Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Παρουσίαση με θέμα: "Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
ΜΕ ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΝΟΣΟ

2 Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν χωρίς να χρειάζεται στο τέλος της ζωής τους:
1. Από λάθη παράλειψης, όταν τα άτοµα παροχής φροντίδας δεν παρέχουν ανακουφιστική και υποστηρικτική φροντίδα, που είναι γνωστό πως είναι αποτελεσματικές. 2. Από λάθη εντολής, όταν τα άτοµα που παρέχουν υπηρεσίες υγείας, προβαίνουν σε ενέργειες, που είναι κατά κοινή οµολογία αναποτελεσματικές ή ακόµη και βλαβερές.

3

4 ΟΡΙΣΜΟΣ ΝΟΣΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ
1. Μια θανατηφόρος κατάσταση, με κίνδυνο θανάτου με την επόμενη παρόξυνση. 2. Όταν αρχίζει να αναγνωρίζεται η σοβαρότητα της κατάστασης. 3. Οι ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο, οι οποίοι έχουν κατ‘ εκτίμηση 10% ή μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν μέσα σε έξι μήνες. 4. Ο ασθενής, που πρόκειται να πεθάνει σε 1-2 έτη. 5. Πρόγνωση 6 μηνών ή λιγότερο και για τους οποίους ίαση ή θεραπεία παράτασης της ζωής δεν είναι αποτελεσματικές. 6. Όταν ο έλεγχος της νόσου δεν είναι πλέον δυνατός (σύμφωνα με τις υπάρχουσες ιατρικές γνώσεις), η πραγματοποίηση ιατρικών εξετάσεων και η εφαρμογή της θεραπείας διακόπτεται. Δεν σταματάει, όμως, η φροντίδα του ασθενούς, αλλά αυτή επικεντρώνεται στην διαφύλαξη της ποιότητας της ζωής του.

5 Palliative Performance Scale 70-100%=σταθεροί, 40-60%=μεταβατικοί, 0-30%=τέλος ζωής
ΒΑΔΙΣΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΝΟΣΟΥ ΑΥΤΟΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ 100 ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΜΙΑ ΕΝΔΕΙΞΗ ΝΟΣΟΥ ΠΛΗΡΗΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ 90 ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΔΕΙΞΗ ΝΟΣΟΥ 80 ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΔΕΙΞΗ ΝΟΣΟΥ Ή ΕΛΑΤΤΩΜΕΝΗ 70 ΜΕΙΩΜΕΝΗ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΔΕΙΞΗ ΝΟΣΟΥ 60 ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΝΟΣΟΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΙΑΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ Ή ΣΥΓΧΥΣΗ 50 ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΘΙΣΤΟΣ/ΞΑΠΛΩΜΕΝΟΣ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΝΟΣΟΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ 40 ΚΛΙΝΗΡΗΣ ΚΥΡΙΩΣ ΒΟΗΘΕΙΑ Ή ΣΥΓΧΥΣΗ Ή ΥΠΝΗΛΙΑ 30 ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΘΗΛΩΜΕΝΟΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΛΑΤΤΩΜΕΝΗ 20 ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΓΟΥΛΙΕΣ Ή ΣΥΓΧΥΣΗ Ή ΥΠΝΗΛΙΑ 10 ΜΟΝΟ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΥΠΝΗΛΙΑ Ή ΚΩΜΑ ΘΑΝΑΤΟΣ -

6 ΑΙΤΙΑ ΤΕΛΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ 1. Μεταστατικός καρκίνος (>50%) 2. ΧΑΠ 3. Νευρολογικές νόσοι (άνοια, Huntington) 4. Καρδιακή ανεπάρκεια NYHA IV 5. Ηπατική ανεπάρκεια

7 ΟΡΙΣΜΟΣ ΓΗΡΑΝΣΗΣ Η ανθρώπινη γήρανση χαρακτηρίζεται από την προοδευτική μείωση της ομοιοστατικής παρακαταθήκης όλων των οργανικών συστημάτων. Αυτή η παρακμή ονομάζεται συχνά ομοιοστένωση, καθίσταται εμφανής από την τρίτη δεκαετία της ζωής και είναι βαθμιαία και προϊούσα, μολονότι ο ρυθμός και η έκτασή της ποικίλλουν. Η παρακμή κάθε οργανικού συστήματος φαίνεται να συμβαίνει ανεξαρτήτως αλλαγών στα άλλα οργανικά συστήματα και επηρεάζεται από τη διατροφή, το περιβάλλον και τις προσωπικές συνήθειες, καθώς και από γενετικούς παράγοντες.

8 ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

9 ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ Σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν πάνω από 35 εκατομμύρια άτομα άνω των 65 ετών, ή πάνω από 12% του πληθυσμού. Το 1900 υπήρχαν 3 εκατομμύρια άτομα άνω των 65 ετών, ή μόλις το 4% του πληθυσμού. Μέχρι το 2030, περίπου 20% του πληθυσμού των ΗΠΑ θα είναι άνω των 65. Το 1900, κατά τη γέννηση, η αναμενόμενη διάρκεια ζωής των ανδρών ήταν τα 48 έτη και των γυναικών τα 51 έτη κατά μέσο όρο. Το 2002, η αναμενόμενη διάρκεια ζωής είχε αυξηθεί στα 75 και 80 έτη, αντιστοίχως. Τα άτομα άνω των 65 ετών ευθύνονται για το 27% περίπου των δαπανών της υγειονομικής περίθαλψης. Οι ηλικιωμένοι  κάνουν, κατά μέσο όρο, 11 εξωτερικές επισκέψεις ετησίως. Άτομα άνω των 70 ετών κάνουν σχεδόν τις διπλάσιες επισκέψεις στα επείγοντα σε σύγκριση με άτομα όλων των ηλικιών μαζί.

