«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του τότε»

Παρουσίαση με θέμα: "«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του τότε»"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του τότε»
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ. «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του τότε»

2 Οι Ολυμπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα ήταν η πιο σημαντική διοργάνωση της αρχαίας Ελλάδας και διεξάγονταν στην Αρχαία Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια, από το 776 π.Χ. . Στα Ολύμπια έπαιρναν μέρος αθλητές από όλη την Ελλάδα (και αργότερα από άλλα μέρη) και σταδιακά απέκτησαν ιδιαίτερη αίγλη. Η διοργάνωσή τους γινόταν μέχρι το 393 μ.Χ. όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε την διεξαγωγή τους. Από το 1896, αναβίωσαν με την ονομασία Ολυμπιακοί αγώνες και διεξάγονται ως διεθνείς αγώνες, γνωστοί και ως Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες

3 Οργάνωση Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων

4 Οι Ολυμπιακοί αγώνες γινόταν κάθε τέσσερα πλήρη χρόνια, ήταν δηλαδή πεντετηρικοί. Το διάστημα που μεσολαβούσε από τη λήξη των αγώνων ως την αρχή των επόμενων ονομαζόταν Ολυμπιάδα, όρος που χρησιμοποιούταν για να δηλώσει και τους ίδιους τους αγώνες. Οι αγώνες γίνονταν την πρώτη πανσέληνο μετά το θερινό ηλιοστάσιο (Ιούλιο-Αύγουστο). Ως το 684 π.Χ. που τα αγωνίσματα ήταν έξι, οι αγώνες γίνονταν σε μια μέρα. Όσο όμως αυξάνονταν τα αγωνίσματα (στην κλασική εποχή είχαν φτάσει τα 18), αυξάνονταν και οι μέρες διάρκειας των αγώνων. Δικαίωμα συμμετοχής είχαν όλοι οι ελεύθεροι Έλληνες πολίτες, που δεν είχαν διαπράξει φόνο ή ιεροσυλία

5 Η προετοιμασία των αθλητών
Δύο ήταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συμμετοχή των αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έπρεπε να είναι Έλληνες, γεννημένοι ελεύθεροι από γονείς ελεύθερους πολίτες. Ως Έλληνες είχαν κοινή θρησκεία, ήθη, έθιμα, γλώσσα, ιδανικά. Όσοι ήθελαν να λάβουν επίσημα μέρος στην Ολυμπιάδα έπρεπε να προπονηθούν στην πατρίδα τους τουλάχιστον δέκα μήνες πριν τους αγώνες. Οι αθλητές όφειλαν να παρουσιαστούν στην Ήλιδα, έδρα της διοργανώτριας πόλης , ένα μήνα πριν από την έναρξη των αγώνων. Η συγκεκριμένη διάταξη τηρούνταν με μεγάλη αυστηρότητα από τους διοργανωτές των αγώνων. Το διάστημα αυτό ήταν απαραίτητο στους ελλανοδίκες για να ελέγξουν την προέλευση των αθλητών και την φυσική τους κατάσταση, ώστε να αποκλείσουν από τους αγώνες όσους δεν ήταν ικανοί να ανταποκριθούν στο μεγάλο συναγωνισμό. Συναναστρεφόμενοι καθημερινά με τους αθλητές, έκρινα, εκτός από τις ικανότητες και τα προσόντα τους, το ήθος και τον χαρακτήρα τους.

6 Ελλανοδίκες Την ευθύνη για την οργάνωση και την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων και των άλλων εκδηλώσεων την είχαν οι Ηλείοι. Ανώτατοι άρχοντες των αγώνων ήταν οι ελλανοδίκες. Στην αρχή ήταν μόνο ένας, με κληρονομική ισόβια εξουσία, ο οποίος ονομαζόταν «διαιτατήρ», δηλαδή διαιτητής. Όταν οριστικοποιήθηκε το πρόγραμμα των αγώνων το 348 π.Χ. (108η Ολυμπιάδα), ο αριθμός τους έφτασε τους 10, και εκλέγονταν για μια Ολυμπιάδα. Έργο των ελλανοδικών ήταν η οργάνωση και η διεξαγωγή των αγώνων, η πιστή τήρηση των κανονισμών από όλους, η επίβλεψη των βραβείων και η τιμωρία των πάσης φύσεως παραβατών με χρηματικές ή σωματικές ποινές.

