« VO2000 : εισαγωγή, χειρισμός & μετρήσεις στην κολύμβηση» ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ « ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ » « VO2000 : εισαγωγή, χειρισμός & μετρήσεις στην κολύμβηση» «VO2000: introduction, operation and measurement in swimming» Μπεϊντάρης Ν. 2010 ΠΕΔΙΟ ΣΠΟΥΔΩΝ: ΠΡΟΠΟΝΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ: ΤΟΜΕΑΣ ΥΓΡΟΥ ΣΤΙΒΟΥ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Για τις μετρήσεις των κολυμβητών και την αερόβια ικανότητά τους μετά το τέλος της άσκησης ή και κατά τη διάρκειά της (αν τα διαλείμματα είναι επαρκή), χρησιμοποιούμε τον φορητό αναλυτή αερίων VO2000 Breeze Lite (Medical Graphics Corp., USA). Μετρούνται παράμετροι όπως η α) VO2(mL/kg/min), β) VCO2(mL/min) ,γ) RER, δ) RR(br/min) και ε)VE.

ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ Αναλυτής VO2000 Τροφοδοτικό αναλυτή Καλώδιο σύνδεσης με Η/Υ Καλώδιο πνευμοταχογράφου Πνευμοταχογράφος Επιστόμιο Ρινοπίεστρο Μάσκα Τρόμπα

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ‘’Ζεσταίνουμε’’ το όργανο 5΄-10΄ , ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες Σύνδεση των μερών του οργάνου, πριν την χρήση (όχι των καλωδίων του πνευμοταχογράφου) Προσέχουμε να είναι σε στεγανό μέρος το όργανο, αλλά και τα μέρη του οργάνου 4. Άνοιγμα νέας καρτέλας & εισαγωγή στοιχείων αθλητή 5. Έναρξη του τεστ & βαθμονόμηση (calibration) του οργάνου 6. Σύνδεση των καλωδίων ανάλογα με το χρώμα (άσπρο, κόκκινο, πράσινο) Open Patient  New  Ύψος, Βάρος  GX  Test  Calibration Start  Exercise  Recovery

7. Προσοχή στον ήχο της λειτουργίας των ‘’γραναζιών’’ 8. Ελέγχουμε αρχικά το όργανο στην ηρεμία, για να δούμε αν λειτουργεί ορθά 9. Στη συνέχεια, στη λήψη των τιμών φροντίζουμε ώστε η πρώτη εκπνοή να γίνεται στο επιστόμιο, διότι οι αρχικές τιμές είναι ζωτικές για την έρευνά μας. 10. Μεριμνούμε ώστε στο τέλος να κάνουμε με την τρόμπα τα καλώδια, έτσι ώστε να μην έχουμε κατάλοιπα υγρασίας. 11. Επαναλαμβάνουμε πολλές φορές την διαδικασία

Τρόποι μέτρησης της VO2max Η VO2max έχει μεγάλη σημαντικότητα διότι είναι συνιστώσα των συστημάτων μεταφοράς οξυγόνου και των καρδιαγγειακών προσαρμογών του οργανισμού, αποτελώντας κρίσιμο παράγοντα για την αερόβια ικανότητα του οργανισμού. Η VO2max στην κολύμβηση μπορεί να μετρηθεί με άσκηση η οποία έχει την απαραίτητη ένταση και διάρκεια, έτσι ώστε να ενεργοποιεί μέγιστα τον αερόβιο μηχανισμό παραγωγής ενέργειας

Τέσσερις είναι οι τρόποι που μπορούμε να μετρήσουμε την VO2max: α) με το υδροεργόμετρο (Holmer & Astrand, 1972; Bonen et al, 1980), β) με την ελεύθερη κολύμβηση με συλλογή του εκπνεόμενου αέρα σε τροχήλατο κατασκευή (Bonen et al., 1981 ; Montpetit et al., 1981) , γ) με την προσδεμένη κολύμβηση, κατά την οποία ο κολυμβητής προσπαθεί να υπερνικήσει βαθμιαία αυξανόμενες αντιστάσεις με βάρη σ’ ένα σύστημα με τροχαλίες (Bonen et al., 1981) και δ) έπειτα από κολύμβηση 400μ. με την backward extrapolation method (ΒΕ).