10 ΔΕΙΚΤΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ (ΑΝΑ 100,000) ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 65 ΕΤΩΝ, 1981-2002
Καρδιακή νόσος Εγκεφαλικό επεισόδιο Καρκίνος COPD Πνευμονία και γρίπη Νόσος Alzheimer 1981 2547 624 1056 186 207 6 2002 1585 393 1091 301 161 159 Ποσοστιαία αλλαγή από το 1981 έως το 2002 -38.5 -37.0 3.3 61.8 -22.2 2550

11 ΘΑΝΑΤΟΙ ΤΟ 2002 ΣΤΙΣ Η.Π.Α. (70%>65ετών)

12 Ιδιαιτεροτητεσ Γηριατρικων ΑΣΘΕΝων
1. Συνυπάρχουσες παθήσεις 2. Μη ειδικά συμπτώματα 3. Αστάθεια 4. Συγγενής Εξασθένηση 5. Φυσική Ανικανότητα

13 Συνυπάρχουσες παθήσεις
Μεταξύ των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών, το 50% έχουν δύο ή περισσότερες χρόνιες ασθένειες και αυτές οι ασθένειες συνεισφέρουν έναν επιπλέον κίνδυνο για δυσμενείς εκβάσεις, όπως η θνησιμότητα. Η θεραπεία μιας ασθένειας μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς μια άλλη (χρήση ασπιρίνης για την αποτροπή εγκεφαλικού επεισοδίου σε άτομα με ιστορικό πεπτικού έλκους). Ο κίνδυνος ανικανότητας ή εξάρτησης αυξάνεται ανάλογα με τον αριθμό των υπαρχόντων ασθενειών. H αρθρίτιδα και η καρδιακή νόσος συνυπάρχουν στο 18% των ηλικιωμένων. Παρόλο που η πιθανότητα ανάπτυξης ανικανότητας αυξάνεται 3-4 φορές όταν υπάρχει μόνο η μία ασθένεια, ο κίνδυνος ανικανότητας αυξάνεται 14 φορές αν συνυπάρχουν και οι δύο.

14 Μη ειδικά συμπτώματα Στους ηλικιωμένους υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα οι ασθένειές τους να έχουν μη ειδικά συμπτώματα. Ως αποτέλεσμα, η διαγνωστική αξιολόγηση των γηριατρικών ασθενών πρέπει να λάβει υπόψη ένα ευρύτερο φάσμα ασθενειών σε σχέση με ό,τι θα λάμβανε γενικά υπόψη στους μεσήλικες. (π.χ. η πνευμονία και το εγκεφαλικό επεισόδιο).

15 Αστάθεια Στους ηλικιωμένους εμφανίζεται αστάθεια λόγω :
1. μείωσης της μυϊκής μάζας, 2. κακής αντοχής στην άσκηση, 3. αργής κινητικής εκτέλεσης, 4. χαμηλής φυσικής δραστηριότητας, και απώλειας βάρους. Ορισμένες εκτιμήσεις υποδεικνύουν ότι το πλήρες σύνδρομο απαντάται στο 7% των λειτουργικά αυτόνομων ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών και στο 25% των λειτουργικά αυτόνομων ατόμων άνω των 85 ετών.

16 Συγγενής Εξασθένηση Η συγγενής εξασθένηση αυξάνεται σε υπεροχή όσο αυξάνεται η ηλικία των ατόμων. Η συγγενής εξασθένηση είναι ένας παράγοντας κινδύνου για ένα μεγάλο εύρος δυσμενών εκβάσεων, συμπεριλαμβανομένων : των πτώσεων, της ακινητοποίησης, της εξάρτησης, της ιδρυματοποίησης, και της θνησιμότητας. Η συγγενής εξασθένηση περιπλέκει τη διάγνωση, καταστέλλει την ανεξαρτησία και απαιτεί επιπρόσθετη παροχή φροντίδας για τη διασφάλιση της ασφάλειας.

17 Φυσική Ανικανότητα Η φυσική ανικανότητα, ορίζεται ως η δυσκολία ή η εξάρτηση από τους άλλους για τη διεξαγωγή των αναγκαίων ή των προσωπικά σημαντικών δραστηριοτήτων της ζωής από τη βασική φροντίδα των ίδιων (π.χ. πλύσιμο και τουαλέτα) έως δραστηριότητες που απαιτούνται προκειμένου να μπορούν να ζουν ανεξάρτητα (π.χ. ψώνια, προετοιμασία γευμάτων, ή πληρωμή λογαριασμών) σε ένα πλήρες εύρος δραστηριοτήτων που θεωρούνται παραγωγικές ή σημαντικές σε προσωπικό επίπεδο. Από τους ηλικιωμένους, το 40% αναφέρουν δυσκολία κατά την εκτέλεση δραστηριοτήτων που απαιτούν κίνηση. Σε λειτουργικά αυτόνομα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών, αναφέρεται δυσκολία εκτέλεσης των IADL κατά 20% και των ADL κατά 11%. IADL: δραστηριότητες διαχείρισης του χώρου κατοικίας. ADL: Δραστηριότητες βασικής φροντίδας των ίδιων.

