Γιώργος Σεφέρης http://blogs.sch.gr/ksergaki/.

Παρουσίαση με θέμα: "Γιώργος Σεφέρης http://blogs.sch.gr/ksergaki/."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Γιώργος Σεφέρης

2 Υπάρχουν, φαντάζομαι, άνθρωποι που δεν τολμήσανε να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία. Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη.  2 Αυγούστου Μέρες, Α΄. Ίκαρος, 1975.

3 Θυμήσου πως αν μεταχειριζόμαστε τα λόγια των άλλων, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τις σκέψεις των άλλων. 23 Φεβρουαρίου Μέρες, Β΄. Ίκαρος, 1975. Λονδίνο 1924

4 Όταν δεν δίνουμε στο πνεύμα πράγματα που αξίζουν, λειτουργεί (γιατί δεν μπορεί παρά να λειτουργεί) με πράγματα τυχαία και μηδαμινά που μας ταπεινώνουν.  19 Αυγούστου Μέρες, Β΄. Ίκαρος, 1975

5 Αν θες να βγεις από τη μοναξιά σου, πρέπει να τραβήξεις προς το μέρος της μοναξιάς σου και όχι της πολυκοσμίας ή της συντροφιάς.  5 Μάρτη Μέρες, Β΄. Ίκαρος, 1975.

6 Οι λεπτομέρειες, που μας παρέχουν τόσο άφθονα, θολώνουν την κρίση για το ουσιαστικό πρόβλημα. Σ’ αυτό βασίζεται η τέχνη της προπαγάνδας: στην επιδέξια χρησιμοποίηση της λεπτομέρειας, στον τεμαχισμό της αλήθειας.  Πρωτομαγιά Μέρες, Γ΄. Ίκαρος, 1977.

7 Τα ποτάμια δεν παρηγορούν, θέλουν χαρούμενη καρδιά [
Τα ποτάμια δεν παρηγορούν, θέλουν χαρούμενη καρδιά [...] Τα ποτάμια σ’ αφήνουν πάντα πίσω, καθώς κυλούν, μ’ αυτά που έχεις, πίκρες, βάσανα, απελπισίες. Η θάλασσα λυτρώνει. Ένας άνθρωπος στην ακροποταμιά: από τις πιο θλιβερές εικόνες που υπάρχουν.  11 Οκτώβρη Μέρες, Δ΄. Ίκαρος, 1977.

8 Το κακό δεν είναι που επηρεαζόμαστε από ξενικές ιδέες στην Ελλάδα (και πώς να γίνει αλλιώς;) ― το κακό είναι που δεν είμαστε ποτέ έτοιμοι για φρέσκιες ιδέες· τις προτιμούμε σιτεμένες ή συντηρημένες στο ψυγείο· όταν γίνουν αντικείμενο μαζικής εξαγωγής.  7 Μάη Μέρες, Ε΄. Ίκαρος, 1977.

9 Ελλάς· πυρ. Ελλήνων· πυρ. Χριστιανών· πύρ. Τρεις λέξεις νεκρές
Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πύρ! Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;  «Από βλακεία». Τετράδιο Γυμνασμάτων, Β΄. Ίκαρος, 1976. BBC 1950

10 Φόρεσα πάλι τη φυλλωσιά του δέντρου κι εσύ βελάζεις «Δεκαέξι χάικου», Ζ΄. Τετράδιο γυμνασμάτων, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Η Γενιά του ΄30

11 Είναι δύσκολο ν’ απαλλαγεί ο κάθε άνθρωπος από τον αόρατο χορό των γερόντων που τον παρακολουθούνε σ’ όλη του τη ζωή.  «Εισαγωγή στον Θ.Σ. Έλιοτ», 1936. Δοκιμές, Α΄. Ίκαρος, 1974. Με τον αμερικανό ποιητή, σημαντικό εκπρόσωπο του αγγλοσαξωνικού μοντερνισμού, Εζρα Πάουντ, σε φωτογραφία της δεκαετίας του ‘60

12 Από το να μιλά κανείς μονάχος, ώς το να μιλά κανείς άλλη γλώσσα, δεν είναι μακρύς ο δρόμος.  «Εισαγωγή στον Θ.Σ. Έλιοτ», 1936. Δοκιμές, Α΄. Ίκαρος, 1974.

13 όσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης· [
όσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης·  [...] για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.  «Ελένη», 43-44,  Ημερολόγιο καταστρώματος, Γ΄, Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Κάιρο 1944

14 Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη
Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.  Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.  «Ένας γέροντας στην ακροποταμιά»,  Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β΄, 1944. Ποιήματα.Ίκαρος, 1974.

15 Χωρίς την αντίσταση και το βάρος των πραγμάτων που πρέπει να αρθρώσουμε, ύφος δε θα έχουμε ποτέ. Ύφος είναι οι δυσκολίες που βρίσκει ένας άνθρωπος για να εκφράσει κάτι. «Ένας Έλληνας - Ο Μακρυγιάννης», Δοκιμές, Α΄. Ίκαρος, 1974. Με τον Γιώργο Θεοτοκά

16 Ανθρώπινο άγγιγμα στον κόρφο μου τ’ αστέρια.
Γέρασε ανάμεσα στη φωτιά της Τροίας και στα λατομεία της Σικελίας. [...] Είδε τις φλέβες των ανθρώπων σαν ένα δίχτυ των θεών, όπου μας πιάνουν σαν τ’ αγρίμια· προσπάθησε να το τρυπήσει. Ήταν στρυφνός, οι φίλοι του ήταν λίγοι· ήρθε ο καιρός και τον σπαράξαν τα σκυλιά.  «Ευριπίδης, Αθηναίος», 1-2, 5-8. Ημερολόγιο καταστρώματος, Γ΄, 1955. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Ανθρώπινο άγγιγμα στον κόρφο μου τ’ αστέρια.  «Ερωτικός Λόγος», Γ΄, 20. Στροφή, 1931. Ποιήματα, 1974. Κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές.  «Ερωτικός Λόγος», Δ΄, 10. Στροφή, 1931. Ποιήματα, 1974.

