ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

Παρουσίαση με θέμα: "ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ
Από τους: Ιψαργιάρης Δημήτρης Καλταπανίδου Ευαγγελία

2 Πολλοί ήταν οι αρχαίοι φιλόσοφοι που πίστευαν ότι οι ελεύθεροι πολίτες δεν έπρεπε να εργάζονται. Εντούτοις αρκετοί ήταν εκείνοι που εργάζονταν και μάλιστα σκληρά, συνήθως στην υπηρεσία κάποιου άλλου πολίτη. Στην αρχαία Ελλάδα συναντούμε μια ποικιλία επαγγελμάτων.

3 ΓΕΝΙΚΑ Σημαντική θέση κατείχαν οι δάσκαλοι και οι γιατροί· εξαιρετικά χρήσιμοι για την ανάπτυξη ήταν οι έμποροι που έκαναν την Αθήνα μια από τις πρώτες πόλεις στη διακίνηση αγαθών· τραπεζίτες, αγρότες, ψαράδες, τεχνίτες και γλύπτες, ηθοποιοί, φιλόσοφοι, αρχιτέκτονες συμπληρώνουν κομμάτια της λίστας των αρχαίων επαγγελμάτων. Ακόμα και οι ιερείς, οι εκλεκτοί των θεών, ήταν πολίτες που αφιέρωναν το χρόνο τους στην υπηρεσία της λατρείας του Δωδεκάθεου. Ιδιαίτερα προνόμια παραχωρούνταν στους αθλητές που με τις επιδόσεις τους κατάφερναν να φέρουν τιμή και δόξα στην πόλη που εκπροσωπούσαν.

4 ΓΕΩΡΓΙΑ: ΒΑΣΙΚΗ ΠΗΓΗ ΠΛΟΥΤΟΥ
Οι αγρότες χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες: σ’ αυτούς που είχαν τη γη και την καλλιεργούσαν μόνοι τους (αυτουργοί), σ’ αυτούς που ανέθεταν την καλλιέργειά της σε άλλους και επέβλεπαν το όλο έργο και σ’ αυτούς που εμπιστεύονταν τα πάντα σε κάποιο διαχειριστή και αρκούνταν στα κέρδη από τα κτήματά τους ζώντας σε κάποια πόλη. Εργάζονταν όλο το χρόνο και τα μέσα καλλιέργειας που διέθεταν ήταν σχεδόν πρωτόγονα. Συνήθως καλλιεργούσαν: δημητριακά, αμπέλια, οπωροφόρα δέντρα, λουλούδια, ενώ παράλληλα ασχολούνταν με τη μελισσοκομία. Όσο για την κτηνοτροφία, έκτρεφαν μουλάρια και γαϊδούρια (υποζύγια), χοίρους και αιγοπρόβατα. Πέρα από τα υλικά αγαθά πρόσφερε σωματική υγεία και εμφυσούσε στην ψυχή όσων την ασκούσαν το αίσθημα της δικαιοσύνης, γενναιότητα, υπομονή και επιμονή.

5 ΚΥΝΗΓΙ: Η ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΤΗ ΑΣΧΟΛΙΑ
Η περιπλάνηση στα βουνά και το κυνήγι ασκούσαν το σώμα και έθιζαν τους νέους στην αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών πολεμικών κινδύνων. Ως εργαλεία χρησιμοποιούσαν: σφενδόνες, παγίδες, τόξα, ακόντια, τσεκούρια, δόρατα και ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά. Κυνηγούσαν κυρίως: μεγάλα (λύκους, αγριό- χοιρους, αρκούδες) ή μικρά ζώα (λαγούς) και πουλιά (πέρδικες, τσίχλες, ορτύκια).

6 ΨΑΡΕΜΑ: ΜΙΑ ΠΡΟΣΟΔΟΦΟΡΑ ΑΣΧΟΛΙΑ
Το ψάρεμα, που απαιτούσε περισσότερη υπομονή και λιγότερη δύναμη και κατά κανόνα το απέφευγαν οι αριστοκράτες. Η τεχνική του ψαρέματος με το καλάμι δεν διέφερε καθόλου από τη σημερινή. Τα τεχνητά δολώματα χρησιμοποιούσαν, η καθετή, το πυροφάνι, το δίχτυ και το καμάκι ήταν κάποια από τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν.