18 ΘΕΡΑΠΕΙΑ WHO 2002 1. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ 2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ (κατάθλιψη, φόβος)
Προσέγγιση, που βελτιώνει την Ποιότητα Ζωής των ασθενών και της οικογένειάς τους, που υποφέρουν από νοσήματα πτωχής πρόγνωσης ή προοδευτικά επιδεινούμενα, μέσω της πρόληψης, εκτίμησης και αντιμετώπισης του πόνου και των λοιπών φυσικών συμπτωμάτων, καθώς και των ψυχολογικών, κοινωνικών και πνευματικών αναγκών τους. WHO 2002 1. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ 2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ (κατάθλιψη, φόβος) 3. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ (διαπροσωπικές σχέσεις-οικογένεια, οικονομικά θέματα) 4. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ (υπαρξιακές, πνευματικές ανάγκες)

19 1. ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ ΠΟΝΟΣ ΔΥΣΠΝΟΙΑ-ΒΗΧΑΣ
ΞΗΡΟΣΤΟΜΙΑ-ΣΤΟΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΝΑΥΤΙΑ-ΕΜΕΤΟΣ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΝΟΡΕΞΙΑΣ-ΚΑΧΕΞΙΑΣ ΛΟΞΥΓΓΑΣ ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ ΔΙΑΡΡΟΙΑ ΑΣΚΙΤΗΣ ΑΫΠΝΙΑ ΑΚΡΑΤΕΙΑ ΟΥΡΩΝ ΕΠΙΣΧΕΣΗ ΟΥΡΩΝ ΔΕΡΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ-ΚΝΗΣΜΟΣ ΚΑΤΑΚΛΙΣΕΙΣ ΣΥΓΧΥΣΗ ΑΝΟΙΑ-ΑΝΗΣΥΧΙΑ

20 ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ 1. Τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία από το έντερο. Χρειάζεται καθημερινή αξιολόγηση 2. Ο έλεγχος ενός συμπτώματος βελτιώνει τον έλεγχο όλων των συμπτωμάτων. 3. Τα περισσότερα συμπτώματα προκαλούνται από πολλαπλούς παράγοντες. 4. Η ψυχολογική καταπόνηση μπορεί να επιδεινώσει όλα τα συμπτώματα. 5. Η αξιολόγηση πρέπει να προηγείται της θεραπείας 6. Αποσαφηνίστε ποιος ενοχλείται από τα συμπτώματα: ασθενής, οικογένεια ή προσωπικό. 7. Δώστε μια απλή ερμηνεία κάθε συμπτώματος στον ασθενή και την οικογένεια.

21 8. Συζητήστε στόχους θεραπείας με τον ασθενή και την οικογένεια.
9. Καθορίστε τι βοήθησε στο παρελθόν. 10. Χρησιμοποιήστε μια συνολική προσέγγιση στην φροντίδα του ασθενή λαμβάνοντας μη φαρμακευτικά, περιβαλλοντικά και άλλα υποστηρικτικά μέτρα. 11. Χρησιμοποιήστε συνδυασμούς φαρμακολογικών παραγόντων όταν οι διάφοροι μηχανισμοί δράσης και η τοξικότητα το επιτρέπουν. 12. Μη λέτε ποτέ «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο». Ζητήστε συμβουλές ή παραπέμψτε αλλού αν δεν επιτυγχάνεται τους στόχους σας.

22 ΠΟΝΟΣ Ο πόνος είναι μια αισθητική και συναισθηματική εμπειρία, που συνδέεται με πραγματική ή δυνητική βλάβη ιστών ή περιγράφεται με ορολογία τέτοιας βλάβης. Πόνος είναι αυτό που δηλώνει και περιγράφει ο ασθενής και όχι αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι θα πρέπει να είναι. Σε ασθενείς με προσδόκιμο ζωής < 6μηνών το 22% αναφέρει πόνο. Σε ασθενείς τις τελευταίες ημέρες της ζωής τους το 50% αναφέρει πόνο.

23 ΑΙΤΙΑ ΠΟΝΟΥ 1. Ο σωματικός πόνος προκύπτει από τη διέγερση αλγοϋποδοχέων, που βρίσκονται στα κύτταρα. Η εμπλεκόμενη νευρολογική οδός είναι φυσιολογική και ανέπαφη(οστικές μεταστάσεις). 2. Ο σπλαχνικός πόνος το αποτέλεσμα της διέγερσης των αλγοϋποδοχέων από διήθηση, συμπίεση, διάταση ή διαστολή των θωρακικών ή κοιλιακών σπλαχνικών οργάνων. Έχει επίσης συνεχή και σταθερό χαρακτήρα, αλλά σε αντίθεση με τον σωματικό πόνο δεν εντοπίζεται καλά και συχνά προβάλλεται σε απομακρυσμένα σημεία του δέρματος. (Παγκρεατίτιδα, έμφραγμα, διήθηση σπλάχνων από όγκους) 3. Ο νευροπαθητικός πόνος οφείλεται σε κάκωση ή βλάβη του περιφερικού ή του κεντρικού νευρικού συστήματος (μετά από εγκεφαλικό, διήθηση βραχιονίου πλέγματος). 4. Ο ψυχογενής πόνος είναι ο πόνος, στον οποίο δεν υπάρχει φυσιολογική βάση εξήγησης και ο οποίος παρουσιάζεται σε ασθενείς με ενδείξεις για άλλη ψυχοπαθοφυσιολογία.

24 ΑΙΤΙΑ ΑΝΕΠΑΡΚΟΥΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΠΟΝΟΥ
1. Λανθασμένη διάγνωση του πόνου. 2. Υποτίμηση της έντασης του πόνου. 3. Υποδοσολογία των κατάλληλων αναλγητικών φαρμάκων από άγνοια και αβάσιμο φόβο της παρενέργειάς τους. 4. Προτίμηση των ασθενών οπιοειδών αναλγητικών φαρμάκων. 5. Φόβος των ιατρών και ασθενών για ανοχή και για το «κοινωνικό στίγμα» του συνδρόμου στέρησης των ισχυρών οπιοειδών αναλγητικών. 6. Φόβος των ιατρών για τη χρήση των επικουρικών αναλγητικών φαρμάκων. 6. Άγνοια της εφαρμογής ειδικών θεραπευτικών διαδικασιών (επισκληρίδια χορήγηση, νευροαποκλεισµός, κ.λ.π.).

