Με μια πρώτη ματιά, ο πίνακας αυτός δεν τράβα το βλέμμα του παρατηρητή. Ωστόσο, παρατηρώντας τον πιο προσεκτικά διακρίνουμε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία συντελούν στη διαμόρφωση μιας θετικής εντύπωσης προς αυτόν.
Στον πίνακα αυτό απεικονίζεται προσωποποιημένη η χώρα μας, ΕΛΛΑΔΑ. Από την έκφραση του προσώπου της,από το λύγισμα των γονάτων της, απ’ την στάση των χεριών της και το ανοιχτό στήθος της καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για μια απελπισμένη γυναίκα, η οποία βρίσκεται σε δύσκολη θέση.
Ο Ντελακρουά, τοποθετώντας την Ελλάδα εξαντλημένη μπροστά από μαύρο σκοτάδι και την ομίχλη θέλει να μας μεταφέρει στην ερειπωμένη πόλη, στην οποία το μόνο που απέμεινε είναι η Πίστη Στον Ύψιστο Θεό (βλ. στάση των χεριών της γυναίκας).
Ἄ κρα το ῦ τάφου σιωπ ὴ στ ὸ ν κάμπο βασιλεύει· Λαλε ῖ πουλί, παίρνει σπειρί, κ ᾿ ἡ μάνα τ ὸ ζηλεύει. Τ ὰ μάτια ἡ πείνα ἐ μαύρισε· στ ὰ μάτια ἡ μάνα μνέει· Στέκει ὁ Σουλιώτης ὁ καλ ὸ ς παράμερα, κα ὶ κλαίει: « Ἔ ρμο τουφέκι σκοτεινό, τί σ ᾿ ἔ χω ῾ γ ὼ στ ὸ χέρι; Ὁ πο ῦ σ ὺ μο ὔ γινες βαρ ὺ κι ὁ Ἀ γαρην ὸ ς τ ὸ ξέρει.» Μ ὲ χίλιες βρύσες χύνεται, μ ὲ χίλιες γλ ῶ σσες κρένει: Ὅ ποιος πεθάν ῃ σήμερα χίλιες φορ ὲ ς πεθαίνει. Διονύσιος Σολωμός