17 Τη μεταμόρφωση τη γυρέψαμε στα νιάτα μας με πόθους που έπαιζαν σαν τα μεγάλα ψάρια σε πέλαγα που φύραναν ξαφνικά· πιστεύαμε στην παντοδυναμία του κορμιού.  «Μέρες του Ιουνίου ’41», 6-9. Ημερολόγιο καταστρώματος, Β΄, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Γιοχάνεσμπουργκ

18 Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο
Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο. Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον άνθρωπο.  «Κίχλη», Γ΄: «Το ναυάγιο της “Κίχλης”»,  1947. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.  Μυθιστόρημα, Δ΄: «Αργοναύτες», 5. 1935. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Κανείς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.  Μυθιστόρημα, Δ΄: «Αργοναύτες»,  Ποιήματα, 1974.

19 Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια· περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν. [...] Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν. [...] Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.  Με τον τρόπο του Γ.Σ.», 23-26, 34-37, 45. Τετράδιο γυμνασμάτων, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974.

20 Είναι παντού το ποίημα. Η φωνή σου καμιά φορά προβαίνει στο πλευρό του σαν το δελφίνι που για λίγο συντροφεύει μαλαματένιο τρεχαντήρι μες στον ήλιο και πάλι χάνεται. Είναι παντού το ποίημα σαν τα φτερά του αγέρα μες στον αγέρα που άγγιξαν τα φτερά του γλάρου μια στιγμή. Ίδιο και διάφορο από τη ζωή μας, πως αλλάζει το πρόσωπο κι ωστόσο μένει το ίδιο γυναίκας που γυμνώθηκε. Το ξέρει όποιος αγάπησε· στο φως των άλλων ο κόσμος φθείρεται· μα εσύ θυμήσου Άδης και Διόνυσος είναι το ίδιο.  «Μνήμη, β΄», Ημερολόγιο καταστρώματος, Γ΄, 1955. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974.

21 Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.   Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. [...] σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν’ αγαπήσουν.  Μυθιστόρημα, Ι΄, 1-6, 17. 1935. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974

22 Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.  Μυθιστόρημα, ΙΗ΄, 1-2. 1935. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας

23 Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει   λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.  Μυθιστόρημα, ΚΓ΄. 1935. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974.

24 Κι ο βασιλιάς της Ασίνης που τον γυρεύουμε δυο χρόνια τώρα  άγνωστος λησμονημένος απ’ όλους κι από τον Όμηρο   μόνο μια λέξη στην Ιλιάδα κι εκείνη αβέβαιη ριγμένη εδώ σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα. Την άγγιξες, θυμάσαι τον ήχο της; κούφιο μέσα στο φως  [...] Ο βασιλιάς της Ασίνης ένα κενό κάτω απ’ την προσωπίδα παντού μαζί μας παντού μαζί μας, κάτω από ένα όνομα: «Ασίνην τε... Ασίνην τε...»                     και τα παιδιά του αγάλματα κι οι πόθοι του φτερουγίσματα πουλιών κι ο αγέρας στα διαστήματα των στοχασμών του, και τα καράβια του αραγμένα σ’ άφαντο λιμάνι· κάτω από την προσωπίδα ένα κενό.  «Ο βασιλιάς της Ασίνης», 13-17,  Ημερολόγιο καταστρώματος, Α΄, Ποιήματα. Ίκαρος, 1974.

25 [...] Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα το αίμα το φαρμακερό των ερπετών. Αιώνες φαρμάκι· γενιές φαρμάκι.  «Οι γάτες τ’ Αϊ-Νικόλα»,  Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Με τον Edmund Keeley Με τον Sture Linner

26 Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί. «Το γιασεμί»
Είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί.  «Το γιασεμί». Ημερολόγιο καταστρώματος, Α΄, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Ιορδανία 1953

27 Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς. [...] ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν· ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας λεύγες και λεύγες· ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας. «Τελευταίος Σταθμός», 65-67, Ημερολόγιο καταστρώματος, Β΄, Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους·  [...]  χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος  [...] και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα, στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους. [...] σαν έρθει ο θέρος άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό άλλοι μπερδεύουνται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.  «Τελευταίος Σταθμός», 46, 48, 50-51, Ημερολόγιο καταστρώματος, Β΄, 1944. Ποιήματα.Ίκαρος, 1974.

28 Πού ’ναι η αγάπη που κόβει τον καιρό μονοκόμματα στα δυο και τον αποσβολώνει; 
«Το ύφος μιας μέρας», 10. Στροφή, 1931. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. Άγκυρα 1948

29 Λίβανος 1955 Μπορεί πολιτική να σημαίνει την τέχνη του να κάνεις, δημόσια, πράγματα που ντρέπεσαι να κάνεις ή και να ομολογήσεις στο σπίτι σου  Χειρόγραφο Σεπ. ’41. Ίκαρος, 1972.

30 Με τον ποιητή Γιώργο Παυλόπουλο
Με τον ποιητή Γιώργο Παυλόπουλο Με τη Μάρω Με τον Κώστα Ταχτσή

31

32