Όμορφη μέρα… Όλοι εμείς που αγαπάμε με πάθος την ομάδα μας έχουμε πολλά κοινά. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες συνήθειες, μοιραζόμαστε τα ίδια δυνατά συναισθήματα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το ματς. Είναι η στιγμή που όταν όλα αρχίζουν να …θολώνουν και αυτό είναι μόνο η αρχή! Και αυτό γιατί με το πρώτο σφύριγμα ξεχνάμε τα πάντα, τα προβλήματά μας, τη δουλειά μας, την καθημερινότητα… και το μόνο που μας νοιάζει είναι η νίκη! Γιατί η ήττα… δημιουργεί συναισθήματα που δεν σου αρκεί μια βραδιά για να αντέξεις. Πόσο μάλλον το επόμενο πρωί, που πρέπει να πας στη δουλειά και να αντιμετωπίσεις το συνάδελφο στον οποίο έχεις …εκτεθεί ανεπανόρθωτα την προηγούμενη μέρα. Είμαστε όμως απαιτητικοί, ακόμα και στις νίκες της ομάδας μας. Τα αγαπημένα μας ματς είναι αυτά με τις πολύ έντονες συγκινήσεις. Αυτά που κρίνονται στον πόντο, στο τελευταίο λεπτό, σε μία φάση. Θέλουμε να νιώθουμε σαν τον επιθετικό όταν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων φτάνει μπροστά στο τέρμα και είναι μόνος του εκεί, νιώθουμε την αγωνία του τερματοφύλακα που ίσως να είναι αργά για να διαλέξει προς πια γωνία να πέσει. Θέλουμε την αδρεναλίνη μας να χτυπάει κόκκινο. Τέτοια ματς ευχόμαστε να παρακολουθούμε. Βέβαια, σε αυτά τα ματς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην είσαι εσύ αυτός που πανηγυρίζει στο τέλος. Και τότε, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, χάνεις τον δρόμο για το σπίτι -και εύχεσαι να είχες χάσει την ευχή να παρακολουθείς συναρπαστικά ματς. Αρχίζεις λοιπόν ήδη να ψάχνεις την επιχειρηματολογία που θα αναπτύξεις την επόμενη μέρα… «ήμασταν καλύτεροι, δεν ήθελε η μπάλα να μπει, θα τα πούμε στον δεύτερο γύρο»… αλλά ότι και να λέμε, ξέρουμε ότι δεν αρκεί μια ρεβάνς για να αντέξεις την απογοήτευση της προηγούμενης νύχτας. Τότε είναι λοιπόν που όλα αρχίζουν να μικραίνουν, μαζί και η ελπίδα ότι θα ρεφάρουμε στον επόμενο αγώνα, και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί, όμως δεν φτάνουν μονάχα οι λέξεις. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει κάτι… φτάνει μόνο αυτό το κάτι για να φτάσουμε εκεί, στο έναν και μοναδικό στόχο. Και αυτό το κάτι είναι η επόμενη αγωνιστική. Όταν θα έχουμε προεξοφλήσει ξανά τη νίκη, ακόμα και το σκορ, και θα περιμένουμε να ξαναμπεί η ομάδα μας στο γήπεδο. Και τότε, θα αρχίσει πάλι η καρδιά μας να χτυπάει σα σφαίρα. Και αυτό μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Μέχρι να έρθει η λύτρωση, η νίκη! Τότε σαν άλλος Φοίνικας, γεννιόμαστε από τις στάχτες μας. Τότε χυνόμαστε στους δρόμους, και βλέπεις μια μεγάλη παρέα ενήλικων παιδιών να γελάνε στη βροχή, να φιλιούνται να αγκαλιάζονται. Γιατί στο κάτω κάτω… όταν κερδίζει η ομάδα σου, τότε ζεις την πιο όμορφη μέρα! Κάντε click εδώ!

