Οι παρομοιώσεις της Οδύσσειας Όσο φαρδύ τορνεύει μάστορης που κατέχει την τέχνη του άριστα τον πάτο καραβιού για φόρτωμα, τόσο φαρδιά κι ο Οδυσσέας την έφτιαξε την πλάβα, στεριώνοντας τα ίκρια με πολλά στραβόξυλα, ώσπου απλώνοντας μακριές σανίδες τέλειωσε την κουβέρτα.

Πώς ο χειμερινός βοριάς σαρώνει στον κάμπο αγκάθια, κι αυτά σφιχταγκαλιάζονται και γίνονται ένα πράμα, έτσι και τη σχεδία οι άνεμοι εδώ και εκεί τη φέρνανε και την πήγαιναν τη μια ο νότος στον βοριά την άφηνε κουμάντο, την άλλα ο λεβάντες την παράδινε για να τη σέρνει ο πουνέντες.

σκούρο πουλί με την ουρά σχιστή, παρόμοια πέταξε και βγήκε από το κύμα Πώς άνεμος σφοδρός σκορπίζει αλλού κι αλλού ξερά τα άχυρα της θημωνιάς, έτσι σκορπίστηκαν και τα μακριά μαδέρια.

Ο Οδυσσέας κρατήθηκε σ’ έναν κορμό, τον καβαλίκεψε, λες κι ήταν άλογο της κούρσας. Πόση αγαλλίαση νιώθουν παιδιά που αναστήθηκε ο πατέρας τους τον είχε βρει και τον κρατούσε στο κρεβάτι βαριά αρρώστια που τον παίδεψε πολύ μέρα τη μέρα έλιωνε, καθώς ο δαίμονας τον χτύπησε ο φρικτός και τώρα που οι θεοί του λύνουν τα δεσμά της συμφοράς του, αγάλλεται τόση αγαλλίαση δίνει στον Οδυσσέα η θεά της στεριάς της δασωμένης.

Πώς κάποιος έκρυψε δαυλό μέσα στη μαύρη στάχτη, σε χτήμα απόμερο, που οι γείτονες στο πλάι του δεν έχει, σώζοντας έτσι το σπέρμα της φωτιάς, που να μην είναι ανάγκη απ’ αλλού ν’ ανάβει με ένα δαυλό παρόμοιος ο Οδυσσέας σκεπάστηκε με φύλλα. Και κίνησε σαν το περήφανο λιοντάρι που περιφέρεται στα όρη, το δέρνει ο άνεμος και το μουσκεύει η μπόρα, εκείνο όμως με τα μάτια φλογισμένα προχωρεί ψάχνοντας για γελάδια, αρνιά κι ελάφια ανήμερα, το σπρώχνει η πείνα στα κοπάδια, ακόμη και σε μάντρα φυλαγμένη παρόμοιος έμελλε κι ο Οδυσσέας να σμίξει με κόρες καλλιπλόκαμες, έτσι όπως ήτανε γυμνός, γιατί τον πίεζε η ανάγκη.

Τόση ομορφιά ποτέ δεν είδα ως τώρα, γυναίκα ή άντρα, θάμπωσα και δεν χορταίνω να κοιτώ. Ω ναι, κάποτε και στη Δήλο, πλάι στο βωμό του Απόλλωνα, μπροστά στα μάτια μου, ένα βλαστάρι φοινικιάς το είσαι να ψηλώνει πήγα κι εκεί, πολύς στρατός μ’ ακολουθούσε στον δρόμο που έμελλε να γίνει οδός της μαύρης συμφοράς μου. Τότε, όπως τώρα, κοιτούσα το βλαστάρι εκείνο, κι έμεινε ο νους μου θαμπωμένος ώρα πολλή. Γιατί ποτέ δεν αναβλάστησε στη γη τέτοιος ωραίος βλαστός. Έτσι κι εσένα τώρα σε θαυμάζω, δέσποινά μου. Ο Όμηρος στην Οδύσσεια χρησιμοποιεί πολλές παρομοιώσεις για να εμπλουτίσει τα κείμενά του, να δώσει εικόνες στην αφήγηση, αλλά και για να αλλάξει τους μονότονους τρόπους αφήγησης.

Επιμέλεια παρουσίασης: Αγγελική Χριστοδούλου Α’ 4