ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ Ο κόσμος, η ύπαρξή μας, η φύση, η ηθική μας υπόσταση, η ζωή ολόκληρη περικλείεται σε δίπολα: Μέρα-νύχτα, μαύρο-άσπρο, πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, ζεστό-κρύο, ζενίθ-ναδίρ, ηθικό-ανήθικο, καλός-κακός, αλήθεια-ψέμα, παράδεισος-κόλαση, ζωή-θάνατος, διαφάνεια-αδιαφάνεια, αισιοδοξία-απαισιοδοξία, φως-σκοτάδι κ.ά. Είμαστε γεννημένοι για το φως, τον ήλιο, τη ζωή, τη δράση… Γι’ αυτό και γιορτάζουμε ιδιαίτερα την επιστροφή του φωτός στη γη, το μεγάλωμα της μέρας με πανηγυρισμούς, το χαμόγελο της φύσης ,την αρχή της Άνοιξης. Ο αέναος χορός της γης γύρω από τον εαυτό της και τον ήλιο δημιουργεί αυτό το φαινόμενο, ίση μέρα και νύχτα. Αυτή η μέρα( η εαρινή ισημερία), η 21η Μαρτίου έχει ορισθεί σαν παγκόσμια ημέρα ποίησης, μετά από πρόταση της Ελλάδας στην OUNESKO τo 1999, η οποία υπερψηφίστηκε. Ο ποιητής ,μελετώντας το κάθε σκοτάδι, που μας περιβάλλει στη ζωή, δεν έχει άλλο μέτρο από το φως, γι’ αυτό γράφει. Για να δείχνει κι άλλους δρόμους φωτεινούς. Σαν το δρόμο της αγάπης. Μας ωθεί να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από την καρδιά μας και όταν γίνεται αυτό αναδύεται μια άλλη πιο ανιδιοτελής σύνδεση με τους ανθρώπους ,το περιβάλλον, τον κόσμο και τη φύση. Στη σχολή μας τιμούμε ιδιαίτερα τη μέρα της ποίησης. Εφέτος διαβάσαμε ποιήματα για την αγάπη και τον έρωτα από αγαπημένους Έλληνες αλλά και Γάλλους ποιητές.

Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι. Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές. Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω δε θα τη βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτός ο αγέρας στριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται. Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης. Το τέλειο θαύμα θα το βρεις μοναχά μες στον άνθρωπο: λευκές εκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά στο σύμπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζεται μες στο ποτάμι, ούτε ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ’ άνθη. Είναι η αγάπη». (Νικηφόρος Βρεττάκος «)

ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ 2013 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ

Στα μονοπάτια του Ουρανού… Στη σιωπή του ουρανού γεννήθηκε η ΑΓΑΠΗ Κι έγινε όνειρο, Παιδί της νύχτας… που αντανακλά στο φως του ήλιου το χαμόγελο της ζωής…. και την χαμένη της αθωότητα στο βλέμμα ενός παιδιού… Στα μονοπάτια του ουρανού γέρνει και ξαποσταίνει………

Θα'θελα να φωνάξω τ'όνομά σου, Αγάπη, με 'όλη μου την δύναμη. Να τ'ακούσουν οι χτίστες από τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον Ήλιο να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν'ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα να τ'ακούσει η άνοιξη και να'ρχεται πιό γρήγορα

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω- αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη , για τα μάτια όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου, ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου, οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου, ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν εις όποιο θέμα κι’ αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω………..

Έτσι μιλώ για “σένα και για “μένα Έτσι μιλώ για “σένα και για “μένα.. Επειδή σ” αγαπάω και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος από παντού, για “σένα μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη……….

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι” αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου……

Ο έρωτας όνομα ουσιαστικόν πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες……

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω. Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα. Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών…….

Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου…….

…….Γέλα στη νύχτα, στη μέρα στο φεγγάρι, γέλα στις στριφτές στράτες του νησιού, γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο αγόρι που σ’ αγαπά, μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω, όταν τα βήματά μου φεύγουν, όταν γυρνούν τα βήματά μου, αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα, το φως, την άνοιξη, μα ποτέ το γέλιο σου γιατί θα πεθάνω.

……Θα γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών είμαστε μες στο δικό μας κόσμο  Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο απ' όλα, δε στο 'χω πει ακόμα.

Έπεσε το πούσι αποβραδίς το καραβοφάναρο χαμένο κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω μες στην τιμονιέρα να με δεις. Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί , πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου. Κάτω στα νερά του Port Pegassu βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή ………………………………………….

Εικόνα αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ' είχα κι είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα, Να σε χαρεί κι η Άνοιξη μαζί με τα λουλούδια, οπού 'ναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια. Τη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστείς, αρνί μου... Αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου στερνή μου.