Προσωπο-κεντρική θεωρία (person-centred)

Παρουσίαση με θέμα: "Προσωπο-κεντρική θεωρία (person-centred)"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Προσωπο-κεντρική θεωρία (person-centred)
[πρώην Πελατο-κεντρική θεωρία ]

2  Φαινομενολογική θεωρητική κατεύθυνση η οποία υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος διαθέτει από μόνος του την ικανότητα για προσωπική ανάπτυξη και αυτοπραγμάτωση, γιατί είναι ον λογικό, κοινωνικό, προοδευτικό και ρεαλιστικό. Τονίζει τη σπουδαιότητα του εαυτού ως ενωτικής και καθοδηγητικής δύναμης στη συμπεριφορά.

3 Carl Rogers Γεννήθηκε 8 Ιανουαρίου 1902.  Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (Β.Α. 1924) και στο Πανεπιστήμιο του Columbia (Μ.Α και ΡhD. το 1931). Η προσωποκεντρική προσέγγιση εμφανίστηκε γύρο στο 1940 από μια ομάδα ανθρώπων με επικεφαλής τον Carl Rogers. Το ενδιαφέρον του για την ψυχοθεραπεία καθώς και η πεποίθηση του πως ο άνθρωπος είναι εγγενώς έμπιστος και ικανός να κατανοεί τον εαυτό του και να λύνει τα όποια του προβλήματα χωρίς την άμεση παρέμβαση του θεραπευτή, τον οδήγησε στην προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας θεραπευτικής μεθόδου που αρχικά ονομάστηκε μη κατευθυντική. Ο όρος αυτός αντικατοπτρίζει την στάση του Rogers πως δεν χρειάζεται ο θεραπευτής να αποφασίζει και να καθοδηγεί τον πελάτη σε κατευθύνσεις και αλλαγές που αυτός θεωρεί κατάλληλες. Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να προσπαθεί ο θεραπευτής να βοηθήσει τον πελάτη να ανακαλύψει τις ανάγκες του και να αποφασίσει μόνος του τις αλλαγές και κατευθύνσεις που αυτός θεωρεί καταλληλότερες για εκείνον. Αυτό που πρότεινε ήταν ένας τύπος θεραπευτικής σχέσης μεταξύ πελάτη και θεραπευτή όπου ο δεύτερος θα είχε μια στάση και θέση απέναντι στον πελάτη τέτοια ώστε να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ικανό να πυροδοτήσει την ικανότητα το πελάτη για αυτο-εξερεύνηση και αυτο- ανάπτυξη. Επομένως, το θεραπευτικό αποτέλεσμα έχει να κάνει με την στάση το θεραπευτή, τα προσωπικά του χαρακτηριστικά και η ποιότητα της σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτόν και τον πελάτη, και όχι με την ικανότητα του θεραπευτή να κάνει διάγνωση, να δίνει συμβουλές, κατευθύνσεις ή να κάνει προτάσεις για την επίλυση των δυσκολιών του πελάτη. Στο πλαίσιο αυτό, ο θεραπευτής δεν δεν μοιράζονταν προσωπικά θέματα με τους πελάτες, αλλά επικεντρώνονταν στο να αντανακλούν και να αποσαφηνίζουν την λεκτική και μη επικοινωνία των πελατών προσπαθώντας να αποκτήσουν πρόσβαση στα νοήματα και συναισθήματα των όσων επικοινωνούνταν. Μετά το 1950 η προσέγγιση ονομάζεται Πελατοκεντρική τονίζοντας έτσι πως το επίκεντρο της διαδικασίας της θεραπείας είναι ο πελάτης και όχι οι τεχνικές και οι μέθοδοι. Παρουσιάζονται οι απαραίτητες αλλά και επαρκείς συνθήκες για την θεραπευτική αλλαγή και δίνεται μεγάλη σημασία στον εσωτερικό κόσμο του πελάτη και στη κατανόησή του από τον θεραπευτή. 'Άλλη μια διαπίστωση της περιόδου είναι η σημασία της ισότιμης συσχέτισης ή συνάντησης (encounter) μεταξύ του θεραπευτή και του πελάτη για τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για αλλαγή και ανάπτυξη. Έτσι αναθεωρείται ο ρόλος του θεραπευτή ο οποίος πλέον είναι ένα ισότιμο "πρόσωπο" (person) στη σχέση με σημαντικό ρόλο στην όλη διαδικασία. Αυτήν την στάση ο Rogers θέλησε να την εφαρμόσει και σε άλλα πεδία ή περιβάλλοντα πέρα από την ψυχοθεραπεία, όπως στην εκπαίδευση και στην πολιτική, καθιερώνοντας πλέον το όνομα της προσέγγισής του ως Προσωποκεντρική.

