Ο Γιώργος Σεφέρης ( Βουρλά, Σμύρνη 13 Μαρτίου 1900 – Αθήνα 20 Σεπτεμβρίου 1971) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και ποιητής και ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε.

Παρουσίαση με θέμα: "Ο Γιώργος Σεφέρης ( Βουρλά, Σμύρνη 13 Μαρτίου 1900 – Αθήνα 20 Σεπτεμβρίου 1971) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και ποιητής και ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1

2 Ο Γιώργος Σεφέρης ( Βουρλά, Σμύρνη 13 Μαρτίου 1900 – Αθήνα 20 Σεπτεμβρίου 1971) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και ποιητής και ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με βραβείο Νομπέλ. Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και εκ των δύο μοναδικών Ελλήνων βραβευμένων με Νόμπελ Λογοτεχνίας, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη.

3 Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 13 Μαρτίου του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως ( το γένος Γ. Τενεκίδη ) Σεφεριάδη. Πριν τη γέννησή του είχε γεννηθεί ένα άλλο κοριτσάκι, η Μαρία - Ιωάννα, στις 16 Ιανουαρίου 1899, αλλά πέθανε στις 7 Μαΐου της ίδιας χρονιάς. Το 1902 γεννιέται η αδελφή του η Ιωάννα και το 1905 ο Άγγελος. Το 1906 αρχίζει η μαθητική του εκπαίδευση στο Λύκειο Χ. Αρώνη

4 Αρώνη. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους του, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου κατά τη θερινή περίοδο του έτους, η οικογένεια μετανάστευσε στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Σεφέρης ενεγράφη στο Πρότυπο Κλασσικό Γυμνάσιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε τον Μάιο του 1917 με μέσο όρο 8,35/10. Εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

5 Στις 14 Ιουλίου του 1918, η μητέρα του μαζί με τους δύο γιους και την κόρη της Ιωάννα ( μετέπειτα σύζυγο Κ. Τσάτσου ) μετέβη στο Παρίσι, όπου ο πατέρας τους Στέλιος εργαζόταν ως δικηγόρος Ο Στέλιος Σεφεριάδης επιθυμούσε όλη η οικογένειά του να μεταφερθεί στο Παρίσι κι ο γιος του Γιώργος να σπουδάσει στη Γαλλική πρωτεύουσα. Ο Γιώργος Σεφέρης έμεινε εκεί μέχρι το καλοκαίρι του 1924, ασχολούμενος με τη λογοτεχνία : μεταφράσεις, αναγνώσεις γάλλων κλασικών και συγγραφή ποιημάτων, και αποκτώντας το πτυχίο της Νομικής, τον Οκτώβριο του 1921[11] Στη συνέχεια μεταβαίνει - τέλη Αυγούστου 1924, στο Λονδίνο για την τελειοποίηση των αγγλικών του εν όψει των εξετάσεων στο Υπ o υργείο Εξωτερικών. Αν και επιχείρησε τελικά εγκατέλειψε την προσπάθεια απόκτησης διδακτορικού διπλώματος.

6 Ἄ ρνηση Στ ὸ περιγιάλι τ ὸ κρυφ ὸ κι ἄ σπρο σ ὰ ν περιστέρι διψάσαμε τ ὸ μεσημέρι μ ὰ τ ὸ νερ ὸ γλυφό. Πάνω στ ὴ ν ἄ μμο τ ὴ ν ξανθ ὴ γράψαμε τ ᾿ ὄ νομά της ὡ ρα ῖ α πο ὺ φύσηξεν ὁ μπάτης κα ὶ σβήστηκε ἡ γραφή. Μ ὲ τί καρδιά, μ ὲ τί πνοή, τί πόθους κα ὶ τί πάθος πήραμε τ ὴ ζωή μας· λάθος ! κι ἀ λλάξαμε ζωή.

7 Στροφή Στιγμή, σταλμένη ἀ π ὸ ἕ να χέρι πο ὺ ε ἶ χα τόσο ἀ γαπήσει μ ὲ πρόφταξες ἴ σια στ ὴ δύση σ ὰ μα ῦ ρο περιστέρι. Ὁ δρόμος ἄ σπριζε μπροστά μου, ἁ παλ ὸ ς ἀ χν ὸ ς ὕ πνου στ ὸ γέρμα ἑ ν ὸ ς μυστικο ῦ δείπνου... Στιγμ ὴ σπυρ ὶ τ ῆ ς ἄ μμου, πο ὺ κράτησες μονάχη σου ὅ λη τ ὴ ν τραγικ ὴ κλεψύδρα βουβή, σ ὰ ν ὰ ε ἶ χε δε ῖ τ ὴ ν Ὕ δρα στ ὸ ο ὐ ράνιο περιβόλι. ( συλλογή Στροφή, ὁ μώνυμο ποίημα )

