Προϊστορία Αρχαία Αίγυπτος Αρχαία Ελλάδα Αρχαία Ρώμη Κίνα Ιαπωνία

Παρουσίαση με θέμα: "Προϊστορία Αρχαία Αίγυπτος Αρχαία Ελλάδα Αρχαία Ρώμη Κίνα Ιαπωνία"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΕΡΓΑΣΙΑ Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΕΛΑΣΓΙΑΣ -ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ- Η ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΑΠΌ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
Προϊστορία Αρχαία Αίγυπτος Αρχαία Ελλάδα Αρχαία Ρώμη Κίνα Ιαπωνία Λαϊκή παράδοση Θρησκευτικό δράμα Το Αγγλικό θέατρο Ινδία Αφρική Πριγκηπικές παραδόσεις Στεγασμένα θέατρα Όπερα Μπαλέτο Κουκλοθέατρο Το τσίρκο Στο παζάρι Music hall Η εποχή του cinema Ραδιόφωνο O «Ομιλών» κινηματογράφος Το musical Τηλεόραση Τζαζ, Ροκ και Ποπ

2 ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ Προϊστορία Ήδη από τα παλιά τα χρόνια, οι πρόγονοί μας, είχαν ως βασική ανθρώπινη δραστηριότητα το χορό και το τραγούδι, που απευθύνονταν στους θεούς τους με σκοπό να ζητήσουν ένα πλούσιο κυνήγι, βροχή ή προστασία από τα κακά πνεύματα.

3 ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟΣ Στην αρχαία Αίγυπτο, περίπου 1.400π.Χ., ο χορός και το τραγούδι κυριαρχούσαν στη ζωή των κατοίκων της, αφού συχνά καλούσαν στα πλούσια σπίτια χορεύτριες και μουσικούς επί πληρωμή. Ακόμη, ψυχαγωγούνταν σε θρησκευτικές τελετές μέσα από τη μουσική και το χορό μιμούμενοι ζώα και καταστάσεις που αυτό αργότερα οδήγησε στη δημιουργία του θεατρικού δράματος…

4 ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Το θέατρο προήλθε από θρησκευτικές τελετές.
Τα «εν άστει Διονύσια» ήταν ένα πανηγύρι όπου γινόταν μια φορά το χρόνο. Στο πανηγύρι μαζεύονταν κόσμος που χόρευε και τραγουδούσε προς τιμήν του θεού Διονύσου, του θεού του κρασιού και της γονιμότητας. Ακόμη, γίνονταν και διθυραμβικοί αγώνες. Το 534π.Χ για πρώτη φορά εισάγεται στο θέατρο ένα είδος διαλόγου από το Θέσπις, έναν ιερέα του Διονύσου, ο οποίος κέρδισε και το βραβείο καινοτομίας. Έτσι στο θέατρο έχουμε τον πρώτο ηθοποιό και τον πρώτο διάλογο στην ιστορία του θεάτρου.

5 ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Κατά τη διάρκεια του πανηγυριού, ο κόσμος κάθε μέρα μαζεύονταν και παρακολουθούσε την παράσταση που έδινε ο χορός σ’ ένα κυκλικό χώρο που ονομαζόταν ορχήστρα. Οι αρχαίοι Έλληνες, επινόησαν τρία είδη: τις τραγωδίες, που καταπιάνονταν με θέματα όπως η τιμή και η ανδρεία, τα σατιρικά έργα, που σάρκαζαν και λοιδωρούσαν και τις κωμωδίες που ήταν γεμάτες φάρσες και αστείους χαρακτήρες.

6 ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ Οι Ρωμαίοι αντέγραψαν το ελληνικό θέατρο.
Σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι οποίοι πήγαιναν στο θέατρο για να προβληματιστούν για την κοινωνία και τις συγκρούσεις της, οι Ρωμαίοι στην ακμή της αυτοκρατορίας τον 1ο αι. π.Χ. πήγαιναν στο θέατρο μόνο και μόνο γιατί δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Προσπαθώντας να ξεχάσουν τις δυσκολίες της ζωής, αναζητούσαν ένα είδος διασκέδασης κι έτσι κατέφευγαν στο θέατρο στο οποίο παίζονταν έργα με βία, κωμωδίες και μιμική (ένα μείγμα ακροβατικών και φάρσας). Το θέατρο ήταν τόσο αληθινό που καίγονταν αληθινά σπίτια ή θανατώνονταν άνθρωποι, όταν το απαιτούσε ο ρόλος.

