ΠολιομυελΙτιδα Η πολιομυελίτιδα, συχνά ονομάζεται και παιδική παράλυση, είναι οξεία ιογενής μολυσματική ασθένεια που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο,

Παρουσίαση με θέμα: "ΠολιομυελΙτιδα Η πολιομυελίτιδα, συχνά ονομάζεται και παιδική παράλυση, είναι οξεία ιογενής μολυσματική ασθένεια που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο,"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΠολιομυελΙτιδα Η πολιομυελίτιδα, συχνά ονομάζεται και παιδική παράλυση, είναι οξεία ιογενής μολυσματική ασθένεια που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, κυρίως μέσω του στόματος και των κοπράνων. Ο όρος προέρχεται από τα ελληνικά πολιός, που σημαίνει "γκρίζος", και μυελός, αναφερόμενος στο "νωτιαίο μυελό", και την κατάληξη -ίτις, η οποία υποδηλώνει φλεγμονή.

2 Η πολιομυελίτιδα αναγνωρίστηκε αρχικά ως ξεχωριστή πάθηση από την Jakob Heine το Ο αιτιολογικός παράγοντάς της, ο ιός της πολιομυελίτιδας, προσδιορίστηκε το 1908 από τον Καρλ Λαντστάινερ. Αν και σημαντικές επιδημίες πολιομυελίτιδας ήταν άγνωστες πριν από τα τέλη του 19ου αιώνα, η πολιομυελίτιδα ήταν μια από τις επίφοβες παιδικές ασθένειες του 20ού αιώνα. Οι επιδημίες πολιομυελίτιδας έχουν αφήσει ανάπηρους χιλιάδες ανθρώπους, συνήθως μικρά παιδιά: η ασθένεια έχει προκαλέσει την παράλυση και το θάνατο για ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας. Η πολιομυελίτιδα υπήρχε εδώ και χιλιάδες έτη αθόρυβα ως ενδημικό παθογόνο μέχρι το 1880, όταν άρχισαν μεγάλες επιδημίες να εμφανίζονται στην Ευρώπη: αμέσως μετά, η εκτεταμένη επιδημία εμφανίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

3 Αίτια Η πολιομυελίτιδα προκαλείται από μόλυνση με ένα μέλος του γένους Eντεροϊό γνωστό ως ιός της πολιομυελίτιδας (PV). Αυτή η ομάδα των RNA ιών αποικίζουν το γαστρεντερικό σωλήνα - ειδικά τον στοματο-φάρυγγα και το έντερο.  O PV προσβάλλει και προκαλεί νόσο μόνο. στον άνθρωπο. Η δομή του είναι πολύ απλή, αποτελείται από ένα μόνο (+) γονιδίωμα  RNA μέσα σε ένα περίβλημα πρωτεϊνών που ονομάζεται καψίδιο . Εκτός από την προστασία του γενετικού υλικού του ιού , το καψίδιο πρωτεϊνών επιτρέπει στον ιό της πολιομυελίτιδας να μολύνει ορισμένους τύπους κυττάρων. 

4 Τρεις ορότυποι του ιού της πολιομυελίτιδας έχουν προσδιοριστεί-ιός πολιομυελίτιδας τύπου 1 (PV1), τύπου 2 (PV2), και τύπου 3 (PV3)-ο καθένας με μια ελαφρώς διαφορετική καψιδική  πρωτεΐνη . Και οι τρεις τύποι είναι εξαιρετικά παθογόνοι και παράγουν τα ίδια συμπτώματα της νόσου. Ο PV1 είναι η πιο συχνά απαντώμενη μορφή, και ο πιο στενά συνδεδεμένος με την παράλυση

5 Συμπτώματα το υποκλινικό στάδιο , το προ-παραλυτικό , και το παραλυτικό στάδιο. Περίπου 95% των περιπτώσεων είναι υποκλινικές μολύνσεις, οι οποίες μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Η κλινική πολιομυελίτιδα έχει επιπτώσεις στο κεντρικό νευρικό σύστημα (εγκέφαλο και νωτιαίο μυελό) και χωρίζεται σε προ- παραλυτικό και παραλυτικό στάδιο. Μπορεί να εμφανιστεί μετά από την αποκατάσταση από μια υποκλινική μόλυνση.