7 Η ΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ
  Μέχρι τα 7 τους έτη τα αγόρια και τα κορίτσια μεγάλωναν μαζί στον γυναικωνίτη και έπαιζαν μαζί διάφορα ευχάριστα παιχνίδια. Έπειτα, οι δάσκαλοι της γραφής και της ανάγνωσης φροντίζουν να τα μάθουν γραφή και ανάγνωση, οι κιθαριστές προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά πιο ήρεμα με το να παίζουν μουσική, και εξοικειώνουν τις ψυχές των παιδιών με τον ρυθμό και την αρμονία. Στα γυμναστήρια και στις παλαίστρες, οι δάσκαλοι της γυμναστικής (οι παιδοτρίβες) κάνουν τα σώματά τους καλύτερα, για να μην αναγκάζονται να δειλιάζουν εξαιτίας της κακής σωματικής κατάστασης . Από τα 7 τους έτη τα αγόρια, με τη συνοδεία του παιδαγωγού, πήγαιναν στο σχολείο. Ο παιδαγωγός ήταν ένας ηλικιωμένος και έμπιστος δούλος της οικογενείας. Τα κορίτσια έμεναν στο σπίτι και η μητέρα τους τα δίδασκε ανάγνωση, γραφή, μουσική, χορό και την οικοκυρική τέχνη. Τα αγόρια από τις φτωχές οικογένειες μάθαιναν την εργασία των πατέρων τους βοηθώντας τους στα καταστήματα ή τα αγροκτήματά τους. Η αγωγή των Αθηναίων έφηβων περιλάμβανε και την τέχνη του πόλεμου, γιατί ήταν οι μελλοντικοί στρατιώτες που θα προστάτευαν την πόλη από τους πολέμιούς της. Έτσι, ο λαός όριζε τους  παιδοκριτές και ειδικούς δασκάλους που μάθαιναν στους εφήβους να μάχονται σαν οπλίτες και τους ασκούσαν στα όπλα (ξίφος, ακόντιο, δόρυ, τόξο). Η αγωγή των νέων στην Αθήνα κρατούσε ως τα 18 τους χρόνια, δηλαδή ως την ενηλικίωσή τους. Όταν έφτανε τα 18 του ο Αθηναίος έφηβος έδινε τον όρκο των έφηβων στο ιερό της Αλιαύρου που βρισκόταν βόρεια της Ακροπόλεως.

8 Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
Ο αρχαίος θεραπευτής ασκούσε την ιατρική εμπειρικά με δεισιδαιμονία και προκατάληψη περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο. Έτσι το ιατρικό επάγγελμα ήταν η τέχνη ε­νός «περιοδεύοντος θεραπευτή», ο οποίος μετα­κινούνταν συχνά επιλέγοντας κάθε φορά την πό­λη ή τον ηγεμόνα που θα του εξασφάλιζε τις υ­ψηλότερες απολαβές και τα μεγαλύτερα προνό­μια. Στην Αθήνα εμπειρικοί ιατροδιδάσκαλοι μάθαιναν στους επίδοξους γιατρούς τα στοιχειώδη για τη διαγνωστική των ασθενειών, την πρακτική θεραπεία (βεντούζες, αφαιμάξεις) και την επιφανειακή χειρουργική. Το γεγονός ότι πολλοί άσχετοι παρίσταναν τους γιατρούς και εκμεταλλεύονταν τους ασθενείς, είχε δώσει στο επάγγελμα κακή φήμη. κάποιες ειδικότητες γιατρών ήταν οι οφθαλμίατροι που χρησιμοποιούσαν κολλύρια και οι οδοντίατροι που σφράγιζαν τα δόντια με μολύβι ή χρυσάφι. Συναφή ήταν και τα γυναικεία επαγγέλματα της νοσοκόμας, της μαίας (η μητέρα του Σωκράτη ήταν μαία) και της πρακτικής θεραπεύτριας (για γυναίκες που από ντροπή δεν ήθελαν να πάνε σε άνδρες γιατρούς). Τα φυτά και τα βότανα αποτελούσαν τη βασική ύλη για τα φάρμακα. Οι ριζοτόμοι τα συνέλεγαν και τα έφερναν στο φαρμακοποιό για επεξεργασία και διάθεση. Πολλές φορές το ρόλο του φαρμακοποιού έπαιζε ο ίδιος ο γιατρός.

