ΠΕΠΤΙΚΟ ΕΛΚΟΣ ΑΠΌ ΤΟΝ PAVLOV ΣΤΟΝ G

Παρουσίαση με θέμα: "ΠΕΠΤΙΚΟ ΕΛΚΟΣ ΑΠΌ ΤΟΝ PAVLOV ΣΤΟΝ G"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΠΕΠΤΙΚΟ ΕΛΚΟΣ ΑΠΌ ΤΟΝ PAVLOV ΣΤΟΝ G
ΠΕΠΤΙΚΟ ΕΛΚΟΣ ΑΠΌ ΤΟΝ PAVLOV ΣΤΟΝ G. SACHS, ΑΠΌ ΤΟΝ DRAGSTEDT ΣΤΟΝ ERIC AMDRUP ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΟΝ ΛΥΚΟΥΔΗ ΣΤΟΝ BARRY MARSHALL ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ¨110 ΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ¨ Ε. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ

2 Ο Ivan P. Pavlov (1849-1918) ( ) για την διατύπωση της θεωρίας περί
IVAN PAVLOV( ) το 1904 Ο Ivan P. Pavlov ( ) ( ) για την διατύπωση της θεωρίας περί “nervism” “είναι προφανές ότι η λειτουργία της πέψης ρυθμίζετε με τη μεταφορά ερεθισμάτων μέσω νευρικών διαύλων στους γαστρικούς αδένες ” Καταλήγοντας στο θεμελιώδες συμπέρασμα ότι: “τα ερεθίσματα αυτά προσεγγίζουν τους γαστρικούς αδένες μέσω νευρικών ινών που περιλαμβάνονται στα πνευμονογαστρικά νεύρα ”

3 “ΠΕΨΗ” Theofrastus Bombastus von Hohenheim (Parakelsus, ) καθηγητής της Ιατρικής στη Βασιλεία, το Φράινμποργκ και το Στρασβούργο πίστευε ότι: “the human diseases were caused by chemical changes governed by chief archeus that represented the ultimate forces of energy that governed the universe “ 1493: παραδέχτηκε την αναγκαιότητα της παρουσίας του οξέος στο στομάχι για την πέψη, αλλά πίστευε ότι είναι εξωσωματικής πρόελευσης A. Vesalius το 1543 o οποίος περιέγραψε τα πνευμονογαστρικά νεύρα πρώτος 1300 χρόνια μετά τον Γαληνό ( ) για να “wandering” to different abdominal organs and structures Τον όρο “πέψης”, που ετoιμολογικά προέρχεται από το ρήμα πέσσω/-ττω “ωριμάζω χωνεύω-ψήνω” τον εισήγαγε πρώτος ο Ιπποκράτης ( πχ) τον 5ο πχ αιώνα

4 σχέση των πνευμονογαστρικών νεύρων και γαστρικής έκκρισης
ΚΕΦΑΛΙΚΗ ΦΑΣΗ – ΓΑΣΤΡΙΚΗ ΦΑΣΗ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ 1904 ( ) Ivan Pavlov ( ): σχέση των πνευμονογαστρικών νεύρων και γαστρικής έκκρισης 1902 Emest Henry Starling ( ): ορμονική δράση της γαστρίνης, μαζί με αυτή του νευρικού συστήματος HCl ? ?

5 “gastric mucosal barrier” or “mucosal defense”
1910 Επιπλέον στο ΔΙΑΤΥΠΩΜΕΝΟ ΑΞΙΩΜΑ από τον χειρουργό Dragutin (Carl) Schwarz “no acid-no ulcer” προστέθηκε και ο όρος που ο ίδιος εισήγαγε: “gastric mucosal barrier” or “mucosal defense” Εισήχθη δηλαδή η αντίληψη ότι η διάσπαση του γαστρικού “βλεννογονικού φραγμού” (gastric mucosal barrier)αντιπροσωπεύει το αρχικό βήμα στη διαδικασία της βλάβης του γαστρικού βλεννογόνου (έλκος).

6 Η ΑΚΕΤΥΛΟΧΟΛΙΝΗ ΩΣ ΔΙΕΓΕΡΤΗΣ
1936 Henry Dale ( ): – Ακετυλοχολίνη – Η2 ανταγωνιστές

7 ΑΠΌ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ
Ήταν όμως μακρύς ο δρόμος της μετάβασης από εποχή της φιλοσοφικήςθεώρησης της γαστρικής Λειτουργίας και Έκκρισης, στην εμπειρική παρατήρηση, από το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, έως τις αρχές του 20ου αιώνα και στην συνέχεια στην έως σήμερα, τεκμηριωμένη με επιστημονικά κριτήρια μελέτη της λειτουργίας της γαστρικής οξύτητας.

8 ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΕΨΗΣ

9 Όμως για να φθάσουμε στον Pavlov είχαν προηγηθεί πολύ σοβαρές παρατηρήσεις και καλά δομημένες επιστημονικές μελέτες όπως:

10 1886 για 50 χρόνια οι μελέτες του έμειναν αναξιοποίητες 1903
Rudolf Heidenhain “περιέγραψε τον τρίτο τύπο κυττάρων, γνωστών τώρα ως εντεροχρωμόφυλων( enterochromofine – like cell (ECL)), υπεύθυνων για τη σύνθεση της ισταμίνης” “υπέδειξε αρχικά την ισταμίνη ως τον πιο ουσιαστικό τελικό χημικό διεγέρτη της γαστρικής έκκρισης, μέσω των οξυντικών κυττάρων (oxyntitic cells)” “αποκάλυψε ότι, η ισταμίνη εκκρίνεται από τα ECL μέσω ερεθισμού από την παρουσία της τροφής στον στόμαχο και μέσω άλλων διεγερτών όπως είναι η γαστρίνη” 1886 John Newport Langley ( ): “established the basic morphology and secretory characteristics of the pepsin - pepsinogen” για 50 χρόνια οι μελέτες του έμειναν αναξιοποίητες 1903 “…ύπαρξη της γαστρίνης , θεμελιώδους σημασίας στη φυσιολογία του πεπτικού” Camillo Bartolomeo Emilio Golgi ( ) ( ): 1893: “περιγραφή του οξυντικού αδένα” “τους γαστρικούς αδένες και την ενδοκυττάρια προέλευση του γαστρικού οξέος”   “μορφολογική μεταμόρφωση των σωληνοκυψελίδων σε εκκριτικούς σωληνίσκους.” επιβεβαιώθηκε από το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο WILLIAM BEAUMONT ( ): 1833: «ο ασθενής Αλέξης St. Martin (6/7/1822) Βασικές αρχές της φυσιολογίας της πέψης και επιβεβαίωση παρουσίας HCl στο γαστρικό υγρό WILLIAM PROUT ( ) 1823: Υδροχλωρικό οξύ επιβεβαιώθηκε 110 χρόνια αργότερα LAZZARO SPALLANZANI 1777: «χημική θεωρία της πέψης»

11 ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΟΞΕΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΙΧΩΜΑΤΙΚΟ ΚΥΤΤΑΡΟ
HCl ? ?

12 “how does it happen”ή “ how does it look like”

13 Beumont: αρχές της πέψης
Billroth Pean Moynihan “γαστρεκτομή” “ΓΕΑ” Latarjet “Διατομή vagus” 1881 1921 500 π.Χ. 200 μ.Χ. 1543 1902 1904 Ιπποκράτης “Πέψη” Γαληνός Vesalius “vagus” Starling “Γαστρίνη” Pavlov “nervism” Prout: HCl Beumont: αρχές της πέψης 1843 Schawann: πέψη 1886 Langley: γαστρίνη Heidenhain: ECL

14 ΓΙΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ, ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ, ΛΟΓΩ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΗΣ ΓΙΑ
ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ (ΠΟΝΟΣ) ή ΤΩΝ ΕΠΙΠΛΟΚΩΝ ΤΟ ΚΑΛΥΨΕ ΣΤΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΜΕ ΣΑΦΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ (Δίαιτα, Αντιχοληνεργικά, Bellatona ) Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΡΧΙΚΑ

15 ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΤΟΜΗΣ: 1881 Billroth , Pean, Moynihan
*ΓΑΣΤΡΟΕΝΤΕΡΟΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ: M. Jaboulay ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ: 1921: Andre Raphael Latarjet στην Λιόν, “particular note is the observation that cutting the vagi significantly impaired gastric motility and empting and resulted in substantial inhibition of acid secretion “πραγματοποίησε πάνω από 100 επεμβάσεις αυτού του τύπου πριν το 1940, δεν έκανε καμία δημοσίευση σχετική με αυτή την μέθοδο”. 1943: Lester Dragstedt Σικάγο: «πρώτη στελεχιαία βαγοτομή στη Βόρεια Αμερική» Με αριστερή θωρακοτομή αμφοτερόπλευρη βαγοτομή Subdiaphragmatic vagal resection whith drainage procedure of choise a gastroenterostomy and in the next decate pyloroplasty.

16 ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΙΣΤΡΑΦΕΙ Ο ΤΡΟΧΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ PAVLOV ΠΕΡΙ “NERVISM” ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1955

17 Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΙΣΤΑΜΙΝΗΣ 1955 Ο C. Code του University College επανακαθόρισε το ρόλο της Ισταμίνης ως τον κύριο φυσιολογικό ρυθμιστή της έκκρισης από το τοιχωματικό κύτταρο. Επιπλέον η εργασία του αφορά στην μελέτη της βλάβης του βλεννογόνου και έθεσε τις βάσεις για την περιγραφή της παθογένειας της ελκωτικής αλλοίωσης. Κατέληξε δε στο συμπέρασμα ότι: “το γαστρικό υγρό αποτελεί τον παράγοντα πρόκλησης πεπτικού έλκους και προσδιόρισε την συμμετοχή της ισταμίνης σε αυτή τη διαδικασία”.

18 Beumont: αρχές της πέψης
Griffith “Βαγοτομή Παροχέτευση” Billroth Pean Moynihan “γαστρεκτομή” “ΓΕΑ” Latarjet “Διατομή vagus” Βαγοτομή στελεχιαία Amdrup (PVC) 1881 1921 1943 1957 1969 500 π.Χ. 200 μ.Χ. 1543 1902 1904 1955 Ιπποκράτης “Πέψη” Γαληνός Vesalius “vagus” Starling “Γαστρίνη” Pavlov “nervism” Code ρόλος ισταμίνης Prout: HCl Beumont: αρχές της πέψης 1843 Schawann: πέψη 1886 Langley: γαστρίνη Heidenhain: ECL

19 ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΤΟΜΗΣ: 1881 Billroth , Pean, Moynihan
Η ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΑΠΌ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΕΩΣ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΤΟΜΗΣ: 1881 Billroth , Pean, Moynihan *ΓΑΣΤΡΟΕΝΤΕΡΟΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ: 1921: Andre Raphael Latarjet στη Λιόν, “η διατομή των πνευμονογαστρικών αν και επιδεινώνει την κινητικότητα και κένωση του στομάχου ωστόσο επιτυγχάνει ουσιώδη αναστολή της γαστρικής έκκρισης” “αν και πραγματοποίησε πάνω από 100 επεμβάσεις αυτού του τύπου πριν το 1940, δεν έκανε καμία δημοσίευση σχετική με αυτή την μέθοδο”. 1943: Lester Dragstedt Στις Σικάγο: «πρώτη στελεχιαία βαγοτομή στη Βόρεια Αμερική» Με αριστερή θωρακοτομή αμφοτερόπλευρη βαγοτομή Υποδιαφραγματική διατομή των πνευμονογαστρικών και γαστροεντεροαναστόμωση ή πυλωροπλαστική “Δεν έπεισε όμως τους συντηρητικούς της Mayo Clinic που αν και αυτοί πραγματοποίησαν 80 βαγοτομές έως το1947, τελικά ατυχώς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: “The results are inconstant, variable and in most cases unpredictable”

20 Beumont: αρχές της πέψης
Griffith “Βαγοτομή Παροχέτευση” Billroth Pean Moynihan “γαστρεκτομή” “ΓΕΑ” Latarjet “Διατομή vagus” Dragstedt Βαγοτομή στελεχιαία Amdrup (PVC) 1881 1921 1943 1957 1969 500 π.Χ. 200 μ.Χ. 1543 1902 1904 1955 1970 Ιπποκράτης “Πέψη” Γαληνός Vesalius “vagus” Starling “Γαστρίνη” Pavlov “nervism” Code ρόλος ισταμίνης Vane προσταγλανδίνες Prout: HCl 1974 1984 Beumont: αρχές της πέψης Black H2 Sachs PPIs 1843 Schawann: πέψη 1886 Langley: γαστρίνη Heidenhain: ECL

21 ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΒΑΓΟΤΟΜΗΣ
ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΒΑΓΟΤΟΜΗΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ: 1921: Andre Raphael Latarjet στην Λιόν, “particular note is the observation that cutting the vagi …” “πραγματοποίησε πάνω από 100 επεμβάσεις αυτού του τύπου πριν το 1940, δεν έκανε καμία δημοσίευση σχετική με αυτή την μέθοδο”. 1943: Lester Dragstedt Σικάγο: «πρώτη στελεχιαία βαγοτομή στη Βόρεια Αμερική» Με αριστερή θωρακοτομή αμφοτερόπλευρη βαγοτομή Subdiaphragmatic vagal resection whith drainage …. …“The results are inconstant, variable and in most cases unpredictable” 1957: Griffith και Harkins Eκλεκτική ή κεντρική βαγοτομή συνδυαστικά με πυλωροπλαστική 1969: Eric Amdrup ( ) και D. Johnston Yπερεκλεκτική βαγοτομή (PCV) ή (HSV) αντίστοιχα χωρίς να συνδυάζεται με παροχετευτική επέμβαση …μείωση της γαστρίτιδας, του dumping, και το ποσοστό υποτροπής μικρότερο του 5% σε σχέση με άλλες τεχνικές. Jordan P.H.,Ann Surg,1976, 184:659-71

22 Την δεκαετία 1970 Ο J.R.Vane ( ), περιέγραψε την έννοια “κυταροπροστασία” (cytoprotection) με ταυτόχρονη αναγνώριση του ρόλου των προσταγλανδινών. “περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο η ασπιρίνη και άλλα NSAIDs αναστέλλουν τη σύνθεση των προσταγλανδινών στο γαστρικό βλεννογόνο”

23 ΕΙΧΑΜΕ ΗΔΗ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ H2 ΥΠΟΔΟΧΕΩΝ Η ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟ CΙMETIDINE ΕΠΟΧΗΣ
Η παράλληλη έλευση, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, της ομάδας των ανταγωνιστών των Η2 υποδοχέων σηματοδότησε το τέλος της “προ της cimetidine” εποχής Ανασταλτών Η2 υποδοχέων (Black, 1970s ) ( ) PPIs (Sachs, late 1979s) ( ) Εκρίζωσης του Hp Warren -Marshall 1980 ( ) Ανασταλτών Η2 υποδοχέων (Black, 1970s ) ( )

24 Sir James Black μεταξύ (1988 ), φαρμακολόγος ανέπτυξε ένα σύμπλεγμα ανταγωνιστών Η2 υποδοχέων (ένα σύμπλοκο, την βουριναμίδη, που προσομοιάζει με τον ημιδαζολικό δακτύλιο με πλάγια άλυσο) και κατέδειξε τη συνοδό θεραπευτική του αξία. Διατύπωσε δε την άποψη ότι: “ο αποκλεισμός των Η2 υποδοχέων μπορεί να δώσει απάντηση στo αμφιλεγόμενο ερώτημα εάν και κατά πόσον η ισταμίνη ήταν ο τελικός κοινός διαβιβαστής της γαστρικής έκκρισης”.

