Ισαβέλλα Παπαδοπούλου ΄Γ3

Παρουσίαση με θέμα: "Ισαβέλλα Παπαδοπούλου ΄Γ3"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Ισαβέλλα Παπαδοπούλου ΄Γ3
Πρόσφυγες Ισαβέλλα Παπαδοπούλου ΄Γ3

2 Ερωτήσεις Τι κοινό και τι διαφορετικό έχει ένας πρόσφυγας κι ένας μετανάστης; Το κοινό στοιχείο μεταξύ των προσφύγων και των μεταναστών είναι ότι και οι δύο εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και αποφασίζουν να πάνε σε μια άλλη προκειμένου να έχουν μια καλύτερη ζωη. Άρα και στις δύο περιπτώσεις ανθρώπων, η πατρίδα που μένει πίσω δεν ικανοποιεί τους πολίτες της. Στην περίπτωση της προσφυγιάς όμως, ο λόγος είναι ο πόλεμος, άρα οι άνθρωποι αναγκαζονται να φύγουν από τον τόπο τους, γιατί πλέον η ζωή τους κινδυνεύει. Οι μετανάστες από την άλλη εγκαταλείπουν την πατρίδα τους κυρίως για οικονομικούς λόγους με την δική τους βούληση, για να βρουν μια καλύτερη ζωή.

3 Πώς εκδηλονονται τα ρατσιστικά αισθήματα των Ελλήνων εναντίον των ξένων που καταφέυγουν στην χώρα μας; Πολλοί Έλληνες μπροστά στο θέαμα των μεταναστών και των προσφύγων είναι αρνητικοί και έχουν προκαταλήψεις. Αρχικά οι Έλληνες συχνά χρησιμοποιούν λεκτική αλλά και σωματική βία απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, επειδή είναι άλλης εθνικότητας. Επίσης συχνά αυτοί οι άνθρωποι εισπράττουν την περιφρόνηση πολλών και την έλλειψη της βοήθειας που χρειάζονται, για να επιβιώσουν. Επίσης πολλοί Έλληνες εκφράζουν την ρατσιστική τους συμπεριφορά με την εκμετάλλευση των προσφύγων, αφού τούς προσφέρουν μια υπηρεσία που κανονικά θα γινόταν δωρεάν ή με λίγο κόστος, σε πολύ υψηλή τιμή.

4 Τελικά πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται το θέμα των μεταναστών στην χώρα;
Αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι οι Έλληνες σε προσωπικό επίπεδο ειναι να καταλάβουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν όλη τους την ζωή, για να σωθούν, αξίζουν σεβασμο και εκτίμηση. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν υποφέρει πολλά και πρέπει επιτέλους να βρουν λίγη φροντίδα και υποστήριξη από εμάς. Άρα αυτά που πρεπει να κάνουμε είναι να τους σεβόμαστε και να τους υπολογίζουμε, χωρίς να τους προσβάλλουμε, να τους προσφέρουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε, όπως ρούχα, τρόφιμα ή έστω λίγη ενθάρρυνση και να μην τους αφήσουμε να νιώσουν ποτέ «ξένοι».

5 Άρθρα με ιστορίες σύγχρονων προσφύγων και μεταναστων

6 Ένας νεογέννητος «Χριστός» από το Αφγανιστάν στη Μυτιλήνη
«Γεννήθηκε στον δρόμο, από το Αφγανιστάν στην Ευρώπη. Κάτω από ένα δέντρο... Μόλις πριν από πέντε μέρες. Χθες το πρωί ο μικρός πέρασε με τους γονείς του μέσα σε μια φουσκωτή βάρκα από τη μια μεριά της Ασίας στην άλλη μεριά της Ευρώπης. Μικρό προσφυγάκι, ο μικρότερος της μέρας που έφερε χιλιάδες σαν κι αυτόν σε ό,τι όλοι πίστεψαν για «γη της επαγγελίας». Τον είπαν Μοχάμεντ. Τι σημασία έχει; Πέντε ημερών μόλις και έχει γλιτώσει από έναν άλλο Ηρώδη. Έναν αόρατο Ηρώδη που πλανιέται πάνω από τα νερά του Αιγαίου και παίρνει παιδιά. Όλοι έμαθαν κάποτε για τον Αϊλάν. Για τους άλλους που τον ακολούθησαν δεν έμαθαν ποτέ, ούτε καν πώς τους έλεγαν.