7 Το πρόγραμμα των αγώνων
Στο διάστημα της προετοιμασίας των αθλητών στην πόλη της Ήλιδας, οι Ελλανοδίκες τους χώριζαν, ανάλογα με την ηλικία τους, σε κατηγορίες (ανδρών και παίδων). Δύο ημέρες πριν την έναρξη των αγώνων, αθλητές, κριτές και επίσημοι ξεκινούσαν σε πομπή από την Ήλιδα και έφταναν στην Ολυμπία διανύοντας την Ιερά Οδό. Πρώτη ημέρα. Την πρώτη ημέρα το πρωί γινόταν η τελετή ορκωμοσίας για την τήρηση των κανόνων εκ μέρους των αθλητών, των συγγενών τους και των κριτών στο Βουλευτήριο, μπροστά στο άγαλμα του Ορκίου Διός. Στη συνέχεια γινόταν η καταγραφή των αθλητών, ο χωρισμός τους κατά αγωνίσματα, και η κλήρωσή τους κατά ζεύγη ή τη σειρά που θα αγωνίζονταν. Έπειτα, κοντά στην είσοδο του σταδίου πραγματοποιούνταν οι αγώνες των κηρύκων και των σαλπιγκτών. Το απόγευμα τελούνταν θυσίες στην ιερή Άλτη και χρησμοδοσίες. Επίσης φιλόσοφοι, ιστορικοί και ποιητές απήγγειλαν λόγους και γίνονταν διάφορες συναθροίσεις.  Δεύτερη ημέρα. Το πρωί όλοι οι αθλητές και οι Ελλανοδίκες σε πομπή πήγαιναν στο στάδιο, όπου τους περίμενε συγκεντρωμένο το πλήθος. Γίνονταν οι αγώνες των παίδων. Οι αγώνες άρχιζαν με το αγώνισμα του σταδίου δρόμου, ακολουθούσε η πάλη παίδων, η πυγμή και το παγκράτιο. Τρίτη ημέρα. Το πρωί διεξάγονταν οι αρματοδρομίες και τα ιππικά αγωνίσματα στον ιππόδρομο. Το απόγευμα στο στάδιο γινόταν το αγώνισμα του πεντάθλου (άλμα, δίσκος, δρόμος, ακόντιο, πάλη). Το βράδυ της ίδιας μέρας έκαναν θυσίες προς τιμήν του Πέλοπα και ακολουθούσαν εορταστικά δείπνα.  Τέταρτη ημέρα. Όλοι οι αθλητές, οι Ελλανοδίκες, οι θεωρίες σε πομπή που ξεκινούσε από το γυμνάσιο έφτανε στο μεγάλο βωμό του Διός, όπου έκαναν θυσία 100 ζώων (εκατόμβη). Μετά το τέλος της λαμπρής αυτής τελετής, γίνονταν οι αγώνες δρόμου των ανδρών, της πάλης, της πυγμής και του παγκρατίου. Η μέρα τελείωνε με την οπλιτοδρομία.  Πέμπτη ημέρα. Η τελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη στην βράβευση των αθλητών. Οι νικητές πήγαιναν προς το ναό του Διός, όπου τους στεφάνωναν οι Ελλανοδίκες. Ακολουθούσε επίσημο γεύμα στο πρυτανείο και εορταστικές εκδηλώσεις που διαρκούσαν μέχρι το βράδυ.

