Μάθημα ζωής από ένα παιδί. Αυτό το ποίημα γράφτηκε από μια έφηβη που πάσχει από καρκίνο και πεθαίνει σ’ ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.
Έχεις σταματήσει ποτέ να κοιτάξεις τα παιδιά που παίζουν; ΑΡΓΟΣ ΧΟΡΟΣ Έχεις σταματήσει ποτέ να κοιτάξεις τα παιδιά που παίζουν; Ή να ακούσεις τον ήχο της βροχής που πέφτει στη γη; Ή να κοιτάξεις το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας; Ή να χαζέψεις τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα; Καλύτερα ηρέμησε. Μην χορεύεις τόσο γρήγορα. Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα; Όταν ρωτάς κάποιον “τι κάνεις” ακούς ποτέ σου την απάντηση; Στο τέλος της ημέρας ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου με χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό σου; Καλύτερα ηρέμησε. Μην χορεύεις τόσο γρήγορα. Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αύριο» χωρίς να προσέξεις μέσα στη βιασύνη σου την απογοήτευσή του; Έχεις χάσει ποτέ σου έναν καλό φίλο επειδή δεν έβρισκες το χρόνο να του τηλεφωνήσεις; Καλύτερα ηρέμησε. Μην χορεύεις τόσο γρήγορα. Η ζωή είναι μικρή. Η μουσική δεν κρατάει για πάντα. Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου, χάνεις τη μισή χαρά της διαδρομής. Είναι σα να έχεις ένα δώρο που δεν το άνοιξες ποτέ… Και που το πέταξες! Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Ζήσε με ειρήνη. Άκου τη μουσική. Πριν τελειώσει το τραγούδι.