7 Μα για κοίτα, ο Μοχάμεντ «έτρεξε»
Μα για κοίτα, ο Μοχάμεντ «έτρεξε». Μόλις πέντε ημερών μωρό «έτρεξε» και γλίτωσε. Καβάλα σε μια άλλη καμήλα με άλλους μάγους αυτή τη φορά, άνδρες του Λιμενικού Σώματος της Ελλάδας σε ένα σκάφος που τον μαζέψαν το πρωί της Δευτέρας κι αυτόν και τους γονείς του και τους άλλους συντρόφους τους στο μεγάλο ταξίδι. Γλίτωσε από τον δικό του Ηρώδη. Η πλαστική βάρκα που βυθιζόταν έμεινε πίσω κι αυτός βρέθηκε στην αγκαλιά της Ζωής. Η Ζωή Λειβαδίτη είναι διασώστρια χρόνια πολλά, δεκάδες χρόνια τώρα, έτσι απλά επειδή αγαπά τον άνθρωπο. Αγκάλιασε τον Μοχάμεντ, τον ζέστανε, ρούχα καθαρά και ζεστά για όλους, και για κοίτα ζεστασιά που έχει σε ετούτη την αλλιώτικη φάτνη στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης πια... Σίγουρος ο Μοχάμεντ πως στη «γη της επαγγελίας» αν μη τι άλλο είναι ζεστά...»

8 Πηγή lesvosnews

9 «Δεν θέλω να πεθάνω σε αυτή τη φουσκωτή βάρκα»
Αθήνα, όταν ο Μοχάμεντ Νοφάλ Γιασίν από τη Συρία αντίκρισε το μαχαίρι που απειλούσε τον ίδιο και την οικογένειά του, για να μπουν στην ήδη υπερφορτωμένη φουσκωτή βάρκα. Φοβήθηκε ότι είχε κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Ήταν τότε που συνειδητοποίησε ότι οι διακινητές του είχαν πει ψέματα. «Μου είχαν πει ότι θα ήταν μόνο 35 άνθρωποι στη βάρκα» λέει ο 40χρονος Μοχάμεντ, φούρναρης, που τράπηκε σε φυγή μαζί με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά τους, ηλικίας 4 έως 8 ετών, από τον παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό Γιαρμούκ κοντά στη Δαμασκό. «Όταν είδαμε μέσα στη βάρκα πάνω από 60 άτομα, αρνηθήκαμε να μπούμε μέσα». Το θαλάσσιο ταξίδι τού είχε στοιχίσει δολάρια, αλλά είχε προετοιμαστεί να χάσει τα χρήματα. Όμως το μόνο που έβλεπε ήταν αυτό το μαχαίρι, που τον έσπρωχνε, για να μπει στη βάρκα. Η μία από τις τετράχρονες δίδυμες κόρες του έκλαιγε και έλεγε ότι ήθελε να γυρίσει στο σπίτι. Στο μεταξύ, ο οχτάχρονος γιος του φώναζε: «Δε θέλω να πεθάνω σε αυτή τη φουσκωτή βάρκα».

10 Ήταν 1:30 η ώρα τη νύχτα και μόλις είχαν βγει μετά από μια τρίωρη διαδρομή από ένα φορτηγάκι χωρίς παράθυρα. Βρίσκονταν τώρα κάπου κοντά στην τουρκική πόλη Τσεσμέ και η υπερφορτωμένη φουσκωτή βάρκα των διακινητών τούς περίμενε. Ο Μοχάμεντ συνειδητοποίησε όμως ότι δε μπορούσαν να μείνουν εκεί. Πίσω τους υπήρχε μόνο δυστυχία. Δεν μπορούσαν να επιστρέψουν «πίσω». Δεν υπήρχε κάποιο σπίτι για να γυρίσουν. Οπότε μπήκαν έντρομοι μέσα στο φουσκωτό. Η οικογένειά του τράπηκε σε φυγή εξαιτίας του πολέμου στον οποίο είχαν ήδη χάσει τη ζωή τους οι γονείς του το 2013, όταν το σπίτι τους βομβαρδίστηκε. Ο φούρνος που είχε μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του ισοπεδώθηκε από τις βόμβες. Ακόμα και το σπίτι ενός συγγενή, όπου είχαν καταφύγει, βρέθηκε κι αυτό ανάμεσα στα πυρά.