25 ΟΞΥΝΤΙΚΗ ΑΝΤΛΙΑ- PPIs 1966 Mitchell P.: – Οξυντική αντλία

26 Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΩΝ

27 ΟΞΥΝΤΙΚΗ ΑΝΤΛΙΑ- PPIs 1986 George Sachs : – ATP-άση ( )

28 ΑΝΑΣΤΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΛΙΑΣ ΠΡΩΤΟΝΙΟΥ (ΟΞΥΝΤΙΚΗ ΑΝΤΛΙΑ)
Ήταν τώρα επίκαιρο να απαντηθεί το αναπάντητο ακόμη ερώτημα πως ενεργοποιείται η χημική φάση της γαστρικής έκκρισης : “πώς δια των πνευμονογαστρικών νεύρων, τη γαστρίνη ή την ισταμίνη, ο ερεθισμός αυτός δρα μέσω των υποδοχέων της βασικής μεμβράνης του τοιχωματικού κυττάρου και πώς οι ενδοκυττάριοι διαβιβαστές προκαλούν την γαστρική έκκριση”?

29 Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΙΟΝΤΩΝ [ΟΜΟΙΟΣΤΑΣΗ]
ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΙΚΟΥ ΚΥΤΤΑΡΟΥ (1) [Η οξυντική αντλία είναι ηλεκτρικά ουδέτερη (ομοιοστατική ρύθμιση)] Ιόντα υδρογόνου: Αυτά τα διττανθρακικά ανταλλάσονται με Cl- κατά μήκος της βασικής επιφάνειας του τοιχωματικού κυττάρου και μεταφέρονται με τη συστηματική κυκλοφορία (κυτταροπλασματικού PH 7,4)

30 ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΟΞΥΝΤΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ Ανταγωνιστές της αντλίας πρωτονίου (PPls)

31 ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970 – 1980 ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ
ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970 – ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1980 ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ: ΑΡΧΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ PPIs (προσφέρει καταστολή της γαστρικής έκκρισης, με διατήρηση του PH >3-5 , για διάρκεια από 8-16 ώρες) ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ HP ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕ: αφενός στην παρασκευή πανίσχυρων ανασταλτών της αντλίας πρωτονίων αφετέρου στο γεγονός ότι η χειρουργική κοινότητα άρχισε να ανακαθορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές στη χειρουργική του πεπτικού έλκους

32 ΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗΣ
ΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΤΟΥ ΕΛΚΟΥΣ? Ασθενείς με διάτρηση “Απλή συρραφή της που συνοδεύεται από φαρμακευτική αγωγή αποτελεί την ασφαλέστερη επιλογή ” Johnson A.G.,World J Surg.,2000,24:259-63 “H υπερεκλεκτική βαγοτομή (PCV ή HSV ) ως την “gold standard” μέθοδο η οποία όμως στις περιπτώσεις με γενικευμένη περιτονίτιδα πρέπει να αποφεύγεται” NG E.K., Ann Surg, 2000,231: 153-8 Ασθενείς με αιμορραγία Ασθενείς με έλκη που αιμορραγούν αντιμετωπίζονται αρχικά ενδοσκοπικά .Μαζική αιμορραγία μη ελεγχόμενη αντιμετωπίζεται χειρουργικά Ohmann C., World J Surg, 2000, 24:

33 Beumont: αρχές της πέψης
Griffith “Βαγοτομή Παροχέτευση” Billroth Pean Moynihan “γαστρεκτομή” “ΓΕΑ” Latarjet “Διατομή vagus” Βαγοτομή στελεχιαία Amdrup (PVC) Λαπαροσκοπική “Taylor” 1881 1921 1943 1957 1969 500 π.Χ. 200 μ.Χ. 1543 1902 1904 1955 1970 Ιπποκράτης “Πέψη” Γαληνός Vesalius “vagus” Starling “Γαστρίνη” Pavlov “nervism” Code ρόλος ισταμίνης Vane προσταγλανδίνες Prout: HCl 1974 1984 Beumont: αρχές της πέψης Black H2 Sachs PPIs Marsall Hb PPIs Hp Ενδ. UGI 1843 Schawann: πέψη 1886 Langley: γαστρίνη Heidenhain: ECL

34 ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ-HP
Ανασταλτών Η2 υποδοχέων (Black, 1970s ) ( ) PPIs (Sachs, late 1979s) ( ) Εκρίζωσης του Hp Warren -Marshall 1980 ( ) Εκρίζωσης του Hp Warren -Marshall 1980 ( )

