδικότερα εναντίον του πρίγκιπα της Αχαΐας Κεντυρίωνα Β΄ Ζακκαρία χωρίς όμως να σημειώσει μεγάλες επιτυχίες. Στις 24 Ιουνίου 1407 ο δεσπότης Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος πέθανε ύστερα από ασθένεια στο Μυστρά έχοντας καρεί πρώτα μοναχός με το όνομα Θεοδώρητος.

Θεόδωρος Β' Παλαιολόγος Ο Δεσπότης Θεόδωρος Β΄ Παλαιολόγος (1407-1443) ήταν γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου (1391-1425) και ανιψιός του προκατόχου του Θεοδώρου Α΄ Παλαιολόγου (1383-1407).Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη περί το 1396. Μετά το θάνατο του θείου του Θεοδώρου τον διαδέχτηκε στην ηγεμονία της Πελοποννήσου, λόγω όμως του νεαρού της ηλικίας του επιτροπευόταν από τον πρωτοστράτορα Μανουήλ Φραγκόπουλο. Μέχρι το 1415 περίπου έντονη ήταν η συμμετοχή του αυτοκράτορα Μανουήλ στη διοίκηση του δεσποτάτου, εξασφαλίζοντας την υποταγή του Γενουάτη Κεντυρίωνα Ζακκαρία και άλλων τοπικών αρχόντων. Επίσης ενδιαφέρθηκε για την ανοικοδόμηση του εξαμιλίου τείχους στον Ισθμό. Μετά το 1415 ο Μανουήλ ανεχώρησε οριστικά για την Κωνσταντινούπολη αφήνοντας τον διάδοχο Ιωάννη σαν βοηθό του Θεοδώρου. Μετά το 1418 ο Ιωάννης ανεχώρησε και τη θέση του στο δεσποτάτο, ως συνεργάτη του Θεοδώρου, ανέλαβε ο Θωμάς Παλαιολόγος. Το 1422 ο Θεόδωρος απέτυχε να αντιμετωπίσει την εισβολή των Τούρκων στην Πελοπόννησο. Αργότερα ασχολήθηκε με την απόσπαση εδαφών από τους Φράγκους. Το 1427εκδήλωσε την πρόθεση να παραιτηθεί και να ασπαστεί το μοναχισμό. Όταν όμως έφτασε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος από την Κωνσταντινούπολη για να τον διαδεχτεί αρνήθηκε να αποχωρήσει. Αργότερα μετά την κατάκτηση ολόκληρης της Πελοποννήσου από τον Κωνσταντίνο αποφασίστηκε να διαιρεθεί το δεσποτάτο σε 3 μέρη και ο Θεόδωρος περιορίστηκε στο 1/3 με έδρα το Μυστρά. Το 1443 παραιτήθηκε από τις κτήσεις του με αντάλλαγμα κάποιες θέσεις στη Θράκη, με έδρα τη. Σηλυβρία Στόχος του ήταν να είναι κοντά για να διαδεχτεί τον άκληρο Ιωάννη Η΄. Όμως πέθανε τον Ιούνιο του 1448, λίγους μήνες πρν από τον Ιωάννη, τον οποίον τελικά διαδέχτηκε ο Κωνσταντίνος. Στα χρόνια της ηγεμονίας του ο Μυστράς γνώρισε μεγάλη πολιτιστική λάμψη, αναδεικνυόμενος σε ένα από τα λαμπρότερα κέντρα του Ελληνικού κόσμου, επί των ημερών του μάλιστα έδρασε στην περιοχή ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός. Συχνά παρουσιάζεται ως προστάτης των γραμμάτων αλλά ταυτόχρονα και ως ένας θρησκόληπτος και κυκλοθυμικός. Όμως είναι σαφές πως στο Μυστρά οι περιστάσεις δεν του επέτρεψαν να αναπτύξει δράση και γρήγορα επισκιάστηκε από τον αδελφό του Κωνσταντίνο, έτσι οι κρίσεις γι’ αυτόν, προερχόμενες κυρίως από το Σφραντζή, που ήταν πιστός φίλος του Κωνσταντίνου, δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε πλήρως τον χαρακτήρα του. Εν τέλει παρέμεινε πάντοτε στη σκιά των αδελφών του Ιωάννη, Κωνσταντίνου και Θωμά.

Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος Κωνσταντίνος ΙΑ΄Παλαιολογος, Ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ ο Παλαιολόγος (9 Φεβρουαρίου 1404 - 29 Μαΐου 1453 (49 ετών) ) ή ο επονομαζόμενος Μαρμαρωμένος Βασιλιάς ήταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας του οποίου η ηρωϊκή αντίσταση κατά των Οθωμανών σφράγισε τις ύστατες στιγμές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Η Άλωση της Πόλης Στις 28 Μαΐου, ο Μωάμεθ αποφάσισε τη γενική και τελική επίθεση εναντίον της πόλης. Ο Κωνσταντίνος, μετά την τέλεση της θείας λειτουργίας στον ναό της Αγίας Σοφίας, ενθάρρυνε τη φρουρά που θα έδινε τον αγώνα για την απόκρουση τής μεγάλης επίθεσης. Πράγματι, η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε, αλλά η αναπλήρωση των απωλειών τής φρουράς ήταν δύσκολη. Ο τραυματισμός του Γενουάτη Ιουστινιάνη υπήρξε σοβαρό πλήγμα. Τέλος και ενώ ο Κωνσταντίνος αγωνιζόταν με στο πλευρό των στρατιωτών του ως απλός στρατιώτης, οι Τούρκοι μπήκαν στην πόλη το πρωί της 29ης Μαΐου του 1453. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στον αλλόθρησκο κατακτητή και έγινε πηγή θρύλων και παραδόσεων στη μνήμη τού λαού. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, ο οποίος με το φρόνημα και την αυτοθυσία του, σημάδεψε χαρακτηριστικά το γεγονός τής πτώσης. Ο αυλικός του Γεώργιος Φραντζής διηγείται με απλότητα τον θάνατο τού τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα: Η αναγνώριση του νεκρού αυτοκράτορα συνοδεύθηκε από την εντολή τού σουλτάνου Μωάμεθ Β’ να ταφεί με τις αρμόζουσες βασιλικές τιμές, χωρίς όμως να ανακοινωθεί και ο τόπος της ταφής. Οι μυστικοί πόθοι τού λαού συνέδεσαν τον θρύλο τού μαρμαρωμένου βασιλιά, με την ελπίδα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τής αυτοκρατορίας. Ο θρύλος λέει ότι τη στιγμή που ο βασιλιάς περικυκλώθηκε από τους Τούρκους, ένας άγγελος του Κυρίου τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε. Στη σπηλιά αυτή περιμένει για αιώνες ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς" να ξαναέρθει την κατάλληλη στιγμή, "το πλήρωμα του χρόνου", και ο άγγελος Κυρίου θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη. Άλλοι θρύλοι και προφητείες αναφέρουν ότι θα τους κυνηγήσει μέχρι την "Κόκκινη Μηλιά" και στη μάχη που θα γίνει οι Τούρκοι θα νικηθούν και "θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα τους". Ο θρύλος προσθέτει, ακόμα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνεχώς να ανακαλύψουν τη σπηλιά, όπου βρίσκεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς για να χτίσουν την είσοδό της, ώστε να μην μπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως, οι προσπάθειες τους είναι συνεχώς άκαρπες, αφού ο άγγελος προστατεύει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και περιμένει την εντολή του Θεού για να τον ξυπνήσει. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ' κοινώνησε Θεία Ευχαριστία από τα χέρια του ενωτικού Πατριάρχη Ισιδώρου(1452-53) λίγες μόνο ώρες πριν από τον θάνατό του. Θεωρείται Άγιος από τους Ελληνόρυθμους Καθολικούς.