11 Οι φόβοι των παιδιών για τη βάρκα τελικά αποδείχθηκαν βάσιμοι
Οι φόβοι των παιδιών για τη βάρκα τελικά αποδείχθηκαν βάσιμοι. Πενήντα λεπτά αφότου ξεκίνησαν το ταξίδι, μέσα στη νύχτα, έμειναν από καύσιμα. Όμως, μέσα στην ατυχία τους στάθηκαν τυχεροί. Το ελληνικό Λιμενικό Σώμα τούς περισυνέλλεξε. Και η τύχη τους χαμογέλασε για μια ακόμη φορά, όταν μετά τη διάσωση η οικογένειά τους μεταφέρθηκε στη Χίο. Η οικογένεια του Μοχάμεντ τώρα ελπίζει ότι τα χειρότερα ανήκουν πλέον στο παρελθόν και μπορούν επιτέλους να πουν αντίο στον πόλεμο, που τους μετέτρεψε σε πρόσφυγες δύο φορές. Ο Μοχάμεντ λέει ότι θα είναι πάντα ευγνώμων απέναντι στους έλληνες λιμενικούς. «Μας έσωσαν. Ήταν πολύ ευγενικοί. Τους ευγνωμονούμε πάρα πολύ» λέει.

12 Πηγη in.gr

13 Κάτω απ' τον ίδιο ουρανό Όταν στην ηλικία των 17 ετών ο Σαμ Ρόναβαζ τράπηκε σε φυγή απ’ την Κουντούζ του Αφγανιστάν, κατάλαβε πως ο δρόμος προς την Ελλάδα ήταν στρωμένος μόνο με εμπόδια. Μετά τη δολοφονία των γονιών του όμως, μόνο και μόνο επειδή ήταν μουσικοί, η ανάγκη του να σώσει τη ζωή του, όπως κι εκείνη των μικρότερων αδερφών του, του έδωσε τη δύναμη να τα υπομείνει όλα: το ταξίδι με τα πόδια, την έλλειψη χρημάτων και στέγης, τους ληστές και τους διακινητές, τους οποίους συνάντησε. Ωστόσο, τίποτα δεν ήταν αρκετό για να τον προετοιμάσει για το σοκ που βίωσε μέσα στους δρόμους της Αθήνας. Ένα βράδυ του Οκτωβρίου 2013, ο Σαμ επέστρεφε στο σπίτι του μετά από εξάσκηση στα αγαπημένα του κρουστά. Ξαφνικά, μια ομάδα 15 ατόμων του έφραξε το δρόμο και τον ρώτησε τη χώρα καταγωγής του. «Αφγανιστάν», δήλωσε ο Σαμ και έτεινε το χέρι του για χειραψία. Όμως η μόνη απόκριση που πήρε ήταν κλωτσιές και χτυπήματα στο κεφάλι. «Ήταν τρομακτικό», θυμάται. «Έπεσα λιπόθυμος στο δρόμο, μέχρι που ένας εύσωμος περαστικός αφρικανικής καταγωγής με σήκωσε και με μετέφερε στο σπίτι. Ήταν εκείνος που μου εξήγησε ότι αυτή η ρατσιστική ομάδα συχνά απολαμβάνει να γρονθοκοπεί σκουρόχρωμους ξένους».

