Έχω ένα σκυλάκι που το λένε Μαρκάνα και είναι θηλαστικό ζώο Έχω ένα σκυλάκι που το λένε Μαρκάνα και είναι θηλαστικό ζώο . Είναι τριών μηνών, περίπου. Δεν είμαστε σίγουροι , όμως ξέρουμε , ότι την αγαπάμε όλοι . Είναι έξυπνη , ευγενική και παιχνι- διάρικη σκυλίτσα . Ήταν ένα χειμωνιάτικο μήνα , εμείς ετοιμαζόμασταν να πάμε λίγο στο ξάδε- λφο και στην ξάδελφη μου , και ξαφνικά , απ’ έξω ακούστηκε μια φωνή , μιας σκυλίτσας . Αναρω- τιούμαστουν ποιου είναι αυτή η φωνή . Εγώ άνοιξα την εξωτερική πόρτα να δω , και τι να δω! Ήταν μια σκυλίτσα(ήταν η δική μου σκυλίτσα).Όταν την είδα ,πήγα να πω ότι έξω έχει ένα σκυλά- κι που θέλει να μπει . Πήγα να τους φωνάξω , ήρθαν και όταν το είδαν, ο παπάς μου το έπιασε και τον πήρε αμέσως στο μπάνιο , να το πλύνει . Μετά το μπάνιο της , την στέγνωσε και την έβαλε κάτω σε ένα χαλί . Από τότε απέκτησα την Μαρκάνα. Η Μαρκάνα έχει πολύχρωμα μάτια , το κορμάκι της είναι λεπτό , καφέ , λίγο μαύρο και άσπρο. Η ουρά της έχει ένα σημάδι που μοιάζει με λουλούδι. Δεν τρώει όλο της το φαγητό , για να έχει και για μετά , όταν θα πεινάσει και δεν θα μπορού- με να της δώσουμε φαγητό . Το αγαπημένο της φαγητό είναι τα μακαρόνια χωρίς ζάχαρη και με πολύ τυρί. ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΖΩΟ

Έχει ένα μεγάλο χάρτινο σπιτάκι , που όταν μπει μέσα δεν θέλει να βγει από εκεί, γιατί έχει πολλά παιχνίδια μέσα . Κάθε μέρα το κάνει , όμως όταν έρθει η ώρα να έρθω από το σχολείο έρχεται πάνω μου για να με γλείψει! Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την μέρα ,το καλοκαίρι ,που ήταν ανοιχτή η εξώπορτα και βγήκε έξω .Την έψαχνα στο σπίτι, όμως πουθενά .Βγήκα έξω με το φόβο ότι μπορεί να την χάσω. Την έψαχνα, όμως δεν την βρήκα ούτε έξω. Ξαφνικά όταν μπήκα μέσα, την βρήκα να τρώει από το φαγητό της. Από τότε της είχα εμπιστοσύνη ,και την άφηνα να βγαίνει έξω όταν θέλει το καλοκαίρι, μόνη της. Αγαπώ πολύ την Μαρκάνα. Δεν εύχομαι να της συμβεί κανένα κακό. Θέλω να είναι πάντα ευτυχισμένη, δεν μπορώ να φανταστώ, καμιά μέρα χωρίς, να είναι κοντά μου. Την αγαπώ πάρα πολύ! Ιλίνα Άννα Τσέκοβα

ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ ΖΩΟ Γιάννης Κατσαρός Ε΄2 2016-2017

Το αγαπημένο μου κατοικίδιο ζώο Είχα ένα παπαγαλάκι που το φώναζα Messi. Mου το έφερε ο θείος μου όταν ήμουν 4 χρονών. Όταν το πρωτοείδα χάρηκα πολύ. Ήταν 1 χρονού όταν το πήρα. Ο Messi είχε πλούσιο μπλε τρίχωμα. Ήταν χαριτωμένο, μικρόσωμο και αδύνατο. Τα μάτια του ήταν καφετιά και πολύ έξυπνα. Το ράμφος του ήταν γκρίζο και λίγο μαύρο. Χαρακτηριστικό ήταν η ουρά του που ήταν τόσο μεγάλη που μπορούσα να τον διακρίνω από χιλιόμετρα μακριά. Η αλήθεια είναι ότι είχα έναν πολύ λαίμαργο παπαγάλο. Όταν ερχόταν η ώρα του φαγητού, του βάζαμε φαγητό και σε 1 λεπτό το έτρωγε. Έτρωγε σπόρους και λαχανικά. Έτρωγε, έτρωγε, έτρωγε και τελειωμό δεν είχε. Του άρεσε να πετά συνέχεια. Πέταγε, πέταγε, πέταγε και τελειωμό δεν είχε. Πέταγε τόσο γρήγορα που έβλεπες μια κόκκινη και μπλε γραμμή. Πέταγε σαν τζετ. Μια μέρα όμως δάγκωνε συνέχεια το κλουβί. Μόλις κατάφερε να κάνει τρύπα, προσπάθησε να βγει έξω. Εκείνη την ώρα σφήνωσε και δεν μπορούσε να βγει έξω και έτσι πέθανε. Όταν ήρθα από το σχολείο πήγα να τον δω και τον είδα πεθαμένο. Αν τον είχα τώρα θα ήμουν περήφανος γι’ αυτόν. Είμαι πολύ λυπημένος. Ελπίζω να βρω έναν τον ίδιο και να τον ονομάσω και πάλι Messi.