4 q       ψυχολόγος στο Τμήμα Μελέτης Παιδιών της Εταιρίας για την Πρόληψη της Παιδικής 12 χρόνια.
q Ίδρυσε ένα ξεχωριστό κέντρο οδηγητικής και προσανατολισμού στο Rochester. q Μεταξύ των ετών κατείχε τη θέση του τακτικού καθηγητού στο Πανεπιστήμιο του Οhiο,

5 q       Πέρασε τα επόμενα δώδεκα χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, όπου ίδρυσε ένα Συμβουλευτικό Κέντρο. q  Το 1957 δέχτηκε μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin. q 1964, Καλιφόρνια έγινε μέλος του Ινστιτούτο Δυτικών Συμπεριφοριστικών Επιστημών.

6 q       Το 1968 ανέλαβε το Κέντρο Σπουδών του Ατόμου της Καλιφόρνιας, στο οποίο παρέμεινε ενεργό μέλος μέχρι το τέλος της ζωής του το 1984. επηρέασε βαθύτατα όχι μόνο την ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία αλλά και άλλους κλάδους, όπως την εκπαίδευση, την κοινωνική εργασία, τον κλήρο κ.τ.λ.

7 μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε είδος ανθρώπινης σχέσης -ερωτικής, συζυγικής, συντροφικής, φιλικής, επαγγελματικής, παιδαγωγικής, κ.τ.λ.

8 Η κεντρική υπόθεση της θεωρίας του
αν ο ψυχοθεραπευτής διαθέτει μερικές βασικές βοηθητικές ικανότητες 1.    γνησιότητα, 2.    ενσυναίσθητη κατανόηση και 3.    θετικό σεβασμό τότε θα υπάρξουν κάποιες θετικές αλλαγές στη συμπεριφορά του πελάτη Η προσωποκεντρική συμβουλευτική είναι μη κατευθυντική επειδή ο σύμβουλος αποφεύγει την καθοδήγηση, τον έλεγχο πάνω στη διαδικασία της αυτογνωσίας του πελάτη (συμβουλευόμενου) και τον ηγετικό ρόλο της αυθεντίας ή του δυσπρόσιτου «ειδικού». Στόχος της μη κατευθυντικής προσέγγισης είναι να βοηθήσει το άτομο να αναπτυχθεί, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τόσο το τρέχον πρόβλημά του, όσο και μελλοντικά προβλήματα με συγκροτημένο τρόπο. Ο Rogers θεωρεί ότι όποια κι αν είναι τα αίτια των προβλημάτων, αυτό που έχει σημασία είναι η συνειδητή οργάνωση του εαυτού μέσα στο τώρα. Αν και μέσα από τη διαδικασία της συμβουλευτικής μπορεί το άτομο να διερευνήσει απωθημένες ή τραυματικές εμπειρίες, δεν πρέπει να αναλώνεται σε παρελθοντολογίες, όπως στην κλασική Φροϋδική ανάλυση αλλά να εξερευνά τον εαυτό του και τα συναισθήματά του στο παρόν και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Στόχος της συμβουλευτικής είναι να επιτύχει το άτομο μία εποικοδομητική αλλαγή της προσωπικότητας, η οποία θα το οδηγήσει στη συγκρότηση, σε λιγότερη εσωτερική σύγκρουση και στην χρήση περισσότερης ενέργειας, ώστε να βελτιώσει τη ζωή του. Ο σύμβουλος να διαθέτει γνησιότητα (ικανότητα του συμβούλου να έχει επίγνωση των προσωπικών του εμπειριών καθώς προσπαθεί να κατανοήσει τις εμπειρίες του πελάτη), ενσυναίσθηση (κατανόηση των συναισθημάτων και του κόσμου του πελάτη) και να νιώθει ένα θετικό, «άνευ όρων» σεβασμό για τον συμβουλευόμενο.

