Επίδραση Στρουκτουραλισμού και Μεταστρουκτουαλισμού στην Ιστοριογραφία της Τέχνης Ronald Barthes, Camera Lucida: Reflections on Photography (1982): Η πρόσληψη του φωτογραφικού πορτρέτου (ως φορέα αξιών) δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετική ανάλογα με τη χρονική στιγμή και το πολιτισμικό πλαίσιο που ανήκει ο εκάστοτε αποδέκτης.

Επίδραση της Αποδόμησης Jacques Derrida: Το έργο τέχνης από τη φύση του αποδομεί την παραδοσιακή αντίληψη του δυτικού πολιτισμού ότι έχουμε την ικανότητα και τη δυνατότητα κατάκτησης της αλήθειας, καθώς αποκαλύπτει με ξεκάθαρο τρόπο ότι κάθε σημαίνον είναι ανοιχτό προς περισσότερα σημαινόμενα. Έτσι, αναλύσεις καλλιτεχνικών έργων με διαχρονική και δι-υποκειμενική ισχύ είναι αδύνατες. Νόημα έχει περισσότερο η διερεύνηση των τρόπων πρόσληψης και ερμηνείας τους.

Οι μεταμοντέρνες θεωρίες επηρέασαν την ιστοριογραφία της τέχνης σε δύο επίπεδα: 1. Συγγραφή κειμένων και μονογραφιών που επαναδιαπραγματεύονται την ιστορία της τέχνης ως επιστήμης και τις δυνατότητες μας να έχουμε μια αληθινή εικόνα της εξέλιξης της τέχνης και του παρελθόντος γενικότερα, π.χ. Hans Belting, The End of Art History? (1983).

Ο Arthur Danto ασχολήθηκε με την τροπή στην εξέλιξη της τέχνης μετά το τέλος του δεύτερου αφηγήματος της μοντέρνας περιόδου. Πρόκειται για μια τρίτη πολιτισμική περίοδο με ανεξέλεγκτη καλλιτεχνική παραγωγή που δεν μπορεί να παρουσιαστεί στο πλαίσιο ενός τελεολογικού αφηγήματος.

2. Στροφή της ιστοριογραφίας της τέχνης στην εξέταση της καλλιτεχνικής παραγωγής ομάδων που παραδοσιακά εκλαμβάνονταν ως μειονότητες και δεν είχαν θέση στα μεγάλα αφηγήματα που κυριάρχησαν κατά την μοντέρνα περίοδο: Φεμινιστική, Ομοφυλοφιλική και η Μετα-αποικιακή μέθοδος.

Linda Nochlin, «Why have there been no great women artists Linda Nochlin, «Why have there been no great women artists?» (1972): O λόγος για την απουσία θηλυκών Μιχαήλ Αγγέλων και Καραβάτζιο βρίσκεται στο γεγονός ότι οι γυναίκες δεν είχαν την ίδια πρόσβαση στους καλλιτεχνικούς θεσμούς με τους άνδρες.

Elsa Honig Fine, Women and Art (1978): Εξετάζονται προκατειλημμένες προσεγγίσεις στα γυναικεία καλλιτεχνικά έργα από τους μελετητές του παρελθόντος.

Griselda Pollock & Roszika Parker, Old Mistresses: Women, Art and Ideology (1981): Οι σεξιστικές αρχές είναι τόσο άμεσα συνυφασμένες με τη σκέψη μας, που δεν επιτρέπουν τελικά την ανάδειξη των γυναικών σε ισάξιων των ανδρών.

Οι ιστορικοί της τέχνης που κινούνται στο χώρο της φεμινιστικής μεθόδου επανεξετάζουν το ρόλο των γυναικών στην ιστορία και την παραγωγή της τέχνης με έμφαση στη συμβολή της ιδεολογίας, των θεσμών και των εξουσιών, ενώ πραγματοποιούν αναφορές και σε άλλες θεωρίες, όπως του μαρξισμού και της ψυχανάλυσης για την κατανόηση και ερμηνεία των καλλιτεχνικών έργων. Lynda Nead, Myths of Sexuality (1988): Οι σεξουαλικές κατηγορίες που απεικονίζονται στα έργα τέχνης αντιμετωπίζονται ως κοινωνικές κατασκευές που σχετίζονται άμεσα με τους εξουσιαστικούς θεσμούς (Επίδραση Foucault)

Barbara Buhler Lynes, Georgia O’Keeffe and Feminism: A Problem of Position (1992): Διατυπώνεται η θέση ότι η O’Keefe ήταν αρνητική στο να αποδεχτεί τόσο τα κατασκευασμένα χαρακτηριστικά του φύλου της, όπως τα αναγνώριζαν οι ερμηνευτές στα έργα της, όσο και να ενταχθεί σε τεχνητή κοινωνική ομάδα, αυτή των γυναικών καλλιτεχνών, συνηγορώντας με το παιχνίδι των εξουσιαστικών αρχών.

Ομοφυλοφιλική μέθοδος: Οι κατηγορίες ετεροφυλόφιλος και ομοφυλόφιλος εκλαμβάνονται ως ενέχουσες η μια την άλλη. Οι μελετητές διερευνούν στα καλλιτεχνικά έργα στοιχεία της μιας κατηγορίας στα στοιχεία της άλλης, στο πλαίσιο αποδόμησης παραδοσιακών αντιλήψεων. Τα πάντα γύρω από τα φύλα και τη σεξουαλικότητα εκλαμβάνονται ως κατασκευασμένα.

Natalie Kampen, Sexuality in Ancient Art (1996): Η ομοφυλοφιλία δεν είχε στην αρχαιότητα την ίδια κοινωνική υποδοχή με σήμερα. Διερευνάται η σεξουαλικότητα των αρχαίων Ελλήνων μέσα από τις απεικονίσεις γυμνών και ενδεδυμένων σωμάτων, ως ενδεικτικών για τους τρόπους που ορίζονταν οι κοινωνικές ομάδες μέσα από τη σεξουαλική τους ταυτότητα.

Πολιτισμικές Σπουδές & Μετα-αποικιακή Θεωρία Διερευνάται η διαμόρφωση των υποκειμένων μέσα από τις κοινωνικές και πολιτισμικές ρυθμιστικές αρχές. Η μετα-αποικιακή θεωρία αντιτίθεται στην παραδοσιακή αντίληψη ότι υφίστανται κοινές αρχές κατανόησης σε όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς. Αντικείμενο της είναι η καταγραφή της ιστορίας μέσα από την οπτική της περιφέρειας, και ως ρητορικό εργαλείο χρησιμοποιεί το φιλοσοφικό δοκίμιο που επιχειρεί να διαλευκάνει τις σχέσεις μεταξύ μητροπολιτικών και περιφερειακών πολιτισμών και τις αμφότερες επιδράσεις τους, με αναφορές σε στοιχεία άλλων θεωριών, όπως είναι η ψυχαναλυτική, η μαρξιστική και η φουκωνιανή.

Edward Said, Orientalism (1978): Η Δύση κατασκεύασε την εικόνα της Ανατολής διαμορφώνοντας την κατηγορία του Οριενταλισμού, που χαρακτηρίζεται από εξωτικές, μυστηριώδεις και απόμακρες απεικονίσεις. Πρόκειται για εγχείρημα των δυτικών εξουσιαστικών αρχών κατηγοριοποίησης και ελέγχου των πολιτισμών αυτών που εμφανίζονται ως ενιαίος πολιτισμός κατώτερος από τον δυτικό.

Μετα-αποικιακή Θεωρία: Ο παραδοσιακός διαχωρισμός σε Ανατολή και Δύση δεν ήταν παρά ένα εγχείρημα των δυτικών για την ταυτοποίηση και την επιβολή τους στον υπόλοιπο κόσμο.

Διαφορές των Οπτικών Πολιτισμικών Σπουδών (Visual Cultural Studies) από την Ιστορία της Τέχνης: Το γνωστικό τους πεδίο περιλαμβάνει οποιοδήποτε τεχνούργημα σχετίζεται με τον οπτικό πολιτισμό, από οικογενειακές φωτογραφίες και χειροτεχνήματα έως μεσοαστικά σπίτια και διαφημίσεις. Το γνωστικό τους ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στις σχέσεις αλληλεπίδρασης μεταξύ δημιουργού και αποδέκτη, οι οποίες διερευνώνται μέσα από τις κατηγορίες δύναμης και εξουσίας.

Μετα-αποικιακή Θεωρία & Ιστορία Τέχνης Linda Nochlin, The imaginary Orient (1983): Αποτελεί εφαρμογή της μεθόδου του Said στην ανάλυση εικαστικών έργων. Η Nochlin αναλύει οριενταλιστικούς πίνακες Γάλλων ζωγράφων του 19ου αι., παρατηρώντας ότι δεν αποτελούν ρεαλιστικές απεικονίσεις τοποθεσιών, ηθών και εθίμων της Ανατολής, αλλά αφενός αποδόσεις στερεοτύπων που κυριαρχούσαν στη γαλλική σκέψη της εποχής, αφετέρου οπτικά μέσα για τη διαμόρφωση εθνικής ταυτότητας μέσα από την αίσθηση ανωτερότητας των δυτικών σε σχέση με τους ανατολικούς πολιτισμούς.

David Craven, Abstract Expressionism and Third World Art: A Post- Colonial Approach to ‘American’ Art (1991): Καταδεικνύεται η επίδραση της τέχνης της περιφέρειας στη διαμόρφωση της τέχνης των μεγάλων αστικών κέντρων. Τα έργα του Jackson Pollock που ακολουθούν την τεχνική του dripping στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στους πίνακες από άμμο της ινδιάνικης φυλής των Navajo. Ερμηνεύονται ως πολιτική αντίδραση του Pollock στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.