Όμορφη μέρα… Όλοι εμείς που αγαπάμε με πάθος την ομάδα μας έχουμε πολλά κοινά. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες συνήθειες, μοιραζόμαστε τα ίδια δυνατά συναισθήματα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το ματς. Είναι η στιγμή που όταν όλα αρχίζουν να …θολώνουν και αυτό είναι μόνο η αρχή! Και αυτό γιατί με το πρώτο σφύριγμα ξεχνάμε τα πάντα, τα προβλήματά μας, τη δουλειά μας, την καθημερινότητα… και το μόνο που μας νοιάζει είναι η νίκη! Γιατί η ήττα… δημιουργεί συναισθήματα που δεν σου αρκεί μια βραδιά για να αντέξεις. Πόσο μάλλον το επόμενο πρωί, που πρέπει να πας στη δουλειά και να αντιμετωπίσεις το συνάδελφο στον οποίο έχεις …εκτεθεί ανεπανόρθωτα την προηγούμενη μέρα. Είμαστε όμως απαιτητικοί, ακόμα και στις νίκες της ομάδας μας. Τα αγαπημένα μας ματς είναι αυτά με τις πολύ έντονες συγκινήσεις. Αυτά που κρίνονται στον πόντο, στο τελευταίο λεπτό, σε μία φάση. Θέλουμε να νιώθουμε σαν τον επιθετικό όταν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων φτάνει μπροστά στο τέρμα και είναι μόνος του εκεί, νιώθουμε την αγωνία του τερματοφύλακα που ίσως να είναι αργά για να διαλέξει προς πια γωνία να πέσει. Θέλουμε την αδρεναλίνη μας να χτυπάει κόκκινο. Τέτοια ματς ευχόμαστε να παρακολουθούμε. Βέβαια, σε αυτά τα ματς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην είσαι εσύ αυτός που πανηγυρίζει στο τέλος. Και τότε, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, χάνεις τον δρόμο για το σπίτι -και εύχεσαι να είχες χάσει την ευχή να παρακολουθείς συναρπαστικά ματς. Αρχίζεις λοιπόν ήδη να ψάχνεις την επιχειρηματολογία που θα αναπτύξεις την επόμενη μέρα… «ήμασταν καλύτεροι, δεν ήθελε η μπάλα να μπει, θα τα πούμε στον δεύτερο γύρο»… αλλά ότι και να λέμε, ξέρουμε ότι δεν αρκεί μια ρεβάνς για να αντέξεις την απογοήτευση της προηγούμενης νύχτας. Τότε είναι λοιπόν που όλα αρχίζουν να μικραίνουν, μαζί και η ελπίδα ότι θα ρεφάρουμε στον επόμενο αγώνα, και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί, όμως δεν φτάνουν μονάχα οι λέξεις. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει κάτι… φτάνει μόνο αυτό το κάτι για να φτάσουμε εκεί, στο έναν και μοναδικό στόχο. Και αυτό το κάτι είναι η επόμενη αγωνιστική. Όταν θα έχουμε προεξοφλήσει ξανά τη νίκη, ακόμα και το σκορ, και θα περιμένουμε να ξαναμπεί η ομάδα μας στο γήπεδο. Και τότε, θα αρχίσει πάλι η καρδιά μας να χτυπάει σα σφαίρα. Και αυτό μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Μέχρι να έρθει η λύτρωση, η νίκη! Τότε σαν άλλος Φοίνικας, γεννιόμαστε από τις στάχτες μας. Τότε χυνόμαστε στους δρόμους, και βλέπεις μια μεγάλη παρέα ενήλικων παιδιών να γελάνε στη βροχή, να φιλιούνται να αγκαλιάζονται. Γιατί στο κάτω κάτω… όταν κερδίζει η ομάδα σου, τότε ζεις την πιο όμορφη μέρα!