8 Τιμές στους Ολυμπιονίκες
Οι αγώνες ήταν στεφανίτες. Το άθλο, δηλαδή, ήταν ένα στεφάνι από κλαδί αγριελιάς, ο κότινος. Τα κλαδιά για τα στεφάνια των νικητών έκοβαν από την Καλλιστέφανο ελιά που ήταν νοτίως του ναού του Διός. Ο Ολυμπιονίκης όταν επέστρεφε στην πόλη του απολάμβανε μεγάλες τιμές. Γκρεμιζόταν ένα τμήμα των τειχών της πόλης, εφόσον πόλη που γέννησε Ολυμπιονίκη δεν είχε ανάγκη από τείχη, και από τη νέα είσοδο έμπαινε ο νικητής στην πόλη, ανεβασμένος σε ένα μεγαλόπρεπο τέθριππο άρμα. Στη συνέχεια ο νικητής πρόσφερε θυσία στο θεό προστάτη της πόλης και του αφιέρωνε το στεφάνι του. Ακολουθούσε εορταστικό δείπνο στο οποίο καθόταν όλη η πόλη. Άλλα προνόμια που έδιναν στους νικητές ήταν η ισόβια σίτισή του με δημόσια δαπάνη, η ατέλεια (φορολογική απαλλαγή), ενώ στην Αθήνα ο Σόλων θέσπισε και χρηματικό βραβείο

9 Εισαγωγή στα ολυμπιακά αγωνίσματα

10 Τα αγωνίσματα του ιππόδρομου
Τα αγωνίσματα του ιππόδρομου ήταν εξαιρετικά δημοφιλή και εντυπωσιακά τόσο στην ελληνική προϊστορία, όσο και στους ιστορικούς χρόνους. Σε αντίθεση με τα σημερινά ιπποδρόμια, στα αρχαία δεν υπήρχαν οι κυκλικές καμπές, οι οποίες θα έκαναν τις στροφές των αρμάτων πολύ πιο εύκολες και φυσικά λιγότερο επικίνδυνες. Απλώς υπήρχαν δύο κολώνες, οι οποίες απείχαν 400 περίπου μέτρα η μία από την άλλη, γύρω στις οποίες πραγματοποιούσαν τα άρματα τις στροφές τους. Μπροστά από τα άλογα υπήρχε ένα τεντωμένο σχοινί που τα εμπόδιζε να ξεκινήσουν πριν δοθεί η εκκίνηση. Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ήταν ένας ειδικός πολύπλοκος μηχανισμός εκκίνησης για να εξασφαλίζεται δίκαια εκκίνηση. Φαίνεται ότι για την αποφυγή ατυχημάτων δεν επιτρεπόταν στα άρματα να μπαίνουν το ένα μπροστά στο άλλο πριν ξεκινήσουν όλα. Οι ιδιοκτήτες των αρμάτων και των αλόγων, σε περίπτωση νίκης, απελάμβαναν όλες τις τιμές, αν και οι ίδιοι δεν έπαιρναν μέρος στους ιππικούς αγώνες. Στεφανώνονταν με τον κότινο και ανεγείρονταν ανδριάντες τους, πολλές φορές μαζί με τα άλογά τους και τον ηνίοχο, ο οποίος κέρδιζε μόνο ένα μικρό μέρος από την δόξα του νικητή.

