Κατέβασμα παρουσίασης
Η παρουσίαση φορτώνεται. Παρακαλείστε να περιμένετε
ΔημοσίευσεἩρακλείδης Παπαδάκης Τροποποιήθηκε πριν 8 χρόνια
1
Συγγενείς ανωμαλίες (δακτυλιοειδές πάγκρεας, έκτοπο πάγκρεας) Τραύματα παγκρέατος (ανοικτά, κλειστά, ιατρογενή) Φλεγμονές (Οξεία, υποξία, χρόνια) Όγκοι (Καλοήθεις, κακοήθεις)
2
Εμβρυολογία του παγκρέατος
3
Δακτυλιοειδές πάγκρεας
4
Πρώτη περιγραφή το 1827 Συνυπάρχουν με άλλες κοιλιακές βλάβες (90%) Οι επιπλοκές παρουσιάζονται καθυστερημένα ακόμη και μετά από 6 εβδομάδες από τον τραυματισμό και με την πάροδο του χρόνου εμφάνισης των αυξάνεται και η θνησιμότητα Θνησιμότητα 20%
5
Ανοικτά Με νύσοντα και τέμνοντα όργανα Με πυροβόλα όπλα Κλειστά Τροχαία ατυχήματα που στο 90% συνυπάρχουν και άλλες βλάβες σε άλλα όργανα Ιατρογενή Εγχειρήσεις κοιλίας και ιδιαίτερα άνω κοιλίας (στομάχου, χοληφόρων)
6
Βαθμός Ι: Απλή βλάβη παρεγχύματος χωρίς ρήξη της κεφαλής του παγκρέατος Βαθμός ΙΙ: Διατομή παγκρεατικού πόρου στο σώμα ή την ουρά Βαθμός ΙΙΙ: Σοβαρή διατομή ή σύνθλιψη της κεφαλής με ή χωρίς διατομή του πόρου Βαθμός ΙV: Συνδυασμένη βλάβη παγκρέατος και 12/δακτύλου
7
Είναι κάθε φλεγμονή μικροβιακή και μη του παγκρέατος που ενεργοποιεί τα πρωτεολυτικά ένζυμα του, με αποτέλεσμα την αυτοπεψία του παγκρέατος Οι παγκρεατίτιδες χωρίζονται σε: οξεία, οξεία υποτροπιάζουσα χρόνια παγκρεατίτιδα
8
Είναι η χρόνια φλεγμονή του παγκρέατος που συχνά υποτροπιάζει και καταλήγει σε ίνωση του παγκρέατος, σε ελάττωση της εξωκρινούς έκκρισης του και στη συνέχεια και της ενδοκρινούς
9
Συχνότητα 0,3 – 0,4% των νεκροτομών Προοδευτική αύξηση της συχνότητας σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική ( Από 8,2 σε 27,4 περιπτώσεις / 100.000 κατοίκους ) Το 10% των αλκοολικών παρουσιάζουν χρόνια παγκρεατίτιδα Επίσης το 5-10% των ασθενών με υπέρ Ca ++ σε αντίθεση μετά από έγκαιρη θεραπεία το ποσοστό είναι 1-2%
10
Αλκοολισμός, οξεία υποτροπιάζουσα παγκρεατίτιδα, ιδιοπαθής Μορφές χρόνιας παγκρεατίτιδας Λιθιασική (70%) Αποφρακτική (30%) Φλεγμονώδης ( αμφισβητείται από τους περισσότερους συγγραφείς )
11
Φλεγμονή ίνωση καταστροφή της εξωκρινούς και στη συνέχεια και της ενδοκρινούς μοίρας του παγκρέατος Παγκρεατικός πόρος με στενώματα και διευρύνσεις. Λίθοι στο παγκρεατικό πόρο, λόγο κατακρήμνισης λακτοφερίνης με Ca ++
12
Παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί ανάπτυξης κακής θρέψης. Αυτοενεργοποίηση παγκρεατικών ενζύμων Φλεγμονή Αυτοπεψία του αδένα και των περιπαγκρεατικών ιστών Συστηματική απάντηση όμοια με της σήψης ή του εγκαύματος Αύξηση ενεργειακής κατανάλωσης Αύξηση νεογλυκογένεσης Αύξηση πρωτεϊνικού καταβολισμού Υποασβεστιαιμία, υπομαγνησιαιμία Τελικά…….. ΥΠΕΡΚΑΤΑΒΟΛΙΣΜΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΚΗΣ ΘΡΕΨΗΣ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ
13
Πόνος στο επιγάστριο επεκτεινόμενος στην αριστερή οσφυϊκή χώρα (95%) και είναι ανθεκτικός στα απλά παυσίπονα Διάρροια – Διαταραχές της θρέψης Απώλεια βάρους, Ναυτία – εμετοί, ανταλγική θέση Επεισόδια οξείας παγκρεατίτιδας, Στεατόρροια, παγκρεατικός ασκίτης, Διαβήτης, Αιμορραγίες, Θρομβώσεις σπληνικής, πυλαίας φλέβας
14
Ιστορικό Test σεκρετίνης – χολοκυστοκινίνης (ευαισθησία 75-90%, εξειδίκευση 80-90%) Χορήγηση προκαθορισμένου γεύματος και μέτρηση άπεπτων υπολειμμάτων στα κόπρανα Μέτρηση λακτοφερίνης, παγκρεατικής λιπάσης και θρυψίνης στο πλάσμα (σε πειραματικό στάδιο ακόμη) Υπέρηχο, CT scan, MRI, ενδοσκοπικό υπέρηχο Παλίνδρομος παγκρεατο-χολοκυστογραφία (ERCP) Αγγειογραφία και φλεβογραφία παγκρέατος
15
Αντιμετώπιση του πόνου Αντιμετώπιση της δυσλειτουργίας της εξωκρινούς μοίρας του παγκρέατος [ Δίαιτα με πολλά μικρά και συχνά γεύματα, χωρίς λίπος, Creon ( 8000 UI λιπάσης, 9000 UI αμυλάσης και 2100 UI πρωτεολυτικών ενζύμων )] Αντιμετώπιση επιπλοκών Χειρουργική θεραπεία Πλάγιο-πλάγια παγκρεατονηστιδική αναστόμωση κατά Roux en Y Υφολική παγκρεατεκτομή Ολική παγκρεατεκτομή
16
Θρεπτική υποστήριξη (1) Η πλειονότητα των ασθενών παρουσιάζει μια ήπια, αυτοπεριοριζόμενη νόσο με οίδημα του οργάνου που υποχωρεί γρήγορα σε μερικές ημέρες με συντηρητική θεραπεία. Η Τ.Δ δεν μεταβάλλει την φυσική πορεία της παγκρεατίτιδας και γι’αυτό το λόγο δεν αποτελεί κύρια θεραπεία για τη νόσο. Γενικά, ικανότητα σίτισης σε 5-7 ημέρες χωρίς να υπάρχει ένδειξη τεχνητής θρεπτικής υποστήριξης. Αν ο πόνος, οι έμετοι, και η υπεραμυλασαιμία επιμένουν για περισσότερο από 7 – 10 ημέρες, τότε πρέπει να αρχίζει η Τ.Δ αφού το χρονικό διάστημα πλήρους ύφεσης της νόσου δεν μπορεί να προβλεφθεί και ο κίνδυνος ανάπτυξης κακής θρέψης αυξάνει καθημερινά.
17
Θρεπτική υποστήριξη (2) Ασθενείς με σοβαρή οξεία παγκρεατίτιδα, νέκρωση του οργάνου και ανάπτυξη επιπλοκών δεν θα σιτιστούν από το στόμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Λόγω της υπερμεταβολικής κατάστασης, η υποστήριξη της θρέψης με τεχνητή διατροφή έχει ιδιαίτερη σημασία για τη διατήρηση της καθαρής σωματικής μάζας του σώματος και τη μείωση της νοσηρότητας και θνητότητας,που προκαλεί η ελάττωσή της. Χρήσιμη είναι η υποστήριξη της θρέψης, όταν υπάρχουν λοιμώξεις ή και χειρουργικές επεμβάσεις στην πορεία της νόσου.