7 ΑΡΧΑΙΑ ΡΩΜΗ Από τον 6ο αι. π.Χ. ,τα θρησκευτικά πανηγύρια γιορτάζονταν με αθλητικές συναντήσεις που ονομάζονταν ludi. Αρχικά, ήταν γυμναστικά αθλήματα ή αρματοδρομίες που εξελίσσονταν με επικίνδυνα γρήγορους ρυθμούς σε ένα διάδρομο με σχήμα U που λέγονταν circus. Τον 3ο αι. προστέθηκαν στα αγωνίσματα και οι μονομαχίες (θανάσιμες συγκρούσεις) που σύντομα έγιναν η μεγαλύτερη ατραξιόν. Ειδικά κυκλικά κτίρια, τα αμφιθέατρα, σχεδιάστηκαν για να προσφέρουν την καλύτερη θέα στους περισσότερους θεατές. Το γνωστότερο αμφιθέατρο είναι το colosseum εγκαινιάστηκε το 80 μ. Χ. με αγώνες που διήρκεσαν 100 μέρες, κατά τις οποίες έχασαν τη ζωή τους μονομάχοι και ζώα. Κάθε μία από τις 80 εισόδους του Κολοσσαίου οδηγούσε σε διαφορετικό τμήμα θέσεων, έτσι ώστε ο κόσμος δεν συνωστιζόταν για να φτάσει στη θέση του. Οι μονομαχίες γίνονταν σ’ ένα δακτύλιο σκεπασμένο με άμμο, που ονομαζόταν Αρένα.

8 ΚΙΝΑ Όπως και στα περισσότερα θέατρα, έτσι και το θέατρο της Ανατολής, έχει τις ρίζες του στη θρησκεία. Οι πρώτες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, εμφανίστηκαν περίπου το 700 π.Χ., στα πλαίσια των κινέζικων πανηγύρεων. Η πρώτη σχολή ηθοποιών ιδρύθηκε το 720 περίπου, από τον αυτοκράτορα Μινγκ Χουάνγκ στον Αχλαδόκηπο του Αυτοκρατορικού Πάρκου. Το 13ο αι. εμφανίστηκαν τα μόνιμα θέατρα και από τότε αναπτύχθηκαν τα τοπικά στυλ. Από το 19ο αι., το πιο καθιερωμένο στυλ είναι αυτό της Όπερας του Πεκίνου. Οι παραδοσιακοί χαρακτήρες αυτού του στυλ- τύραννος, δαίμονας, κοπέλα- αποδίδουν γνωστές υποθέσεις από την ιστορία και τη μυθολογία της Κίνας. Στην Όπερα του Πεκίνου χρησιμοποιείται ο διάλογος, οι γυμναστικές κινήσεις, ο χορός και το τραγούδι για την παρουσίαση των ιστοριών.

9 ΙΑΠΩΝΙΑ Στην Ιαπωνία ακόμη και σήμερα έχουν διατηρηθεί οι αρχαίες θεατρικές παραδόσεις. Η παλαιότερη είναι το Μπουγκάκου, το οποίο είναι πολεμικός χορός που είναι βασισμένος στους ασιατικούς ανακτορικούς χορούς και έγινε γνωστός στην Ιαπωνία πριν από 1000 περίπου χρόνια. Χορεύεται στην αυτοκρατορική αυλή και σε ιερά. Νο: Μια πειθαρχημένη μορφή δράματος που δημιουργήθηκε το 14ο αι., για την ψυχαγωγία των ευγενών και των πολεμιστών, των οποίων ο κώδικας συμπεριφοράς απαγόρευε την έκφραση των συναισθημάτων. Θέατρο Καμπούκι: Ένα πολύ πιο ζωντανό μείγμα υπόθεσης, τραγουδιού και χορού, που αναπτύχθηκε το 17ο αι. το Καμπούκι και το Νο είναι ακόμα δημοφιλή.

10 ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ Όταν οι Χριστιανικές αρχές έκλεισαν τα θέατρα, οι αγαπημένοι ήρωες της ρωμαϊκής κωμωδίας φυσικά, δεν ξεχάστηκαν. Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι πλανόδιοι καλλιτέχνες του δρόμου σε όλη την Ευρώπη έπαιζαν τα παλιά κωμικά νούμερα, σαν κλόουν, χορευτές, κανταδόροι, ακροβάτες και κουκλοπαίχτες. Όταν έφτανε ο χειμώνας, οι καλλιτέχνες της παντομίμας χτυπούσαν τις πόρτες και ζητούσαν επίμονα φαγητό, πιοτό ή χρήματα, για να χορέψουν μεταμφιεσμένοι ή να δώσουν μια απλή παράσταση με ήρωα συνήθως έναν «αγριάνθρωπο» ντυμένο στα πράσινα. Το θεωρούσαν γρουσουζιά να τους διώξει κανείς από το σπίτι του χωρίς να το φιλέψει κάτι. Το λαϊκό αυτό έθιμο έχει τις ρίζες του σε αρχαίες παγανιστικές τελετές εξορκισμού του χειμώνα, για να βλαστήσουν τα σπαρτά.

