H ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΥΦΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΦΩΣΤΙΕΡΗ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ – ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ (B’1)
Ποιητικός λόγος ατομοκεντρικός Χρήση αφηρημένων ιδεών ΤΡΟΠΟΣ ΓΡΑΦΗΣ Ποιητικός λόγος ατομοκεντρικός Χρήση αφηρημένων ιδεών Η γραφή του ανορθώνεται στις οριακές γραμμές μεταφυσικών ερωτημάτων Εκρηκτική δύναμη των λέξεων. Mε την κρυμμένη τους ενέργεια φανερώνουν την εσωτερική δύναμη του λόγου και τον επικοινωνιακό του προορισμό με αποδέκτη : ‘τον ουρανό της μοναξιάς των συνανθρώπων’
Συζεύξεις που αισθητοποιούν τη συνομιλία των λέξεων και των πτώσεων, των ουσιαστικών μεταξύ τους ή με το ρήμα και σπανιότερα με το επίθετο, θεμελιώνουν τον εσωτερικό διάλογο της γλώσσας ‘Την ώρα που αρχίζω αυτό το ποίημα \ Στην ακοή μου σχηματίζουνε καμπάνες \ Μέσα από τη λέξη τους το στερεό κωδωνοστάσιό τους’ Το κωδωνοστάσιο και οι καμπάνες κυματίζουν όταν αρχίζει τη ζωή του ένα ποίημα είναι κάποιες από το πλήθος των συζεύξεων που συνθέτουν το γλωσσικό περιβάλλον της ποίησης αποδεικνύοντας τη δύναμη κάθε λέξης χωριστά.
Μια άλλη τεχνική του Α. Φωστιέρη είναι η έμμεση ή άλλοτε άμεση υπόδειξη σημείων που πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης : ‘Να τρέμει σύγκορμη απ’την ρώμη των ρημάτων/Ή να σφυρίζει έστω/Μια γελοία παρήχηση (σαν την πιο πάνω)/...’
ΥΦΟΣ Υπάρχει συχνά σύζευξη των αντιθέτων Χρησιμοποιεί αμφίδρομη γραφή Κάνει πολλές παρηχητικές αντιστίξεις
Η υποδόρια ειρωνεία και ο δηκτικός σαρκασμός είναι μερικά από τα στοιχεία που σφραγίζουν το ύφος και την αναγνωρίσιμη ποίηση του Αντώνη Φωστιέρη.