11 Οι δρόμοι Τα αγωνίσματα των δρόμων ήταν εξίσου δημοφιλή στο πρόγραμμα των ολυμπιακών αγώνων. Το λεγόμενο ‘’στάδιο’’ ή ‘’στάδιος δρόμος’’, δηλαδή μια απλή διαδρομή από τη μια άκρη του σταδίου στην άλλη, ήταν ένα από τα πλέον συναρπαστικά αθλήματα στην Αρχαία Ελλάδα. Το αγώνισμα αυτό αν όχι μόνο ξεχωριστό, αλλά αποτελούσε μέρος του πεντάθλου. Το μήκος του δρόμου διέφερε από στάδιο σε στάδιο. Στην Ολυμπία ήταν 192 μέτρα περίπου, το μεγαλύτερο στην κυρίως Ελλάδα, στην Επίδαυρο 180 μέτρα , στους Δελφούς 177 μέτρα και στην Πέργαμο 210 μέτρα, το μεγαλύτερο στον ελληνικό χώρο. Οι αθλητές του σταδίου ονομάζονταν ‘’σταδιοδρόμοι’’ και ο νικητές ‘’σταδιονίκες’’. Ένα άλλο αγώνισμα δρόμου ήταν ο δίαυλος, δρόμος ταχύτητας δύο σταδίων. Οι αθλητές του αγωνίσματος αυτού ονομάζονταν ‘’διαυλοδρόμοι’’. Επειδή οι αθλητές έπρεπε να κάνουν μια στροφή γύρω από τον καμπτήρα, ο δρόμος αυτός ονομάζονταν ‘’κάμπτος’’. Η απόσταση που έτρεχαν οι αθλητές δεν ήταν η ίδια σε όλους τους αγώνες, δεδομένου ότι σε μερικούς ήταν 7 στάδια, σε άλλους 10 ,12, 20 ή και 24, δηλαδή από μέτρα περίπου. Ένα από τα αρχαιότερα αγωνίσματα στον ελληνικό χώρο ήταν ο ‘’οπλίτης δρόμος’’ ή οπλιτοδρομία’’ και εμφανίζεται στο πρόγραμμα των αγώνων το έτος 522 π.Χ. Αρχικά οι αθλητές έτρεχαν με την πανοπλία, αργότερα όμως, κατά την διάρκεια των ιστορικών χρόνων, οι αθλητές έφεραν μόνο κράνος και ασπίδα ή πολλές φορές μόνο ασπίδα.

12 Η Πάλη Η πάλη διεξάγεται σε ειδικό μέρος το οποίο έσκαβαν και στη συνέχεια τοποθετούσαν μέσα σε αυτό ένα στρώμα από άμμο. Ο τρόπος με τον οποίο πάλευαν οι αρχαίοι αθλητές, καθώς και τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούσαν δεν είναι με ακρίβεια γνωστά σε εμάς. Οι λαβές από τους καρπούς (ακροχειρισμός) ήταν πολύ συνηθισμένες επίσης διότι ήταν σχετικά εύκολες και μπορούσαν σε μερικές περιπτώσεις να ανατρέψουν τον αντίπαλο. Η αρχική στάση (σύσταση των παλαιστών) ήταν παρόμοια με την σημερινή. Αγωνίζονται όρθιοι και προσπαθούσαν να πιάσουν τον αντίπαλο τους σταθερά.

13 Πυγμαχία Είναι γεγονός ότι η πυγμαχία ήταν ένα πολύ σκληρό άθλημα το οποίο όμως αγαπήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες. Σε όλη την διάρκεια του 6ου και 5ου π.Χ. αιώνα, ίσως στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. χρησιμοποιούνται οι ‘’πικτικοί ιμάντες’’, με μήκος λωρίδων 3 περίπου μέτρα. Τυλίγονταν αρκετές φορές γύρω από τα τέσσερα δάκτυλα, τις αρθρώσεις, περνώντας διαγωνίως δια μέσου της παλάμης και του επάνω μέρος του χεριού, για να τυλιχθούν στον καρπό. Πολλές φορές το τύλιγμα έφθανε μέχρι και τη μέση του πήχεως. Σε αντίθεση με τους σημερινούς αγώνες πυγμαχίας δεν υπήρχε ειδικός χώρος διεξαγωγής του αγωνίσματος (ρινγκ) και κατά συνέπεια περιορισμός των κινήσεων των αθλητών.