11 ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ Γύρω στα 1550, στην Ιταλία εμφανίζεται ένα είδος περιοδεύοντος θεάτρου, η Κομέντια ντελ Άρτε. Οι ήρωες της- ο Αρλεκίνος, ο έξυπνος υπηρέτης Πανταλόνε, ο βενετσιάνος έμπορος και η Κολομπίνα, η ντροπαλή νεαρή υπηρέτρια- προέρχονταν από παλιούς χαρακτήρες της κωμωδίας, που είχαν ξαναζωντανέψει. Οι διάλογοι τους συχνά περιείχαν αιχμές κατά της εξουσίας καθώς και άπρεπα αστεία. Η δράση των έργων περιλάμβαναν «χοντρές» πλάκες, ακροβατικά και κλοουνίστικα αλληλοπειράγματα. Μεταξύ 1550 και 1650 η Κομέντια ντελ Άρτε αρχίζει να εξαπλώνεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Γαλλία κ.ά. Οι ένδοξες μέρες των ηθοποιών της Κομέντια είχαν τελειώσει στα 1700, όμως εκείνοι οι ήρωες συνέχισαν να ζουν σε άλλες μορφές διασκέδασης, όπως στο κουκλοθέατρο, το μπαλέτο και την παντομίμα.

12 ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ Η χριστιανική εκκλησία, που είχε απαγορέψει το θέατρο, ήταν αυτή που προκάλεσε την αναβίωσή του. Στις αρχές του Μεσαίωνα, στη χριστιανική Δύση αρχίζει από τους ιερείς η δραματοποίηση κάποιων μερών της λειτουργίας, με σκοπό να αποδώσουν πιο ζωντανά την ιστορία και τη διδασκαλία του Χριστού. Αρχικά, ήταν μικρά επεισόδια, με πολύ λίγους χαρακτήρες. Η ιδέα ήταν τόσο πετυχημένη, που πολύ σύντομα προστέθηκαν και άλλες σκηνές, για τις ανάγκες των οποίων υπήρχαν σε διάφορα μέρη της εκκλησίας πρόχειρα σκηνικά, τα οικήματα(mansions). Σε λίγο διάστημα, υπήρχαν τόσοι ηθοποιοί και τόσοι θεατές που δεν χώραγαν στις εκκλησίες, οπότε τα έργα άρχισαν να παίζονται στο προαύλιο της εκκλησίας και τελικά στο δρόμο.

13 ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ Την ίδια περίοδο η ζήτηση για νέους ρόλους ήταν αυξημένη. Έτσι η εκκλησία ζητούσε τη συνδρομή των ενοριτών. Ο καθένας από αυτούς έφερνε τη δική του ιδέα, που είχε δανειστεί από παλιά θέατρα, παντομίμες και παγανιστικά πανηγύρια. Τα θέατρα παρέμειναν θρησκευτικά, όμως ανάμεσα του πλέκονταν και κωμικά επεισόδια. Τα έργα γίνονταν όλο και πιο περίτεχνα. Έτσι κάθε συντεχνία της πόλης αναλάμβανε και μια σκηνή, που συνήθως σχετιζόταν με το επάγγελμά της. Από το 15ο αι. στα εκκλησιαστικά πανηγύρια στήνονταν οικήματα στο κέντρο της αγοράς ή μεταφέρονταν με ειδικές άμαξες σε διάφορα σημεία της πόλης, όπου δίνονταν παραστάσεις για το κοινό.