9 q Ενδιαφέρεται για το παρόν και όχι για το παρελθόν.
και οι δύο τονίζουν τη σπουδαιότητα της εμπειρίας για τον ίδιο τον άνθρωπο και το πώς ο ίδιος την αντιλαμβάνεται

10 θεωρία φαινομενολογική επειδή προσπαθεί να κατανοήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά από την άποψη του ίδιου Η βασική υπόθεση που κάνει είναι ότι η εμπειρία είναι υποκειμενική. Οτιδήποτε αντιλαμβάνεται ή βιώνει ο άνθρωπος σ' οποιαδήποτε στιγμή συνιστά μια ψυχολογική περισσότερο παρά μια αντικειμενική πραγματικότητα γι' αυτόν. Φιλοσοφικό υπόβαθρο Η προσωποκεντρική προσέγγιση, όπως και οποιαδήποτε ψυχολογική θεωρία επηρεάστηκε από το ψυχοκοινωνικό και φιλοσοφικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Το έργο του Carl Rogers διαπνέεται από τις βασικές αρχές της φαινομενολογίας και του υπαρξισμού.Η φαινομενολογία δεν δέχεται την ύπαρξη μιας απόλυτης αντικειμενικής πραγματικότητας την οποία όλοι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο. Αντίθετα ο υποκειμενικός τρόπος με τον οποίο ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται και βιώνει την πραγματικότητα μια δεδομένη στιγμή καθορίζει την συμπεριφορά του. Ο υπαρξισμός υποστηρίζει ότι  « ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά  αυτό που ο ίδιος φτιάχνεται». Κάθε άνθρωπος δηλαδή είναι ελεύθερος και  ικανός να διαμορφώσει την μοίρα του και να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο  θα ζήσει μέσα στα πλαίσια των εγγενών δυνατοτήτων του. Κάθε άνθρωπος  διαθέτει την ικανότητα για πραγμάτωση των δυνατοτήτων του, διαθέτει  δηλαδή την ικανότητα για ανάπτυξη, μεγαλύτερη αυτονομία και εκπλήρωση των  ικανοτήτων του.

11 το ψυχολογικά προσαρμοσμένο άτομο,
Ένα πρόσωπο που βρίσκεται σε πρόοδο, σε εξέλιξη, ένα άτομο που συνεχώς αλλάζει και προσαρμόζει τη συμπεριφορά του επαρκώς σε νέες καταστάσεις· το άτομο αυτό το ονομάζει: πρόσωπο σε πλήρη λειτουργία

12 γ. θεωρία Από τη στιγμή της γέννησης του, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την εμπειρία του ως πραγματικότητα. Ο άνθρωπος αντιδρά σε ό,τι αντιλαμβάνεται ως αληθινό. Κεντρικό σημείο στην ανθρώπινη εξέλιξη κατέχει η ανάγκη για αυτο-πραγμάτωση

13 το άτομο, ήδη από τη βρεφική του ηλικία, έχει ένα έμφυτο κινητήριο αλλά και ένα ρυθμιστικό σύστημα (την αξιολογική διαδικασία), το οποίο μέσω της «επανατροφοδότησής» του κρατάει τον οργανισμό σε ετοιμότητα για την ικανοποίηση των παροτρυντικών του αναγκών O άνθρωπος τείνει να διαφοροποιεί τις εμπειρίες σ' αυτές που γίνονται αντιληπτές ως χαρακτηριστικές του εαυτού του και σ' αυτές που δε θεωρούνται χαρακτηριστικές του εαυτού του.