8 Πρωί Ἄ νοιξε τ ὰ μάτια κα ὶ ξεδίπλωσε τ ὸ μα ῦ ρο παν ὶ πλατι ὰ κα ὶ τέντωσέ το ἄ νοιξε τ ὰ μάτια καλ ὰ στύλωσε τ ὰ μάτια προσηλώσου προσηλώσου τώρα ξέρεις π ὼ ς τ ὸ μα ῦ ρο παν ὶ ξεδιπλώνεται ὄ χι μέσα στ ὸ ν ὕ πνο μήτε μέσα στ ὸ νερ ὸ μήτε σ ὰ ν πέφτουνε τ ὰ βλέφαρα ρυτιδωμένα κα ὶ βουλιάζουνε λοξ ὰ σ ὰ ν κοχύλια, τώρα ξέρεις π ὼ ς τ ὸ μα ῦ ρο δέρμα το ῦ τυμπάνου σκεπάζει ὁ λόκληρο τ ὸ ν ὁ ρίζοντά σου ὅ ταν ἀ νοίξεις τ ὰ μάτια ξεκούραστος, ἔ τσι. Ἀ νάμεσα στ ὴ ν ἰ σημερία τ ῆ ς ἄ νοιξης κα ὶ τ ὴ ν ἰ σημερία το ῦ φθινοπώρου ἐ δ ῶ ε ἶ ναι τ ὰ τρεχάμενα νερ ὰ ἐ δ ῶ ε ἶ ναι ὁ κ ῆ πος ἐ δ ῶ βουίζουν ο ἱ μέλισσες μ ὲ ς στ ὰ κλωνάρια κα ὶ κουδουνίζουνε στ ᾿ α ὐ τι ὰ ἑ ν ὸ ς βρέφους κα ὶ ὁ ἥ λιος νά ! κα ὶ τ ὰ πουλι ὰ το ῦ παραδείσου ἕ νας μεγάλος ἥ λιος πι ὸ μεγάλος ἀ π ᾿ τ ὸ φ ῶ ς.

9 Περιστατικ ὰ Γ ´ Χωρ ὶ ς χρ ῶ μα, χωρ ὶ ς σ ῶ μα τούτη ἡ ἀ γάπη πο ὺ πηγαίνει σκορπισμένη, μαζεμένη, σκορπισμένη πάλι - πάλι, κι ὅ μως σφύζει κι ὅ μως πάλλει στ ὴ δαγκωματι ὰ το ῦ μήλου στ ὴ χαραγματι ὰ το ῦ σύκου σ ᾿ ἕ να βυσσιν ὶ κεράσι σ ὲ μι ὰ ρώγα ἀ π ὸ ροδίτη τόση ἀ νάερη Ἀ φροδίτη, θ ὰ διψάσει θ ὰ κεράσει ἕ να στόμα κι ἄ λλο στόμα χωρ ὶ ς χρ ῶ μα, χωρ ὶ ς σ ῶ μα.

10 Σχέδια γι ὰ ἕ να καλοκαίρι. [ Ἄ νθη τ ῆ ς πέτρας ] Ἄ νθη τ ῆ ς πέτρας μπροστ ὰ στ ὴ ν πράσινη θάλασσα μ ὲ φλέβες πο ὺ μο ῦ θύμιζαν ἄ λλες ἀ γάπες γυαλίζοντας στ ᾿ ἀ ργ ὸ ψιχάλισμα, ἄ νθη τ ῆ ς πέτρας φυσιογνωμίες πο ὺ ἦ ρθαν ὅ ταν κανένας δ ὲ μιλο ῦ σε κα ὶ μο ῦ μίλησαν πο ὺ μ ᾿ ἄ φησαν ν ὰ τ ὶ ς ἀ γγίξω ὕ στερ ᾿ ἀ π ᾿ τ ὴ σιωπ ὴ μέσα σε πε ῦ κα σ ὲ πικροδάφνες κα ὶ σ ὲ πλατάνια.

11 Ἐ πιτύμβιο στ ὴ Γάτα μου τ ὴ ν Τούτη Ε ἶ χε τ ὸ χρ ῶ μα το ῦ ἔ βενου τ ὰ μάτια τ ῆ ς Σαλώμης ἡ Τούτη ἡ γάτα πο ὺ ἔ χασα· διαβάτη, μ ὴ σταθε ῖ ς. Βγ ῆ κε ἀ π ᾿ τ ὸ χάσμα πο ὺ ἔ κοβε στ ῆ ς μέρας τ ὸ σεντόνι τώρα ν ὰ σκίσει δ ὲ ν μπορε ῖ το ῦ ζόφου τ ὸ πανί. Ἄ γκυρα 22. 8. 1949