Δημήτριος Β' Παλαιολόγος Ο Δημήτριος Παλαιολόγος (1407-1470) υπήρξε ισχυρός ηγεμόνας του Δεσποτάτου του Μυστρά, Λήμνου, Μεσημβρίας και Θάσου.Στον Μυστρά βασίλευσε το διάστημα 1428-1460. Ήταν γιος του Μανουήλ Β', ενώ μητέρα του ήταν η Έλενα Ντράγκας από την Σερβία. Αδελφοί του ήταν ο αυτοκράτωρ Ιωάννης Η', Κωνσταντίνος ΙΑ‘ ο, Θεόδωρος Β' και ο Δεσπότης του Μοριά Θωμάς. Ο Δημήτριος και ο Θωμάς ήταν ισχυροί ανταγωνιστές και έτρεφαν μεγάλο μίσος ο ένας για τον άλλο. Ο Δημήτριος έτρεφε φιλίες με τους Τούρκους κατακτητές και γιαυτό προσκάλεσε τον Τούρκο στρατηγό Τουραχάν της Θεσσαλίας για να συμμαχήσει μαζί του κατά του Θωμά, που ήταν Ενετόφιλος. Ως άρχοντας ήταν σκληρός και ταλαιπώρησε τους υπηκόους του με βαριά φορολογία.Όταν οι κάτοικοι της Πελοποννήσου εξεγέρθηκαν με αρχηγό τον Μιχαήλ Καντακουζηνό, ο Δημήτριος ξανά ζήτησε την βοήθεια του Τουραχάν, ο οποίος κατέβηκε με στρατό στην Πελοπόννησο. Ο Τουραχάν κατέπνιξε την επανάσταση και ελευθέρωσε τον πολιορκημένο Δημήτριο, αλλά και τον επίσης πολιορκημένο Θωμά που είχε οχυρωθεί στην Πάτρα.Για τις συνεχείς υπηρεσίες του προς τους Τούρκους κατακτητές έλαβε την εξουσία της Λήμνου, Ίμβρου, Θάσου και Σαμοθράκης.Έγινε καλόγερος στην Αδριανούπολη και έλαβε το όνομα Δαβίδ. Θωμάς Παλαιολόγος Ο Θωμάς Παλαιολόγος (1409/10 - 1465) υπήρξε πρίγκηπας του Βυζαντίου, Δεσπότης του Μωριά και Πρίγκηπας της Αχαΐας.Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1409 ή 10. Ήταν ο μικρότερος γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της Έλενας Ντράγκα, θυγατέρας του πρίγκηπα της Σερβίας Κωνσταντίνου. Το 1417/18 ήρθε στον Μυστρά και από το 1428 ηγεμόνευσε μαζί με τον αδερφό του, Θεόδωρο, Κωνσταντίνο ΙΑ‘, και Δημήτριο. Ο Δημήτριος ήταν τουρκόφιλος, ενώ ο Θωμάς ήταν ενετόφιλος. Κατέφυγε στη Ρώμη και ασπάσθηκε την καθολική πίστη.Απεβίωσε στις 12 Μαΐου 1465 στη Ρώμη. Κόρη του ήταν η Ζωή, σύζυγος του Ρώσου Μεγάλου Δούκα Ιβάν Γ'.

Παλαιολόγεια Δυναστεία Η Παλαιολόγεια Δυναστεία είναι η τριλογία για την παλαιολόγεια εποχή και την ομώνυμη δυναστεία που συνέγραψε ο Γιώργος Λεονάρδος, για την οποία βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος. και κυρίως για το τρίτο ιστορικό μυθιστόρημα της τριλογίας αυτής Ο τελευταίος Παλαιολόγος, που αναφέρεται στον Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο. Το έργο της τριλογίας αυτής ολοκληρώνεται με το προσάρτημα του ιστορικού μυθιστορήματος του συγγραφέα «Ζωή Σοφία Παλαιολογίνα – Από το Βυζάντιο στη Ρωσία», η ηρωίδα του οποίου, κόρη του δεσπότη Θωμά Παλαιολόγου, αδελφού του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, παντρεύτηκε τον Ρώσο ηγεμόνα Ιβάν Γ' της Ρωσίας.

