ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ Κοσμολογία ονομάζεται η επιστήμη η οποία μελετά και αποδίδει το πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν ( από την αρχέγονη κατάσταση του) έως την τωρινή.

Παρουσίαση με θέμα: "ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ Κοσμολογία ονομάζεται η επιστήμη η οποία μελετά και αποδίδει το πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν ( από την αρχέγονη κατάσταση του) έως την τωρινή."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ Κοσμολογία ονομάζεται η επιστήμη η οποία μελετά και αποδίδει το πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν ( από την αρχέγονη κατάσταση του) έως την τωρινή του αλλά και μελλοντική κατάσταση του. ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ BIG BANG Παλλόμενο Σύμπαν ΘΕΩΡΙΑ ΧΟΡΔΩΝ Κβαντική βαρύτητα βρόχων ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

2 ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ Η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang, Μπιγκ Μπανγκ) είναι κοσμολογική θεωρία σύμφωνα με την οποία το σύμπαν δημιουργήθηκε από μια υπερβολικά πυκνή και θερμή κατάσταση, πριν από περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια. Η θεωρία αυτή για τη δημιουργία του σύμπαντος είναι η πιο διαδεδομένη αυτή τη στιγμή στην επιστημονική κοινότητα. Ο όρος Big Bang χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Φρεντ Χόυλ (Fred Hoyle) σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του BBC, το κείμενο της οποίας δημοσιεύτηκε το 1950. Ο Χόυλ δεν χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει μία θεωρία, αλλά για να ειρωνευτεί τη νέα ιδέα. (λε μετρ) 1 η Εποχη Planck 2 η εποχη πληθωριστικής διόγκωσης 3 η εποχη 4 η εποχη αδρονίων ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΘΕΩΡΙΑΣ Διαστολή Σύμπαντος Ακτινοβολία Υπόβαθρου Κατανομή γαλαξιών

3 Πεδίο Higgs Σήμερα πιστεύουμε ότι ο μηχανισμός βάσει του οποίου αποκτούν μάζα τα σωματίδια της ύλης προαπαιτεί την ύπαρξη ενός πεδίου - του πεδίου Higgs - το οποίο γίνεται αισθητό παντού ακόμα και στο κενό. Το πεδίο αυτό είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία της μάζας των σωματιδίων μέσω της αλληλεπίδρασης του με αυτά. Μποζονιο Higgs Πεδιο Higgs

4 Παλλόμενο σύμπαν Η θεωρία αυτή αναφέρει ότι το σύμπαν συνεχώς συστέλλεται και διαστέλλεται, ενώ στην τωρινή του κατάσταση βρίσκεται στην φάση της διαστολής. Η μελλοντική κατάληξη του σύμπαντος πρόκειται να αποτελείται από (μελανούς νανους*,αστερες νετρονίων και μελανές οπές),συνεχώς παλλόμενο με λίγα λογια συμπαντος που θα αποτελείται από την τελική κατάσταση των αστέρων ( αστέρες που εχουν φτάσει στο τελος της ζωης τους.) Τοτε θα γινει συστολη του συμπαντος οπου οι γαλαξιες θα ερθουν τοσο κοντα οπου οι αστερες θα καταστραφουν και θα δημιουργηθουν στοιχειωδη σωματια. Ησυστολη θα συνεχιστει σε ένα πολύ μικροσημειο του χωροχρονου ωστοσο δεν θα μπορεσει να επαναληφθει η αντιστροφη διαδικασια ( μεγαλη εκρηξη).

5 Θεωρία χορδών Είναι ίσως η πιο γνωστή θεωρία των πάντων, και αυτή που έχει μελετηθεί πιο πολύ. Αφήνει να εννοηθεί ότι τα θεμελιώδη σωματίδια που παρατηρούμε στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου σωματίδια, αλλά μικροσκοπικές χορδές που ανάλογα με τον τρόπο ταλάντωσης τους, παίρνουν τη μορφή των γνωστών σωματιδίων.

6 Κβαντική βαρύτητα βρόχων Αν και δεν είχε την ίδια προβολή στα μέσα ενημέρωσης, η κβαντική βαρύτητα βρόχων είναι μέχρι στιγμής ο μόνος πραγματικός αντίπαλος της θεωρίας χορδών. Η βασική ιδέα είναι ότι ο χώρος δεν είναι συνεχής, όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε, αλλά είναι διαιρεμένος σε μικροσκοπικά κομμάτια πλάτους 10 -35 μέτρα. Αυτά πάλι συνδέονται με δεσμούς για να κάνουν τον χώρο στη συνέχεια να τον αντιλαμβανόμαστε όπως τον ξέρουμε. Όταν αυτοί οι δεσμοί είναι πεπλεγμένοι σε πλεξούδες και κόμβους, παράγουν τα στοιχειώδη σωματίδια.