14 Αυτά τα στοιχεία του φαινομενολογικού του εαυτού, τα οποία είναι πάρα πολύ διαφοροποιημένα και τα οποία τα αντιμετωπίζει ως οριστικές και σχετικά σταθερές ιδιότητες του εαυτού του, σχηματίζουν την αυτο-αντίληψή του ένας οργανωμένος σχηματισμός των αντιλήψεων του εαυτού, Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο ως οργανισμός έχοντας ως κίνητρο μια τάση για διατήρηση, ανάπτυξη, ενίσχυση και διαφοροποίηση. Αποτέλεσμα αυτού είναι η δημιουργία ενός υποσυνόλου που ονομάζεται εαυτός ή αυτό-εικόνα. Επομένως ο οργανισμός περιέχει τις βιολογικές ανάγκες του σώματος αλλά και αυτές της αυτό-εικόνας. Ξεκινώντας τη ζωή του οργανισμός αυτός δεν περιλαμβάνει την αυτό-εικόνα, η οποία δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί, και προσπαθεί μόνο να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες υπακούοντας σε ένα εσωτερικό οργανισμικό κέντρο αξιολόγησης. Η ικανοποίηση των αναγκών του εξαρτάται από τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και κυρίως του γονείς του.Eπομένως στη δημιουργία του εαυτού ή της αυτοεικόνας συμβάλλουν τα βιώματα του ατόμου αλλά και οι πεποιθήσεις, τα πιστεύω, οι αντιλήψεις και οι απόψεις των άλλων. Κάθε άνθρωπος βιώνει το περιβάλλον γύρω του και αλληλεπιδρά με αυτό βασισμένος στην αυτό-εικόνα του και τον οργανισμό του. Τα βιώματα που εισέρχονται στον οργανισμό και στην αυτοεικόνα πρέπει να επεξεργαστούν από το οργανισμικό κέντρο αξιολόγησης. Το κέντρο αυτό είναι υπεύθυνο να αξιολογήσει το βίωμα και να του επιτρέψει να εισχωρήσει στον οργανισμό ή να το αρνηθεί. Το οργανισμικό κέντρο αξιολόγησης λειτουργεί πάντα με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών του οργανισμού. Υπάρχει όμως περίπτωση να συγκρούονται οι ανάγκες του οργανισμού με αυτές της αυτό-εικόνας. Σε αυτό το σημείο το άτομο πρέπει να αποφασίσει ποιανού ανάγκη θα ικανοποιηθεί. Άλλες φορές ικανοποιείται η ανάγκη του οργανισμού και άλλες η ανάγκη της αυτό-εικόνας. Σημαντικό ρόλο στην απόφαση αυτή παίζει η ανάγκη για αποδοχή από τους άλλους. Πολλές φορές, ιδιαίτερα σε μικρή ηλικία, το άτομο προτιμά να ικανοποιήσει μια ανάγκη του εαυτού, παρακάμπτοντας τον οργανισμικό κέντρο αξιολόγησης και τις ανάγκες του οργανισμού του. Με αυτόν τον τρόπο προτιμά να εντάξει μια πεποίθηση, μια αντίληψη ή κάποιο άλλο στοιχείο στην αυτό-εικόνα του χωρίς να το έχει ανάγκη το ίδιο ή παραβιάζοντας τις δικές του ανάγκες για να συνεχίσει να ικανοποιεί την ανάγκη για αποδοχή από τους άλλους. Η κατάσταση αυτή ονομάστηκε από τον Rogers ενδοβολή ενός όρου αξίας. Φυσικά η όλη διαδικασία που περιγράφηκε δεν γίνεται συνειδητά. Με την πάροδο του χρόνου η αυτό-εικόνα γεμίζει με όρους αξίας και το άτομο βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τον οργανισμό και τις ανάγκες του. Η σύγκρουση αυτή εκφράζεται μέσω της συμπεριφοράς και της συναισθηματικής κατάστασης του ατόμου. Πιο συγκεκριμένα το άτομο νιώθει πως δεν αναγνωρίζει των εαυτό του, δεν νιώθει ικανοποιημένος με τη ζωή του, οι σχέσεις του δεν είναι έτσι όπως θα ήθελε, δεν μπορεί να καταλάβει τους άλλους και τον εαυτό του, όπως και άλλες συναισθηματικές καταστάσεις που δυσχεραίνουν συνολικά τη ζωή του. Μια πρόσθετη λειτουργία των όρων αξίας είναι και η αμυντική στάση που ωθούν το άτομο να έχει απέναντι στις εμπειρίες του και γενικά στη ζωή. Μια κατάσταση κατά την οποία το άτομο εμποδίζει τις όποιες εμπειρίες και βιώματα δεν συμφωνούν με την αυτό-εικόνα του να γίνουν πλήρως και ακριβώς γνωστές σε αυτό. Με άλλα λόγια μια εμπειρία η οποία είναι αντίθετη με την αυτό-εικόνα του ατόμου ή δεν θα βιωθεί καθόλου (άρνηση) ή θα βιωθεί αλλαγμένη και προσαρμοσμένη στην αυτό-εικόνα (διαστρέβλωση). Ο σκοπός των δύο αυτών μηχανισμών είναι να προστατεύσουν την αυτό-εικόνα του ατόμου. Είναι ο τρόπος να διατηρηθεί ακέραιη η αίσθηση του εαυτού αφού, οποιοδήποτε βίωμα, καινούριο ή αντίθετο, εισέλθει στην αυτό-εικόνα μπορεί να προκαλέσει αλλαγή με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις. Κάποιες φορές η λειτουργία των αμυντικών μηχανισμών δεν είναι αρκετή ώστε να μειώσει ή να καταπνίξει την εσωτερική σύγκρουση που βιώνει το άτομο. Υπάρχει διαφορά μεταξύ των όσων βιώνει ο οργανισμός και αυτών που βιώνει ο εαυτός και η διαφορά αυτή γίνεται συνειδητή στο άτομο. Είναι η στιγμή που νιώθει πως πρέπει να γίνει κάτι, πως πρέπει να αλλάξει κάτι στην ζωή του, πως δεν πάει άλλο, πως έχει κολλήσει. Η επίγνωση της εσωτερικής σύγκρουσης που βιώνει το άτομο,σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι μια από τις βασικές συνθήκες απαραίτητες για να ξεκινήσει η θεραπεία. Όταν η προσπάθεια του ατόμου να διερευνήσει τη σύγκρουση και να βρει τον λόγο που υπάρχει δεν είναι αρκετή και νιώσει πως ίσως χρειάζεται βοήθεια από κάποιον άλλον, τότε έχει σηματοδοτηθεί η έναρξη της θεραπευτικής διαδικασίας. επίγνωση του εαυτού το άτομο αναπτύσσει μια ανάγκη για θετική εκτίμηση.