Μυστράς Ο Μυστράς ήταν Βυζαντινή πολιτεία της Πελοποννήσου και απέχει έξι χιλιόμετρα ΒΔ της Σπάρτης. Σήμερα είναι ερειπωμένος, αν και έχουν αναστηλωθεί ορισμένα κτίσματα, όπως τα παλάτια, και αποτελεί πολύτιμη πηγή για τη γνώση της ιστορίας, της τέχνης και του πολιτισμού των δύο τελευταίων αιώνων του Βυζαντίου. Η ιστορία "της νεκρής πολιτείας" σήμερα του Μυστρά αρχίζει από τα μέσα του 13ου αιώνα, όταν συμπληρώθηκε η κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Φράγκους. Το 1249 ο Γουλιέλμος Β' Βιλλαρδουίνος έκτισε το κάστρο του στην ανατολική πλευρά του Ταϋγέτου, στην κορυφή ενός υψώματος με απότομη και κωνοειδή μορφή, που λεγόταν Μυστράς ή Μυζυθράς λόγω του σχήματός του ή εκ του ονόματος του παλαιότερου ιδιοκτήτη που λεγόταν Μυζηθράς Μετά την ήττα των Φράγκων στη μάχη της Πελαγονίας το 1259, το κάστρο του Μυστρά παραχωρήθηκε στο Βυζαντινό αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο. Από το 1262 έγινε έδρα βυζαντινού στρατηγού του "σεβαστοκράτορος" και από τότε άρχισε η κυρίως ιστορική περίοδός του, που διήρκεσε δύο αιώνες. Οι κάτοικοι της γειτονικής Λακεδαίμονος έρχονται και εγκαθίστανται γύρω από το κάστρο, γι' αυτό και η κατοικημένη περιοχή, που ονομάζεται χώρα οχυρώθηκε με τείχος. Συν τω χρόνω δημιουργήθηκε και νέα συνοικία, έξω από το τείχος, που ονομάσθηκε κάτω χώρα και προστατεύθηκε επίσης με τείχος. Από το 1308 το σύστημα της διοικήσεως μεταβάλλεται και οι στρατηγοί γίνονται μόνιμοι διοικητές και κατά τα μέσα του 14ου αιώνα ο Μυστράς καθίσταται πρωτεύουσα της Βυζαντινής Πελοποννήσου. Έτσι δημιουργήθηκε το Δεσποτατο του Μωρεως. Συνετοί Δεσπότες, όπως ο Μανουήλ Καντακουζηνός, ο Θεόδωρος Β' Παλαιολόγος, ο Κωνσταντινος ο Β΄ Παλαιολογος, ο μετέπειτα τελευταίος αυτοκράτωρ του Βυζαντίου, συνετέλεσαν ώστε ο Μυστράς να επεκτείνει την εξουσία του σε όλη την Πελοπόννησο και να γίνει εστία της πολιτικής και πνευματικής ζωής της αυτοκρατορίας, καθώς και το κέντρο της αναγεννήσεως των γραμμάτων και των τεχνών. Σοφοί, καλλιτέχνες και λόγιοι συγκεντρώνονταν στην αυλή του Δεσπότου, σπουδαιότερος και σημαντικότερος απ' όλους, ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων. Το 1460 ο Μυστράς παραδίνεται στους Τούρκους και από τότε αρχίζει η παρακμή του. Την περίοδο 1687 έως 1715 τον Μυστρά, όπως και όλη την Πελοπόννησο, τον κατείχαν οι Βενετοί. Και το 1770, κατά την επανάσταση του Ορλώφ, ένα μικρό στράτευμα Ελλήνων και Ρώσων έκλεισε την τούρκικη φρουρά μέσα στο κάστρο. Τότε οι Τούρκοι κάτοικοι της πόλεως, αν και παραδόθηκαν με τον όρο να εξέλθουν με τις οικογένειές τους, κατά την έξοδό τους εξολοθρεύτηκαν από απειθάρχητους Μανιάτες, που μόνο χάρη στον τότε Μητροπολίτη που μπήκε μεσ΄ τη μάχη με το σταυρό κατόρθωσε να συγκρατήσει τους Μανιάτες. Στην επανάσταση του 