7 Με τον όρο κοσμογονία, (κόσμος+γέγονα) εννοείται στη φιλοσοφία μια θεωρία προέλευσης του σύμπαντος, είτε θρησκευτικού, μυθικού, είτε επιστημονικού χαρακτήρα. Στη μυθολογία ειδικότερα ο όρος γίνεται κατανοητός ως μυθική αφήγηση ή σώμα μύθων που σχετίζεται με τη δημιουργία του σύμπαντος. Διαφέρει από την επιστήμη της κοσμολογίας, ως προς το γεγονός ότι η δεύτερη στοχεύει στην κατανόηση της φυσικής συγκρότησης του σύμπαντος και των νόμων που το κυβερνούν Ο όρος κοσμογονία

8 Στον κοσμογονικό μύθο -στην κοσμογονία γενικότερα- οι μύθοι παρουσιάζουν μια διπλή σχέση αφενός με το ανθρώπινο σώμα τον μικρόκοσμο, αφετέρου με τον περιβάλλοντα κόσμο τον μακρόκοσμο. Ανιχνεύοντας τις σωματικές λειτουργίες και παρατηρώντας αναλογίες στο περιβάλλον του, ο άνθρωπος προσπάθησε να ερμηνεύσει τον μακρόκοσμο. Το σώμα και η γη ταυτίζονται σε τέτοιους μύθους, ενώ η ανθρώπινη προέλευση, οι γεωλογικοί σχηματισμοί, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο ερμηνεύονται μεταφορές και εικόνες συνήθως σχετιζόμενες με την ανθρώπινη αναπαραγωγή και ανάπτυξη. Κατά τον ίδιο τρόπο οι παρατηρήσιμες αντιθέσεις και διχοτομίες του κόσμου αναγνωρίζονται ως αγώνας αντιθετικών δυνάμεων, η έκβαση του οποίου είναι η ποικιλομορφία της εξέλιξης. Μικρόκοσμος και Μακρόκοσμος

9 Στην αρχαία χριστιανική παράδοση, δηλαδή τη σκέψη των αγίων των πρώτων χιλίων χρόνων και στη συνέχεια της ορθόδοξης Εκκλησίας, η Αγία Γραφή δεν αντιμετωπίστηκε ως πηγή πληροφόρησης για τη δημιουργία του κόσμου. Η γνώση σ’ αυτόν τον τομέα θεωρήθηκε πάντα αντικείμενο της φιλοσοφικής – δηλαδή της επιστημονικής– έρευνας. H ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ TΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΆΛΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ (ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ)

10 Στην απέραντη Κίνα, απέναντι στα ιαπωνικά νησιά, οι τρεις μεγάλες θρησκείες αντιμετωπίζουν την κοσμογονία διαφορετικά καθεμιά. Για τον κομφουκιανισμό, πρωταρχικό στοιχείο ήταν το άτομο: Διαιρέθηκε σε αρσενικό και θηλυκό κι από αυτή τη διαίρεση προέκυψε η ζωή, χωρίς καμιά θεϊκή παρεμβολή στην όλη διαδικασία. Για τον ταοϊσμό, ο θεός είναι η πρώτη αιτία. Ο κόσμος πλάστηκε μέσα σε χιλιάδες χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων βασίλευσαν κατά σειρά ο Ουρανός, η Γη, ο άγριος άνθρωπος, ο ημιπολίτιστος και, τέλος, ο πολιτισμένος. Για τον βουδισμό, το πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος είναι αδιάφορο. Άλλωστε, καταπώς διδάσκει, οι θεοί δεν είναι τίποτε άλλο από δημιουργήματα του ανθρώπινου φόβου. Άπω Ανατολή - Ινδία

11 ΑΣΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΓΑΛΑΞΙΕΣ

12  ΑΣΤΕΡΕΣ ΑΣΤΕΡΕΣ  ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ  ΓΑΛΑΞΙΕΣ ΓΑΛΑΞΙΕΣ

13 ΑΣΤΕΡΕΣ Στην Αστρονομία γενικά αστέρας (αρχ. αστήρ) ή απλανής (σε αντιδιαστολή με τον πλανήτη), ονομάζεται το κάθε ουράνιο σώμα που διατηρεί όλες εκείνες τις ιδιότητες του δικού μας Ηλίου πέριξ του οποίου περιστρέφεται η Γη. Συνεπώς όλοι οι αστέρες είναι Ήλιοι εκ των οποίων και παρατηρείται κατάστικτος ο ουράνιος θόλος.