15 θετικές στάσεις απέναντι σ' ένα άλλο πρόσωπο – στάσεις ζεστασιάς, φροντίδας, αγάπης, ενδιαφέροντος και σεβασμού Στενά συνδεδεμένη με την ανάγκη για θετική εκτίμηση είναι η ανάγκη του ανθρώπου για θετική αυτο-εκτίμηση θετικές στάσεις που έχει το άτομο απέναντι στον εαυτό του.

16 Η ανάγκη για αυτο-εκτίμηση αναπτύσσεται ως μια μαθημένη ανάγκη που ξεπηδάει από το συσχετισμό μεταξύ των προσωπικών εμπειριών και της ικανοποίησης ή ματαίωσης της ανάγκης για θετική εκτίμηση οι άνθρωποι διακρίνουν τις εμπειρίες ως περισσότερο ή λιγότερο άξιες θετικής εκτίμησης βασική αποξένωση του ανθρώπου από τον εαυτό του. Δεν είναι ειλικρινής προς τον εαυτό του, για να διατηρήσει τη θετική εκτίμηση των άλλων προς το πρόσωπο του παραποιεί κάποιες από τις αξίες που βιώνει και τις αντιλαμβάνεται μόνο σε σχέση με τις αξίες που του προσάπτουν οι άλλοι. Αν ο άνθρωπος μπορεί να ικανοποιήσει όλες αυτές τις προαναφερόμενες ανάγκες χωρίς να τις συνδέσει με κάποια από τις αξίες που του έχουν επιβληθεί μέσω της ενδοβολής τότε= τέλεια προσαρμοσμένο άτομο

17 άσχημα προσαρμοσμένη συμπεριφορά:
η εμπειρία η οποία γίνεται αντιληπτή ως ασύμφωνη με τη δομή του εαυτού και τους ενταγμένους σ' αυτήν όρους της αξίας του, είναι απειλητική για τον άνθρωπο Το άτομο οικοδομεί μηχανισμούς άμυνας για να διαστρέψει την εμπειρία κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μειώσει την ασυμφωνία ανάμεσα στην εμπειρία και στη δομή του εαυτού ή να αρνηθεί την εμπειρία στη συνείδηση.