1821 η συμμετοχή του Μυστρά είναι σημαντική. Το 1825 λεηλατήθηκε από τους Αιγυπτίους του Ιμπραήμ και από τότε σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε και ιδρύθηκε ο νέος Μυστράς, το σημερινό ομώνυμο χωριό στους πρόποδες του λόφου. Με την ίδρυση του ελεύθερου κράτους οι Αρχές της επαρχίας Λακωνίας εγκαταστάθηκαν στον ερειπωμένο Μυστρά, λίγο όμως αργότερα, το 1834 ο Βασιλιάς Όθων θεμελιώνει τη νέα πόλη, τη Σπάρτη, επί του πρώτου πολεοδομικού σχεδίου που εκπονήθηκε στην Ελλάδα για να ακολουθήσει στη συνέχεια το Γύθειο, μετά από αίτηση των κατοίκων του Μυστρά να επανασχεδιαστεί η πόλη της Σπάρτης από αρχιτέκτονες που ο Ιωάννης Καποδίστριας θα έστελνε, πριν τη δολοφονία του. Από τότε άρχισαν να εγκαταλείπουν το Μυστρά και οι τελευταίοι κάτοικοί του. Ένα δίστιχο που λεγόταν γύρω στα 1840 εγκωμίαζε τα διπλανά χωριά, ενώ υπενθύμιζε την εγκατάλειψη του Μυστρά.

Οι εκκλησίες του Μυστρά Άγιος Δημήτριος (Μητρόπολη) κτίσθηκε το 1310. Βασιλική ξυλόστεγη, με ωραία γλυπτά στο τέμπλο και τοιχογραφίες. Στο προαύλιό της βρίσκεται το Μητροπολιτικό μέγαρο, σήμερα το Μουσείο του Μυστρά. Ευαγγελίστρια, μονώροφη με χαρακτηριστικό πλατύ νάρθηκα. Άγιοι Θεόδωροι, με το χαρακτηριστικό πασίγνωστο οκτάγωνο τρούλο, η μεγαλύτερη και αρχαιότερη εκκλησία του Μυστρά. Διατηρεί εντυπωσιακές τοιχογραφίες, μεταξύ των οποίων και προσωπογραφία του Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου με χρονολογία 1423. Εδώ και ο τάφος του Δεσπότη του Μορέως Θεοδώρου Α'. Αφεντικό, έτσι ονομάζεται τρίκλινος διώροφος τρουλωτός ναός με δύο εκατέρωθεν παρεκκλήσια εκείνο των "χρυσοβούλλων" επειδή εσωτερικά καλύπτεται με αγιογραφική σύνθεση αγέλων να κρατούν χρυσόβουλλα των ετών 1314, 1319, 1320 και 1322, και το άλλο του Ανδρόνικου που εικονίζονται ο Αυτοκράτορας Ανδρόνικος και ο Δεσπότης του Μυστρά Θεόδωρος Α' Παλαιολόγος.Όλες οι παραπάνω εκκλησίες βρίσκονται στο ένα τμήμα της πόλης του Μυστρά του Βροχοτονίου. Στο άλλο τμήμα δίπλα στον εντυπωσιακό πύργο  εκκλησία χτισμένη μέσα σε σπηλιά, πρόκειται για το καθολικό της μονής της Παναγίας της Περιβλέπτου του 1350. Πάνω από την Περίβλεπτο ορθώνεται η μονή της Παντάνασσας (γυναικείο μοναστήρι), η εκκλησία της οποίας είναι το καλλίτερο διατηρούμενο μνημείο. Εκεί βρίσκονται και οι τάφοι της δέσποινας Κλεόπα Μαλατέστα και της Θεοδώρας, της συζύγου του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Αγία Σοφία, πάνω από τα παλάτια των Δεσποτάδων, μικρή και απέριττη του 1350 και τέλος Άγιος Νικόλαος, σταυροειδής τρουλωτός κτισμένος επί τουρκοκρατίας. Γενικά οι εκκλησίες του Μυστρά αποτελούν χώρο μάθησης της βυζαντινής αρχιτεκτονικής, ζωγραφικής, αγιογραφίας και χωροταξικής μελέτης της εποχής λίγο πριν την αναγέννηση.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