9 Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΗΛΟΥ οι κάπηλοι αγόραζαν από τους παραγωγούς τα προϊόντα, τα τοποθετούσαν στα καταστήματα που είχαν στην Αγορά και τα διέθεταν στους πολίτες αποκομίζοντας κάποιο κέρδος. Το επάγγελμά τους δίκαια ή άδικα ήταν παρεξηγημένο και υποβαθμισμένο κοινωνικά. Τους κατηγορούσαν ότι συχνά έκλεβαν στο ζύγι ή ότι νόθευαν τα προϊόντα τους. Για το λόγο αυτό οι μετρονόμοι και οι αγορανόμοι τούς είχαν υπό συνεχή παρακολούθηση.

10 ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
Οι έμποροι είχαν στα χέρια τους κυρίως τις εισαγωγές και τις εξαγωγές της πόλης. Η θαλασσοκρατία των Αθηναίων μετά τα Μηδκά βοήθησε στην ανάπτυξη του θαλάσσιου κυρίως εμπορίου. Το λιμάνι του Πειραιά είχε γίνει διεθνές εμπορικό κέντρο. Η πολιτεία προστάτευε τους εμπόρους, γιατί από το ένα μέρος είχε οικονομικό όφελος και από το άλλο εξασφάλιζε στους πολίτες επάρκεια σε σιτηρά , επειδή η εγχώρια παραγωγή δεν κάλυπτε τις ανάγκες τους. Όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονταν στη διαδικασία εισαγωγής, διακίνησης και επεξεργασίας του σιταριού (έμποροι, μυλωνάδες, αρτοποιοί) απειλούνταν με βαριές ποινές, αν παρέβαιναν τους σχετικούς νόμους. Ένας νόμος για παράδειγμα απαγόρευε την τεχνητή έλλειψη σταριού που είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο της τιμής του. Παράλληλα, η πόλη φρόντιζε να υπάρχουν πάντοτε ικανά αποθέματα σιταριού στη σιταγορά (αλφιτόπωλιν) του Πειραιά.

11 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΤΩΝ O τεχνίτης (χειροτέχνης ή δημιουργός) στην κοινωνία της κλασικής Aθήνας ήταν ο ειδικευμένος εργάτης, ο οποίος με την εργασία του συνέβαλλε στην κατασκευή αντικειμένων Οι λατόμοι έβγαζαν τα μάρμαρα από την Πεντέλη, την Πάρο ή άλλες περιοχές και οι υλοτόμοι έκοβαν τα δέντρα στα δάση. Τα προϊόντα της εργασίας τους τα παρέδιδαν σε αυτούς που τα μετέφεραν στα εργαστήρια (γλυπτών, ξυλουργών κ.ά.) για επεξεργασία. Οι μεταλλωρύχοι άνοιγαν χαμηλές στοές με τις αξίνες, τις σμίλες και τα σφυριά τους και προσπαθούσαν να εξορύξουν το μετάλλευμα, που άλλοι μετέφεραν έξω από τις γαλαρίες. Τα μέτρα υποστύλωσης και εξαερισμού ήταν τις περισσότερες φορές υποτυπώδη, γι' αυτό και οι θάνατοι στα μεταλλεία ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. στην περιοχή του Κεραμικού, είχαν στήσει τα περίφημα εργαστήριά τους οι αγγειοπλάστες, οι οποίοι κατασκεύαζαν πιθάρια, ποτήρια (κύλικες), αγγεία σε διάφορα σχήματα, λυχνάρια κ.ά. Ο τροχός που αποτελούσε το κύριο εργαλείο τους ήταν απλός: ένας δίσκος πάνω σε ένα κάθετο άξονα. Στο δίσκο αυτό τοποθετούσε ο τεχνίτης τον πηλό και τον γύριζε με το χέρι. Όταν τέλειωνε το αγγείο το ξέραιναν στον ήλιο ή το έψηναν σε φούρνο και άρχιζαν τη διαδικασία της διακόσμησης Τα δέρματα των ζώων παραλάμβαναν οι βυρσοδέψες για να τα επεξεργαστούν στα εργαστήριά τους και να τα παραδώσουν στη συνέχεια στους σκυτοτόμους (υποδηματοποιούς), ειδικευμένους σε ανδρικά και γυναικεία παπούτσια. Στα υφάσματα, που κυρίως προέρχονταν από τη ρόκα και τον αργαλειό των γυναικών κάθε σπιτιού, αναλάμβαναν οι βαφείς να δώσουν το επιθυμητό χρώμα και οι γναφείς να τα περιποιηθούν. Η συνέχεια ανήκε στους ράφτες και τις ράφτρες.