Βackward extrapolation method Πρώτος ανέφερε αυτή την μέθοδο ο di Prampero et al. (1976) στην έρευνα η οποία διεξήχθη για το αγώνισμα του ice speed skating. Η πρόσληψη του Ο2 στον χρόνο 0 της αποκατάστασης αποκτήθηκε, εφαρμόζοντας μία εκθετική παλινδρόμηση των ελαχίστων τετραγώνων. Σε μία σύγκριση της άμεσης μεθόδου με την backward extrapolation method για την εγκυρότητά της, η οποία έγινε για δύο υποκείμενα βρέθηκαν και για τις δύο σειρές των οριοθετή- σεων ουσιαστικά ίσα αποτελέσματα. Επιπλέον τα δεδομένα συλλέχτηκαν μόνο σε υπομέγιστη άσκηση.

ΑΛΛΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ – ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ O Leger et al. (1980) συνέκριναν την VO2max που αποκτήθηκε με την backward extrapolation method του Ο2 της καμπύλης αποκατάστασης στο χρόνο 0 της αποκατάστασης και την VO2max που μετρήθηκε με την άμεση μέθοδο κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30΄΄ -ποδήλατο, στο δαπεδοεργόμετρο και στο τρέξιμο σε κλειστό στίβο Montpetit et al. (1981)-κολύμβηση μεγίστης έντασης Costill et al. (1985)- προσδεμένη και ελεύθερη κολύμβηση. Lavoie & Montpetit (1986)-ελεύθερη κολύμβηση χωρίς πρόσδεση Carre et al. (1993)-αθλητές του kayak Zamparo et al. (2005)-κολυμβητές μεγάλων αποστάσεων

ΧΡΕΟΣ ΟΞΥΓΟΝΟΥ Το φαινόμενο κατά το οποίο η άσκηση δημιουργεί μία αύξηση στην κατανάλωση Ο2, η οποία ξεπερνάει την πραγματική διάρκεια της δραστηριότητας πιθανόν να περιγράφηκε πρώτα από τους Benedict & Carpenter (1910). Αργότερα ο όρος έλλειμμα οξυγόνου χρησιμοποιήθηκε από τους Krogh & Lindhard (1913), για να εκφράσει το πεδίο ανάμεσα στο απαιτούμενο Ο2 για την εκτέλεση της άσκησης και στην καμπύλη του μετρούμενου Ο2. Η ανύψωση της κατανάλωσης Ο2 έχει αναφερθεί για 36 έως 48 ώρες μετά την άσκηση, με τις υψηλότερες καταγεγραμμένες τιμές αμέσως μετά την άσκηση ενώ στη συνέχεια αυτές φθίνουν μέχρι την 6η–8η ώρα που αυξάνουν ξανά (Ηermansen et al., 1984).

Τρείς είναι οι ενεργειακές πηγές που δημιουργούν το έλλειμμα Ο2 μετά την άσκηση : α) η εξάντληση των αποθεμάτων της φωσφοκρεατίνης, β) η συσσώρευση του Γ.Ο. στο αίμα και γ) η εξάντληση των αποθεμάτων οξυγόνου στον οργανισμό. Ο όρος χρέος οξυγόνου εισήχθη από τους Ηill et al. (1924), προσπαθώντας να εξηγήσει τον μεταβολισμό του Γ.Ο. με την κατανάλωση Ο2 που πλεονάζει κατά την ηρεμία, μετά την άσκηση. Στη συνέχεια οι Margaria et al. (1933) έκαναν διάκριση μεταξύ του αρχικού, γρήγορου-αγαλακτικού και του αργού-γαλακτικού χρέους Ο2 Ο όρος λοιπόν χρέος Ο2 χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει μία σειρά φαινομένων κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης.

ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ VO2000

ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ VO2000

ΤΕΛΟΣ