27 ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών
Το Απέραντο Γαλάζιο
Ταξίδι στο αδιάβατο, στο μοναχικό που συνοδεύεται από συντροφιά…
Χωρίς χρώμα, Χωρίς σώμα Τούτη η αγάπη που πηγαίνει σκορπισμένη, μαζεμένη, σκορπισμένη πάλι - πάλι κι όμως σφύζει και όμως πάλλει.
στη δαγκωματιά του μήλου, στη χαραγματιά του σύκου, σ’ ένα βυσσινί κερασί,
σε μια ρώγα από ροδίτη, τόση ανάερη Αφροδίτη, θα διψάσει, θα κεράσει, ένα στόμα κι άλλο στόμα, χωρίς χρώμα χωρίς σώμα.
Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη. Ψηλαφούσε σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν, να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε με τόσο πάθος.
Κι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια, κι αν αγκαλιάσαμε μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες,
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα εκείνου του ανθρώπου, κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη.
Μοναχά αυτός ο βαθύτερος καημός: να κρατηθούμε μέσα στη φυγή.
…Άκουσμα του δυνατού αέρα. Άσπρο φως μα απούσα η μέρα. Τεχνητά σου δίνει χρόνο και νομίζεις μια διαφορετική εικόνα…
…Ξάφνου κρύβεται την κρίσιμη ώρα. Απ’ την φωτιά της ακτίνας να μην καεί. Αποκαμωμένος σέρνεσαι, να βρεις μια άκρη, μια κλωστή. Σώμα ανεμοδαρμένο, να μην ράψεις τις πληγές…
…Όσα σου κρύβει με τερτίπια η μέρα, ανελέητα τα χτύπα η νύχτα. Σου χτυπάει την πλάτη τάχα για ένα γεια. Φίλος χωρίς κανένα σύμφωνο και φωνήεντο…
…Είμαι εκεί, ψάξε με, κοίταξε με. Σαν αεράκι μακρινό του βοριά ξεκουράζεται σε μια γωνιά. Τα χέρια: αστέρια φωτεινά…
…Να βλέπω να γελάς Μέσα στα κύματα να αφήνεις την γλυκεία μυρωδιά σου, στην άμμο τα ίχνη σου να φιλώ, στο πάτημα της καρδιάς σου να σταματώ…
…Λέξεις πάνω σ’ ένα σεντόνι στεγνώνουν Καθάριες, θες να τις βλέπεις να στάζουν. Να ζεις απ’ την αρχή και το τέλος, το τέλος και την αρχή ξανά…
Είναι εκεί. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω με δύο μεγάλα μάτια πίσω απ’ το κύμα, από το μέρος που φυσά ο αγέρας ακολουθώντας τις φτερούγες των πουλιών. Είναι εκεί με δύο μεγάλα μάτια. Μήπως άλλαξε κανείς ποτέ του.
…Τα όνειρα μου φυτεύω σε τόπο άγιο, να δέσουν με ουρανό και ήλιο να συνοδεύσουν. Στην πραγματικότητα να δραπετεύουν…
“Γραμμές και όρια… Τα ξεπερνάς, γελάς και μερικές φορές πονάς. Αυτό όμως που συναρπάζει είναι ότι τελικά το τόλμησες… Γουστάρεις να πετάς ψηλά και να σε χτυπάει το αγέρι…”