25 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΟΝΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ Α) Επικουρικά αναλγητικά φάρμακα
Αντικαταθλιπτικά Αντιεπιληπτικά Αντιψυχωσικά Αντιισταμινικά Αγχολυτικά Κορτικοστεροειδή Μυοχαλαρωτικά Καλσιτονίνη Αντιβιοτικά Β) Μη οπιοειδή φάρμακα της πρώτης αναλγητικής κλίμακας Γ) Ασθενή οπιοειδή αναλγητικά φάρμακα Δ) Ισχυρά οπιοειδή αναλγητικά φάρμακα Ε) Διαδερμικά χορηγούμενα οπιοειδή ΜΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ επισκληρίδια χορήγηση, νευροαποκλεισµός

26 ΠΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ
Υποθεραπεύεται 1. Υπάρχει δυσκολία εκτίμησής του λόγω της τροποποιημένης απάντησης. 2. Υπάρχει δυσχέρεια επικοινωνίας. 3. Ακατάλληλες κλίμακες αξιολόγησης. 4. Υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη πως τρίτη ηλικία και πόνος συμβαδίζουν!!! 5. Υπάρχει απροθυμία αναγνώρισής του ως ξεχωριστή νόσο ακόμα και από τους ίδιους τους ασθενείς.

27 ΔΥΣΠΝΟΙΑ Η δύσπνοια είναι ένα υποκειμενικό αίσθημα έλλειψης αναπνοής, που συνοδεύεται συνήθως με τα αντικειμενικά σημάδια της ταχύπνοιας και του υπεραερισμού. >75% ασθενών τελικού σταδίου

28 ΑΙΤΙΑ ΔΥΣΠΝΟΙΑΣ Α. φόβος Β. εγρήγορση Γ. υποξία Δ. αύξηση CO2 του αίματος Ε. μείωση pH του αίματος ΣΤ. διέγερση των υποδοχέων των πνευμόνων Ζ. πόνος Η. διήθηση του όγκου στα πνευμονικά κύτταρα και στον θώρακα Θ. απόφραξη της αναπνευστικής οδού Ι. λεμφαγγείωμα καρκίνωμα ΙΑ. ογκώδης ασκίτης ΙΒ. παράλυση των μεσοπλεύριων νεύρων ή του πνευμονογαστρικού νεύρου. ΙΓ. ίνωση μετά από ακτινοβολία ΙΔ. αναιμία ΙΕ. πνευμονική εμβολή ΙΣΤ. πνευμονία ΙΗ. Μεταβολικές διαταραχές, όπως είναι η υπερουριχαιμία και η διαβητική κετοξέωση ή αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση, μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση της μορφής της αναπνοής, ωστόσο δεν προκαλούν δύσπνοια.

29 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΥΣΠΝΟΙΑΣ 1. Οξυγόνο (η αποτελεσματικότητα της μακροπρόθεσμης αυτής πρακτικής είναι αμφισβητούμενη). 2. Αιτιολογική (αντιβιοτικά, ακτινοβολία, παρακέντηση ασκίτη, κλπ) 3. Κορτικοστεροειδή. 4. Βρογχοδιασταλτικά. 5. Οπιοειδή : Α. Μειώνουν την ευαισθησία του αναπνευστικού κέντρου για υποξαιμία και υπερκαπνία Β. Επιδρούν αγχολυτικά Γ. Επιδρούν ηρεμιστικά Δ. Επιδρούν αναλγητικά

30 ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ Ξαφνική επιδείνωση νοητικής κατάστασης με διέγερση. >85% την τελευταία εβδομάδα

31 ΑΙΤΙΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΟΣ 1. Κατάχρηση φαρμάκων 2. Τοξικότητα οπιοειδών, αντιψυχωτικών 3. Κατακράτηση ούρων 4. Δυσκοιλιότητα 5. Λοιμώξεις 6. Ηλεκτρολυτικές διαταραχές 7. Πόνος 8. Πυρετός

32 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΟΣ
ΠΡΟΛΗΨΗ Οικεία πρόσωπα Περιορισμός στην αλλαγή των φαρμάκων Περιορισμένες αλλαγές προσωπικού Αποφυγή άσκοπων καθετηριασμών Αποφυγή περιορισμών ΘΕΡΑΠΕΙΑ Αιτιολογική Αλοπεριδόλη (μέτρια-ήπια περιστατικά) Μιδαζολάμη (σοβαρά περιστατικά)

33 ΘΕΡΑΠΕΙΑ 1. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ 2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ 3. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ 4. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ

34 2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Ο ασθενής τελικού σταδίου, έρχεται αντιμέτωπος με την ιδέα του θανάτου, αφού η θεραπεία που λαμβάνει είναι πλέον μόνο ανακουφιστική. Κατά τη φάση αυτή και σε όλη την διάρκειά της, ο ασθενής ταλαντεύεται ανάμεσα στην άρνηση και την αποδοχή αυτού του επερχόμενου γεγονότος. Δεν ξέρει αν πρέπει να αποδεχθεί ή να αρνηθεί το γεγονός ότι έρχεται το τέλος της ζωής του.

35 ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ 1. Φάση της άρνησης (λεκτική, με πράξεις)
2. Φάση της οργής ή εξέγερσης 3. Καταθλιπτική φάση 4. Φάση της αποδοχής

36 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΜΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ Ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ 1. Εκλεκτικοί Αναστολείς Επαναπρόσληψης Σεροτονίνης (χρειάζονται 4 εβδομάδες) 2. Τρικυκλικά αντικαταθληπτικά την ώρα της κατάκλισης

37 ΦΟΒΟΣ Α) φόβος εξάρτησης. Β) φόβος του πόνου. Γ) φόβος της ταπείνωσης. Δ) φόβος της απομόνωσης, απόρριψης και μοναξιάς. Ε) φόβος του αποχωρισμού. ΣΤ)φόβος μπρος σε κάποια μεταθανάτια ζωή. Ζ) φόβος μπρος στην οριστικότητα του θανάτου. Η) φόβος για την τύχη του σώματος.