14 ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Από τα μέσα του 16ου αι. οι επαγγελματίες θεατρίνοι που περιόδευαν στα πανηγύρια άρχιζαν να σχηματίζουν μικρές θεατρικές ομάδες, τα λεγόμενα μπουλούκια. Ταξίδευαν από πόλη σε πόλη, μεταφέροντας τον εξοπλισμό τους με άμαξα και δεν έχαιραν μεγάλης από τους «καθωσπρέπει» ανθρώπους. Στην Αγγλία του 16ου αι., και ιδιαίτερα στο Λονδίνο, τα θεατρικά έργα είχαν μεγάλη ζήτηση. Οι λόρδοι ενίσχυαν τους καλύτερους θιάσους, οι οποίοι περιόδευαν υπό το όνομα τους. Το 1576 ένας από τους ανθρώπους του Κόμη του Λεστρ, επ’ ονόματι Τζέημς Μπέρμπατζ, αποφάσισε να χτίσει ένα μόνιμο θέατρο. Το σχέδιο βασίστηκε στον τύπο του ξύλινου κτίσματος που χρησιμοποιούνταν για τις αρκουδοσκυλομαχίες, με καθίσματα σε εξώστες στεγασμένους με καλαμωτή σκεπή, τριγύρω από μια ανοιχτή κυκλική επιφάνεια. Αυτό ήταν το πρώτο σύγχρονο κλειστό «Θέατρο».

15 ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέχρι τα 1600, μετά την επιτυχία του σχεδίου του Μπέρμπατζ, είχαν χτιστεί στο Λονδίνο αρκετά θέατρα. Ο γιος του Ρίτσαρντ ήταν ο μεγαλύτερος ηθοποιός της εποχής κι είχε την τύχη να έχει στο θίασο του- τους άντρες του Λόρδου Τσάμπρλαιν- τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Το 1598 ο θίασος έχτισε στις νότιες όχθες του Τάμεση ένα θέατρο, που το ονόμασε «The Globe»(Η Σφαίρα) η οποία κάηκε το 1613 και ξαναχτίστηκε το την ίδια εποχή η Ισπανία είχε αναδείξει επίσης μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς και θεατρόφιλους. Το εσωτερικό του πρώτου θεάτρου της Μαδρίτης , του 1579, όπως φαίνεται σ’ ένα σχέδιο που έχει σωθεί, είχε πολλές ομοιότητες με το αγγλικό τύπο.

16 ΙΝΔΙΑ Η ινδική θεατρική παράδοση είναι από τις αρχαιότερες στον κόσμο, πιο παλιά κι από το αρχαιοελληνικό δράμα. Μπαράτα Νατυάμ: χορός ναού της νότιας Ινδίας. Παρουσιάστηκε τον 5ο αι. π.Χ. Χρησιμοποιεί μια σημειολογία κινήσεων και βλεμμάτων για να εκφράσει πνευματικά νοήματα. Καθάκ: χορός της βόρειας Ινδίας, πολύ μεταγενέστερος. Ξεκίνησε σαν τρόπος διασκέδασης στα παλάτια των Μωαμεθανών, μετά τις Μογγολικές εισβολές στην Ινδία από το 1260 μ.Χ. Στις ινδικές διαλέκτους χορός και θέατρο ήταν το ίδιο. Τα χοροδράματα που υπήρξαν εξέλιξη των χορών του ναού, βασίζονται σε ιστορίες των ινδικών θεοτήτων και κατείχαν ακόμη θέση θρησκευτικών παραστάσεων.

17 ΑΦΡΙΚΗ Στην Αφρική κάθε περιοχή γιορτάζουν με χορό και τραγούδι τις σημαντικότερες ανθρώπινες στιγμές- τη γέννηση, την ενηλικίωση και το θάνατο. Γκριότ: Ήταν μια προνομιακή κληρονομική κάστα. Επίσημοι παραμυθάδες της δυτικής και κεντρικής Αφρικής που στα τραγούδια τους διατηρούσαν την ιστορία, τη σοφία και το λαϊκό πνεύμα του λαού τους. Το δράμα είναι ένα ισχυρό μέσο μετάδοσης ιδεών. Καθώς τα αφρικανικά έθνη έχουν κληρονομήσει πολλά προβλήματα, το σημερινό δράμα, που παρουσιάζουν οι περιοδεύοντες θίασοι, είναι μια πρακτική μέθοδος διευρένησης αυτών των προβλημάτων και ανάπτυξης κάποιων ιδεών. Η αφρικανική μουσική έφτασε στον Νέο Κόσμο με τους σκλάβους, που χρησιμοποιήθηκαν στις φυτείες. Εκεί, στα τέλη του 19ου αι., απ’ αυτούς τους ιδιόμορφους ρυθμούς, που άλλοτε γιορτάζουν και άλλοτε θλίβουν, χωρίς ποτέ ν’ αγγίζουν την απελπισία, γεννήθηκαν τα μπλουζ και η τζαζ.

18 ΠΡΙΓΚΙΠΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
Στα χρόνια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, οι ηγεμόνες (πρίγκιπες και βασιλιάδες) διοργάνωναν πολυτελείς διασκεδάσεις όχι μόνο για ευχαρίστηση, αλλά και επειδή έπρεπε να περιβάλλονται από δόξα, χλιδή και δαπανηρές επιδείξεις. Με αυτόν τον τρόπο έδειχναν τη δύναμή τους. Ένα από τα αγαπημένα τους θεάματα ήταν οι κονταρομαχίες, στις οποίες λάμβαναν μέρος μόνο οι ευγενείς ενώ οι ντόπιοι μπορούσαν να τις παρακολουθούν. Στις αρχές του Μεσαίωνα οι κονταρομαχίες ήταν μια επικίνδυνη μέθοδος πολεμικής άσκησης, όμως στα 1400 είχαν καταλήξει να είναι αγώνες σε γιορτές, που διεξάγονταν βάσει περίπλοκων κανόνων. Διαρκούσαν αρκετές μέρες και στο τέλος υπήρχε φαγοπότι και χορός.

19 ΠΡΙΓΚΙΠΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
Κατά τον 15ο αι. οι ηγέτες έκαναν πιο ζωντανή τη ζωή στα ανάκτορα διασκεδάζοντας τους καλεσμένους τους με διάφορες μικρές παρελάσεις αρμάτων ή με αυλικούς ντυμένους με περίεργα ρούχα και μάσκες να χορεύουν. Για τη στέψη, την επιστροφή του βασιλιά από επίσημη επίσκεψη σε άλλη χώρα ή την επιστροφή του από τον πόλεμο ως νικητής, στους δρόμους της πόλης στήνονταν αψίδες θριάμβου και έμπαιναν στην πόλη με φαντασμαγορικές πομπές. Μουσικοί ή ηθοποιοί ανεβασμένοι σε εξέδρες έπαιζαν μουσική ή απάγγελλαν ποιήματα υποδοχής. Ο κόσμος μαζευόταν σε όλη τη διαδρομή για να παρακολουθήσει την πομπή.

20 ΣΤΕΓΑΣΜΕΝΑ ΘΕΑΤΡΑ Ο ενθουσιασμός των Ιταλών για την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη συνέβαλε σημαντικά τόσο στο σύγχρονο θέατρο όσο και στην αναβίωση των κλασσικών έργων. Έτσι οι Ιταλοί επιχείρησαν να ξαναφτιάξουν αρχαία θέατρα. Οι αρχιτέκτονες άρχισαν να σχεδιάζουν έναν κυκλικό χώρο καθισμάτων μέσα σ’ ένα τύπο αίθουσας που χρησιμοποιούνταν για τις διασκεδάσεις των ευγενών. Στα τέλη του 16ου αι. έχτισαν από την αρχή κλειστά θέατρα. Το επόμενο βήμα ήταν να διαχωρίσουν την σκηνή από το κοινό, τοποθετώντας την μέσα σε ένα μεγάλο πλαίσιο, το προσκήνιο. Το πρώτο σύγχρονο θέατρο με προσκήνιο χτίστηκε στην Πάρμα της Ιταλίας το 1619.

21 ΣΤΕΓΑΣΜΕΝΑ ΘΕΑΤΡΑ Οι Ιταλοί επινόησαν ένα σύστημα αλλαγής ταμπλό από ζωγραφιστούς μουσαμάδες με το οποίο μπορούσαν να «μεταφέρουν» το κοινό από ένα θαλασσινό τοπίο σ’ ένα δάσος. Το επιτυχημένο, αυτό, σύστημα βρήκε πολύ σύντομα μιμητές σε όλη την Ευρώπη. Το 17ο και 18ο αι. ήταν της μόδας να πηγαίνει κανείς στο θέατρο. Το 17ο αι. για πρώτη φορά ανεβαίνουν στη σκηνή γυναίκες ηθοποιοί. Μέχρι εκείνη την περίοδο τη σκηνοθεσία αναλάμβαναν πότε ο συγγραφέας και πότε ο θιασάρχης. Από τον 19ο αι. και μετά την ευθύνη της όλης παραγωγής είχαν οι επαγγελματίες σκηνοθέτες.

22 ΟΠΕΡΑ Η όπερα έχει τις ρίζες της στα ιντερμέτζα τραγουδιών και χορού που είχαν ελάχιστη σχέση με το έργο. Το 17ο αι. τα ιντερμέτζα ενώνονταν για να αποτελέσουν ολόκληρη παράσταση. Σύντομα αποτέλεσαν το προσφιλές θέαμα της αριστοκρατίας. Οι πρώτες όπερες ήταν όργανα με μουσική συνοδεία φωνών και οργάνων και κάποια χορευτικά επεισόδια. Ο Ιταλός Μοντεβέρντι έγραψε την πρώτη αληθινή όπερα. Αργότερα η αστική τάξη άρχισε να εκτιμά την όπερα.