14 Το Παγκράτιο Το παγκράτιο, αγώνισμα ανεξάρτητο, αποτελούσε συνδυασμό πάλης και πυγμαχίας. Ήταν πιο επικίνδυνο από άλλα βαρέα αγωνίσματα , για αυτό υπήρχαν και τηρούνταν αυστηρά οι λεγόμενοι ‘’ νόμοι εναγώνιοι’’, χάρη στους οποίους το άθλημα γινόταν περισσότερο ανθρώπινο χάνοντας έτσι τα στοιχεία που θα του έδιναν το χαρακτήρα μιας άγριας αναμέτρησης. Μεγάλη σημασία είχε όχι μόνο η δύναμη του αθλητή, αλλά ο συνδυασμός δύναμης και τεχνικής. Οι παγκρατιστές δεν φορούσαν πυγμαχικά γάντια και μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ελεύθερα τα χέρια τους , άλλοτε χτυπώντας με ανοικτή παλάμη και άλλοτε με γροθιές, ανάλογα με την περίπτωση. Ωστόσο, απαγορευόταν στους αθλητές να χρησιμοποιήσουν τα δόντια τους ή τα νύχια τους, στην προσπάθειά τους να τον καταβάλλουν.

15 Η Δισκοβολία Οι Αρχαίοι Έλληνες εκτιμούσαν ιδιαίτερα τη δισκοβολία, όπως φαίνεται τόσο από την τέχνη τους, όσο και από μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων. Αρχικά ο δίσκος ήταν από πέτρα, αργότερα όμως καθιερώνεται ο μεταλλικό. Οι δισκοβόλοι έριχναν το δίσκο με ρυθμικές και φυσικές κινήσεις. Πολλές φορές, για την επίτευξη του ρυθμού και τη τελειότητα της κίνησης, χρησιμοποιούσαν μουσική. Η δισκοβολία δεν ήταν ξεχωριστό αγώνισμα αλλά αποτελούσε μέρος του πεντάθλου .

16 Ο Ακοντισμός Ο ακοντισμός έχει την ρίζα του στην ελληνική προϊστορία. Υπήρχαν δύο τύποι ρίψης ακοντίου. Ο πρώτος, και περισσότερο διαδεδομένος, γνωστός ως ‘’εκηβόλον’’, απέβλεπε, όπως και σήμερα, στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση που θα μπορούσε να διανύσει το ακόντιο. Ο δεύτερος τύπος ρίψης απέβλεπε στην επιτυχία ορισμένου στόχου και ονομάζονταν ‘’εστοχαστικόν’’. Το μήκος του ακοντίου δεν ήταν μεγαλύτερο από το ύψος των αθλητών. Οι επιδόσεις των αρχαίων ακοντιστών δεν είναι δυνατό να προσδιοριστούν με βάση τις σημερινές επιδόσεις. Όσον αφορά στους κανονισμούς ρίψης του ακοντίου, δεν φαίνεται ότι ήταν διαφορετικοί από αυτούς της δισκοβολίας. Ο ακοντισμός, όπως και η δισκοβολία, δεν αποτελούσε ανεξάρτητο αγώνισμα στο πρόγραμμα των μεγάλων αγώνων, αλλά ήταν μέρος του πεντάθλου.

17 Το Άλμα Ένα από τα αγωνίσματα του πεντάθλου ήταν και το άλμα. Ήταν, μάλιστα, το επικό αγώνισμα του πεντάθλου και οι ‘’αλτήρες’’ το σύμβολο του πεντάθλου, όπως αναφέρουν νεότεροι συγγραφείς. Χαρακτηριστική για το άθλημα ήταν η παρουσία μουσικής. Απεικονίσεις αγγείων δείχνουν ότι το άλμα ήταν μετά φοράς, δηλαδή αθλητές έτρεχαν μια ορισμένη απόσταση πριν πραγματοποιήσουν το άλμα. Δεν είναι βέβαιο αν το άλμα ήταν ένα, δύο, τρία, ή και περισσότερα ακόμη. Οι περισσότεροι συγγραφείς, ωστόσο, πιστεύουν ότι το άλμα του αρχαίου πεντάθλου πιθανότατα ήταν τριπλούν.

