Στο ποίημα αυτό προτίθεμαι να τραγουδήσω τον αρχιστράτηγο του μένους των Ελλήνων Γεώργιο Καραϊσκάκη. Γιώργος Μπλάνας, Ωδή στον Καραϊσκάκη

Ήσουν νέος ακόμη και νομίζω πως είδες έναν κόσμο βουβό, σκιερό, βαρύθυμο, έτοιμο να πέσει πάνω στην πρώτη αδέξια ψυχή, να τη σπαράξει, να τη σπαράξει κόκκινη, βαθιά, σχεδόν καρδιά και φλέβα.

Και είδες ψυχές βαθύτατες: σκιές μιας σκοτεινής ευημερίας, που κάρπιζε κουρέλια ιστορίας. Kαι μύριζε υγρασία ο θάνατος παντού.

Και φώναξες: "Τι κάνετε εδώ, ψυχές; Τι κάθεστε μπροστά σε τόσο μαύρο; Φυλάτε η μια την άλλη; Μα πού θα πάει αυτό; Τι να την κάνετε τη γη όταν δεν τρέφει τα παιδιά της;"

Kι ήξερες πως ο κόσμος υπάρχει μόνο πάντα απ' την αρχή

"Ανέβα τη λεπίδα της ψυχής, ποτέ μη στρέψεις το βλέμμα προς τα κάτω. Κι ερχόταν καταπάνω σου  μια διάφανη οπτασία, με τα μαλλιά να ρίχνουν ρίζες φωτεινές στο φρέσκο απόγευμα, κι ερχόταν πελεκώντας τα λόγια της:  "Ανέβα τη λεπίδα της ψυχής, ποτέ μη στρέψεις το βλέμμα προς τα κάτω. Τρέχα στο φως που πελεκάει τα λόγια κοφτερά.  Μόνο τα λόγια κόβουνε, τα λόγια μοναχά ξέρουνε το πάνω και το κάτω, μια λέξη είναι ο άνθρωπος, μια λέξη: τραγουδώντας". 

Ω, ναι! αδικήθηκες, παλικαρά. Εσύ που είχες μάθει να διαβάζεις τον κόσμο ανάποδα, για να κρατιέσαι όρθιος μες στο μακελειό, βγήκες μπροστά και κραύγασες:

"Για δείτ' εκεί μιαν εξουσία, οπλισμένη μ' όλη της την αναίδεια! Αχρείοι, κερδοσκόποι, πώς να πείσετε τους άντρες να σας ακολουθήσουν; Γιατί να πάρουνε τα βράχια και να τραφούνε με ρακένδυτο μολύβι; Νομίζετε πως ήρθαμε για σας μέχρι την άκρη της οργής;

Για το περβόλι της πατρίδας, αχρείοι, ήρθαμε, γι' αυτό -δυο τριαντάφυλλα κι ένα γεράνι ταπεινό- ιδρώσαμε σφαγή. Μέχρι εδώ ήταν. Φεύγω για την παραφορά. Με συμφέρει να προσφέρω στην πατρίδα τη δική μου αυθαιρεσία. Δεν έχω άλλο γαλάζιο να σκορπίσω στα λαγούμια σας".

Ω, ναι! αδικήθηκε το όνομα και η μνήμη σου, Καραϊσκάκη. Το μεγάλο, εύφορο έργο σου δεν βρήκε χέρια να το κάνουν κήπο.

Σου το 'χε πει ο γέρος του Μωριά: "Μαθαίνω, στρατηγέ, πως μπαίνεις κατ' ιδίαν σε μάχες κι ακροβολισμούς. Δεν είν' αυτό δικό σου έργο. Τραβήξου, υπόμενε, για να εμψυχώνεις τους άνδρες. Ειδαλλιώς βρικόλακα σε βλέπω, να τους τρως με την ψυχή σου".

Όμως ήσουν αυθαίρετος, μια φωτεινή τρέλα που έπρεπε να τελειώσει. Μόνο έτσι θα μάθαινες ακέραιο τον φόβο που μας κάνει λογικούς.

Και ρίχτηκες αστόχαστα στα δόντια εκείνης της αλύπητης μέρας, που γλειφόταν για ιδρώτα και ψυχορραγητό. Πού να 'ξερες πόσο σκοτάδι εφημέρευε η νύχτα των αχρείων; Πού να 'ξερες το τι πληγές διανυκτέρευε η μέρα των χυδαίων;

Μουρμούρισες : "Συστρατηγοί, αδέλφια και στρατιώτες, εγώ πεθαίνω μια χαρά, γιατί εκπλήρωσα το χρέος μιας πατρίδας σαν δέντρο καταπάνω στην αυγή. Ε, τι να κάνουμε; Πηγαίνω τώρα να κρεμάσω την κάπα μου στον καφενέ του Άδη.

Μη λυπηθείτε, Έλληνες! Κοιτάτε εσείς να γίνεστε πιο τρομεροί στην εξουσία των λαγουμιών. Κοιτάτε να ποτίζετε τους κήπους σας συχνά. Καύχημα των παλικαριών είναι να λέγονται κοψίδια, όχι ψοφίμια, και καύχημα του ελεύθερου να τον φωνάζουν ποταμό, όχι λακκούβα".

Λοιπόν, μπορείς να μην πεθάνεις από φόβο κι αγωνία, πριν πεθάνεις από έρωτα και θράσος, από αγάπη για πράγματα εντελώς παράλογα. Συνεπώς, άλλα χίλια χρόνια να ζούσες, τα ίδια λάθη θ' αγαπούσες. Γιώργος Μπλάνας, Ωδή στον Καραϊσκάκη

«Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».   Ρήγας Φεραίος