Μάχη στην Αλαμάνα[1821] Μάριος Σωφρονίου, Μιχάλης Χριστοδούλου Ειρήνη Στυλιανού Ντάρια Καμάροβα
Αθανάσιος Διάκος Ο Θρυλικός αυτός ήρωας του 1821, γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα της Παρνασσίδος το 1788. Παιδί ακόμα μπήκε στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου όπου έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Σε ηλικία 20 χρονών άφησε τη ζωή του μοναστηριού και πήρε τα όπλα εναντίον των Τούρκων. Ο Διάκος ήταν άφταστος στα αγωνίσματα, στα όπλα και στην ανδρεία. Στα 1818 έγινε το πρώτο από τα επτά πρωτοπαλήκαρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Μαζί του μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και έβαλε σκοπό της ζωής του την απελευθέρωση της φυλής. ΄Ετσι δημιούργησε δικό του στρατό και ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης σε όλη την Ελλάδα.
Στοιχεία της μάχης Πότε έγινε: Απρίλιος 1821 Πού έγινε: Στην Αλαμάνα Αντίπαλα στρατεύματα: Ο Όμερ Βρυώνης με 9000 στρατιώτες και ο Αθανάσιος Διάκος με 1500 παλικάρια
Στιγμές της μάχη Στις 20 Απριλίου ο στρατός του Όμερ Βρυώνη περικυκλώνει στις Θερμοπύλες το στρατό του Αθανάσιου Διάκου Ο Αθανάσιος Διάκος βρίσκεται σε θέση ανίσχυρη Ο επίσκοπος Σαλώνων σκοτώνεται Οι Τούρκοι σούβλισαν τον Αθανάσιο Διάκο
Δημοτικό Κι ο Ομέρ Βρυώνης μυστικά στο δρόμο το ρωτούσε: Γίνεσαι Τούρκος, Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις;..... Κι εκείνος αποκρίθηκε και στρίβει το μουστάκι: Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω!
Τραγούδια του Αθανάσιου Διάκου Τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι το 'να τηράει τη Λειβαδιά και τ'άλλο το Ζητούνι το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει. "Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα. Μην ο Καλύβας έρχεται, μην ο Λεβεντογιάννης; - Νουδ' ο Καλύβας έρχεται, νουδ' ο Λεβεντογιάννης, Ομέρ Βρυόνης πλάκωσε με δεκοχτώ χιλιάδες
Ο Διάκος σαν τ'αγροίκησε πολύ του κακοφάνει Ο Διάκος σαν τ'αγροίκησε πολύ του κακοφάνει. "Τον ταϊφά μου σύναξε, μάσε τα παληκάρια, δώσ'τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις χούφτες γλήγορα και να πιάσουμε κάτω την Αλαμάνα, πούναι ταμπούρια δυνατά κι'όμορφα μετερίζια". Παίρνουνε ταλαφρά σπαθιά και τα βαριά ντουφέκια, στην Αλαμάνα φτάνουνε και πιάνουν τα ταμπούρια. "Καρδιά παιδιά μου, φώναξε, παιδιά, μη φοβηθήτε