14 Στους δρόμους και τις πλατείες ανά την Ελλάδα, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι μπροστά σε τέτοιες συμμορίες. Για τον Σαμ, μια απ’ τις πιο σημαντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η κοινωνία, η πολιτεία και οργανισμοί όπως η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, είναι η καταπολέμηση του μίσους. «Εύχομαι όλοι να κατανοήσουν πως είμαστε αναγκασμένοι να εγκαταλείψουμε την πατρίδα μας και δεν ερχόμαστε εδώ για να δημιουργήσουμε προβλήματα», λέει με απελπισία. «Εύχομαι να κατανοήσουν ότι είμαστε όλοι οι άνθρωποι, που ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό». Πηγη news 247

15 “Αρνούμαι να βουλιάξω”
Προτού ξεσπάσει ο πόλεμος στη Συρία, ο Χουσεΐν είχε μια κανονική ζωή. Ήταν φοιτητής, ζούσε με την οικογένειά του, περνούσε καλά με τους φίλους του. Όμως, ο πόλεμος τα άλλαξε όλα, στη χώρα του και στη ζωή του. Έβλεπε συγγενείς και φίλους να φεύγουν, ενώ ο ίδιος μαζί με άλλους που έμεναν πίσω ζούσαν καθημερινά μέσα στον κίνδυνο. «Δεν ήθελα να φύγω από τη χώρα μου. Άκουγα ιστορίες για ανθρώπους που έφευγαν και πόσο δύσκολο ήταν το ταξίδι τους στην Ευρώπη. Δεν ήξεραν τι τους περίμενε στις άλλες χώρες, πώς θα τους αντιμετώπιζαν, όταν θα έφταναν εκεί», λέει. Τον Χουσεΐν τον φόβιζαν αυτές οι σκέψεις. Είχε ακούσει ιστορίες για συμπατριώτες του που χάθηκαν ή κινδύνευσαν στη θάλασσα προσπαθώντας να μπουν στην Ευρώπη, για να βρουν καταφύγιο. Γυναίκες, παιδιά και άντρες στοιβαγμένοι μέσα σε σάπιες, χαλασμένες βάρκες σε ένα ταξίδι ελπίδας με άγνωστο προορισμό και αβέβαιο μέλλον.

16 Όμως, δεν είχε άλλη επιλογή
Όμως, δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να φύγει και να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. «Ούτε και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχω βρεθεί σε αυτή την κατάσταση. Πριν φύγω, σκέφτηκα μέσα μου ότι μπορεί και να πέθαινα σε μια βάρκα μέσα στη θάλασσα, πριν φτάσω στην Ευρώπη.», θυμάται ο Χουσεΐν. Αρνήθηκε όμως το θάνατο. Έπεισε τον εαυτό του ότι θα τα κατάφερνε να περάσει τη θάλασσα και θα έφτανε ασφαλής στην Ευρώπη. Τότε έκανε το τατουάζ στο στέρνο του “Αρνούμαι να βουλιάξω”, μια δήλωση πείσματος και θέλησης να τα καταφέρει, να σταθεί τυχερός. Και τα κατάφερε. Μαζί με δώδεκα συμπατριώτες του έφτασε στην Κάλυμνο. Βαθιά συγκινημένος πήρε τηλέφωνο δικούς του ανθρώπους που άφησε πίσω στη Συρία, για να τους πει ότι έφτασε καλά, ότι πέρασε τη θάλασσα, ότι είναι ζωντανός και ασφαλής.

17 Στην Κάλυμνο τους υποδέχτηκαν καλά, φιλοξενήθηκαν σε χώρο του δημοτικού πολιτιστικού κέντρου. Αφέθηκαν ελεύθεροι πολύ σύντομα και έφυγαν χαρούμενοι για Πειραιά. Την ίδια μέρα όμως που ο Χουσεΐν και οι συμπατριώτες του τα κατάφεραν, κάποιοι άλλοι Σύροι άφησαν την τελευταία τους πνοή σε ναυάγιο ανοιχτά της Σμύρνης, προσπαθώντας να διασχίσουν τη θάλασσα προς την Ελλάδα. Ήταν 16 Απριλίου «Εγώ σώθηκα, εκείνοι χάθηκαν», ψιθυρίζει ο Χουσεΐν, χαμηλώνοντας το βλέμμα.

18