Τραυματισμοί και η πρόληψή τους στην κολύμβηση

Παρουσίαση με θέμα: "Τραυματισμοί και η πρόληψή τους στην κολύμβηση"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Τραυματισμοί και η πρόληψή τους στην κολύμβηση
ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΤΜΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ « ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ » Τραυματισμοί και η πρόληψή τους στην κολύμβηση Μπεϊντάρης Ν. Τομέας Υγρού Στίβου

2 Σκοπός έρευνας Ερευνήθηκαν οι κύριοι τραυματισμοί στην ανταγωνιστική κολύμβηση, με σκοπό να προταθούν τρόποι πρόληψής τους.

3 Μέθοδος Με αναζήτηση στις βάσεις δεδομένων (pubmed, scopus, sport discus, Heal-link, google scholar)  μελετήθηκαν ανασκοπικά 30 πρωτότυπα άρθρα.

4 Κυριότεροι Τραυματισμοί
Οι πιο κοινοί τραυματισμοί στην ανταγωνιστική κολύμβηση ήταν αυτοί του ώμου και του γονάτου (Chalmers & Morrison, 2003) Το 90% των παραπόνων από κολυμβητές που ψάχνουν ιατρική συμβουλή, αφορούν τον ώμο (Weldon και Richardson 2001).

5 (Richardson, 1999) 

6 (Richardson, 1999) 

7 Συχνότεροι τραυματισμοί
Ώμος (Richardson et al.,1999, Bradley et al. 2016,McMaster, 1996) Αγκώνας (Fowler και Regan, 1986, Kammer et al., 1999) Γόνατα- Πόδια- Αστράγαλος (Fowler & Regan 1986, Taunton et al., 1988, McMaster, 1996, Richardson, 1999, Grote et al., 2004 ) Σ.Σ.- λαιμός (McMaster 1996, DeVivo και Sekar 1997, Richardson 1999)

8 Ώμος Οι περισσότεροι τραυματισμοί αναφέρονται στον ώμο των κολυμβητών (Richarson et al., 1999)  εκτελούν κινήσεις περιαγωγής του ώμου χιλιάδες φορές την εβδομάδα. Με κολύμβηση 35 km ανά εβδομάδα, υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για τραυματισμό στον ώμο (Bradley et. al. 2016). "ώμος του κολυμβητή’’  Kennedy & Hawkins,1974 

9 Ο ώμος του κολυμβητή εκτελεί κινήσεις περιαγωγής χιλιάδες φορές την εβδομάδα, με εύρος των τραυματισμών του από 18 έως 91%, ενώ αυτοί αυξάνονται με την ηλικία και το επίπεδο του κολυμβητή (Bradley et al. 2016) και η πλειονότητά τους αφορά ηλικίες 8 έως 18 ετών (Richardson, 1999).

10 Tο πρόβλημα του πόνου στον ώμο εισάγεται όχι απαραίτητα λόγω της απόστασης που διανύεται ή του χρόνου που δαπανάται, αλλά μάλλον λόγω της μηχανικής και της έντασης των κολυμβητικών ασκήσεων. Η ακρωμιοκλειδική άρθρωση μπορεί να έχει εκφυλιστικές αρθριτικές αλλαγές, ειδικά ύστερα από ζημιά που προκαλείται έπειτα από προπόνηση εκτός νερού με βάρη (McMaster, 1996)

11 Ο ‘’ώμος των κολυμβητών’’ καλύπτει μία ποικιλία από παθολογίες με πιο συχνό αρθροσκοπικό εύρημα το γληνοειδές χείλος με ποσοστό 61% και την υπακρωμιακή πρόσκρουση με ποσοστό 28% (Brushoj et al., 2006) Η πιο συνηθισμένη αιτία του πόνου των ώμων των κολυμβητών είναι η τενοντοπάθεια του υπερακάνθιου, ενώ η γληνοβραχιόνια αστάθεια και τα δάκρυα του επιχείλιου χόνδρου είναι πιθανές αιτίες (Heinlein et al, 2010).

12 Aθλητές ελευθέρου, υπτίου & πεταλούδας
Το 92% των κολυμβητών που ανέφεραν πόνο στον ώμο κολυμπούσαν πεταλούδα, ύπτιο ή ελεύθερο (Richardson et al., 1980, Fowler & Regan 1986). Η μονόπλευρη αναπνοή οδηγεί μακρο-χρόνια σε αυχενικό σύνδρομο και κατ’ επέκτασησ προβλήματα στον ώμο

13 Αγκώνας Ο αγκώνας τραυματίζεται συχνότερα από το τράβηγμα του χεριού σε στυλ κολύμβησης όπως η πεταλούδα και το πρόσθιο (Fowler και Regan, 1986) Ψηλή θέση αγκώνα (Johnson et al., 2003) αυτή η θέση ίσως προδιαθέτει τον κολυμβητή σε μία υψηλή ένταση του έσω τμήματος του αγκώνα με υπερφόρτιση του έσω τένοντα και με κίνδυνο τραυματισμού.