18 Η θεραπεία συνίσταται στο να βοηθήσει τον άνθρωπο να βρει τρόπους κατανόησης του εαυτού του που θα τον ελευθερώσουν από τις διαμάχες θα του επιτρέψουν να λειτουργήσει ομαλά στις σχέσεις του με τους άλλους.

19 θεραπευτικό περιβάλλον, (καθόλα μη-απειλητικό),
θεραπευτικό περιβάλλον, (καθόλα μη-απειλητικό), το άτομο αντιλαμβάνεται, εξετάζει αναθεωρεί τη δομή του εαυτού, αφομοιώνει συμπεριλαμβάνει εμπειρίες που άλλοτε απέφευγε

20 Απώτερο σημείο της εξέλιξης της προσωπικότητας
1) μια βασική συμφωνία ή σύμπτωση μεταξύ του φαινομενολογικού πεδίου της εμπειρίας και της αντιληπτικής δομής του εαυτού ελευθερία από την εσωτερική ένταση και το άγχος ελευθερία από την ενδεχόμενη ένταση· ρεαλιστικά προσανατολισμένη προσαρμογή·

21 2) την εγκαθίδρυση ενός εξατομικευμένου συστήματος αξιών που θα είχε αξιοσημείωτη ταυτότητα με το σύστημα αξιών κάθε άλλου παρόμοια καλά προσαρμοσμένου μέλους του ανθρώπινου γένους»

22 δ. θεωρία της θεραπείας Η θεωρία προήλθε από τις πολλές προσωπικές εμπειρίες που είχε από τις θεραπευτικές σχέσεις με τους πελάτες του. q       η θεραπεία συνίσταται στο να βοηθήσει τον άνθρωπο να βρει τρόπους κατανόησης του εαυτού του που θα τον ελευθερώσουν από τις διαμάχες και οι οποίοι θα του επιτρέψουν να λειτουργήσει ομαλά στις σχέσεις του με τους άλλους. q       εποικοδομητική αλλαγή της προσωπικότητας ως έναν από τους μεγαλύτερους σκοπούς της ψυχοθεραπείας. q       Η προσωπο-κεντρική θεραπεία είναι μία πορεία αποδιοργάνωσης και αναδιοργάνωσης του εαυτού, q       Για να επέλθει η αλλαγή της προσωπικότητας, υπάρχουν ορισμένοι βασικοί όροι. αναγνωρίζει έξι βασικές τάξεις όρων που μπορούν να διευκολύνουν αυτή την αλλαγή το βιβλίο του Η σχέση ασφάλειας, ή αλλιώς θεραπευτική σχέση, διέπεται απο τις έξι «αναγκαίες και επαρκείς συνθήκες της θεραπευτικής αλλαγής» τις οποίες ο Rogers περιέγραψε ως εξής : Δύο πρόσωπα βρίσκονται σε ψυχολογική επαφή. Το πρώτο πρόσωπο, που θα ονομάσουμε πελάτη, βρίσκεται σε μια κατάσταση ασυμφωνίας, είναι ευάλωτος ή ανήσυχος. Το δεύτερο πρόσωπο, που θα ονομάσουμε σύμβουλο, είναι αυθεντικός στη σχέση. Ο σύμβουλος βιώνει άνευ όρων θετική αποδοχή προς τον πελάτη. Ο σύμβουλος έχει ενσυναισθητική κατανόηση του εσωτερικού πλαισίου αναφοράς του πελάτη. Ο πελάτης αντιλαμβάνεται, σε κάποιο βαθμό, την άνευ όρων αποδοχή και την ενσυναισθητική κατανόηση του συμβούλου προς το πρόσωπό του.

23 (1961) συνοψίζει αυτούς τους όρους σε ένα βασικό: ο πελάτης αισθάνεται ότι ο εαυτός του γίνεται απόλυτα αποδεκτός.   Από τη στιγμή που το άτομο θα καταλάβει ότι είναι απόλυτα αποδεκτό, η διαδικασία της αλλαγής ξεκινάει.