23 ΟΠΕΡΑ Τον 19ο αι. τα θέατρα της όπερας έγιναν μεγαλύτερα και εντυπωσιακά. Αναπτύχθηκαν δύο είδη όπερας: η κωμική, που ονομάστηκε οπερέτα και η σοβαρή, με θέματα ιστορικά ή τραγικά. Σήμερα θεωρείται διασκέδαση για λίγους αν και πολλοί παρακολουθούν τα ρεσιτάλ των διάσημων καλλιτεχνών. Μεγάλοι συνθέτες όπερας: Βάγκνερ, Μότσαρτ, Βέρντι.

24 ΜΠΑΛΕΤΟ Προήλθε από τις πολυτελείς διασκεδάσεις των ανακτόρων του 15ου και 16ου αι. Το 1661 ιδρύθηκε η Βασιλική Ακαδημία Χορού από το Λουδοβίκο ΙΔ’. Τον 18ο αι. οι επαγγελματίες χοροδιδάσκαλοι είχαν σοβαρή κατάρτιση. Μέχρι το 1750, ανάμεσα στις φιγούρες που έπρεπε να μαθαίνουν, συμπεριλαμβάνονταν και τα άλματα και η ανύψωση της μπαλαρίνας. Το μπαλέτο διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη και τη Ρωσία. Στα 1830 επινοήθηκε το «ρομαντικό» μπαλέτο, όπου οι μελαγχολικές μπαλαρίνες χόρευαν σε σκηνικό ξέφωτου, για να επιδειχθεί το όλο χάρη, αέρινο στυλ της Μαρί Ταλιόνι. Δύο Αμερικανίδες χορεύτριες, η Ισιδώρα Ντάνκαν και η Μάρθα Γκράχαμ, επηρέασαν την εξέλιξη του χορού του 20ου αι., ξεφεύγοντας τους αυστηρούς κανόνες του μπαλέτου.

25 ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ Στην ανατολική Ευρώπη υπάρχουν πολλά κουκλοθέατρα που παίζουν σατυρικά, αλλά και σοβαρά έργα. Στην Δύση, το κουκλοθέατρο θεωρείται είδος παιδικής ψυχαγωγίας, αν και η τηλεοπτική εκπομπή πολιτικής σάτιρας Φτυστούς, που χρησιμοποιεί κούκλες, απευθύνεται κυρίως σε ενήλικες. Η τηλεόραση προσφέρεται για τους «κουκλοαστέρες», καθώς αναδεικνύει τα μικροσκοπικά τους προσόντα σ’ ένα μεγάλο κοινό. Υπάρχουν τέσσερα είδη ανδρεικέλων: οι φασουλήδες που δουλεύονται με το χέρι κρυμμένο σαν σε γάντι, οι μαριονέτες, με αρθρώσεις, που δουλεύονται με σκοινιά από ψηλά, εκείνοι που κινούνται από πίσω με ξύλα ενωμένα με το κεφάλι και τα άκρα τους και οι κούκλες σκιών, που δουλεύονται πίσω από μια οθόνη, πάνω στην οποία φαίνεται η σκιά τους- το θέατρο σκιών εκπροσωπεί αξίως στην Ελλάδα ο Καραγκιόζης και η παρέα του.

26 ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ Στη ρωμαϊκή εποχή η λέξη «circus» σήμαινε ένα μακρύ διάδρομο αγώνων. Το πολυθέαμα που αποτελείται από ακροβατικά σε σχοινί ή πάνω σε άλογο και νούμερα από κλόουν ή με ζώα αναπτύχθηκε πολύ αργότερα. Το 1768, κάποιος Άγγλος πρώην στρατιωτικός του ιππικού, με το όνομα Φίλιπ Άστλεϋ, κατάφερε να κάνει τον κόσμο να πληρώνει για να δει τις ιππευτικές του ικανότητες, δίνοντας υπαίθριες παραστάσεις μέσα σ’ ένα κύκλο από σχοινί που στερεώσει στο έδαφος. Τα τσίρκα με τέντες εμφανίστηκαν γύρω στα 1830 και είχαν μεγάλη επιτυχία( Μπάρνουμ και Μπέιλι). Όταν έφτανε το τσίρκο στην πόλη διαφημιζόταν με μεγάλη παρέλαση στους δρόμους. Μετά το 1888 χρησιμοποιήθηκε το «μεγάλο κλουβί» γιατί τα επικίνδυνα ζώα τραβούσαν πολύ τον κόσμο.