Όμορφη μέρα… Όλοι εμείς που αγαπάμε με πάθος την ομάδα μας έχουμε πολλά κοινά. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες συνήθειες, μοιραζόμαστε τα ίδια δυνατά συναισθήματα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το ματς. Είναι η στιγμή που όταν όλα αρχίζουν να …θολώνουν και αυτό είναι μόνο η αρχή! Και αυτό γιατί με το πρώτο σφύριγμα ξεχνάμε τα πάντα, τα προβλήματά μας, τη δουλειά μας, την καθημερινότητα… και το μόνο που μας νοιάζει είναι η νίκη! Γιατί η ήττα… δημιουργεί συναισθήματα που δεν σου αρκεί μια βραδιά για να αντέξεις. Πόσο μάλλον το επόμενο πρωί, που πρέπει να πας στη δουλειά και να αντιμετωπίσεις το συνάδελφο στον οποίο έχεις …εκτεθεί ανεπανόρθωτα την προηγούμενη μέρα. Είμαστε όμως απαιτητικοί, ακόμα και στις νίκες της ομάδας μας. Τα αγαπημένα μας ματς είναι αυτά με τις πολύ έντονες συγκινήσεις. Αυτά που κρίνονται στον πόντο, στο τελευταίο λεπτό, σε μία φάση. Θέλουμε να νιώθουμε σαν τον επιθετικό όταν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων φτάνει μπροστά στο τέρμα και είναι μόνος του εκεί, νιώθουμε την αγωνία του τερματοφύλακα που ίσως να είναι αργά για να διαλέξει προς πια γωνία να πέσει. Θέλουμε την αδρεναλίνη μας να χτυπάει κόκκινο. Τέτοια ματς ευχόμαστε να παρακολουθούμε. Βέβαια, σε αυτά τα ματς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην είσαι εσύ αυτός που πανηγυρίζει στο τέλος. Και τότε, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, χάνεις τον δρόμο για το σπίτι -και εύχεσαι να είχες χάσει την ευχή να παρακολουθείς συναρπαστικά ματς. Αρχίζεις λοιπόν ήδη να ψάχνεις την επιχειρηματολογία που θα αναπτύξεις την επόμενη μέρα… «ήμασταν καλύτεροι, δεν ήθελε η μπάλα να μπει, θα τα πούμε στον δεύτερο γύρο»… αλλά ότι και να λέμε, ξέρουμε ότι δεν αρκεί μια ρεβάνς για να αντέξεις την απογοήτευση της προηγούμενης νύχτας. Τότε είναι λοιπόν που όλα αρχίζουν να μικραίνουν, μαζί και η ελπίδα ότι θα ρεφάρουμε στον επόμενο αγώνα, και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί, όμως δεν φτάνουν μονάχα οι λέξεις. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει κάτι… φτάνει μόνο αυτό το κάτι για να φτάσουμε εκεί, στο έναν και μοναδικό στόχο. Και αυτό το κάτι είναι η επόμενη αγωνιστική. Όταν θα έχουμε προεξοφλήσει ξανά τη νίκη, ακόμα και το σκορ, και θα περιμένουμε να ξαναμπεί η ομάδα μας στο γήπεδο. Και τότε, θα αρχίσει πάλι η καρδιά μας να χτυπάει σα σφαίρα. Και αυτό μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Μέχρι να έρθει η λύτρωση, η νίκη! Τότε σαν άλλος Φοίνικας, γεννιόμαστε από τις στάχτες μας. Τότε χυνόμαστε στους δρόμους, και βλέπεις μια μεγάλη παρέα ενήλικων παιδιών να γελάνε στη βροχή, να φιλιούνται να αγκαλιάζονται. Γιατί στο κάτω κάτω… όταν κερδίζει η ομάδα σου, τότε ζεις την πιο όμορφη μέρα!

Όμορφη μέρα… Όλοι εμείς που αγαπάμε με πάθος την ομάδα μας έχουμε πολλά κοινά. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες συνήθειες, μοιραζόμαστε τα ίδια δυνατά συναισθήματα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το ματς. Είναι η στιγμή που όταν όλα αρχίζουν να …θολώνουν και αυτό είναι μόνο η αρχή! Και αυτό γιατί με το πρώτο σφύριγμα ξεχνάμε τα πάντα, τα προβλήματά μας, τη δουλειά μας, την καθημερινότητα… και το μόνο που μας νοιάζει είναι η νίκη! Γιατί η ήττα… δημιουργεί συναισθήματα που δεν σου αρκεί μια βραδιά για να αντέξεις. Πόσο μάλλον το επόμενο πρωί, που πρέπει να πας στη δουλειά και να αντιμετωπίσεις το συνάδελφο στον οποίο έχεις …εκτεθεί ανεπανόρθωτα την προηγούμενη μέρα. Είμαστε όμως απαιτητικοί, ακόμα και στις νίκες της ομάδας μας. Τα αγαπημένα μας ματς είναι αυτά με τις πολύ έντονες συγκινήσεις. Αυτά που κρίνονται στον πόντο, στο τελευταίο λεπτό, σε μία φάση. Θέλουμε να νιώθουμε σαν τον επιθετικό όταν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων φτάνει μπροστά στο τέρμα και είναι μόνος του εκεί, νιώθουμε την αγωνία του τερματοφύλακα που ίσως να είναι αργά για να διαλέξει προς πια γωνία να πέσει. Θέλουμε την αδρεναλίνη μας να χτυπάει κόκκινο. Τέτοια ματς ευχόμαστε να παρακολουθούμε. Βέβαια, σε αυτά τα ματς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην είσαι εσύ αυτός που πανηγυρίζει στο τέλος. Και τότε, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, χάνεις τον δρόμο για το σπίτι -και εύχεσαι να είχες χάσει την ευχή να παρακολουθείς συναρπαστικά ματς. Αρχίζεις λοιπόν ήδη να ψάχνεις την επιχειρηματολογία που θα αναπτύξεις την επόμενη μέρα… «ήμασταν καλύτεροι, δεν ήθελε η μπάλα να μπει, θα τα πούμε στον δεύτερο γύρο»… αλλά ότι και να λέμε, ξέρουμε ότι δεν αρκεί μια ρεβάνς για να αντέξεις την απογοήτευση της προηγούμενης νύχτας. Τότε είναι λοιπόν που όλα αρχίζουν να μικραίνουν, μαζί και η ελπίδα ότι θα ρεφάρουμε στον επόμενο αγώνα, και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί, όμως δεν φτάνουν μονάχα οι λέξεις. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει κάτι… φτάνει μόνο αυτό το κάτι για να φτάσουμε εκεί, στο έναν και μοναδικό στόχο. Και αυτό το κάτι είναι η επόμενη αγωνιστική. Όταν θα έχουμε προεξοφλήσει ξανά τη νίκη, ακόμα και το σκορ, και θα περιμένουμε να ξαναμπεί η ομάδα μας στο γήπεδο. Και τότε, θα αρχίσει πάλι η καρδιά μας να χτυπάει σα σφαίρα. Και αυτό μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Μέχρι να έρθει η λύτρωση, η νίκη! Τότε σαν άλλος Φοίνικας, γεννιόμαστε από τις στάχτες μας. Τότε χυνόμαστε στους δρόμους, και βλέπεις μια μεγάλη παρέα ενήλικων παιδιών να γελάνε στη βροχή, να φιλιούνται να αγκαλιάζονται. Γιατί στο κάτω κάτω… όταν κερδίζει η ομάδα σου, τότε ζεις την πιο όμορφη μέρα!