38 ΘΕΡΑΠΕΙΑ 1. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ 2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ 3. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ 4. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ

39 3.ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ Α. Οικογένεια Β. Οικονομικά
Α. Οικογένεια Ταυτότητα του πυρήνα της οικογένειας, της ευρύτερης οικογένειας και του κοινωνικού ιστού. Χαρακτηριστικά οικογενειακού συστήματος: ρόλοι, σχέσεις, τρόποι επικοινωνίας. Παρουσία ταυτόχρονης κρίσης ζωής. Ιστορικό αντιμετώπισης κρίσεων κατά το παρελθόν. Αξίες και πεποιθήσεις για το θάνατο. Αντίδραση σε τρέχουσα ασθένεια: αλλαγές σε ρόλους και σχέσεις. Οικογενειακοί πόροι: σωµατικοί, συναισθηματικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί, πνευματικοί Άµεσες οικογενειακές ανάγκες Μακροπρόθεσμες οικογενειακές ανάγκες Β. Οικονομικά 40% των ασθενών στις Η.Π.Α έχει σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις 10-30% πουλάει περιουσιακά του στοιχεία Γ. Νομικά και ηθικά προβλήματα Συγκρούονται: Α) το δικαίωμα του ασθενούς να αρνηθεί ιατρικές παρεμβάσεις Β) (1) διατήρηση της ζωής, (2) πρόληψη της αυτοκτονίας, (3) προστασία τρίτων, π.χ. παιδιών, (4) διατήρηση της ακεραιότητας του ιατρικού επαγγέλματος

40 ΘΕΡΑΠΕΙΑ 1. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ 2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ 3. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ 4. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ

41 4.ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πολιτιστικά προβλήματα 1. Πολλές εθνικές ομάδες προτιμούν να μην ενημερώνονται απευθείας για απειλητική για τη ζωή διάγνωση. 2. Σε πολιτιστικές ομάδες στις οποίες οι ασθενείς δεν ενημερώνονται άμεσα για μια σοβαρή πρόγνωση τα μέλη της οικογένειας μπορεί να θέλουν ο γιατρός να συζητά την κατάσταση του ασθενούς με τα μέλη της οικογένειας μόνο. 3. Άμεση συζήτηση των οδηγιών εκ των προτέρων και τα θεραπευτικά επίπεδα στήριξης είναι δυνατόν να αποτρέψουν ανεπιθύμητες καταστάσεις οι οποίες θεωρούνται ως δυνητικά επιβλαβείς για την υγεία των ασθενών. 5. Όταν η επικοινωνία γιατρού ασθενή γίνεται μέσω εκπαιδευμένου μεταφραστή υγειονομικής περίθαλψης γίνονται λιγότερα λάθη από ό, τι με ανεκπαίδευτο μεταφραστή. Πνευματικά-νομικά προβλήματα (ευθανασία)

42 ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΟΡΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ Εθελοντική ενεργητική ευθανασία
Σκόπιμη χορήγηση φαρμάκων ή εφαρμογή άλλων παρεμβάσεων για να προκληθεί ο θάνατος του ασθενούς με την ενημερωμένη συναίνεση του ασθενούς Ολλανδία-Βέλγιο Ακούσια ενεργητική ευθανασία Σκόπιμη χορήγηση φαρμάκων ή εφαρμογή άλλων παρεμβάσεων για να προκληθεί ο θάνατος του ασθενούς, ενώ ο ασθενής ήταν ικανός να δώσει συγκατάθεση, αλλά δεν την έδωσε, Π.χ. μπορεί να μη ρωτήθηκε. Πουθενά Μη εθελοντική ενεργητική ευθανασία Σκόπιμη χορήγηση φαρμάκων ή εφαρμογή άλλων παρεμβάσεων για να προκληθεί ο θάνατος του ασθενούς, ενώ ο ασθενής ήταν ανίκανος για δικαιοπραξία και νοητικά αδυνατούσε να δώσει την συναίνεσή του, π.χ. μπορεί να ήταν σε κώμα. Παθητική ευθανασία Άρνηση ή διακοπή ιατρικής θεραπείας διατήρησης της ζωής από έναν ασθενή προκειμένου να επέλθει ο θάνατος (διακοπή θεραπείας διατήρησης της ζωής) Παντού Έμμεση ευθανασία Χορήγηση απιοειδών ή άλλων φαρμάκων για την ανακούφιση από τον πόνο, τη δύσπνοια ή άλλα συμπτώματα με παρεμπίπτουσα συνέπεια την πρόκληση αναπνευστικής καταστολής σε βαθμό που οδηγεί στο θάνατο του ασθενούς. Υποβοηθούμενη από ιατρό ευθανασία Ένας γιατρός δίνει φάρμακα ή εφαρμόζει ορισμένες παρεμβάσεις σε έναν ασθενή γνωρίζοντας ότι ο ασθενής μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να αυτοκτονήσει Ολλανδία-Βέλγιο-Σουηδία-Όρεγκον

43 ΧΩΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ Νοσοκομείο Υπηρεσίες κοινότητας Hospice Σπίτι
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ % % HOSPICE 23% % ΣΠΙΤΙ % % Το 70% των θανάτων επιτρέπει κάποιο προγραμματισμό για τον επερχόμενο θάνατο

44 ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ Να παρευρίσκεται κάποιο άτομο Αναγνωρίζεται η βοήθεια, που δόθηκε από τους οικείους Αφήνουμε αρκετό χρόνο με τη σωρό του νεκρού Αφήνουμε να μαζέψουν προσωπικά αντικείμενα Σεβόμαστε πολιτισμικές διαφορές Σεβόμαστε θρησκευτικές τελετές και προσευχές Παραβρισκόμαστε στην κηδεία

45 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ-ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ
Σύσταση 1 Σε ασθενείς με σοβαρή ασθένεια στο τέλος της ζωής τους, οι κλινικοί ιατροί αξιολογούν τακτικά τους ασθενείς για τον πόνο, δύσπνοια, και την κατάθλιψη. (Βαθμός: ισχυρή σύσταση, μέτρια ποιότητα των αποδεικτικών στοιχείων.) Σύσταση 2 Σε ασθενείς με σοβαρή ασθένεια στο τέλος της ζωής τους, οι κλινικοί ιατροί θα πρέπει να χρησιμοποιούν θεραπεία με αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα για τη διαχείριση του πόνου. Αυτό περιλαμβάνει μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, τα οπιοειδή, και και τα επικουρικά. Σύσταση 3 για τη διαχείριση της δύσπνοιας, με οπιοειδή σε ασθενείς με αδιάγνωστη δύσπνοια και το οξυγόνο για τη βραχυπρόθεσμηανακούφιση της υποξαιμίας. (Βαθμός: ισχυρή σύσταση, μέτρια ποιότητα των αποδεικτικών στοιχείων.)