18
Συστάσεις θρεπτικής υποστήριξης Ανεξάρτητα από την αιτία: Αποφυγή από του στόματος σίτισης Χορήγηση υγρών και ηλεκτρολυτών ενδοφλεβίως Αναμονή σίτισης μετά από 5-7 ημέρες Προσεκτική παρακολούθηση σακχάρου και χορήγηση ινσουλίνης (glu < 200 –250 mg/dl) Εκτός από την υπερλιπιδαιμική παγκρεατίτιδα, σε όλες τις άλλες μπορεί να χορηγηθεί λίπος ενδοφλεβίως (ΤG’s < 400 mg/dl) Σε σοβαρές περιπτώσεις, που επιμένουν πέραν των 7 ημερών και είναι αδύνατη η per os σίτιση, πρέπει να ξεκινά TPN.
19
Συστάσεις θρεπτικής υποστήριξης Συχνά, σε εμμένουσες, βαριές παγκρεατίτιδες οι ενεργειακές ανάγκες μπορεί να είναι μεγάλες ( > 3,000 kcal ). Σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται συνδυασμός εντερικής και παρεντερικής σίτισης. Μη ευαίσθητοι οι ανθρωπομετρικοί υπολογισμοί λόγω του οιδήματος στον τρίτο χώρο.
20
Ο ρόλος και η αποτελεσματικότητα της Τ.Δ στη θεραπεία της οξείας παγκρεατίτιδας. 1.Παρεντερική διατροφή Διάφορες μελέτες χορήγησης TPN σε σοβαρή νόσο: -(+) βελτίωση θρεπτικών παραμέτρων και διατήρηση καθαρής σωματικής μάζας -(+) μείωση νοσηρότητας και θνητότητας στο μέτρο που αυτή οφείλεται στη παρουσία κακής θρέψης. - (-) δεν επηρεάζει την πορεία και την εξέλιξη της κύριας νόσου καθώς και την εμφάνιση των τοπικών επιπλοκών της. - (-) αυξημένη επίπτωση λοιμώξεων σχετιζόμενων με τους κεντρικούς καθετήρες.
21
Ο ρόλος και η αποτελεσματικότητα της Τ.Δ στη θεραπεία της οξείας παγκρεατίτιδας. 2. Εντερική διατροφή Από του στόματος, ή ενδογαστρική με σωλήνα, διατροφή δεν πρέπει να χορηγείται σε ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα μέχρι να υποχωρήσει η νόσος. Πρώιμη per os επανασίτιση συχνά συνοδεύεται με υποτροπή της κλινικής συμπτωματολογίας και αύξηση της αμυλάσης και της λιπάσης στο αίμα. στο παρελθόν η Ε.Δ με ρινογαστρικό σωλήνα με πολυμερή διαλύματα συνοδευόταν από μη καλή ανοχή και επιβάρυνση της κλινικής συμπτωματολογίας της νόσου. πρόσφατα δεδομένα δείχνουν ότι η Ε.Δ με ρινοεντερικό σωλήνα περιφερικά του συνδέσμου του Treitz (ενδοσκοπικά ή ακτινοσκοπικά) ή με νηστιδοστομία με ολιγομερές δ/μα, χαμηλό σε λίπος, γίνεται καλύτερα ανεκτή, χωρίς σημαντική διέγερση της παγκρεατικής έκκρισης
22
Συχνότητα 9,2 περιπτώσεις / 100.000 κατοίκους με τάση αύξησης από το 1940 και μετά Είναι δεύτερος μετά το Ca του παχέος εντέρου καρκίνος του γαστρεντερικού σωλήνα, αλλά έχει την χειρότερη πενταετή επιβίωση (3,1% σε σχέση με του παχέος εντέρου που είναι μεγαλύτερη του 50%) Εμφανίζεται μετά τα 40 με μεγαλύτερη συχνότητα μεταξύ των ηλικιών 60 και 70 χρόνων Αναλογία ανδρών / γυναίκες : 1,5/2
