ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη μέρα του Νοεμβρίου όταν θα γινόταν η σχολική φωτογράφιση. Είχα άγχος για το τι θα πουν οι συμμαθητές μου που δεν μπορούσα να φορέσω τα παπούτσια μου… Ένιωθα τόσο άσχημα! Ευτυχώς δεν ήμουνα η μόνη ξυπόλητη γιατί το σχολείο βρισκόταν σε φτωχική γειτονιά και τα παιδιά δεν ήταν και τόσο πλούσια. Το μόνο που είχε αξία για εμένα ήταν ένα ζευγάρι καλά παπούτσια που τα είχα φορέσει μόνο δύο φορές. Η μια ήταν στον γάμο της μεγάλης μου αδερφής, της Μαριάννας, και η άλλη ήταν στην βάφτιση του μικρού μου αδερφού, του Γιώργου. Η μαμά μου δεν με αφήνει να βάζω τα παπούτσια μου στο σχολείο, γιατί λέει ότι δεν είναι και κανένα σπουδαίο γεγονός. Εγώ όμως έκανα το λάθος και έβαλα τα παπούτσια στο σχολείο! Τότε άρχισε ο σωστός χαμός. Πήγα στο σχολείο με ένα κεφάλι γεμάτο τύψεις. Σκεφτόμουν ότι θα είμαι ωραία στην φωτογράφιση αλλά είπα ψέματα στην μητέρα μου που ποτέ δεν το είχα ξανακάνει. Απορώ ακόμα πώς μπόρεσα να τα φορέσω χωρίς να με δεί. Στο σχολείο όλοι με θαύμαζαν που φορούσα ωραία καλογυαλισμένα παπούτσια.

Είχα ξεχάσει όμως το βασικότερο Είχα ξεχάσει όμως το βασικότερο.Τ ην ημέρα εκείνη οι καθηγητές παρέδιδαν τους βαθμούς στους γονείς! Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Στην φωτογράφιση είχα ένα αμήχανο χαμόγελο γιατί ήξερα τι θα επακολουθήσει έπειτα. Αφού τελείωσε η φωτογράφηση είδα την μητέρα μου να μπαίνει από την εξώπορτα…

…Στεκόμουνα δίπλα στην καθηγήτρια και περίμενα να έρθει η σειρά της μαμάς μου. Ύστερα από λίγο βλέπω την μητέρα μου να πλησιάζει και να λέει στην καθηγήτρια -Γεια σας. Είμαι η μητέρα της Ελπίδας -Γεια σας. Λέει η κ. Ελευθερία -Θα ήθελα να μάθω για την πρόοδο του παιδιού μου -Λοιπόν οφείλω να σας πω ότι η Ελπιδούλα σας είναι ένα εξαιρετικό παιδί με αφοσίωση και πείσμα στο μάθημα. Την θεωρώ από τις καλύτερες μαθήτριες. -Ευχαριστώ πολύ. Είπε η μητέρα μου και άφησε ένα μπουκέτο λουλούδια στην έδρα.

Καθώς γυρίζαμε στην διαδρομή είχα κατεβασμένο το κεφάλι κάτω και η μητέρα μου με κοίταζε με ένα απειλητικό βλέμμα σαν να μου έλεγε θα δεις τι θα γίνει στο σπίτι. Τελικά αυτό που περίμενα δεν έγινε. Η μαμά λόγω καλών βαθμών δεν πήρε τη βίτσα από το ράφι αλλά δεν είχα κανένα απολύτως δώρο σε σχέση με τις άλλες χρονιές. Αυτό το λάθος μου σημάδεψε την ζωή και από τότε δεν ξανά παράκουσα την μητέρα μου…!

Έλενα, Βασιλική, Παναγιώτης Έχετε δημιουργήσει μια ευαίσθητη ιστορία αξιοποιώντας το εικονιστικό υλικό. Ωστόσο θα ήταν καλό κάθε φορά που αλλάζει η θεματική παράγραφος να αλλάζετε και διαφάνεια. Οι φωτογραφίες που αξιοποιείτε δείχνουν παιδιά στο Δημοτικό.