ΜΑΥΡΟΓΥΠΑΣ Ένα από τα πιο απειλούμενα αρπακτικά στην Ευρώπη είναι ο μαυρόγυπας. Κατά τους ιστορικούς χρόνους το είδος αυτό είχε μεγάλη εξάπλωση και υπήρχε.

Παρουσίαση με θέμα: "ΜΑΥΡΟΓΥΠΑΣ Ένα από τα πιο απειλούμενα αρπακτικά στην Ευρώπη είναι ο μαυρόγυπας. Κατά τους ιστορικούς χρόνους το είδος αυτό είχε μεγάλη εξάπλωση και υπήρχε."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΜΑΥΡΟΓΥΠΑΣ Ένα από τα πιο απειλούμενα αρπακτικά στην Ευρώπη είναι ο μαυρόγυπας. Κατά τους ιστορικούς χρόνους το είδος αυτό είχε μεγάλη εξάπλωση και υπήρχε σε χώρες όπως η Γαλλία, η Τσεχία, η Σλοβακία και η Ρουμανία. Απειλές Ο βασικός παράγοντας που έχει οδηγήσει στον περιορισμό του πληθυσμού του μαυρόγυπα είναι η έλλειψη τροφής. Η αλλαγή στον τρόπο ζωής των κατοίκων των αγροτικών περιοχών και -κυρίως- η ταφή των νεκρών ζώων, στερεί από αυτό το αρπακτικό την κυριότερη πηγή τροφής

2 ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ Οι πρόγονοι των σημερινών δελφινιών εμφανίστηκαν πριν από χρόνια. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ήταν χερσαία θηλαστικά που με την πάροδο του χρόνου προσαρμόστηκαν στο υγρό στοιχείο και έγιναν αμφίβια, προτού εξελιχθούν σε θαλάσσια θηλαστικά. Επίσης ανέπτυξαν κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες, όπως ο ηχοεντοπισμός που τους επιτρέπει να προσδιορίζουν αντικείμενα μέσω της εκπομπής ήχων (σαν ένα φυσικό ραντάρ).

3 ΛΥΚΟΣ Ο λύκος υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας. Σήμερα έχει εξαφανιστεί από ένα μεγάλο μέρος της προηγούμενης κατανομής του που κάλυπτε σχεδόν όλο το Βόρειο Ημισφαίριο. Από τον 14ο αιώνα και μετά από συστηματικές προσπάθειες εξόντωσης του, εξαφανίσθηκε από 14 χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Ο λύκος δεν υπήρξε ποτέ στόχος προσπαθειών ολοκληρωτικής εξόντωσης στην Ελλάδα. Παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά το μέλλον του λύκου στην Ελλάδα: Η ελάττωση της φυσικής λείας του λύκου, η σταδιακή χαλάρωση εφαρμογής μεθόδων και τρόπων πρόληψης των ζημιών τη θεώρηση του επαγγέλματος του κτηνοτρόφου, η παράνομη θανάτωση λύκων, η παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων, τα μεγάλα τεχνικά έργα.

4 Μεσογειακή Φώκια Ένα από τα έξι πιο απειλούμενα με εξαφάνιση θηλαστικά στον κόσμο, η μεσογειακή φώκια (Monachus monachus) ζούσε παλαιότερα σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα και τις βορειοδυτικές ακτές της Αφρικής. Σήμερα, δεκαπέντε εκατομμύρια χρόνια έπειτα από την εμφάνιση του γένους Monachus στον πλανήτη μας, υπολογίζεται ότι οι μεσογειακές φώκιες που απομένουν δεν ξεπερνούν τα ζώα. Απειλές Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι άνθρωποι κυνηγούσαν τη μεσογειακή φώκια για το δέρμα της, με το οποίο έφτιαχναν παπούτσια και ζώνες, και για το λίπος της, από το οποίο έφτιαχναν σπαρματσέτα και σαπούνι. Στις μέρες μας το κυνήγι της για εμπορικούς σκοπούς έχει σταματήσει, αλλά η μεσογειακή φώκια απειλείται περισσότερο παρά ποτέ. Κυριότερα αίτια είναι η καταστροφή των βιότοπων του ζώου καθώς και η εκ προθέσεως θανάτωσή του.

5 ΤΙΓΡΗ Ο πληθυσμός της τίγρης της Σιβηρίας έχει μεν αυξηθεί από τα 30 στα 500 άτομα, αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η κατάσταση βελτιώνεται.  Η γενετική ποικιλότητα του πληθυσμού παραμένει πολύ μικρή, τόσο μικρή που το υπερήφανο ζώο είναι πιθανό να μην επιβιώσει. . Για την τίγρη της Σιβηρίας, ένα από τα έξι σύγχρονα υποείδη τίγρης, ο αποτελεσματικός πληθυσμός υπολογίζεται τώρα στα 14 άτομα, αναφέρει το BBC. Και αυτό ισχύει παρά την αύξηση του πληθυσμού: Τη δεκαετία του 1940, μόλις 20 με 30 τίγρεις της Σιβηρίας επιζούσαν στη φύση. Σήμερα υπάρχουν σε άγρια κατάσταση περίπου 500 άτομα, περιορισμένα γεωγραφικά στην περιοχή Αμούρ της Σιβηρίας. Σε γενικές γραμμές, όσο μεγαλύτερη είναι η γονιδιακή δεξαμενή ενός είδους, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες επιβίωσης στο μακροπρόθεσμο μέλλον.

6 ΠΑΝΤΑ Τα πάντα είναι κάτι παράξενα μεγάλα αρκούδια που προσπαθούν να εξαφανιστούν και δεν μπορούν. Όλοι θέλουν να τα σώσουν, αλλά και αυτά, δόξα τω θεώ μια χαρά τα καταφέρνουν να κρύβονται από τα όρη του Θιβέτ μέχρι και σε ζωολογικούς κήπους. Σε γενικές γραμμές δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, παρά μόνο σαν αιτία καυγά ανάμεσα στους Εξελικτιστές και τους Δημιουργιστές, που τσακώνονται για το αν ο Θεός δημιούργησε τον αντίχειρά τους ή δεν θα έμπαινε ποτέ στον κόπο να κάνει κάτι τόσο γελοίο.

7 ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ Το λιοντάρι (Panthera leo) ανήκει στο γένος Panthera της οικογένειας των Αιλουριδών. Καθώς άποια αρσενικά υπερβαίνουν τα 250 κιλά σε βάρος[4] είναι το δεύτερο μεγαλύτερο αιλουροειδές μετά την τίγρη που υπάρχει σήμερα. Λιοντάρια σε άγρια κατάσταση υπάρχουν πλέον στην Υποσαχάρια Αφρική και στην Ασία που έχει μείνει ένας πληθυσμός στην βορειοδυτική Ινδία που κινδυνεύει άμεσα από αφανισμό ενώ έχει εξαφανιστεί από την Βόρεια Αφρική, την Μέση Ανατολή και την Δυτική Ασία στα ιστορικά χρόνια. Μέχρι το ύστερο Πλειστόκαινο, περίπου χρόνια πριν, το λιοντάρι ήταν το πλέον διασκορπισμένο μεγάλο επίγειο θηλαστικό μετά τον άνθρωπο. Βρίσκονταν στο μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής, μεγάλο μέρος της Ευρασίας από την δυτική Ευρώπη έως την Ινδία, και στην Αμερική από το Γιούκον έως το Περού.

8 ΠΙΚΓΟΥΙΝΟΙ Ο πιγκουίνος είναι θαλάσσιο πουλί που δεν μπορεί να πετάξει και ζει στο Νότιο Ημισφαίριο. Ο αριθμός των ειδών των πιγκουΐνων έχει αποτελέσει θέμα διαφωνίας. Ο αριθμός των καταγεγραμμένων ειδών κυμαίνεται από 6 έως 19. Αν και όλα τα είδη πιγκουΐνων κατάγονται από το Νότιο Ημισφαίριο, δεν ζουν μόνο σε παγωμένες περιοχές όπως η Ανταρκτική, αντίθετα με τη διαδεδομένη πεποίθηση. Στην πραγματικότητα μόνο μερικά είδη πιγκουΐνων ζουν σε τόσο νότια γεωγραφικά πλάτη. Τρία είδη ζουν στους τροπικούς, ένα ζει στα Νησιά Γκαλαπάγκος και καμιά φορά θα ανέβει και βόρεια του Ισημερινού προκειμένου να βρει τροφή.

9 ΚΑΜΠΟΥΡΟΦΑΛΑΙΝΕΣ καμπούρα φάλαινα ανήκει στην οικογένεια των Φαλαινοπτερίδων(Balaenopteridae), η οποία περιλαμβάνει τη μεγάλη γαλάζια φάλαινα, το μεγαλύτερο ζώο της γης. Οι καμπουροφάλαινες έχουν πτυχώσεις στην κοιλιά τους, όπως όλες οι Φαλαινοπτερίδες, και μεγάλα πτερύγια(μεγαλύτερα από οποιαδήποτε άλλη φάλαινα) τα οποία χρησιμοποιούν για να κολυμπούν, να ακουμπάνε και να τρίβουν η μία την άλλη και να χτυπούν το νερό για να δημιουργήσουν ήχους. Έχουν μήκος 12 με 15 μέτρα περίπου και τα πτερύγιά τους είναι σχεδόν το ένα τρίτο του. Μπορεί να τις ξεχωρίσει κανείς από τα μαύρα και άσπρα σχέδια κάτω απ' την ουρά τους, τα οποία είναι μοναδικά για κάθε φάλανα. Οι καμπουροφάλαινες συχνά πηδούν έξω από το νερό. Μερικές φορές τρέφονται ομαδικά, χρησιμοποιώντας φυσαλίδες γαι να τρομάξουν τα ψάρια και να τα κάνουν τα μαζευτούν όλα μαζί. Κολυμπούν κάτω από τα ψάρια, κάνοντας φυσαλίδες. Ύστερα αναδύονται στο κέντρο του κύκλου από φυσαλίδες με το στόμα ανοιχτό και καταπίνουν μια μεγάλη ποσότητα ψαριών.