27 ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ Στα χρόνια του Μεσαίωνα στις μεγάλες αγορές όπου συναντώνταν οι έμποροι, οι πλανόδιοι καλλιτέχνες έβρισκαν ευκαιρία να δώσουν τη δική τους παράσταση. Έτσι στα παζάρια της εποχής μπορούσε να παρακολουθήσει κανείς ακροβατικά που έκοβαν την ανάσα. Αν και η αξία τους αλλοιώθηκε οι διασκεδάσεις των πανηγυριών υπάρχουν ακόμα, με τη διαφορά ότι πλέον γίνονται μηχανικά μέσω της τεχνολογίας.

28 ΜΙΟΥΖΙΚ ΧΟΛ Το 19ο αι. εμφανίστηκαν τα βαριετέ (θέατρα ποικιλιών), ένα νέο είδος θεάματος που αποτελούνταν από μικρά νούμερα, χορευτικά και ωδικά αλλά και κωμικά σκετς και ακροβατικά. Αρχικά το κοινό ήταν άνθρωποι της εργατικής τάξης αργότερα όμως χτίστηκαν μεγάλα θέατρα όπου δεν σερβίρονταν ποτά και φαγητά για να προσελκυστούν οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Στο Παρίσι εμφανίστηκε στα 1880 το καμπαρέ. Τα τραγούδια του είχαν πολιτικές αιχμές και οι εκτελεστές ειρωνεύονταν το κοινό. Διάσημα καμπαρέ όπως το Moulin Rouge έγιναν σημείο συνάντησης καλλιτεχνών και διανοουμένων.

29 Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ Η εφεύρεση του φωτογραφικού φιλμ σε ρολό έλυσε το πρόβλημα λήψης μεγάλου αριθμού φωτογραφιών και τον τρόπο να δείχνονται σε μεγάλο κοινό. Το 1894 οι αδελφοί Λυμιέρ έκαναν στο Παρίσι την πρώτη προβολή την οποία παρακολούθησαν 35 άτομα. Σύντομα, όμως οι κινηματογράφοι σημείωσαν καταπληκτική επιτυχία Γύρω στα 1900 εμφανίστηκαν οι πρώτες εικόνες που διαρκούσαν μόλις λίγα λεπτά. Στα 1870 ο Άγγλος Μάυμπριντζ επινόησε ένα μέσο λήψης φωτογραφιών που διαδέχονταν η μία την άλλη σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το 1891 ο Αμερικανός Έντισον εφηύρε το κινητοσκόπιο, μία κερματομηχανή που έδειχνε μια ταινία 15 δευτερολέπτων.

30 Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ Μετά το 1905 η Ευρώπη και η Αμερική γέμισαν κινηματογραφικές αίθουσες που ονομάζονταν nickelodeons (ωδεία της πεντάρας). Το πρόγραμμα περιελάμβανε έξι δεκάλεπτες ταινίες. Είδωλα του βωβού κινηματογράφου: ο μεγάλος κωμικός Σαρλό, ο ντροπαλός κωμικός Χάρολντ Λόυντ, ο μεγάλος εραστής Ροδόλφο Βαλεντίνο, ο ανδροπρεπείς Τζον Γκόλμπερτ και η μεγάλη σταρ Λίλιαν Γκις.

31 ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ Η πρώτη ραδιοφωνική μετάδοση ενός φωνογραφικού δίσκου έγινε από τον Καναδό επιστήμονα Φέσεντεν. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ραδιοφωνικές μεταδόσεις είχαν εξελιχθεί και το 1920 έγινε η πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή. Σύντομα στην Αμερική και στην Ευρώπη δημιουργήθηκαν πολλοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, ενώ στην Αγγλία λειτουργούσε μόνο ένας κρατικός και μη κερδοσκοπικός σταθμός, το BBC, που έκανε το πρώτο του πρόγραμμα το 1922.