24 Μερικές από τις χαρακτηριστικές κατευθύνσεις της πορείας της θεραπείας συμπεριλαμβάνουν:
1.    απελευθέρωση των συναισθημάτων, 2.    αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο βιώνει ο άνθρωπος τις εμπειρίες του (η εμπειρία, βαθμιαία, γίνεται μια πιο απο-δεκτή εσωτερική αναφορά προς την οποία μπορεί να στραφεί για όλο και πιο ακριβή νοήματα), 3.    μια στροφή από την απόκλιση στη σύγκλιση μεταξύ εμπειρίας και εαυτού,

25 1.    μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο και στην έκταση στην οποία το άτομο μπορεί και θέλει να παρουσιάζει τον εαυτό του σ' ένα αποδεκτό κλίμα· 2.    μια απελευθέρωση των γνωστικών χαρτών της εμπειρίας (ο πελάτης κινείται προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης της αλλαγής, προς πιο ελεύθερες ερμηνείες του νοήματοτης εμπειρίας, δομήματα, τα οποία μπορούν να τροποποιηθούν από κάθε νέα εμπειρία)· 3.    μια αλλαγή της σχέσης του ατόμου με τα προβλήματα του, που ξεκινάει από μια επιθυμία μη-αλλαγής και προχωρεί σε μια αναγνώριση της ύπαρξης των προβλημάτων και σε μια αύξηση της προσωπικής ευθύνης για τα προβλήματα· και τέλος, μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος συνδέει το να ζει ανοιχτά και ελεύθερα με τις σχέσεις που έχει τόσο με το θεραπευτή του όσο και με τους άλλους συνανθρώπους του (1959, 1961).

26 ε. Συμβουλευτική διαδικασία   βασικός στόχος της προσωπο-κεντρικής ψυχοθεραπείας
άτομο με πλήρη λειτουργικότητα

27 Να αποκτήσει μια θετική γνώμη για τον εαυτό του, να αναγνωρίσει και να αντιμετωπίσει τις διαφωνίες μεταξύ των εμπειριών του και της αυτοαντίληψής του και να αποδεσμευτεί από τους μηχανισμούς άμυνας που χρησιμοποιεί. μια θετική και θερμή σχέση ανάμεσα στο θεραπευτή και στο θεραπευόμενο το πιο σημαντικό στοιχείο της πορείας της ψυχοθεραπείας

28 ο ψυχοθεραπευτής διαθέτει
ενσυναίσθητη κατανόηση ικανότητα του συμβουλευτικού ψυχολόγου να κατανοεί τον κόσμο του πελάτη έτσι όπως εκείνος (ο πελάτης) τον βλέπει. γνησιότητα ικανότητα του συμβούλου να έχει επίγνωση των προσωπικών εσωτερικών του εμπειριών καθώς παρακολουθεί και προσπαθεί να κατανοήσει τις εμπειρίες του πελάτη του απεριόριστο θετικό σεβασμό σεβασμό που πρέπει να αισθάνεται ο σύμβουλος προς το συμβουλευόμενο και ο οποίος δεν πρέπει να εξαρτάται από διάφορους όρους: πρέπει να είναι απεριόριστος. Αυτή η στάση δείχνει μια αποδοχή της ατομικότητας του πελάτη.

29 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Corey, G. (1982). Theory and practice of counseling and psychotherapy. Monterey California: Brooks/Cole Publishing Company. Γαλανουδάκη-Ράπτη, Α., & Κοσμίδου-Hardy, X. (1996). Συμβουλευτική: Θεωρία και Πρακτική. Αθήνα: Εκδ. Ασημάκης. Δημητρόπουλος, Ε. (2000). Συμβουλευτική Προσανατολισμός. Αθήνα: Εκδ. Γρηγόρη. Μαλικιώση-Λοϊζου, Μ. (1993). Συμβουλευτική Ψυχολογία. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα. Ο’ Prochaska, J. Ο. (1984). Systems of psychotherapy. Homewood, Illinois: The Dorsey Press.