MIKIS THEODORAKIS Crusopraasino fullo Γη της λεμονιάς, της ελιάς

Παρουσίαση με θέμα: "MIKIS THEODORAKIS Crusopraasino fullo Γη της λεμονιάς, της ελιάς"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 MIKIS THEODORAKIS Crusopraasino fullo Γη της λεμονιάς, της ελιάς
Στίχοι: Λεωνίδας Μαλένης Γη της λεμονιάς, της ελιάς γη της αγκαλιάς, της χαράς γη του πεύκου, του κυπαρισσιού των παλικαριών και της αγάπης Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο Γη του ξεραμένου λιβαδιού γη της πικραμένης Παναγιάς γη του λίβα, τ' άδικου χαμού τ' άγριου καιρού, των ηφαιστείων Γη των κοριτσιών που γελούν γη των αγοριών που μεθούν [meqw] γη του μύρου, του χαιρετισμού Κύπρος της αγάπης και του ονείρου Ghi tis lemoniàs, tis eliàs Ghi tis ankaliàs, tis charàs Ghi pu pèfku, tu kiparissiù Ton palikariòn kai tis agàpis Chrisopràassino fìllo rigmèno sto pèlago Ghi tu xeramènu livadiù Ghi tis pikramènis Panagiàs Ghi tu lìva, t àdiku chamù T agrìu kairù, ton ifestìon Chrisopràassino fìllo Rigmèno sto pèlago Ghi ton koritsiòn pu gelùn Ghi ton agoriòn pu methùn Ghi tu mìru, tu cheretismù Kìpros tis agàpis kai tu onìru Chrisopràssino fillo Terra dei limoni, degli olivi terra dell'abbraccio, della gioia terra dei pini, dei cipressi dei bei ragazzi e dell'amore Foglia verde-oro gettata nel mare Terra dei pascoli assetati terra della Madonna Addolorata terra del libeccio, della sciagura ingiusta della tempesta selvaggia, dei vulcani Terra delle ragazze ridenti terra dei ragazzi inebrianti terra del profumo, del benvenuto Cipro dell'amore e del sogno

2 MIKIS THEODORAKIS Στρώσε το στρώμα σου για δυο
Al teatri di Erode Atic Ο δρόμος είναι σκοτεινός ώσπου να σ'ανταμώσω ξεπρόβαλε μεσοστρατίς το χέρι να σου δώσω για σένα και για μένα ν'αγκαλιαστούμε απ'την αρχή ναν' όλα αναστημένα Σ'αγκάλιασα μ'αγκάλιασες μου πήρες και σου πήρα χάθηκα μες στα μάτια σου και στη δική σου μοίρα Μέσα στις ίδιες γειτονιές έρημος ζητιανεύω ό,τι μαζί σού σκόρπισα γυρνώ και το γυρεύω O dròmos ìne skotenòs Òspu na s’antamòso Xepròvale mesostratìs Tp chèri na su dòso Stròse to stròma su ghia dìo Ghia sèna kai ghia mèna N’ankaliastùme ap tin archì Nan òla anastimèna S ankaliasa m ankàliases Mu pìres kai su pìra Chàthika mes sta màtia su Kai sti dikì su mìra Mèsa stis ìidies gitoniès Èrimos zitianèvo Òti mazì su akòrpisa Girnò kai to ghirèvo. E' così scura la strada fino a che non ti incontri esci fuori sulla via a farti prendere per mano Prepara il letto per due per te e anche per me per tornare ad abbracciarci e tutto torni come prima Ti ho abbracciato mi hai abbracciato mi hai preso, t'ho presa mi sono perso dentro i tuoi occhi e dentro il tuo destino Dentro gli stessi quartieri trascino solitario la vita quello che con te ho dissipato ora torno a cercarlo

3 MIKIS THEODORAKIS Otan mian anoixh Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης . Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου παλιέ μου φίλε Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας, ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας και τα όνειρά μας Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου Otan mian ànixi chamogelàsi Tha dithìs mia kenùria foresià Kai tha ‘rthis na sfixis ta cheria mu Paliè mou fìle Kai ìsos kanìs de se promèni na girìsis Ma egò niòtho tus chtypus tis kardiàs su Ki èna ànthos fitromèno stin òrimi, pikramèni su mnìmi Kàpio trèno ti nìchta sfirìzontas I èna plìo, makrinò ki aprosdòkito Tha se fèri mazì me ti niòti mas Ke ta onirà mas Ke ìsos tìpota, alìthia, den xechases Ma o girismòs ponta axìsi perissòtero Apò kathe mu agàpi ki agòpi su Paliè mu file. Quando una primavera sorriderà ti metterai un vestito nuovo e mi verrai a stringere le mani vecchio amico mio E forse nessuno aspetta il tuo ritorno, ma io sento i battiti del tuo cuore e che un fiore è sbocciato nella tua matura, dolente memoria. Un treno, fischiando nella notte, oppure una nave venuta di lontano e inattesa, ti porterà, accompagnato dalla nostra gioventù e dai nostri sogni. E forse nulla, davvero, hai dimenticato, ma il ritorno vale sempre di più di qualsiasi amore mio, di qualsiasi amore tuo vecchio amico mio.