32 Ο «ΟΜΙΛΩΝ» ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Παρά την επιτυχία του βωβού κινηματογράφου, το φιλμ που έφερε ταυτόχρονα ήχο και εικόνα ήταν μεγάλη πρόοδος. «Τα φώτα της Νέας Υόρκης» ήταν η πρώτη ολοκληρωμένη ταινία με ήχο. Ο κόσμος συνωστίζονταν στις αίθουσες για να ακούσει τις φωνές των ειδώλων του. Πολλοί ηθοποιοί του βωβού που είχαν διαπρέψει ως μίμοι, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο νέο τρόπο παιξίματος και εξαφανίστηκαν. Το 1930 ήταν το ζενίθ του χολιγουντιανού μιούζικαλ. Άλλες επιτυχημένες συνταγές ήταν τα γουέστερν, τα κινούμενα σχέδια και οι ταινίες τρόμου.

33 Ο «ΟΜΙΛΩΝ» ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Το 1932 κατασκευάστηκε η κάμερα Τεχνικολόρ και αρχικά χρησιμοποιούνταν τα κόκκινα και τα κίτρινα χρώματα. Κάθε χρόνο η αμερικανική ακαδημία κινηματογράφου και επιστημών απονέμει τα βραβεία Όσκαρ για τις καλύτερες ταινίες.

34 ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ Το μιούζικαλ, που εμφανίστηκε το 1920, ήταν ένα είδος δράματος με πιο έντονο το μουσικό στοιχείο. Ο ομιλών κινηματογράφος βοήθησε στη μετάδοση τραγουδιών και χορού, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό είδος, το κινηματογραφικό μιούζικαλ. Στα 1930 οι λαμπερές μουσικοχορευτικές αμερικανικές ταινίες του Μπάσμπυ Μπέρκλεϋ και τα μουσικοχορευτικά ειδύλλια των Φρεντ Ασταίρ και Τζίντζερ Ρότζερς διασκέδαζαν με μεγάλη επιτυχία το παγκόσμιο κοινό.

35 ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Η τηλεόραση έγινε μέρος της ζωής μας από το 1925 και μετά, όταν ο Σκωτσέζος Τζον Λότζι Μπαιρντ μετέδωσε την πρώτη θαμπή εικόνα. Το 1936 το BBC εγκαινίασε την πρώτη δημόσια υπηρεσία. Πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η τηλεόραση αποτελούσε πολυτέλεια και ήταν μόνο για τους πλούσιους. Μετά τον πόλεμο, οι τηλεοράσεις είτε ασπρόμαυρες, είτε έγχρωμες αναπτύχθηκαν πολύ γρήγορα στις Η.Π.Α και σε χώρες της Ευρώπης. Στις Η.Π.Α η έγχρωμη τηλεόραση αναπτύχθηκε το Σήμερα η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ και έτσι συναντάμε κάθε είδος τηλεόρασης σε διάφορα μεγέθη.

36 ΤΖΑΖ, ΡΟΚ ΚΑΙ ΠΟΠ Με την βοήθεια των δίσκων και του ραδιόφωνου, ο κόσμος άρχισε να μοιράζεται τη μουσική του. Ένα από τα είδη μουσικής που δημιουργήθηκαν κατά τον 20ο αι. ήταν η pop, η οποία αναπτύχθηκε από την Αμερική των μαύρων. Μεγαλύτερη απήχηση είχε η jazz που γεννήθηκε από τη μουσική των σκλάβων της Αμερικής. Η τζαζ σε μια επεξεργασμένη μορφή, έγινε χορευτική μουσική των λευκών το Η μόνη αυθεντική λευκή μουσική παράδοση παράλληλα με τη τζαζ, ήταν η western και η country, που έπαιζαν οι πλανόδιοι λαϊκοί τραγουδιστές τη δεκαετία του ’30.

37 ΤΖΑΖ, ΡΟΚ ΚΑΙ ΠΟΠ Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η τζαζ θεωρούνταν ξεπερασμένη για την εποχή εκείνη. Το νεανικό κοινό πλέον επιθυμούσε νέους ήχους. Έτσι το ’50 εμφανίζεται ένα νέο είδος μουσικής, το rock n’ roll, με κύριο εκπρόσωπό της τον Έλβις Πρίσλεϋ και ήταν ένα μείγμα rhythm n’ blues μέσα σε μελωδίες κάουντρι και γουέστερν. Το ’60 θα έρθουν οι Beatles και θα φέρουν μαζί τους μια αποδεκτή μορφή rock. Από τη δεκαετία του ’70 και μετά θα εμφανιστούν πολλά είδη μουσικής όπως η ντίσκο, η ρέγκε, η ραπ, η χέβι μέταλ καθώς και η μουσική χάουζ που θα αφήσουν το στίγμα τους καθεμιά με το δικό της ιδιαίτερο στυλ.

38 Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας
Α’ Τάξη Λυκείου Πελασγίας