Βυζαντινή μουσική Με τον όρο βυζαντινή μουσική εννοούμε την μουσική της Ανατολικής Ορθόδοξης εκκλησίας που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε στο Βυζάντιο.

Παρουσίαση με θέμα: "Βυζαντινή μουσική Με τον όρο βυζαντινή μουσική εννοούμε την μουσική της Ανατολικής Ορθόδοξης εκκλησίας που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε στο Βυζάντιο."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Βυζαντινή μουσική Με τον όρο βυζαντινή μουσική εννοούμε την μουσική της Ανατολικής Ορθόδοξης εκκλησίας που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε στο Βυζάντιο. Αποτελεί υπέροχη σύζευξη αρχαιοελληνικών και ανατολικών στοιχείων. Είναι πάντα μονόφωνη, δεν χρησιμοποιεί καθόλου μουσικά όργανα – διαφοροποιείται από την κοσμική μουσική

2 ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΗΜΕΙΟΓΡΑΦΙΑΣ
Τον 18ο αι. ο Πέτρος ο Πελλοπονήσιος καθιερώνει το αναλυτικό σύστημα γραφής Την οριστική μορφή της δίνουν ο Γρηγόριος ο Πρωτοψάλτης, Χουρμούζιος ο Χαρτοφυλαξ και Χρύσανθος ο Προύσης. Οι φθόγγοι ή τόνοι στη βυζαντινή μουσική διακρίνονται σε επτά και ονομάζονται: πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω νΗ Η σημερινή σημειογραφία αποδίδει κάθε φωνητική κίνηση με κάθε ρυθμική λεπτομέρεια.

3 Δυτική μεσαιωνική μουσική
Η μουσική του «Γρηγοριανού Μέλους» είναι μονοφωνική, Το Γρηγοριανό Μέλος τραγουδιέται από χορωδία και από σολίστες, με εναλλαγή σολίστ και χορωδίας ή και με εναλλαγή ημιχορίων. Τον 9ο αιώνα εισάγεται το Εκκλησιαστικό όργανο στους ναούς των Ρωμαιοκαθολικών. Στα 1030 μ.Χ., ο Ιταλός Γκουίντο ντ’ Αρέτσο δίνει τα ονόματα στους φθόγγους της κλίμακας παίρνοντας τις αρχικές συλλαβές των πρώτων ημιστιχίων του ύμνου Ut queant laxis resonare Fibris: Ut queant laxis/Resonare Fibris/Mira gestorum/Famuli tuorum/Solve polluti/Labii reatum/Sancta Joannes.

4 Μουσική σημειογραφία Δυτική Ευρώπη Το πρώτο βήμα για το σημερινό πεντάγραμμο έγινε τον 9ο αιώνα μ.Χ. Αρχικά ήταν μόνο μια χρωματιστή γραμμή. Αργότερα προστέθηκε άλλη μια χρωματιστή γραμμή και ο Γκουίντο ντ’ Αρέτσο πρότεινε τη χρήση της τρίτης και τέταρτης γραμμής. Ο Φίλιππος ντε Βιτρύ τον 13ο αι. χρησιμοποίησε ένα σύστημα σημειογραφίας παρόμοιο με το σημερινό. Βυζάντιο Οι ρίζες της δικής μας ευρωπαϊκής σημειογραφίας βρίσκονται στη λεγόμενη εκφωνητική σημειογραφία, στα στενογραφικά, δηλαδή, σύμβολα που χρησιμοποίησαν οι Αρχαίοι Έλληνες, οι Ανατολίτες και οι πρώτοι Χριστιανοί για να καταγράψουν τον προφορικό λόγο. Από τον 5ο μέχρι και τον 7ο μ.Χ. αιώνα, από αυτά τα σημάδια αναπτύχθηκε ένα σύστημα που σκιαγραφούσε αόριστα τη μελωδική κίνηση, και έγινε γνωστό με το όνομα νευματική γραφή. Η γραφή αυτή έδινε μόνο μια ιδέα της μελωδίας όταν ο τραγουδιστής χρειαζόταν μια μικρή βοήθεια για τη μνήμη του.

5 Βιβλιογραφία ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι., Εγχειρίδιο μουσικής παλαιογραφίας πρώτη ενότητα, Εκδ. ΔΙΟΓΕΝΗΣ, Αθήνα 2002 ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Ι., Εγχειρίδιο μουσικής παλαιογραφίας δεύτερη ενότητα, εκδ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΤΜΗΜΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ, Αθήνα 2002 Karl Nef, Ιστορία της μουσικής, (μτφ. Φ. Ανωγειανάκη), Εκδόσεις «Ν.ΒΟΤΣΗΣ», Αθήνα 1985Β’