Να τοποθετήσετε σε σειρά τα ποιήματα, από το πιο «παράλογο» στο πιο «λογικό».

Bρυκόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι μού έφεραν χτες, περί το μεσονύκτιον, μεσουρανούντος του ηλίου της δικαιοσύνης, το μήνυμα του Nτάντε Γκαμπριέλ Pοσσέτη, του Isidore Ducasse και του Παναγή του Kουταλιανού. H πίκρα μου στάθηκε μεγάλη ! Mέχρι της στιγμής εκείνης επίστευα εις τα προφητικά οράματα των τορναδόρων, πρόσμενα τους χρησμούς των αλλοφρόνων ιππέων, προσδοκούσα τας μεταφυσικάς επεμβάσεις των αγαλμάτων. Mε γαλήνευε η ιδέα του πτώματός μου. H μόνη μου χαρά ήτανε οι πλόκαμοι των μαλλιών της. Έσκυβα ευλαβικά και φιλούσα την άκρια των δακτύλων της. Παιδί ακόμα, στην δύσιν του ηλίου, έτρεχα ωσάν τρελλός να προφτάσω να κλέψω, πριν νυχτώση, τα λησμονημένα σκιάχτρα μέσ' απ' τα χωράφια. Kαι όμως την έχασα, μπορώ να πω μέσ' απ' τα χέρια μου, ωσάν να μην ήταν ποτές παρά ένα απατηλόν όραμα, παρά ένα κοινότατο σφυρί. Στη θέση της βρέθηκε μονάχα ένας καθρέπτης. Kι' όταν έσκυψα να δω μέσα σ' αυτόν τον καθρέφτη, δεν είδ' άλλο τίποτες παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια : το ένα ελέγετο Πολυξένη, και το άλλο, Πολυξένη επίσης.

 Στο ποίημα διακρίνουμε στοιχεία υπερρεαλισμού.  Έχει ελεύθερο λεξιλόγιο και απρόσμενους συνδυασμούς λέξεων.  Έχει αυτόματη γραφή και πεζολογική μορφή.  Δεν περιορίζεται στην πραγματικότητα και έχει φαντασία.  Έχει εντυπωσιακές εικόνες και στοιχεία όπως το όνειρο και το παράλογο.

Σαν των φαιάκων το καράβι η Φαντασία χωρίς να τη βοηθάν πανιά και λαμνοκόποι κυλάει. Και είναι στα βάθη της ψυχής μου τόποι πανάρχαιοι κι ασάλευτοι σαν την Ασία, πεντάγνωμοι κι απόκοτοι σαν την Ευρώπη σα μαύρη γη Αφρική με σφιγγει η απελπισία, κρατώ μιαν άγρια μέσα μου Πολυνησία, και πάντα ένα Κολόμβο παίρνω το κατόπι. Και τα τεράστια της ζωής και τα λιοπύρια των τροπικών τα γνώρισα, και με των πόλων τυλίχτηκα τα σάβανα,και χίλια μύρια. Ταξίδια εμπρός μου ξάνοιξαν τον κόσμον όλο. Και τι 'μαι; Χόρτο ριζωμένο σ'ένα σβώλο απάνω,που ξεφεύγει απ'τα κλαδευτήρια.

 Χρήση ελεύθερου λεξιλογίου.  Χρήση πολλών συμβόλων.  Ο ποιητής αφήνει ελεύθερη τη φαντασία του.  Πολλές παραστατικές εικόνες.

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό. Κάποια χρυσή, λεπτότατη στους δρόμους ευωδιά. Και στην καρδιά αιφνίδια καλοσύνη. Στα χέρια το παλτό, στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη. Ηλεκτρισμένη από φιλήματα θα 'λεγες την ατμόσφαιρα. Η σκέψις, τα ποιήματα, βάρος περιττό. Έχω κάτι σπασμένα φτερά. Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό. Για ποιον ανέλπιστη χαρά, για ποιες αγάπες για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

 Ελεύθερη ροή της σκέψης του ποιητή.  Δεν υπάρχει άμεση σύνδεση των εικόνων του ποιήματος μεταξύ τους.  Υπάρχει δυσκολία στον εντοπισμό του θεματικού κέντρου του ποιήματος από τον αναγνώστη.

Έ χοντας ερωτευθεί και κατοικήσει αιώνες μεσ' στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση. Ώστε τώρα να μπορώ σε μεγάλο βάθος πίσω τις γενιές απανωτές όπως αρχίζει ένα βουνό προτού τελειώσει το άλλο. Να κοιτάζω. Και μπροστά πάλι το ίδιο: Το βαθύ σκούρο μπουκάλι και η νέα στο μπράτσο Ελένη με το πλάι επάνω στον ασβέστη Να γεμίζει κρασί της Παναγίας το μισό το σώμα της φευγάτο κιόλας στην Ασία την αντικρινή Και το κέντημα όλο μετατοπισμένο μεσ' στον ουρανό με τα διχαλωτά πουλιά τα κιτρινάκια και τους ήλιους.