Όμορφη μέρα… Όλοι εμείς που αγαπάμε με πάθος την ομάδα μας έχουμε πολλά κοινά. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες συνήθειες, μοιραζόμαστε τα ίδια δυνατά συναισθήματα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το ματς. Είναι η στιγμή που όταν όλα αρχίζουν να …θολώνουν και αυτό είναι μόνο η αρχή! Και αυτό γιατί με το πρώτο σφύριγμα ξεχνάμε τα πάντα, τα προβλήματά μας, τη δουλειά μας, την καθημερινότητα… και το μόνο που μας νοιάζει είναι η νίκη! Γιατί η ήττα… δημιουργεί συναισθήματα που δεν σου αρκεί μια βραδιά για να αντέξεις. Πόσο μάλλον το επόμενο πρωί, που πρέπει να πας στη δουλειά και να αντιμετωπίσεις το συνάδελφο στον οποίο έχεις …εκτεθεί ανεπανόρθωτα την προηγούμενη μέρα. Είμαστε όμως απαιτητικοί, ακόμα και στις νίκες της ομάδας μας. Τα αγαπημένα μας ματς είναι αυτά με τις πολύ έντονες συγκινήσεις. Αυτά που κρίνονται στον πόντο, στο τελευταίο λεπτό, σε μία φάση. Θέλουμε να νιώθουμε σαν τον επιθετικό όταν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων φτάνει μπροστά στο τέρμα και είναι μόνος του εκεί, νιώθουμε την αγωνία του τερματοφύλακα που ίσως να είναι αργά για να διαλέξει προς πια γωνία να πέσει. Θέλουμε την αδρεναλίνη μας να χτυπάει κόκκινο. Τέτοια ματς ευχόμαστε να παρακολουθούμε. Βέβαια, σε αυτά τα ματς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην είσαι εσύ αυτός που πανηγυρίζει στο τέλος. Και τότε, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, χάνεις τον δρόμο για το σπίτι -και εύχεσαι να είχες χάσει την ευχή να παρακολουθείς συναρπαστικά ματς. Αρχίζεις λοιπόν ήδη να ψάχνεις την επιχειρηματολογία που θα αναπτύξεις την επόμενη μέρα… «ήμασταν καλύτεροι, δεν ήθελε η μπάλα να μπει, θα τα πούμε στον δεύτερο γύρο»… αλλά ότι και να λέμε, ξέρουμε ότι δεν αρκεί μια ρεβάνς για να αντέξεις την απογοήτευση της προηγούμενης νύχτας. Τότε είναι λοιπόν που όλα αρχίζουν να μικραίνουν, μαζί και η ελπίδα ότι θα ρεφάρουμε στον επόμενο αγώνα, και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί, όμως δεν φτάνουν μονάχα οι λέξεις. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει κάτι… φτάνει μόνο αυτό το κάτι για να φτάσουμε εκεί, στο έναν και μοναδικό στόχο. Και αυτό το κάτι είναι η επόμενη αγωνιστική. Όταν θα έχουμε προεξοφλήσει ξανά τη νίκη, ακόμα και το σκορ, και θα περιμένουμε να ξαναμπεί η ομάδα μας στο γήπεδο. Και τότε, θα αρχίσει πάλι η καρδιά μας να χτυπάει σα σφαίρα. Και αυτό μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Μέχρι να έρθει η λύτρωση, η νίκη! Τότε σαν άλλος Φοίνικας, γεννιόμαστε από τις στάχτες μας. Τότε χυνόμαστε στους δρόμους, και βλέπεις μια μεγάλη παρέα ενήλικων παιδιών να γελάνε στη βροχή, να φιλιούνται να αγκαλιάζονται. Γιατί στο κάτω κάτω… όταν κερδίζει η ομάδα σου, τότε ζεις την πιο όμορφη μέρα!

