Μέλη Ομάδας: Το θέμα της ομάδας μας έχει να κάνει με την προσπάθεια των ανθρώπων να ερμηνεύσουν τον κόσμο, πως αυτή περιγράφεται μέσα από κάποιους μύθους (ενδεικτικά) και πως περιγράφεται μέσα από την Αγία Γράφη, και θα κάνουμε μία αναφορά σε δύο σημαντικούς μυθοπλάστες της αρχαιότητας. Σταμέλος Νικόλας Σταγκόπουλος Ρόμπερτ Οζούνι Έρβιν

Μύθος της Αγίας Γραφής Η Εκκλησία διδάσκει ότι τον κόσμο τον έκτισε ο θεός σε έξι ημέρες από το μήδεν, εξ αιτίας της υπερβολικής του αγαθότητας και βούλησης. Και το έκανε αυτό ο θεός με μόνο το Λόγο Του, επειδή είπε και έγινε. Ώστε λοιπόν ο κόσμος είναι έργο της θείας δύναμης και σοφίας αποκλειστικά.

Νορβηγικός Μύθος Σύμφωνα με τις νορβηγικές παραδόσεις πριν από την ύπαρξη της Γης (Midgard) υπήρχε η Muspell, μια φλεγόμενη χώρα με φύλακες που κράδαιναν πύρινα σπαθιά, το αχανές κενό, διάστημα (Ginnungagap) και το Niflheim που ήταν μια περιοχή σκεπασμένη με πάγο. Όταν το ψύχος του Niflheim άγγιξε τις φλόγες του Muspell ο γιγάντιος Ymir και η αγελάδα μεγαθήριο Auehumla αναδύθηκαν από τους λιωμένους πάγους. Στη συνέχεια η αγελάδα έγλειψε τον θέο Bor και τη γυναίκα του και τους έφερε στη ζωή. Το ζευγάρι γέννησε τον Buri που έκανε τρεις γιους. Οι γιοι μεγάλωσαν και σκότωσαν τον Ymir και από το σώμα του δημιούργησαν: τη Γη από την σάρκα του, τα βουνά από τα οστά του, τα δέντρα από τις τρίχες του και τα ποτάμια, τις λίμνες και τις θάλασσες από το αίμα του. Τέλος, οι θεοί δημιούργησαν από το κρανίο του τον ουρανό με τα αστέρια.

Ymir: Και οι δύο μύθοι σχετίζονται με την δημιουργία του κόσμου. Συγκρίνοντας τους δύο μύθους παρατηρούμε πως στην Αγία Γραφή ο θεός δημιουργεί τον κόσμο ενώ στον νορβηγικό μύθο βλέπουμε πως ο κόσμος δημιουργείται από το σώμα ενός θεού.

Πως αποδίδουν οι σπουδαίοι άνθρωποι τους μύθους: Αίσωπος: Πλάτωνας:

Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός. Οι Μύθοι αυτοί έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα. Είναι παρμένοι από τη καθημερινή ζωή και τη φύση. Είχε τη μοναδική ικανότητα να δίνει στα ζώα ανθρώπινες ιδιότητες, ψυχή και λαλιά, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρείς ότι οι μύθοι του ήταν κάποτε η πραγματικότητα και όλα αυτά που διηγείται έχουν συμβεί. Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεών του ήταν το επιμύθιο το οποίο ήταν εύληπτο για τα παιδιά και το λαό. Αίσωπος:

Ο μύθος αυτός που χρησιμοποιεί ο Πλάτωνας, δεν είναι ο ίδιος , ούτε έχει καμία σχέση με εκείνον της αρχαίας τραγωδίας, αλλά είναι ένα νέο είδος ,εμπνευσμένο από τον ίδιο, που θέλει μόνο να αναπαραστήσει το λογικό νόημα, την αλήθεια. Ο μύθος της τραγωδίας δεν είναι φιλοσοφικός μύθος, αλλά κοσμογονικός και αρχίζει ήδη να χαλάει και να χάνεται στην αρχή της φιλοσοφικής δραστηριότητας του Πλάτωνα, κατά την περίοδο της ακμής του Ευριπίδη. Τώρα πλέον ο Πλάτωνας δεν προσπαθεί να αναστήσει τον παλιό μύθο, αλλά δημιουργεί έναν καινούργιο, καθαρό και αψεγάδιαστο μύθο, που τον διακρίνει η σεμνότητα, η λαμπεράδα, η αυτάρκεια και η ευδαιμονία του και βρίσκεται απέναντι από τον αφιλοσόφητο παλαιό μύθο. Πλάτωνας: