Ο έρωτας στον Αντώνη Φωστιέρη Αναστασία Γκίβαλου

Η πορεία των γεγονότων Στίχος Ερμηνεία Πού'ναι το ακραίο φυλάκιο της εικόνας σου άραγε, και πού ν'αρχίζουν τα βουνά της ενδοχώρας; Το είναι και το φαίνεσθαι. Που αρχίζει και που σταματά η πραγματικότητα; Το όριο της αλήθειας και του ψέματος. Το μυστήριο που κρύβει η ψυχή. Μα το αγκάλιασμα είναι πιο δόλια μέθοδος να με συλλάβεις Ο έρωτας είναι αγνός χωρίς κέρδος χωρίς αντιπαροχή μ'αγκαλιά που φέρνει εξάρτηση και σε κρατά κοινωνικά σκλαβωμένο Απ’τα μαλλιά σε σέρνω τώρα στη σπηλιά και μόλις πνίγομαι στον ύπνο με κουρεύεις Ποιός είναι ο θύτης και ποιός το θύμα; Το τέλος της αθωότητας. Σαν παίρνει τη δύναμη ο έρωτας και γίνεται η δύναμη που εξουσιάζει και κατευθύνει.

Στίχος Ερμηνεία Μαρτύρια της αγάπης Μαρτύρια του μαρτυρίου. Η αγάπη είναι από μόνη της μαρτύριο. Είσαι το πρόβατο που αθώα θα με φάει -και είμαι ο λύκος Ο λύκος μεταμφιεσμένος σε έρωτα. Ο ίδιος ο έρωτας χαμογελά μα βγάζει δόντια και κατασπαράζει την ύπαρξη. Είσαι ο παλιός μου δαίμονας-κι εγώ το αιώνιο θύμα σου: ο δήμιος που μισείς Το τραύμα που δεν επουλώθηκε για να ξύνει διαρκώς την πληγή , κυριεύοντας την ψυχή του και το σώμα. Ο έρωτας ο ίδιος είναι δαίμονας.

Το σώμα Το σώμα είναι ένα ποίημα που παρουσιάζει σε όλη την έκταση του αναφορές στον έρωτα. Πιο συγκεκριμένα: Το σώμα και οι αισθήσεις χωρίς πυξίδα ακυβέρνητα στην αναγκαιότητα της επαφής. Ψάχνοντας στα τυφλά. Πάντα ψάχνουν τον έρωτα. Η κυτταρική μνήμη τρέφεται με τη νοσταλγία , έστω και αν σίγουρα ξαναγυρίσει στη μοναξιά. Παρηγορείται συντηρείται και εξασκείται ν'αντέχει την απουσία. Φυτοζωεί ψάχνοντας για ψίχουλα ευτυχίας.

Η απάτη της ταπεινότητας Στίχος Ερμηνεία Ένα παιχνίδι απατηλό Το τίποτα που έγινε τα πάντα. Η ταπεινότητα παιχνιδάκι για την έπαρση. Διαβολικοί συνδυασμοί. Ο έρωτας μεταμφιέζεται με άλλη στολή κάθε φορά. Το γέλιο μοιάζει μουγκρητό καθώς φοράει πορφυρά από κραυγές Χαρμολύπη ο έρωτας. Γέλιο και κλάμα. Εναλλαγή συναισθημάτων. Στο τέλος γίνεται Εγώ πετάει μικρά φτερά κουρνιάζει κάπου χαμηλά και κλαίει Πάντα Εγώ ήταν. Το "εμείς" δεν υπάρχει στον έρωτα. Ξεγελάει μοιράζοντας δωράκια ευτυχίας. Πετάς ολομόναχος και βυθίζεσαι στη θλίψη και τη μοναχικότητα.

Τα αισθήματα Στίχος Ερμηνεία Πόσο χαμένο αίμα πόσα τραύματα, πόσο σπαταλημένο αίμα πόσα αισθήματα Τελευταία φορά. Κάθε φορά τη νομίζεις τελευταία. Μετράς τις πληγές για να θυμάσαι. Έρχεται η επόμενη πληγή και λες ποτέ ξανά. Και ξανακυλάς και αφήνεσαι στη δίνη των συναισθημάτων της. Τα αισθήματα είναι το καλώδιο, είναι ο τηλέγραφος για να μιλάμε και στους πεθαμένους Πομπός και δέκτης. Ανεπίδοτα γράμματα. Μισοτελειωμένες ζωγραφιές. Ταξίδια που δεν έγιναν, υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν. Συμβόλαιο με τη ζωή και τον θάνατο. Αισθήματα: αναγκαίο κακό, τροφή της ύπαρξης

Η σιωπή μας είναι φτιαγμένη από φωνές Στίχος Ερμηνεία Ο δρόμος τους ο αθέατος, απτό νου ως τη καρδιά Τα λόγια και η σκέψη φτιαγμένα από πίκρα και φωνές και σιωπή, πιο ηχηρή από φωνές μεγαφώνων, πιο διαπεραστική και από τον ήχο της καταιγίδας, τρυπάει κατευθείαν τη καρδιά και το νου. Και οι ομιλίες και οι ψίθυροι και οι στίχοι, και οι μουσικές π'ακουμ' εντός να ηχούν, τις άπειρες αθροίζοντας φωνές στην εξωτερική ανέκφραστη σιωπή μας Πόσες φωνές χρειάζονται να φτιάξουν μια σιωπή; Το είπε εκπληκτικά ο Γ.Ρίτσος : ‘‘κι όμως ακούμε εκτός των λυγμών την τρικυμία’’ Η σιωπή μας στην ουσία είναι μια κραυγή.