18 Πένταθλο Το πένταθλο περιελάμβανε πέντε αγωνίσματα: άλμα, δίσκο, ακόντιο, δρόμο και πάλη. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το πένταθλο δεν προήγαγε μόνο το αθλητικό ιδεώδες, αλλά και τη σωματική ωραιότητα των αθλητών. Τρία από τα πέντε αγωνίσματα του πεντάθλου, το άλμα, ο δίσκος και το ακόντιο ανήκαν αποκλειστικά σε αυτό, ενώ τα δύο άλλα, δηλαδή ο δρόμος και η πάλη, ήταν και ανεξάρτητα αθλήματα στο πρόγραμμα των αγώνων. Η πιθανή σειρά τέλεσης των αγωνισμάτων του πεντάθλου ήταν: άλμα, δίσκος, ακόντιο, δρόμος και πάλη. Νικητής ήταν αυτός που νικούσε σε 3 από τα 5 αγωνίσματα.

19 Η Πολιτική στους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες

20  Οι αθλητικοί αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν αυτόνομες δραστηριότητες, αλλά διεξάγονταν στα πλαίσια μεγάλων θρησκευτικών γιορτών, ως μέρος της λατρείας προς τιμήν κάποιου θεού. Στις γιορτές αυτές γινόταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση ανθρώπων με ειρηνικό σκοπό, απ’ οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα του αρχαίου κόσμου. Ένα απ’ τα ισχυρότερα μέσα πολιτικής επιβολής αποτέλεσε η ανάδειξη νικητών στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο πολιτικός ρόλος των αγώνων ήταν σημαντικός και στο επίπεδο της αναγνώρισης της Ελληνικότητας, αφού αρχικά μόνον οι Έλληνες είχαν δικαίωμα να λαμβάνουν μέρος σ’ αυτούς. Αυτός όμως που χρησιμοποίησε όσο κανένας άλλος τους αγώνες ως πολιτικό όργανο ήταν ο Φίλιππος ο Β΄. Αρχικά, θέλοντας, στα πλαίσια της επεκτατικής πολιτικής του, να εμπλακεί στα πολιτικά πράγματα της νότιας Ελλάδος, επέλεξε ως μέσον τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έτσι, στέφθηκε τρεις φορές Ολυμπιονίκης σε τρία διαφορετικά ιππικά αγωνίσματα σε τρεις διαδοχικές Ολυμπιάδες, από το 356 έως το 348 π.Χ. Την ίδια πολιτική χρήση του αθλητισμού και των αγώνων ακολούθησε σε γενικές γραμμές και ο Μέγας Αλέξανδρος.

21 Η Ιερή εκεχειρία

22 Ένας από τους σημαντικότερους θεσμούς των Ολυμπίων ήταν αυτός της Ιερής Εκεχειρίας, ο οποίος εξασφάλιζε την αναστολή των εχθροπραξιών μεταξύ των εμπόλεμων για σύντομο χρονικό διάστημα πριν, κατά την διάρκεια και μετά το τέλος των αγώνων, ώστε να γίνεται δυνατή η ομαλή διεξαγωγή τους, συνολικά τρεις μήνες. Η πίστη στο θεσμό διαφαίνεται και από το ότι, παρά τους συνεχείς πολέμους στην Αρχαία Ελλάδα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξήχθησαν χωρίς καμία ματαίωση μέχρι την κατάργησή τους από τον Θεοδόσιο Α’. Ειδικοί αξιωματούχοι, οι σπονδοφόροι, περιόδευαν σε ομάδες των τριών, σε όλες τις ελληνικές πόλεις, για να αναγγείλουν την έναρξη της Ιερής Εκεχειρίας και την ακριβή ημερομηνία των αγώνων. Οι Ηλείοι προετοίμαζαν και συντηρούσαν τους χώρους του ιερού και τις αθλητικές εγκαταστάσεις της Ολυμπίας, οργάνωναν την υποδοχή και στέγαση εκατοντάδων αθλητών και των συνοδών τους, όπως και των επίσημων αντιπροσωπειών των ελληνικών πόλεων.