12 ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ
Οι πρώτες ενδείξεις που διαθέτουμε για τη δραστηριοποίηση τραπεζών στην αρχαία Ελλάδα ανάγονται στον 6ο αι. π.Χ.Η κυκλοφορία τόσο πολλών και ανόμοιων ως προς την αξία τους νομισμάτων δυσκόλευε εξαιρετικά τις διάφορες εμπορικές συναλλαγές και έκανε την παρουσία του αργυραμοιβού ­ ενός ατόμου που θα αντάλλασσε τα διάφορα νομίσματα ­ εντελώς αναγκαία. ορισμένοι ιδιώτες συνήθιζαν να καταθέτουν σε αρχαία ελληνικά ιερά διάφορα ποσά για φύλαξη. Το φαινόμενο αυτό γνώριζε ιδιαίτερη έξαρση κυρίως σε περιόδους αναταραχών και πολέμων. Η συνήθεια της κατάθεσης χρημάτων σε ιερά, που πρόσφερε ασφάλεια όχι όμως και αύξηση των σχετικών κεφαλαίων, περιορίστηκε από τη δράση ορισμένων ευφυών ατόμων. Προσφέροντας τόκο, άρχισαν αυτοί να προσελκύουν τα χρήματα αυτά, αυξάνοντας έτσι το κεφάλαιό τους, πράγμα που σήμαινε και επέκταση του κύκλου των εργασιών τους. Η ενέργεια αυτή, σε συνδυασμό και με την παροχή εκ μέρους τους εντόκων δανείων σε όσους είχαν ανάγκη από «ρευστό», δημιούργησε τις πρώτες τράπεζες.

13 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ Η λέξη είναι σύνθετη από το ρήμα ποιώ και το ουσιαστικό ήθος που στην Αρχαία Γλώσσα σήμαινε χαρακτήρας. Ηθοποιός σημαίνει αυτός που φτιάχνει - υποδύεται- κάποιον χαρακτήρα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο οι ηθοποιοί ονομάζονταν υποκριτές. Πρώτος υποκριτής και ο πρώτος που εισήγαγε αυτήν την καινοτομία η οποία προκάλεσε τη γέννηση της τραγωδίας και του θεάτρου γενικότερα, θεωρείται ο Θέσπις, όταν στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εορτών αφιερωμένων στον Διόνυσο διέκοψε τον διθύραμβο του χορού και αποκρίθηκε σε πεζό λόγο. Αρχικά υπήρχε μόνο ένας υποκριτής, που συνδιαλεγόταν με τον Χορό. Με την εξέλιξη του αρχαίου δράματος, ο Αισχύλος προσέθεσε έναν δεύτερο και ο Σοφοκλής τον τρίτο. Κατά την αρχαιότητα οι ρόλοι ερμηνεύονταν με χρήση μάσκας και αποκλειστικά από άνδρες, παράδοση η οποία ακολουθήθηκε και μεταγενέστερα.

14 ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
Η ανεργία ήταν υπαρκτό φαινόμενο. Κάθε πρωί οι άνεργοι της Αθήνας συγκεντρώνονταν στην Αγορά και οι εργοδότες μπορούσαν να επιλέξουν όσους και για όσο χρονικό διάστημα ήθελαν. Όταν η ανεργία έφτανε σε μεγάλο ποσοστό, οι υπεύθυνοι πολλών πόλεων κατέφευγαν στο μέτρο της κατασκευής μεγάλων δημόσιων έργων για να την αντιμετωπίσουν. Ο Πλούταρχος υποστηρίζει ότι ένας από τους λόγους των έργων του Περικλή στην Ακρόπολη ήταν κι αυτός.

15 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ http://www.slideshare.net/etriada/t-3655432

16 ΤΕΛΟΣ