 Στο ποίημα υπάρχουν «πλούσιες» και «αυθόρμητες» εικόνες.  Ο ποιητής εκφράζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.  Δεν υπάρχει ομοιοκαταληξία.  Το ποίημα είναι δυσνόητο γιατί δεν υπάρχει λογική σύνδεση ανάμεσα στο νόημα κάθε στίχου.

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο μέσα στο πρωινό χορτάρι ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας. Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε με τόσο πάθος. Κι' αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι' αν αγκαλιάσαμε μ' όλη τη δύναμη μας άλλους αυχένες κι' αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα εκείνου του ανθρώπου κι' αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε μέσα στη φυγή.

 Ελεύθερη ροή του λόγου.  Απλή μορφή, υπάρχουν στροφές αλλά όχι ομοιοκαταληξία.  Έκφραση προσωπικών συναισθημάτων και βιωμάτων που ο αναγνώστης είναι δύσκολο να αντιληφθεί πλήρως.

Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα συνάζει στάλα-στάλα το αίμα απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος μ' ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα σύννεφο κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα ξίφος το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα το ξίφος θα θερίζει το κορμί της.

 Έντονη παρουσία του φανταστικού στοιχείου.  Παραστατικές εικόνες που αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις του ποιητή.

Xρονολογία της γέννησής μου πιθανόν το 903 π.X. - εξίσου πιθανόντο 903 μ.X. Eσπούδασα ιστορία του παρελθόντος και του μέλλοντος στη σύγχρονη Σχολή του Aγώνα. Eπάγγελμά μου: λόγια και λόγια, - τι νά 'κανα; Pακοσυλλέκτη με είπαν. Kαι τώντι. Σύναξα ένα σωρό φτερά στρουθοκαμήλου απ' τα καπέλα της υπόγειας Kόρης, κουμπιά από χλαίνες στρατιωτών, ένα κράνος, δυο φθαρμένα σαντάλια, μάζεψα ακόμη δυο σπιρτόκουτα και την καπνοσακούλα του Mεγάλου Tυφλού. Στο Ληξιαρχείο, τα τελευταία χρόνια, μού δωσαντην πλέον απίθανη χρονολογία της γέννησής μου: Bολεύτηκα μ' αυτήν, και μένω. Tέλος,το 3909 κάθισα στο σκαμνί μου να καπνίσω ένα τσιγάρο. Tότε κατάφτασαν οι κόλακες· με προσκυνούσαν· μου περνούσαν στα δάχτυλα λαμπρά δαχτυλίδια. Oι ανίδεοι δεν ξέραν πως τά 'χα φτιάξει εγώ με τ' άδεια τους φυσίγγια πού 'χαν μείνει στους λόφους. Γι' αυτό ακριβώς, για την ωραία τους άγνοια, τους αντάμειψα πλούσια με αληθινά πετράδια και διπλάσιες κολακείες. Πάντωςτο μόνο σίγουρο: τόπος της γέννησής μου: η Άκρα Mινώα.

 Αυστηρός και προσωπικός τρόπος γραφής.  Έκφραση προσωπικών πεποιθήσεων και απόψεων.  Χρήση αντιποιητικού λεξιλογίου.  Πεζολογική μορφή ποιήματος (δεν υπάρχουν στροφές και ομοιοκαταληξία).

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας σα μιά σειρά κεράκια αναμένα - χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά. Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

 Χρήση συμβόλων και παρομοιώσεων.  Παραστατικές και ρεαλιστικές εικόνες.  Μελαγχολική διάθεση του ποιητή.  Ξεκάθαρη διατύπωση των απόψεων, η οποία κάνει το περιεχόμενο του ποιήματος κατανοητό.

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη, και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι, που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα «γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».

ΥΥπάρχει ομοιοκαταληξία και μέτρο. ΠΠαραστατικές και γλαφυρές εικόνες. ΧΧρήση ποιητικού λεξιλογίου. ΠΠροσεγμένη γραφή. ΚΚατανοητή απόδοση των νοημάτων.

Ένα ποίημα χαρακτηρίζεται «λογικό» από τους αναγνώστες όταν έχει κλασσική μορφή (στροφές, στίχους, ομοιοκαταληξία, μέτρο) και το περιεχόμενό του είναι κατανοητό. Αντιθέτως, όταν ένα ποίημα έχει πεζολογική μορφή, εκφράζει δυσνόητες έννοιες ή ο ποιητής χρησιμοποιεί ένα δικό του προσωπικό τρόπο γραφής, φαίνεται περισσότερο «παράλογο» στους αναγνώστες.

Αθανάσιος Μάνος Θάλεια Βόρρη Αμαλία Κόμνου Αλεξάνδρα Μαγγίτα Πέγκυ Παπαδοπούλου