35 ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ
Επαφή με το βλεννογόνο κάτω από το στρώμα βλέννης Τοξίνη του ΗΡ βλάβη των κυττάρων Αμμωνία από ενεργοποίηση της ουρεάσης του ΗΡ Η από το ΗΡ πρωτεάση λιπάση διασπά και κατακρημνίζει τη γαστρική βλέννη Η φλεγμονή από το ΗΡ αυξάνει τη γαστρική έκκριση, γαστρίνη Η διάβρωση του γαστρικού βλεννογόνου ανοσολογική απάντηση στη φλεγμονή από το ΗΡ Η γαστρίτιδα του σώματος μειώνει την γαστρική έκκριση από δράση στο τοιχωματικό κύτταρο κιτοκινών όπως η ΙL-1. Η γαστρίτιδα του ΗΡ περιορίζεται στο γαστρικό άντρο σε ασθενείς με 12δακτυλικό έλκος και ↑οξυντική έκκριση.

36 HELICOBACTER PIONEERS

37 ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΕΠΗΛΘΕ ΜΙΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΟΥΝ, ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗ 10ΕΤΙΑ ΤΟΥ 1970, ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΕΣ, ΑΠΛΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΤΙΚΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ. ΠΑΡΑ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΕΚΤΙΚΑ ΕΛΚΗ, ΤΗΝ ΥΠΟΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ (ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ, ΠΥΛΩΡΙΚΗ ΣΤΕΝΩΣΗ Ή ΔΙΑΤΡΗΣΗ) ΤΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΕΛΚΟΥΣ

38 ΠΟΙΟΣ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ
ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΚΟΥΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ HP? Εκλεκτική χειρουργική (PCV) για 12δακτυλικό έλκος ακόμη έχει ενδείξεις σε ανθεκτικό έλκος12δακτύλου με «μη θετικό» HP αντίσταση στην θεραπεία εκρίζωσης του HP Η επιλογή της Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής (Βαγοτομή):Δεν αλλάζει τις ενδείξεις της χειρουργικής

39 ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΤΟΤΕ – ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ?
1983 Η εισβολή της Βιοτεχνολογίας και ειδικότερα, της Ηλεκτρονικής Video τεχνολογίας (Welch -Allyin Inc. 1983) επέφερε Επανάσταση τόσο στη διάγνωση όσο και στην εκπαίδευση 1954 Η επανάσταση ήλθε από το πρώτο ινοπτικό ενδοσκόπιο και τον Hirchowitzs 1932 Ο Rudolf Schindler 1932 εισάγει το ημιεύκαμπτο ενδοσκόπιο. 1868 Η πρώτη ενδοσκόπηση αποδίδεται στον Adolf Kussmaul ( )  Η σύγχρονη ανάπτυξη νέων τεχνικών, ενδοσκόπησης, όπως της ενδοσκοπικής υπερηχοτομογραφίας, ανέδειξαν τη δυνατότητα απεικόνισης και πέραν των δυνατοτήτων του ψυχρού φωτισμού και του βλεννογόνιου χιτώνα του στομάχου

40 ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΕΊΝΑΙ…
ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΕΊΝΑΙ… Τρόπος προσέγγισης ασθενών με ιδιαίτερους παράγοντες κινδύνου, για την μελλοντική προσβολή τους από γαστρο12δακτυλικό έλκος Η ισχυρή ή πιο παρατεταμένη αναστολή της οξυντικής έκκρισης; Ίσως η απάντηση δοθεί από τους γενετιστές σε συνδυασμό με την ανάπτυξη πρωτοκόλλων για την εκρίζωση της φλεγμονής από H. pylori και της δραστικής πρόληψης ανάπτυξης της γαστρικής ατροφίας. Βλέποντας την αλματώδη πρόοδο της βιοιατρικής τεχνολογίας, πρέπει να ¨υποψιαστούμε¨ ότι ίσως είναι τόσα πολλά αυτά πού έχουμε να ανακαλύψουμε στο μέλλον, που ίσως και να είναι πολύ περισσότερα από όσα έχουμε ήδη μάθει.

41