14 Κατά την Αστροφυσική ο κάθε αστέρας είναι ένα λαμπερό αέριο ουράνιο σώμα που παράγει ενέργεια από πυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης που συμβαίνουν στον πυρήνα του. Όταν η μάζα του σώματός του είναι μικρότερη από 0.08 φορές της μάζας του ήλιου οι πιέσεις και οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στο κέντρο του, δεν επαρκούν προκειμένου να αρχίσουν οι πυρηνικές συντήξεις. Επομένως η μάζα όλων των αστέρων είναι μεγαλύτερη από την ανωτέρω ποσότητα.

15 Οι αστέρες γεννιούνται σε νεφελώματα, όταν μία περιοχή καταρρεύσει από το βάρος της. Όταν το νεφέλωμα είναι αρκετά πυκνό, αρχίζουν οι πυρηνικές αντιδράσεις, καθώς το υδρογόνο μετατρέπεται σε ήλιο μέσω της πυρηνικής σύντηξης. Όσο το άστρο κάνει αυτή τη διαδικασία, βρίσκεται στην κύρια ακολουθία. Η εσωτερική πίεση αποτρέπει το άστρο από τη κατάρρευση.Όταν τελειώσει αυτή η φάση, αστέρες με μάζα τουλάχιστον 0,4 φορές όσο η ηλιακή μετατρέπονται σε ερυθρούς γίγαντες και συντήκουν βαρύτερα στοιχεία. Στη συνέχεια αστέρες σαν τον ήλιο απομακρύνουν την ατμόσφαιρά τους και μετατρέπονται σε λευκούς νάνους. Αστέρια δέκα ή περισσότερες φορές από τον ήλιο συντήκουν όλο και βαρύτερα στοιχεία, μέχρι σχηματιστεί σίδηρος. Τότε εκρήγνυνται ως υπερκαινοφανείς αστέρες και το αντικείμενο που μένει είναι απίστευτα συμπυκνωμένο. Αυτά τα αντικείμενα είναι οι αστέρες νετρονίων και οι μαύρες τρύπες.

16 Παρατηρώντας κυρίως τη νύκτα διαπιστώνεται ότι αυτοί δεν κατανέμονται, στον Ουράνιο θόλο, τους αστέρες ομοιόμορφα σ΄ αυτόν, ενώ παρουσιάζουν κάποια ευδιάκριτα συμπλέγματα τα οποία και ονομάζονται αστερισμοί. Οι αστέρες βρίσκονται καταχωρημένοι σε καταλόγους. Από τη παρατήρηση των αστέρων αυτοί διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:  Αειφανείς αστέρες, που παρατηρούνται όλο το 24ωρο, πάνω από τον ορίζοντα.  Αφανείς αστέρες, που παραμένουν όλο το 24ωρο υπό τον ορίζοντα και η παρατήρησή τους δεν είναι εφικτή.  Αμφιφανείς αστέρες, που άλλοτε παρατηρούνται υπέρ τον ορίζοντα και άλλοτε όχι.

17 ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΩΝ Ένα εξελιγμένο, μέσου μεγέθους αστέρι θα απομακρύνει πλέον τα εξωτερικά στρώματά του ως ένα πλανητικό νεφέλωμα. Αν αυτό που μένει μετά την απομάκρυνση της εξωτερικής ατμόσφαιρας έχει μάζα λιγότερη από 1,4 ηλιακές μάζες, συρρικνώνεται σε ένα σχετικά μικρό αντικείμενο (περίπου το μέγεθος της Γης) που δεν είναι αρκετά ογκώδες για να λάβει χώρα περαιτέρω συμπίεση. Αυτό το αντικείμενο είναι γνωστό ως λευκός νάνος. Η ύλη εκφυλισμένων ηλεκτρονίων μέσα σε ένα λευκό νάνο δεν είναι πλέον πλάσμα, ακόμα κι αν αστέρια γενικά αναφέρονται ως σφαίρες πλάσματος. Οι λευκοί νάνοι τελικά θα εξασθενίσουν σε μαύρους νάνους σε ένα πολύ μεγάλο χρονικό διαστήμα. Το νεφέλωμα του Καρκίνου, υπόλειμα ενός υπερκαινοφανή που πρωτοπαρατηρήθηκε περίπου το 1050 μ.Χ.