23 Συνοπτικά οι όροι της εκεχειρίας ήταν οι ακόλουθοι:
Όλες οι εχθροπραξίες σταματούσαν, ενώ το κράτος των Ηλείων ανακηρυσσόταν ουδέτερο και προσβάσιμο σε όλους. Οι αθλητές και οι επισκέπτες από πόλεις που βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση μπορούσαν να ταξιδέψουν με ασφάλεια μέσα από εχθρικές περιοχές. Στρατός και όπλα απαγορεύονταν στα εδάφη της Ηλείας. Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας αναστελλόταν η εκτέλεση θανατικής ποινής.

24 Η θέση της γυναίκας στους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες

25 Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν καθαρά ανδρική υπόθεση
Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν καθαρά ανδρική υπόθεση. Όχι μόνο απαγορευόταν η συμμετοχή των γυναικών αλλά και ακόμα η παρακολούθηση των Αγώνων από τις γυναίκες. Η μόνη γυναίκα που μπορούσε να δει τους Αγώνες ήταν η ιέρεια της Δήμητρας Χαμύνης, που δεχόταν αυτή τη τιμητική θέση κάθε 4 χρόνια και καθόταν σ' έναν βωμό μέσα στο στάδιο, απέναντι από τις θέσεις των κριτών.  Οι πρώτες γυναίκες αθλήτριες προήλθαν από την Σπάρτη. Οι Σπαρτιάτες πίστευαν ότι αν οι γυναίκες είναι υγιείς και σε καλή κατάσταση, τότε θα είναι και τα παιδιά τους υγιή. Όμως οι γυναίκες είχαν δικαίωμα συμμετοχής στα ιππικά αγωνίσματα των ανδρών στην αρχαία Ολυμπία μόνο ως ιδιοκτήτριες αλόγων. Υπήρξαν περιπτώσεις κατά τις οποίες γυναίκες ανακηρύσσονταν νικήτριες χωρίς να συμμετέχουν. Χάρη σε αυτό το θεσμό λοιπόν, πολλές γυναίκες στέφθηκαν "ολυμπιονίκες". Μια από αυτές ήταν η Κηνύσκα, η κόρη του βασιλιά της Σπάρτης Αρχίδαμου που νίκησε στο τέθριππο.  Αν τώρα μια γυναίκα τολμούσε να παραβεί το νόμο, να μπει ή να δει τους αγώνες των ανδρών, η τιμωρία ήταν πολύ σκληρή, σύμφωνα με τους νόμους των Ηλείων. Την έριχναν από το Τυππαίο όρος, όπως καταγράφει ο Παυσανίας. Η μόνη γυναίκα που κατάφερε να παραβεί το νόμο και να μείνει ατιμώρητη ήταν η Καλλιπάτειρα. Ήταν κόρη, αδελφή και μητέρα ολυμπιονικών. Η Καλλιπάτειρα έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα στην ανατροφή και την εκγύμναση του γιου της, γι' αυτό η ελπίδα της ήταν να τον δει να αγωνίζεται στους αγώνες. Ντυμένη με ανδρικά ρούχα λοιπόν, μπήκε στο στάδιο για να παρακολουθήσει το γιο της να τρέχει. Μετά τη νίκη του γιου της και μη μπορώντας να συγκρατήσει τη χαρά της, πήδηξε στον περίβολο και τότε έπεσαν τα ρούχα της και αποκαλύφθηκε το φύλο της. Οι ελλανοδίκες ωστόσο δεν την τιμώρησαν, τιμώντας έτσι τα μέλη της οικογένειάς της, που ήταν όλοι ολυμπιονίκες.

26 ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