46 Σύσταση 4 Σε ασθενείς με σοβαρή ασθένεια στο τέλος της ζωής τους, οι κλινικοί ιατροί θα πρέπει να χρησιμοποιούν θεραπεία αποδεδειγμένης αποτελεσματικότητας για τη διαχείριση της κατάθλιψης. Αυτό περιλαμβάνει τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, εκλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης, ή ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις. (Βαθμός: ισχυρή σύσταση, μέτρια ποιότητα των αποδεικτικών στοιχείων.) Σύσταση 5 Οι κλινικοί γιατροί θα πρέπει να εξασφαλίζουν ότι ο εκ των προτέρων σχεδιασμός, περιλαμβανομένης και της ολοκλήρωσης των οδηγιών, γίνεται για όλους τους ασθενείς με σοβαρή ασθένεια. (Βαθμός: ισχυρή σύσταση, χαμηλή ποιότητα των αποδεικτικών στοιχείων.)

47 ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

48

49 ΠΡΟΕΞΕΧΟΥΣΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΤΟΜΩΝ ΑΝΩ ΤΩΝ 65 ΕΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ
Ποσοστό ατόμων άνω των 65 ετών που αναφέρουν την ασθένεια Υπέρταση 38.1 Αρθρίτιδα 36.3 Καρδιοπάθεια 45.6 Διαβήτης 40.5 ΧΑΠ 31.6 Α.Ε.Ε 60.2 Νεφρική νόσος 41.0 Ποσοστό ατόμων άνω των 65 ετών που αναφέρουν την ασθένεια Νεόπλασμα 49.6 ↓ ακοής 39.8 ↓ όρασης 30.3 Ιγμορίτιδα 14.8 Ηπατική νόσος 15.2 Έλκη 26.8 Παχυσαρκία Λειψό βάρος 20.1

50 ΠΙΟ ΠΡΟΕΞΕΧΟΥΣΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΤΟΜΩΝ ΑΝΩ ΤΩΝ 65 ΕΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ
Ασθένεια ή πάθηση Επικράτηση (ανά 1000) Αρθρίτιδα 48.3 Ανικανότητα 40.0 Υπέρταση 36.4 Πτώσεις 30.0 Εξασθένηση της ακοής 30.3 Καρδιακή νόσος 26.9 Γρίπη 21.4

51 Ανίκανοι σε IADL και/ή σε ADL
Δραστηριότητες διαχείρισης του χώρου κατοικίας Δραστηριότητες βασικής φροντίδας των ίδιων 21.0 Καταρράκτης 17.2 Ορθοπεδική βλάβη 15.8 Κατάθλιψη 14.7 Κακοήθη νεοπλάσματα 14.5 Χρόνια ιγμορίτιδα 11.7 Σακχαρώδης διαβήτης 10.0 Ακράτεια ούρων 8.8 Εξασθένηση της όρασης 8.4 Άσθμα, εμφύσημα 7.7 Νόσος Alzheimer 7.0 Αστάθεια 6.9 Εγκεφαλοαγγειακή νόσος 6.5

52 Ο ΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ Ο γιατρός αντιμετωπίζει προκλήσεις σε κάθε διάσταση της ύπαρξης του, κατά την φροντίδα του ετοιμοθάνατου. Τι μπορούμε να κάνουμε με όλες τις απώλειες ως άτομα παροχής φροντίδας; Πως εδραιώνουμε μια νέα ισορροπία στην συναισθηματική μας οικονομία όταν μια σημαντική μας επένδυση έχει χαθεί; Με ποιο κόστος και σε ποιόν; Οι επαγγελματικές μας συναντήσεις με τον θάνατο μας δημιουργούν την ανάγκη για δημιουργία μεγαλύτερης ασπίδας προστασίας, συναισθηματική αποστασιοποίηση, διανοητική θεώρηση των πραγμάτων και έκφραση. Ο κίνδυνος ελαχιστοποιείται αν αποδεχτούμε την ανακούφιση πάσχοντα ως «εντολή» μας παρά στόχο καταπολέμησης της ασθένειας και αν μετατοπίζουμε την προσοχή μας στις δικές μας σωματικές, ψυχοκοινωνικές και πνευματικές μας ανάγκες.

53 ΚΑΤΑΚΛΙΣΕΙΣ Η πρόληψη της κατάκλισης σε ασθενείς με κακοήθη νόσο, κακή κατάσταση διατροφής και ακινησία είναι πολύ σημαντική, επειδή η θεραπεία της κατάκλισης είναι δύσκολο να επιτευχθεί σε τέτοιους ασθενείς. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους καρκινοπαθείς καθώς συντελούν και πολλοί άλλοι αρνητικοί παράγοντες που παρουσιάζονται στην ομάδα αυτή, όπως είναι η αναιμία, η κακή περιφερειακή αιμάτωση, μεγάλη ηλικία, νευρολογική δυσλειτουργία, ακράτεια και λοιμώξεις.