6 ΥΠΟΚΛΙΝΙΚΗ ΜΟΛΥΝΣΗ κανένα σύμπτωμα, ή συμπτώματα που διαρκούν 72 ώρες ή και λιγότερο ελαφρύς πυρετός κεφαλαλγία(πονοκέφαλος ) Δυσφορία πόνος στο λαιμό εμέτους

7 ΠΡΟ-ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ
τα συμπτώματα διαρκούν 1 έως 2 εβδομάδες μέτριος πυρετός Πονοκέφαλος Εμέτους Διάρροια υπερβολική κόπωση πόνος πλάτης , χεριών, ποδιών ,κοιλιά δυσκαμψία αυχένα τρόμος αμφοτερόπλευρα

8 ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ πυρετός, που εμφανίζεται 5 έως 7 ημέρες πριν από άλλα συμπτώματα πονοκέφαλος μυαλγία μεγάλη ευαισθησία στο άγγιγμα(ήπιο άγγιγμα μπορεί να είναι επίπονο) δυσκολία στην ούρηση Δυσκαταποσία μυϊκοί σπασμοί ακούσια εκροή σιέλου αναπνευστική ανεπάρκεια θετικό Babinski

9 Διάγνωση Την παραλυτική πολιομυελίτιδα μπορεί κάποιος να την υποπτευτεί κλινικά σε άτομα τα οποία είχαν αιφνίδια έναρξη χαλαρής παράλυσης σε ένα ή περισσότερα άκρα με μειωμένα ή απούσα τενόντια αντανακλαστικά στα επηρεασμένα άκρα τα οποία δεν μπορούν να αποδοθούν σε κανένα άλλο εμφανή λόγο και χωρίς αισθητική ή αντιληπτική απώλεια .

10 Μία εργαστηριακή διάγνωση συνήθως γίνεται βασισμένη στην ανακάλυψη του ιού της πολιομυελίτιδας σε δείγμα κοπράνων ή φαρυγγικό επίχρισμα . Αντισώματα για τον ιό της πολιομυελίτιδας μπορεί να είναι διαγνωστικά και κατά κανόνα ανιχνεύονται στο αίμα των πάσχοντων ασθενών νωρίς στην πορεία της ασθένειας . Ανάλυση του ΕΝΥ των ασθενών , το οποίο συλλέγεται με οσφυονωτιαία παρακέντηση αποκαλύπτει μία αύξηση στον αριθμό των λευκών αιμοσφαιρίων και ειδικά των λεμφοκυττάρων και μέτρια αυξημένα επίπεδα πρωτεϊνών .Ανίχνευση του ιού στο ΕΝΥ είναι διαγνωστική για την παραλυτική πολιομυελίτιδα αλλά είναι σπάνια 

11 Μετάδοση Η πολιομυελίτιδα είναι ιδιαίτερα μεταδοτική μέσω της στοματοφαρυγγικής και της εντερικής οδού. Στις ενδημικές περιοχές, ισχυροί ιοί πολιομυελίτιδας μπορούν να μολύνουν ουσιαστικά ολόκληρο τον ανθρώπινο πληθυσμό. η πολιομυελίτιδα είναι εποχιακή στα εύκρατα κλίματα, με τη μέγιστη μετάδοση να εμφανίζεται το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Αυτές οι εποχιακές διαφορές είναι πολύ λιγότερο έντονες σε τροπικές περιοχές. Ο χρόνος μεταξύ της πρώτης έκθεσης και των πρώτων συμπτωμάτων, γνωστός ως περίοδος επώασης, είναι συνήθως 6 έως 20 ημέρες, με μέγιστο εύρος 3 έως 35 ημέρες. Τα ιικά μόρια εκκρίνονται στα κόπρανα για αρκετές εβδομάδες μετά από την αρχική μόλυνση.

12 Η νόσος μεταδίδεται κυρίως μέσω του στόματος και των κοπράνων, από την κατάποση μολυσμένων τροφίμων και ύδατος. Διαβιβάζεται περιστασιακά μέσω της στοματικής οδού, ένας τρόπος ιδιαίτερα ορατός στις περιοχές με καλές συνθήκες υγιεινής. Η πολιομυελίτιδα είναι πιο μολυσματική μεταξύ 7-10 ημέρες πριν και 7-10 ημέρες μετά από την εμφάνιση των συμπτωμάτων, αλλά η μετάδοση είναι δυνατή εφ' όσον παραμένει ο ιός στο σάλιο ή τα περιττώματα

13 Θεραπεία Δεν υπάρχει θεραπεία για την πολιομυελίτιδα. Το επίκεντρο της σημερινής ιατρικής είναι να προσφέρει ανακούφηση από τα συμπτώματα να επιταχύνει την ανάρρωση και να προλαμβάνει επιπλοκές . Στηρικτικά μέτρα περιλαμβάνουν αντιβιοτικά για να αποτρέψουν τη λοίμωξη των επηρεασμένων μυών αναλγητικά για τον πόνο μέτρια άσκηση και μια θρεπτική διατροφή. Η θεραπεία της χρειάζεται μακροχρόνια αποκατάσταση συμπεριλαμβανομένου και της φυσιοθεραπείας , τιράντες , διορθωτικά παπούτσια και σε μερικές περιπτώσεις ορθοπεδικό χειρουργείο .