4 MIKIS THEODORAKIS Arnhsh - Rinuncia Στο περιγιάλι το κρυφό
Στίχοι: G. Seferis . Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι διψάσαμε το μεσημέρι• μα το νερό γλυφό. Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ' όνομά της• Ωραία που φύσηξε ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή . Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή. Sto perigiàli to krifò Ki àspro san peristèri Dipsàsame to merimèri Ma to nerò glifò. Pàno stin àmo tin xanthì Gràpsame t ònoma tis Orèa pu fìsixe o bàtis Ke svìstike i grafì Me ti kardià me ti pnoì Ti pòthus ke ti pàthos Pìrame ti zoì mas. Lathos! Ki allàxame zoì. Sulla spiaggia nascosta e bianca come una colomba avevamo sete a mezzogiorno ma l'acqua era salmastra. Sopra la sabbia bionda scrivemmo il suo nome. Splendido ! ché soffiò la brezza e la scritta si cancellò. Col cuore, col respiro - che speranze e che cori - afferrammo la nostra vita: errore ! e cambiammo vita

5 MIKIS THEODORAKIS Barka sto gualo- Barca sulla riva πέντε πέντε δέκα
. πέντε πέντε δέκα δέκα δέκα ανεβαίνω τα σκαλιά για τα δυο σου μάτια για τις δυο φωτιές που όταν με κοιτάζουν νιώθω μαχαιριές. Βάρκα στο γιαλό βάρκα στο γιαλό γλάστρα με ζουμπούλι και βασιλικό. Πέντε πέντε δέκα δέκα δέκα θα σου δίνω τα φιλιά. Κι όταν σε μεθύσω κι όταν θα σε πιω θα σε νανουρίσω με γλυκό σκοπό. δέκα δέκα κατεβαίνω τα σκαλιά φεύγω για τα ξένα για την ξενιτιά και μην κλαις για μένα αγάπη μου γλυκιά. Pènte pente deka Deka deka anevèno ta skalià Ghia ta dio su màatia Ghia tis dio fotiès Pu òtan me kitàsun Viòtho mageriès. Vàrka sto ghialò Glàstra me zubùli Me vasilikò. Pente pente deka Deka deka tha su dìno ta filià Ki òtan se methìso Ki òtan se pio Tha se nanurìsso Me glikò skopò. Fèvgo ghia ta xena Ghia tin xenitià Ke min kles ghia mèna Agàpi mu glikià. Cinque e cinque dieci a dieci a dieci salgo gli scalini per i tuoi due occhi per i tuoi due incendi che quando mi guardano mi trapassano coltelli. Una barca a riva una barca a riva un vaso di giacinti e di basilico. a dieci a dieci ti do i miei baci E quando ti ubriacherò e quando ti berrò io ti cullerò con il più dolce ritmo.  Cinque e cinque dieci a dieci a dieci discendo gli scalini parto per terre lontane all'estero vado e non piangere per me mio dolce amore

6 MANOS KATZIDAKIS Tα παιδιά του Πειραιά
Tα παιδιά του Πειραιά Ta paidià tou Peireà I ragazzi del Pireo Aπ' το παράθυρό μου στέλνω ένα δύο και τρία και τέσσερα φιλιά που φτάνουν στο λιμάνι ένα και δύο και τρία και τέσσερα πουλιά Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά που σαν θα μεγαλώσουν όλα θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά Όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω άλλο λιμάνι τρελή να με 'χει κάνει, όσο τον Πειραιά Που όταν βραδιάζει, τραγούδια μ' αραδιάζει και τις πενιές του αλλάζει, γεμίζει από παιδιά Aπό την πόρτα μου σαν βγω δεν υπάρχει κανείς που να μην τον αγαπώ και σαν το βράδυ κοιμηθώ, ξέρω πως ξέρω πως, πως θα τον ονειρευτώ Πετράδια βάζω στο λαιμό, και μια χά- και μια χά-, και μια χάντρα φυλακτό γιατί τα βράδια καρτερώ, στο λιμάνι σαν βγω κάποιον άγνωστο να βρω Όσο κι αν ψάξω... Ap' to paráthyró mou stélno éna dýo kai tría kai téssera filiá pou ftánoun sto limáni éna kai dýo kai tría kai téssera pouliá Pós íthela na eíkha éna kai dýo kai tría kai téssera paidiá pou san tha megalósoun óla tha gínoun levéntes gia khári tou Pireá Óso ki an psákso, den vrísko állo limáni trelí na me 'khi kánei, óso ton Pireá Pou ótan vradiázei, tragoúdia m' aradiázi kai tis peniés tou allázi, gemízi apó pediá Apó tin pórta mou san vgo den ypárkhi kanìs pou na min ton agapó kai san to vrády koimithó, kséro pos kséro pos, pos tha ton oniretó Petrádia vázo sto lemó, ke mia khá- ke mia khá-, ke mia khántra fylaktó giatí ta vrádia karteró, sto limáni san vgo kápion ágnosto na vro Óso ki an psákso... Dalla mia finestra mando uno due tre e quattro baci che arrivando al porto diventano uno due tre e quattro uccelli Come avrei desiderato avere uno e due e tre e quattro bambini che crescendo diventassero tutti bei giovanotti per la gioia del Pireo Per quanto cerchi, non trovo un altro porto che mi abbia fatto impazzire come il Pireo Che, quando si fa sera, mi snocciola canzoni e varia i suoi accordi, e si riempie di ragazzi Appena esco dalla mia porta non esiste nessuno che io non ami e quando la sera vado a dormire, io so come so come, come fare per sognarlo. Piccole gemme mi appendo al collo e un amuleto un amuleto che mi protegge perché tutte le sere, quando scendo al porto, sto ad aspettare per trovare qualche sconosciuto. Per quanto cerchi...