18 Στα μεγαλύτερα αστέρια, η σύντηξη συνεχίζεται μέχρι ο πυρήνας σιδήρου να έχει αυξηθεί σε μάζα τόσο πού (πάνω από 1,4 ηλιακές μάζες), που δεν μπορεί πλέον να στηρίξει τη δική του μάζα. Αυτός ο πυρήνας θα καταρρεύσει ξαφνικά, καθώς τα ηλεκτρόνιά του οδηγούνται στα πρωτόνιά του, σχηματίζοντας νετρόνια και νετρίνα μέσα σε μια έκρηξη αντίστροφη της διάσπασης βήτα, ή της σύλληψης ηλεκτρονίων. Το κρουστικό κύμα που σχηματίζεται από αυτήν την ξαφνική κατάρρευση προκαλεί το υπόλοιπο άστρο να εκραγεί ως υπερκαινοφανής αστέρας. Οι υπερκαινοφανείς είναι τόσο φωτεινοί ώστε να μπορούν να επισκιάσουν για λίγο ολόκληρο το γαλαξία που βρίσκεται ο αστέρας. Όταν εκδηλώνονται εντός του Γαλαξία μας, οι υπερκαινοφανείς έχουν ιστορικά παρατηρηθεί με γυμνό μάτι από τους παρατηρητές ως «νέα αστέρια», όπου δεν υπήρχαν καθόλου πριν.

19 Η περισσότερη από την ύλη του αστέρα απομακρύνεται από την έκρηξη (και σχηματίζει νεφελώματα, όπως το Νεφέλωμα του Καρκίνου ) και αυτό που μένει θα είναι ένας αστέρας νετρονίων (ο οποίος εκδηλώνεται ενίοτε ως πάλσαρ ή με εκρήξεις ακτίνων Χ) ή, στην περίπτωση των μεγαλύτερων αστέρων (αρκετά μεγάλα για να αφήσει ένα αστρικό υπόλειμμα μεγαλύτερο από περίπου 4 ηλιακές μάζες), μια μαύρη τρύπα. Σε έναν αστέρα νετρονίων, η ύλη είναι σε μια κατάσταση γνωστή ως ύλη εκφυλισμένων νετρονίων, με μια πιο εξωτική μορφή του εκφυλισμένη ύλη, την ύλη QCD, που ενδεχομένως υπάρχει μέσα στον πυρήνα. Μέσα σε μια μαύρη τρύπα η ύλη είναι σε μια κατάσταση που δεν είναι σήμερα κατανοητή. Τα εκτιναγμένα εξωτερικά στρώματα του αστέρα που πεθαίνει περιλαμβάνουν βαρέα στοιχεία που μπορούν να ανακυκλωθούν κατά τη διάρκεια της δημιουργίας νέων αστέρων. Αυτά τα βαριά στοιχεία είναι που επιτρέπουν το σχηματισμό βραχωδών πλανητών. Τα υπολείμματα υπερκαινοφανών και ο αστρικός άνεμος από μεγάλα αστέρια παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του διαστρικό ενδιάμεσου

20 Γενικά οι γαλαξίες παρουσιάζουν στην όψη σχήμα κανονικό, της σφαιρικής ατράκτου ή εκείνου του αμφίκυρτου φακού. Αποτελούνται συνήθως από τρία κύρια μέρη: Το κέντρο του γαλαξία, περιοχή με υψηλή πυκνότητα άστρων, στην οποία βρίσκεται, όπως υποψιάζονται οι επιστήμονες, μία τεράστια μαύρη τρύπα. Τον γαλαξιακό δίσκο, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα τα περισσότερα άστρα του γαλαξία. Την άλω του γαλαξία, που περιέχει λιγότερα και διαφορετικού τύπου άστρα, αέριο και σκοτεινή ύλη. Ο σύγχρονος Αμερικανός αστρονόμος Έντγουιν Χαμπλ (E. Hubble) 1889-1953, ένας εκ των κυριοτέρων ερευνητών του Σύμπαντος (ο οποίος διαπίστωσε το 1929, με φασματοσκοπικές μεθόδους, τη διαστολή του Σύμπαντος), ταξινόμησε τους γαλαξίες ως εξής: σε ελλειπτικούς, σπειροειδείς και ανώμαλους. Καθώς η ταξινόμησε του Χαμπλ αφορά μονάχα το σχήμα, παραλείπει συχνά κάποια άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά, όπως ο αριθμός δημιουργίας άστρων ή τη δραστηριότητα του πυρήνα. [9] [9] ΓΑΛΑΞΙΕΣ

21

22 Βιβλιογραφία Wikipedia Physicsgg.gr historyreport.gr ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΙΠΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΙΤΖΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΛΗΟΓΙΑΝΝΗΣ