12 Ἡ λυπημένη Στ ὴ ν πέτρα τ ῆ ς ὑ πομον ῆ ς κάθισες πρ ὸ ς τ ὸ βράδυ μ ὲ το ῦ ματιο ῦ σου τ ὸ μαυράδι δείχνοντας π ὼ ς πονε ῖ ς· κι ε ἶ χες στ ὰ χείλια τ ὴ γραμμ ὴ πο ὺ ε ἶ ναι γυμν ὴ κα ὶ τρέμει σ ὰ ν ἡ ψυχ ὴ γίνεται ἀ νέμη κα ὶ δέουνται ο ἱ λυγμοί· κι ε ἶ χες στ ὸ νο ῦ σου τ ὸ σκοπ ὸ πο ὺ ξεκιν ᾶ τ ὸ δάκρυ κι ἤ σουν κορμ ὶ πο ὺ ἀ π ὸ τ ὴ ν ἄ κρη γυρίζει στ ὸ ν καρπό· μ ὰ τ ῆ ς καρδι ᾶ ς σου ὁ σπαραγμ ὸ ς δ ὲ βόγκηξε κι ἐ γίνη τ ὸ νόημα πο ὺ στ ὸ ν κόσμο δίνει ἔ ναστρος ο ὐ ρανός.

13 Ἄ ρνηση Στροφή Πρωί Περιστατικ ὰ Γ ´ Ἀ φήγηση Ἄ νοιξη μ. Χ. Φωτι ὲ ς το ῦ Ἅ ϊ - Γιάννη Ἔ γκωμη Ἐ πιτύμβιο στ ὴ Γάτα μου τ ὴ ν Τούτη Ε ὐ ριπίδης Ἀ θηνα ῖ ος Ἡ λυπημένη Ὁ γυρισμ ὸ ς το ῦ ξενιτεμένου Ὁ δαίμων τ ῆ ς πορνείας Προμετωπίδα σ ὲ μι ὰ ἀ ντιγραφ ὴ τ ῶ ν « Ὠ δ ῶ ν » Σχέδια γι ὰ ἕ να καλοκαίρι. Τ ὰ ἄ νθη τ ῆ ς πέτρας Τριζόνια Φυγή

14 Ὁ τόπος μας ε ἶ ναι κλειστός Ἡ μερολόγια Καταστρώματος Ὁ Μαθι ὸ ς Πασχάλης ἀ νάμεσα στ ὰ τριαντάφυλλα Ὡ ρα ῖ ο φθινοπωριν ὸ πρωί Μέρες Γ ´ 16 Ἀ πρίλη 1934 - 14 Δεκέμβρη 1940 Piazza San Nicolo Διάλειμμα χαρ ᾶ ς Τ ὸ φύλλο τ ῆ ς λεύκας Ἀ λληλεγγύη Ἡ μερολόγιο Καταστρώματος Β ´ Ἁ γιανάπα Α ´ Ἐ πικαλέω τοι τ ὴ ν θεόν Ἁ γιανάπα Β ´ Μνήμη Α ´ Ψυχαμοιβός Τετράδιο Γυμνασμάτων Γράμμα το ῦ Μαθιο ῦ Πασχάλη Παντούμ Σιρόκο 7 Λεβάντε Μ ὲ τ ὸ ν τρόπο το ῦ Γ. Σ. Νιζίνσκι

15 Ὁ κ. Στρατ ὴ ς Θαλασσιν ὸ ς περιγράφει ἕ ναν ἄ νθρωπο Επιφάνια 1937 Παρασκευή Τ ὸ σ ῶ μα Ἑ λένη Ἐ π ὶ ἀ σπαλάθων Σαλαμ ῖ να τ ῆ ς Κύπρος Ὁ Βασιλι ᾶ ς τ ῆ ς Ἀ σίνης Τελευτα ῖ ος Σταθμός Ἕ νας γέροντας στ ὴ ν ἀ κροποταμιά Ἡ ἀ πόφαση τ ῆ ς λησμονι ᾶ ς Ἡ τελευταία μέρα Μιλο ῦ σες γι ὰ πράγματα Ἐ ρωτικ ὸ ς λόγος Νεόφυτος ὁ Ἔ γκλειστος μιλ ᾶ Θεατρίνοι Μ. Α. Πάνω σ ᾿ ἕ ναν ξένο στίχο Λίγο ἀ κόμα Πάνω σ ὲ μι ὰ χειμωνιάτικη ἀ χτίνα Κι ἂ ν ὁ ἀ γέρας φυσ ᾶ Τ ὰ χέρια Τ ὸ σπίτι κοντ ὰ στ ὴ θάλασσα Μποτίλια στ ὸ πέλαγο Ὑ στερόγραφο

16