54 ΚΝΗΣΜΟΣ

55 ΑΙΤΙΑ ΚΝΗΣΜΟΥ 1. Η διαταραχή του μεταβολισμού είναι συχνά η αιτία του κνησμού. 2. Η αλλεργική αντίδραση. 3. Ορισμένα φάρμακα. 4. Η διήθηση του όγκου στο δέρμα.

56 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΝΗΣΜΟΥ Αντιισταμινικά. Στεροειδή. Σε υπερχολερυθριναιμία, συνίσταται η χορήγηση methyltestosteron.

57 ΕΠΙΣΧΕΣΗ ΟΥΡΩΝ

58 ΑΙΤΙΑ ΕΠΙΣΧΕΣΗΣ ΟΥΡΩΝ 1. Απόφραξη της ουροφόρου οδού από όγκο 2. Από τη διαταραχή της νεύρωσης της κύστης από τα νευροσυμπιεστικά φαινόμενα. 3. Ορισμένα φάρμακα που λαμβάνουν οι ασθενείς (η μορφίνη και τα φάρμακα με αντιχολινεργική δράση, όπως είναι τα αντικαταθλιπτικά, νευροληπτικά και αντιισταμινικά). 4. Η δυνατότητα να μη οφείλεται η επίσχεση ούρων στον όγκο είτε στα φάρμακα, αλλά σε άλλη αιτία όπως είναι η υπερτροφία του προστάτου, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη.

59 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΠΙΣΧΕΣΗΣ ΟΥΡΩΝ
1. Χολινεργικά φάρμακα, όπως είναι η διστιγμίνη. 2. Ως δεύτερη επιλογή χορηγούνται οι αναστολείς του ενζύμου χολινεστεράσης. 3. Τοποθέτηση καθετήρα.

60 ΑΚΡΑΤΕΙΑ ΟΥΡΩΝ

61 ΑΙΤΙΑ ΑΚΡΑΤΕΙΑΣ 1. Αυξημένη διούρηση. 2. Λοίμωξη της ουροφόρου οδού. 3. Νευρολογικές διαταραχές. 4. Φάρμακα.

62 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΚΡΑΤΕΙΑΣ ΟΥΡΩΝ
1. Η ούρηση σε τακτό χρονοδιάγραμμα 2. Η κοντινή απόσταση της τουαλέτας από τον ασθενή 3. Η άμεση διαθεσιμότητα κατάλληλων βοηθητικών μέσων. 4. Η χορήγηση των μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών αναλγητικών φαρμάκων τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά φάρμακα φαινοθειαζίνη

63 ΑΫΠΝΙΑ

64 ΑΙΤΙΑ ΑΫΠΝΙΑΣ Πολύ σημαντικό ρόλο για την αιτιολογία της αϋπνίας παίζουν: 1. Σωματικές και ψυχολογικές αιτίες. 2. Η λήψη ορισμένων φαρμάκων, όπως είναι η κορτιζόνη, τα συμπαθητικομιμητικά, η καφεΐνη και τα διουρητικά

65 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΫΠΝΙΑΣ Μη φαρμακευτική παρέμβαση που περιλαμβάνει συζήτηση και εξήγηση, αντιμετώπιση των σωματικών συμπτωμάτων και της βραδινής ενόχλησης από τον φωτισμό του υπνοδωματίου ή θορύβους καθώς και την αύξηση της σωματικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της ημέρας, όπου αυτή είναι δυνατή. Η τεχνική χαλάρωσης, ήπια ηρεμιστική μουσική ή ζεστό ή αλκοολούχο ποτό πριν τον ύπνο καθώς και αύξηση της βραδινής δόσης των απιοειδών Στη φαρμακευτική παρέμβαση θα πρέπει να γίνει εκτίμηση μεταξύ της ενέργειας και παρενέργειας του φαρμάκου. Γενικά τα φάρμακα που χορηγούνται για τη θεραπεία της αϋπνίας δρουν ως αγχολυτικά, όταν χορηγούνται σε μικρές δόσεις στη διάρκεια της ημέρας και ως υπνωτικά σε μεγαλύτερη δόση το βράδυ. Αποφεύγονται συνήθως τα βαρβιτουρικά εξαιτίας του ότι αλληλεπιδρούν συχνά με άλλα φάρμακα.

66 ΑΣΚΙΤΗΣ

67 ΑΙΤΙΑ ΑΣΚΙΤΗ 1. καρκίνος του μαστού 2. των ωοθηκών 3. του παχέος εντέρου 4. του παγκρέατος 5. του βρογχικού συστήματος 6. οι μεταστάσεις τους

68 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΣΚΙΤΗ 1. Διουρητικά. 2. Παρακέντηση για την απομάκρυνση του ενδοκοιλιακού υγρού ως μέσου ελέγχου του συμπτώματος είναι αμφιλεγόμενη εξαιτίας της ταχείας αναπαραγωγής του υγρού, επειδή όμως μπορεί να παρέχει σημαντική ανακούφιση στον ασθενή, πραγματοποιείται συχνά με τη μορφή της ελεγχόμενης εκροής μέσω τοποθέτησης ενδοκοιλιακού καθετήρα. 2. Η ενστάλαξη κυτταροστατικών ή ραδιενεργών νουκλεϊδίων

69 ΞΗΡΟΣΤΟΜΙΑ

70 ΑΙΤΙΑ ΞΗΡΟΣΤΟΜΙΑΣ 1. Αφυδάτωση 2. Λοίμωξη της στοματικής κοιλότητας(στοματίτιδα), ιδιαίτερα μετά από χημειοθεραπεία ή ακτινοβολία. 3. Λήψη ορισμένων φαρμάκων (αντικαταθλιπτικών) 4. Ελλιπής υγιεινή.