Όμορφη μέρα… Όλοι εμείς που αγαπάμε με πάθος την ομάδα μας έχουμε πολλά κοινά. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες συνήθειες, μοιραζόμαστε τα ίδια δυνατά συναισθήματα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το ματς. Είναι η στιγμή που όταν όλα αρχίζουν να …θολώνουν και αυτό είναι μόνο η αρχή! Και αυτό γιατί με το πρώτο σφύριγμα ξεχνάμε τα πάντα, τα προβλήματά μας, τη δουλειά μας, την καθημερινότητα… και το μόνο που μας νοιάζει είναι η νίκη! Γιατί η ήττα… δημιουργεί συναισθήματα που δεν σου αρκεί μια βραδιά για να αντέξεις. Πόσο μάλλον το επόμενο πρωί, που πρέπει να πας στη δουλειά και να αντιμετωπίσεις το συνάδελφο στον οποίο έχεις …εκτεθεί ανεπανόρθωτα την προηγούμενη μέρα. Είμαστε όμως απαιτητικοί, ακόμα και στις νίκες της ομάδας μας. Τα αγαπημένα μας ματς είναι αυτά με τις πολύ έντονες συγκινήσεις. Αυτά που κρίνονται στον πόντο, στο τελευταίο λεπτό, σε μία φάση. Θέλουμε να νιώθουμε σαν τον επιθετικό όταν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων φτάνει μπροστά στο τέρμα και είναι μόνος του εκεί, νιώθουμε την αγωνία του τερματοφύλακα που ίσως να είναι αργά για να διαλέξει προς πια γωνία να πέσει. Θέλουμε την αδρεναλίνη μας να χτυπάει κόκκινο. Τέτοια ματς ευχόμαστε να παρακολουθούμε. Βέβαια, σε αυτά τα ματς υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην είσαι εσύ αυτός που πανηγυρίζει στο τέλος. Και τότε, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, χάνεις τον δρόμο για το σπίτι -και εύχεσαι να είχες χάσει την ευχή να παρακολουθείς συναρπαστικά ματς. Αρχίζεις λοιπόν ήδη να ψάχνεις την επιχειρηματολογία που θα αναπτύξεις την επόμενη μέρα… «ήμασταν καλύτεροι, δεν ήθελε η μπάλα να μπει, θα τα πούμε στον δεύτερο γύρο»… αλλά ότι και να λέμε, ξέρουμε ότι δεν αρκεί μια ρεβάνς για να αντέξεις την απογοήτευση της προηγούμενης νύχτας. Τότε είναι λοιπόν που όλα αρχίζουν να μικραίνουν, μαζί και η ελπίδα ότι θα ρεφάρουμε στον επόμενο αγώνα, και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί, όμως δεν φτάνουν μονάχα οι λέξεις. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει κάτι… φτάνει μόνο αυτό το κάτι για να φτάσουμε εκεί, στο έναν και μοναδικό στόχο. Και αυτό το κάτι είναι η επόμενη αγωνιστική. Όταν θα έχουμε προεξοφλήσει ξανά τη νίκη, ακόμα και το σκορ, και θα περιμένουμε να ξαναμπεί η ομάδα μας στο γήπεδο. Και τότε, θα αρχίσει πάλι η καρδιά μας να χτυπάει σα σφαίρα. Και αυτό μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Μέχρι να έρθει η λύτρωση, η νίκη! Τότε σαν άλλος Φοίνικας, γεννιόμαστε από τις στάχτες μας. Τότε χυνόμαστε στους δρόμους, και βλέπεις μια μεγάλη παρέα ενήλικων παιδιών να γελάνε στη βροχή, να φιλιούνται να αγκαλιάζονται. Γιατί στο κάτω κάτω… όταν κερδίζει η ομάδα σου, τότε ζεις την πιο όμορφη μέρα!

Όταν όλα θολώνουν και είναι μόνο η αρχή, Δεν σου αρκεί μια βραδιά για να αντέξεις, Όταν φτάσεις στο τέρμα και είσαι μόνος σου εκεί, Ίσως να' ναι αργά να διαλέξεις. Όταν χάσεις το δρόμο, Όταν χάσεις μια ευχή, Δε σου αρκεί μια ρεβάνς να γυρέψεις. Και όταν όλα μικραίνουν και ψάχνεις γιατί, Δεν σου φτάνουν μονάχα οι λέξεις. Φτάνει μόνο ένα κάτι για να φτάσεις εκεί, Που η καρδιά θα χτυπάει σαν σφαίρα. Να γεννιέσαι απ' τη στάχτη, να γελάς στη βροχή Και να ζεις την πιο όμορφη μέρα.... Την πιο όμορφη μέρα!

Κάντε click πάνω στο λογότυπο Novasports (θέλει ήχο)