14 Φορητοί αναπνευστήρες ίσως χρειαστούν για την υποστήριξη της αναπνοής ιστορικά ένας μη επεμβατικός αναπνευστήρας αρνητικής πίεσης πιο συχνά αποκαλούμενος σιδερένιος πνεύμονας χρησιμοποιούνταν για να υποστηρίζει τεχνητά την αναπνοή κατά τη διάρκεια μίας οξείας λοίμωξης με πολιομυελίτιδα μέχρι το άτομο να μπορεί να αναπνέει ανεξάρτητα 9 γενικά σε μία με δύο βδομάδες . Σήμερα πολλοί που υποφέρουν από την παράλυση της πολιομυελίτιδας χρησιμοποιούν μοντέρνους αναπνευστήρες αρνητικής πίεσης που μοιάζουν με μπουφάν και φοριούνται πάνω από την κοιλιά και τον θώρακα. Άλλες ιστορικές θεραπείες περιλαμβάνουν την υδροθεραπεία, ηλεκτροθεραπεία μασάζ και παθητικές ασκήσεις κίνησης και χειρουργικές θεραπείες όπως επιμήκυνση τένοντα και νευρικό μόσχευμα . Συσκευές όπως ένα άκαμπτο νάρθηκα ή μια πανοπλία σώματος – τα οποία έτειναν να προκαλούν μυϊκή ατροφία εξαιτίας της μειωμένης κινητικότητας απλό αυτόν που τις χρησιμοποιούσε – θεωρούνταν αποτελεσματικές θεραπείες

15 Πρόληψη Στις 19 Οκτωβρίου 2013, ο Π.Ο.Υ. ανακοίνωσε την ύπαρξη συρροής κρουσμάτων ύποπτων για πολιομυελίτιδα στη Συρία σε παιδιά ηλικίας κάτω των δύο ετών, ενώ στις 29 Οκτωβρίου επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη άγριου πολιοϊού τύπου 1(WPV1) σε δέκα από τα κρούσματα και αναμένονται τα αποτελέσματα περαιτέρω εργαστηριακής διερεύνησης προκειμένου να καθοριστεί η προέλευση του απομονωθέντος άγριου πολιοϊού.  Λόγω ορισμένων ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας, όπως η είσοδος μεταναστών και προσφύγων από ενδημικές περιοχές (Πακιστάν, Αφγανιστάν, Νιγηρία, και πρόσφατα Συρία) και η ύπαρξη ομάδων πληθυσμού με χαμηλή εμβολιαστική κάλυψη (όπως οι αθίγγανοι, οι μετανάστες), η επιδημιολογική επιτήρηση της οξείας χαλαρής παράλυσης / πολιομυελίτιδας καθίσταται σήμερα ακόμη πιο επιτακτική. Με την επιτήρηση της οξείας χαλαρής παράλυσης αυξάνεται η ευαισθησία του συστήματος, ώστε να ανιχνευθεί έγκαιρα η είσοδος ιού πολιομυελίτιδας άγριου τύπου από ενδημικές χώρες.   

16 Λίγα λόγια για την Πολιομυελίτιδα
Οι επιδράσεις της πολιομυελίτιδας ήταν γνωστές από τους προϊστορικούς χρόνους, αιγυπτιακά έργα ζωγραφικής και γλυπτά απεικονίζουν κατά τα άλλα υγιείς ανθρώπους με μαραμένα άκρα, και παιδιά που περπατάνε με ζαχαροκάλαμα σε νεαρή ηλικία. Η πρώτη κλινική περιγραφή δόθηκε από τον Άγγλο γιατρό Michael Underwood το 1789,. όπου αναφέρεται στην πολιομυελίτιδα ως «μια αδυναμία των κάτω άκρων » . Η εργασία των γιατρών Jakob Heine το 1840 και Karl Oskar Medin το 1890 οδήγησε στο να είναι γνωστή ως Heine-Medin νόσου . Η ασθένεια αργότερα ονομάστηκε παιδική παράλυση, με βάση τη ροπή της να προσβάλλει παιδιά.

17

18 Βιβλιογραφία-Πηγές

19

20 Εργασία Α τετραμήνου Βιολογία Α Λυκείου Θέμα : Παθήσεις Νευρικού Συστήματος Καθηγητής: Βλαχάτης Χαράλαμπος Μαθήτρια: Τοπουρτή Ιωάννα