71 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΞΗΡΟΣΤΟΜΙΑΣ 1. Η λοίμωξη της στοματικής κοιλότητας πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση κατάλληλων αντιβιοτικών. Προτιμάται η τοπική και όχι η συστηματική χορήγηση, γιατί έτσι περιορίζεται σημαντικά η παρενέργεια των αντιβιοτικών. 2. Μπορεί να εφαρμοσθεί τοπικό αναισθητικό φάρμακο σε περίπτωση που υπάρχει πόνος. 3. Ενυδάτωση και τήρηση της στοματικής υγιεινής 4. Εάν ευθύνεται συγκεκριμένο φάρμακο, θα πρέπει ενδεχομένως να αλλαχθεί.

72 ΝΑΥΤΙΑ-ΕΜΕΤΟΣ

73 ΑΙΤΙΑ ΝΑΥΤΙΑΣ-ΕΜΕΤΟΥ 1. Ακτινοβολία 2. Υπερουριχαιμία 3. Υπερασβεστιαιμία 4. Απόφραξη του εντέρου 5. Δυσκοιλιότητα 6. Αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση 7. Φαρυγγικός ερεθισμός 8. Φάρμακα

74 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΝΑΥΤΙΑΣ-ΕΜΕΤΟΥ
Είναι προτιμότερο να διαπιστωθεί η υποκείμενη αιτία του συμπτώματος πριν από κάθε ενέργεια θεραπείας του. Η συμπτωματική αντιμετώπιση της ναυτίας και του εμετού πρέπει να ξεκινήσει, μόνο εφόσον δεν μπορεί να διαπιστωθεί γρήγορα ή αρκετά γρήγορα η αιτία.

75 ΚΑΧΕΞΙΑ-ΑΝΟΡΕΞΙΑ-ΚΟΠΩΣΗ
>90%

76 ΑΙΤΙΑ ΚΑΧΕΞΙΑΣ-ΑΝΟΡΕΞΙΑΣ
1. Συνδέεται με τη νόσο. 2. Δυσφαγία. 3. Ναυτία. 4. Μεγάλη απώλεια πρωτεΐνης από έλκος και αιμορραγία. 5. Πλημμελής απορρόφηση. 6. Συνέπεια της θεραπείας.

77 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΧΕΞΙΑΣ-ΑΝΟΡΕΞΙΑΣ
Η προσέγγιση της καχεξίας μέσω επιθετικής διατροφής με τοποθέτηση καθετήρα ή σωλήνα στο στομάχι δεν είναι γενικά αποδεκτή. Εάν αποτύχουν όλες τις διαδικασίες, τότε θα πρέπει να τοποθετηθεί ένας κεντρικός φλεβικός καθετήρας, με τον οποίο θα είναι δυνατή η παρεντερική διατροφή του ασθενή.

78 ΛΟΞΥΓΓΑΣ

79 ΑΙΤΙΑ ΛΟΞΥΓΓΑ 1. Ερεθισμός του διαφράγματος από στένωση του στομίου εξόδου του στομάχου ή από μεταστάσεις του ήπατος. 2. Ο ερεθισμός του πνευμονογαστρικού νεύρου. 3. Ο ενδοκρανιακός όγκος. 4. Οι τοξίνες.

80 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΛΟΞΥΓΓΑ 1. Μέσω χορήγησης κατάλληλων φαρμάκων 2. Μέσω άλλων χειρισμών. 3. Πολύ συχνά η χορήγηση των νευροληπτικών, όπως είναι η χλωροπρομαζίνη είναι τελικά απαραίτητη για να επιτευχθεί αποτέλεσμα.

81 ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ > 90% τελικού σταδίου

82 ΑΙΤΙΑ ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑΣ 1. Η ακινησία. 2. Μειωμένα και συχνά φτωχά σε ίνες τρόφιμα. 3. Αφυδάτωση και γενική εξάντληση. 4. Φάρμακα ή μεταβολικές διαταραχές μπορούν να προκαλέσουν αδράνεια στην κινητικότητα του εντέρου. 5. Ο αποκλεισμός του εντέρου είτε από τον όγκο ή από εξωτερική συμπίεση. 6. Υπερασβεστιαιμία.

83 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑΣ
Α. αυξάνοντα τον όγκο των κοπράνων(φυσικοί πολυσακχαρίτες). Β. μαλακτικά των κοπράνων (παραφίνη) Γ. διεγείροντα την εντερική κινητικότητα (δισακοδύλη, καστορέλαιο, γλυκοσίδες σέννας, πικοθειϊκό νάτριο). Δ. αλατούχα και οσμωτικά δρώντα, τα οποία όμως χρειάζονται προσοχή για την λήψη επαρκών υγρών (γλυκερίνη, λακτικόλη, λακτουλόζη, ανθρακικό μαγνήσιο, υδροξείδιο του).

84 ΔΙΑΡΡΟΙΑ

85 ΑΙΤΙΑ ΔΙΑΡΡΟΙΑΣ 1. Υπερχείλιση των συσσωρευμένων κοπράνων στο έντερο. 2. Μόλυνση ή εντερίτιδα από την ακτινοβολία. 3. Υπερασβεστιαιμία 4. Η πλημμελής απορρόφηση 5. Η διήθηση του όγκου 6. Ψυχογενείς αιτίες.

86 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΙΑΡΡΟΙΑΣ Κορτικοειδή περιέχοντα κλύσμα έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση της διάρροιας που οφείλεται στη διήθηση του όγκου στο ορθό και μπορεί επίσης να εφαρμοσθεί και στην αντιμετώπιση της πρωκτικής απόκρισης που παρατηρείται μετά από επέμβαση κολοστομίας. Τα ήπια περιστατικά μπορούν να αντιμετωπιστούν με τη χορήγηση των αντιχολινεργικών φαρμάκων, όπως είναι η λοπεραμίδη, που αναστέλλουν την περισταλτική κίνηση του εντέρου. Στα πιο βαριά περιστατικά μπορεί να χορηγηθούν οπιοειδή φάρμακα λόγω της ιδιότητάς τους να προκαλούν δυσκοιλιότητα.