“The Black Ballon” Elissa Down (2008) 4 η συνάντηση προβολή

Στόχοι μας: •επίπεδα θέασης της κινηματογραφικής ταινίας •ερμηνευτικές προσεγγίσεις της θεματολογίας που πραγματεύεται και συσχέτιση με τη δική μας εκπαιδευτική πραγματικότητα •συζήτηση και διαχείριση σχετικών ερωτημάτων •κριτικές του περιεχομένου της •εισαγωγή στην κατανόηση της κινηματογραφικής γλώσσας και την παιδαγωγική αξιοποίησή της

“The Black Ballon” •Σε πρώτο επίπεδο θέασης •το προφανές: η ιστορία ενός παιδιού με αυτισμό που, μετά την εφηβεία δεν μπορεί να μιλήσει παρότι στα παιδικά του χρόνια είχε παρουσιάσει ενδείξεις για το αντίθετο. •Σε δεύτερο επίπεδο •Ο κεντρικός ήρωας, ο αδελφός, μέσα από τον οποίο περνάει όλη η ταινία. Χρόνια έφερε την ντροπή του «κανονικού», προσευχόταν να ξυπνήσει το επόμενο πρωί και ο αδελφός του να είχε γίνει καλά, έκρυβε το «χαζό» από τους «έξυπνους» συμμαθητές του και όταν ερωτεύεται κοντράρονται οι ορμές με την εγκράτειά του… Τι είδαμε… Elissa Down (2008)

“The Black Ballon” •Σε τρίτο επίπεδο •Το κοινωνικό δίκτυο: •Η έγκυος μητέρα είναι ψύχραιμη και πλήρως συμβιβασμένη με το γεγονός πως το πρώτο της αγόρι γεννήθηκε αυτιστικό, •ο πατέρας με τις αδυναμίες του, νευριάζει, φτάνει μέχρι και να χτυπήσει το αυτιστικό του παιδί, ωστόσο δηλώνει πώς «είσαι αδύναμος αν δεν μπορείς να φροντίσεις τους δικούς σου ανθρώπους», •η φίλη του αδελφού, έχει χάσει τη μητέρα της, οπότε μια διαφορετικού τύπου απώλεια τους φέρνει κοντά. •Όταν κλείνουν τα μάτια στη βροχή, φαντάζονται το σκοτάδι με αποχρώσεις, αλλά η νεανική τους επιθυμία τους βγάζει από το τούνελ των μαύρων σκέψεων •η εναλλαγή αυτή συνοψίζει και τον τόνο της ταινίας… Τι είδαμε… Elissa Down (2008)

Σε βαθύτερο επίπεδο/η ψυχολογική ματιά... Τι είδαμε… •«Είμαι αυτιστικός, απλά διαφορετικός· δεν είμαι σπαστικός, δεν είμαι προβληματικός» •η συνειδητοποίηση ότι το αυτιστικό παιδί δεν είναι χαοτικό, αλλά έχει τη δική του κανονικότητα: •ζει, αισθάνεται, σκέφτεται όπως όλοι οι άλλοι, απλά διαφορετικά, με μόνη διαφοροποίηση την ποσότητα και τον ρυθμό, όχι την ποιότητα της γνώσης, του συναισθήματος, του βιώματος και του δικαιώματος στην ποιότητα ζωής

•Και η ματιά του εκπαιδευτικού: •ο καταλυτικός ρόλος του εκπαιδευτικού/παιδαγωγού:  στην ειδική εκπαίδευση του αυτιστικού παιδιού  στη «σύνδεση» των άλλων με το αυτιστικό παιδί και την τρέχουσα πραγματικότητα  στην επαφή με το οικογενειακό περιβάλλον του αυτιστικού παιδιού για κοινή παρέμβαση.  Τι μπορούμε να κάνουμε στο Δημοτικό Σχολείο για να εντάξουμε ένα παιδί με αυτισμό στην ομάδα; “The Black Ballon” Elissa Down (2008)

Στην Αθήνα έγινε πριν από δύο χρόνια η διάγνωση: Ο Ερμής είναι στο Φάσμα του Αυτισμού. Είναι ισόβιο, μου ξεκαθάρισαν. Δύο χρόνια μετά η Dr Cynthia Zierhut επικεφαλής του πρωτοποριακού και πειραματικού κοινού προγράμματος δυο πανεπιστημίων (La Trobe από την Αυστραλία και UCDavis Mind Institute από την Καλιφόρνια) που δούλεψαν συστηματικά πάνω στο παιδί μου με τη μέθοδο DENVER με ρώτησε αν κάποτε στο μέλλον θα του πω ότι μικρός ΕΙΧΕ αυτισμό. Είχε. Δεν μιλάμε για θαύματα αλλά για επιστήμη. Τώρα ο Ερμούλης μου γίνεται εκτός από σημείο αναφοράς της ακαδημαϊκής κοινότητας διεθνώς, και ντοκιμαντέρ. Μια διεθνής παραγωγή για τα παιδιά με Αυτισμό, για τους γονείς, την Επιστήμη και την Ελπίδα… Αλέκος Μάρκελος, Facebook, 20/4/2012