23
Κάπνισμα - καφές Οινόπνευμα Δίαιτα ( πλούσια σε λιπαρά ) Πειραματικά σε ποντίκια (αζασερίνη, νιτροζαμίνες) Χημικές ουσίες (ναφθυλαμίνη, βενζιδίνη, πετρέλαιο) Ανδρογόνα ( πτώση τεστοστερόνης, αύξηση της ανδροστενεδιόνης ) Διαβήτης, χρόνια παγκρεατίτιδα, εγχειρήσεις Κληρονομικά αίτια και διάφορα ογκογονίδια (P 58 )
24
Επιθήλιο των πόρων (80%) Αδενοκαρκίνωμα (μίκρο, γιγαντοκυτταρικό), Αδενοπλακώδες (Adenosquamous), Κυσταδενοκαρκίνωμα, Αδιαφοροποίητο Αδενικά κύτταρα Κύτταρα των νησιδίων του παγκρέατος Ινσουλίνωμα (10-15%), γαστρίνωμα (60-70%), σωματοστα- τίνωμα (50%), γλυκαγόνωμα (60-70%), VIPοma (50%) Μη επιθηλιακά κύτταρα Ινοσάρκωμα, λειομυοσάρκωμα, αιμαγγειοσάρκωμα, ιστιοκύττωμα, λέμφωμα (5%)
25
Στάδιο Ι (Τ 1-2, Ν 0, Μ 0 ) : Εντόπιση μόνο στο πάγκρεας χωρίς επιχώριους λεμφαδένες Στάδιο ΙΙ (Τ 3, Ν 0, Μ 0 ) : Επέκταση στους παρακείμενους ιστούς χωρίς επιχώριους λεμφαδένες Στάδιο ΙΙΙ (Τ 1-3, Ν 1, Μ 0 ) : Διηθημένοι επιχώριοι λεμφαδένες με ή χωρίς διήθηση κατά συνέχεια ιστού Στάδιο ΙV (Τ 1-3, Ν 0-1, Μ 1 ) : Με μακρινές μεταστάσεις
26
Πόνος άτυπος (70-80%) Ίκτερος (50%) (προοδευτικός, χωρίς κωλικό και πυρετό) Σημείο Courvoisieur (50%) Κνησμός (33%) Απώλεια βάρους, ανορεξία, πολυαρθρίτιδα Νευρολογικές διαταραχές (75%) Διαβήτης (15%), παγκρεατίτιδα (14%) Μεταναστευτική θρομβοφλεβίτιδα κάτω άκρων (28%) Απόφραξη 12/δακτύλου (1-2%)
27
Υπέρηχο, CT scan, MRI Παλίνδρομος χολαγγειογραφία (ERCP) και κυτταρολογική εξέταση παγκρεατικού υγρού Διαδερμική χολαγγειογραφία Καρκινικοί δείκτες (CEA, CA19-9) Μέτρηση ανοσοενεργού ελαστάσης και της σχέσης τεστοστερόνης προς διυδροτεστοστερόνης Κατευθυνόμενη βιοψία με υπέρηχο ή CT scan Λαπαροσκόπηση για διάγνωση και σταδιοποίηση Αγγειογραφία κοιλιακής και άνω μεσεντερίου αρτηρίας
28
Παλίνδρομη παγκρεατο- χολαγγειογραφία (ERCP): Στένωση του παγκρεατικού πόρου από Ca κεφαλής παγκρέατος - μεταστενωτική διάταση του πόρου
29
Το 10-20% των αρρώστων με ίκτερο έχουν εξαιρέσιμο νεόπλασμα Παρηγορητική Παρακαμπτήριες επεμβάσεις Χημειοθεραπεία Ακτινοβολία Ορμονοθεραπεία Ριζική Εγχείρηση κατά Wipple Ολική παγκρεατεκτομή
30
Εγχείρηση Whipple
Παρόμοιες παρουσιάσεις
© 2024 SlidePlayer.gr Inc.
All rights reserved.