Ο 34χρονος Ισπανός Πάμπλο Πινέδα είναι ο πρώτος στην Ευρώπη πτυχιούχος πανεπιστημίου που έχει σύνδρομο Down. Χρειάζεται να περάσει ακόμη τέσσερις εξετάσεις, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να γίνει δάσκαλος. Αυτό δεν είναι τόσο ασυνήθιστο: στην Ισπανία το 85% των παιδιών με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο. Ο Πάμπλο Πινέδα τελείωσε τις σπουδές του παιδαγωγού και αυτό το Μάρτη έκανε την πρακτική εξάσκηση στην Κόρδοβα. Ο Πινέδα αυτήν την εποχή προετοιμάζεται για τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του μένουν μόνο τέσσερις εξετάσεις για να τελειώσει τις σπουδές του στην ψυχολογία και παιδαγωγικά. Στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μάλαγκα στα τέλη Απρίλη προβλήθηκε η ταινία «Και εγώ επίσης» που είναι εμπνευσμένη από τη ζωή του Πινέδα και στην οποία ο ίδιος κρατά τον βασικό ρόλο: Ζωή, Αγάπη, Λύπη και Χαρά κατά τη διάρκεια των σπουδών.

Πάμπλο Πινέδα: “Δεν ήταν οι γονείς μου που μου το είπαν. Ήταν ο δάσκαλός μου. Ήμουν περίπου εφτά χρονών, όταν με ρώτησε αν ήξερα τι είναι το σύνδρομο ντάουν. Φυσικά απάντησα ναι. Με κοίταξε έντονα και μου εξήγησε τη γενετική του σύνδρομου ντάουν. Στην ηλικία αυτή ήταν πραγματικά πολύ σκληρό. Για μένα αυτό ακουγόταν σαν αραμαϊκά. Ήταν πολύ βαρύ. Του έθεσα μόνο δύο ερωτήσεις : «Είμαι χαζός;» Απάντησε :Όχι. «Μπορώ να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο με τους φίλους μου;» Απάντησε : «Κανένα πρόβλημα». Τα υπόλοιπα μου ήταν παντελώς αδιάφορα.”

Λου, το όνομά μου είναι Λου, Δείτε, είμαι σαν εσάς Κάπως έτσι, όπου κι αν πάω Έχω μόνο το λευκό μου μπαστούνι, το braille και το πιάνο μου. Λου, το όνομά μου είναι Λου Δείτε, είμαι σαν εσάς Μόνο αυτό πρέπει να παραδεχτώ Μέσα μου είμαι συχνά σαν ένας ερημίτης Η δυστυχία με τρομάζει, ο εξαγριωμένος κόσμος με τρομάζει Και δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου Κάθε ένταση με κάνει να “βγάζω καρφιά”. Το ξέρω, η ζωή είναι χάλια Μας καταστρέφει Μας εκμηδενίζει, υψώνει τοίχους ανάμεσά μας Τα όνειρά μας σβήνουν. Τι μάχη…! Αγωνίζομαι ενάντια στο τραύλισμα και σε όλες τις αδυναμίες. Κάποιοι με αποκαλούν “αυτιστικό” Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Μου αρέσει η μουσική Παίζω με τις αρμονίες, οι νότες μού δίνουν μια μελωδία Είμαι κατά κάποιο τρόπο καλλιτέχνης. Η μουσική κι εγώ είμαστε κάτι μαγικό. Για μένα, αισθήσεις είναι μόνο η ακοή, Το άγγιγμα μού έχει απαγορευθεί, Δεν μπορώ να μυρίσω τίποτα και η γεύση μου είναι μειωμένη. Πράγματι, αυτό με κάνει να ανησυχώ πολύ. Κάπως έτσι είναι η ζωή μου Να γελώ, να κλαίω, να φωνάζω. Μερικές φορές ξεμένω από κουράγιο Όμως πρέπει να γυρίσω σελίδα. Ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: Έτσι έχουν τα πράγματα. Κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει. Η αγάπη μας κάνει δυνατότερους. Λατρεύω την τρυφερότητα Έχω ανάγκη μεγάλες αγκαλιές Να με βοηθούν, να μου κρατούν το χέρι. Το να γελώ με κάνει Να παραμένω αισιόδοξος. Λου, το όνομά μου είναι Λου Πείτε μου, δεν είμαι σαν εσάς; Όλοι αντιμετωπίζουμε κινδύνους Για τον καθένα η ζωή είναι δύσκολη. Βιώνουμε όλα αυτά τα βάσανα Τις αγωνίες, τις ελπίδες Τις ευάλωτες στιγμές και τους τραυματισμούς Και τον φόβο μας για το αύριο. Σ’ εσάς απευθύνομαι, Πείτε μου, είμαι τόσο τρελός Να σας λέω ότι υπάρχουν πάντα χειρότερα Ότι πρέπει να χαμογελάμε μέχρι την τελευταία μας πνοή; Σ’ εσάς απευθύνομαι, Πρέπει να μένουμε όρθιοι Και χωρίς τελειωμό να κρατιόμαστε από το χέρι Και να είμαστε αγκαλιά. Λου, το όνομά μου είναι Λου Δείτε με, είμαι σαν εσάς Κάπως έτσι, όπου κι αν πάω Έχω μόνο το λευκό μου μπαστούνι, το braille και το πιάνο μου. Λου, το όνομά μου είναι Λου Λου, αυτός είμαι εγώ, αυτοί είστε εσείς. Λου…