14 Γόνατα- Πόδια- Αστράγαλος
Οι τραυματισμοί οφείλονται στην υπέρχρηση και την υπερπροπόνηση των αθλητών (Renstrom&Johnson 1985) και την κακή τεχνική (Kennedy&Hawkins, 1978). Η φλεγμονή του έσω πλάγιου συνδέσμου συμβαίνει ως αποτέλεσμα των επαναλαμβανόμενων κινήσεων κάμψης και έκτασης των κάτω άκρων (Richardson et al, 1980).

15 Αθλητές προσθίου Τραυματισμοί ποδιών:
στη βουβωνική χώρα (Grote et al., 2004), στους προσαγωγούς μύες των ισχίων (Grote et al., 2004), στο οστούν της φτέρνας (Richardson, 1999), στα γόνατα (McMaster, 1996, Taunton et al., 1988) και στον αστράγαλο (Fowler & Regan, 1986)

16 Αθλητές προσθίου Το γκρουπ των κολυμβητών με τα περισσότερα παράπονα για πόνο στο γόνατο. Το δεύτερο πιο κοινό πρόβλημα στους κολυμβητές είναι αυτό του γόνατος (Taunton et al., 1988). Η ευθυγράμμιση του κέντρου του γόνατος με το κέντρο του ισχίου, αποτελεί την καλύτερη θέση για την μύηση στο ‘’κλώτσημα’’, για να αποφεύγεται η ένταση στην δομή του έξω πλάγιου συνδέσμου, που προκαλείται από την έκκεντρη μυϊκή συστολή (McMaster, 1996).

17 Αθλητές προσθίου Το ‘’γόνατο των προσθίων’’ είναι ένα χρόνιο διάστρεμμα του έσω πλάγιου συνδέσμου που οφείλεται στην επαναληπτική ένταση που υφίσταται. (Kammer et al., 1999). Ο πιο κοινός τραυματισμός του ποδιού και του αστραγάλου είναι η τενοντίτιδα των εκτεινόντων τενόντων στον εκτείνων καθεκτικό σύνδεσμο, προκαλούμενο από σφοδρή επαναληπτική πελματιαία κάμψη στο κανονικό και στο δελφινοειδές κτύπημα.

18 Σ.Σ. – κεφάλι, λαιμός Στους κολυμβητές αγωνιστικού επιπέδου το 17% τραυματίζεται στο κεφάλι ή τον λαιμό (Richardson 1999). Οι τραυματισμοί της Σ.Σ., οφείλονται σε λανθασμένη τεχνική ή υπερβολική ένταση της μηχανικής του σώματος και προκαλούν επαναληπτικά μικροτραύματα ή τραυματισ-μούς υπέρχρησης.

19 Η δυνατή ώθηση του λαιμού για να διευκολύνει την κολυμβητική χεριά, ειδικότερα στην πεταλούδα, ίσως συνθλίβουν τον λαιμό με αποτέλεσμα το περιορισμένο εύρος κινητικότητας και αποτέλεσμα τον πόνο (Kammer et al., 1999) Τραυματισμοί συνέβησαν από κανονικές βουτιές (70%), μη συνηθισμένες βουτιές (17%) και σπρωξίματα χωρίς πρόθεση (6%) DeVivo & Sekar (1997) 

20 Οι περισσότεροι τραυματισμοί οφείλονται στο πρόγραμμα προπόνησης (πχ με βάρη, ξηρή προπόνηση), σε κακή τεχνική και προκαλούν επαναληπτικά μικροτραύματα ή τραυματισμούς υπέρχρησης (Counsilman, 1986) Ο μακροχρόνιος εκφυλισμός του αυχενικού δίσκου και/ή ο οστεοαρθριτικός εκφυλισμός των αρθρώσεων της γλήνης της αυχενικής ακανθώδους απόφυσης μπορούν να προκαλέσουν πόνο στον λαιμό. McMaster (1996)

21 Αθλητές πεταλούδας Οι τραυματισμοί της μέσης από υπέρχρηση είναι κοινοί λόγω του εκφυλισμού του δίσκου, της υπερέκτασης Ο τραυματισμός από υπέρχρηση της μέσης. και ειδικά χαμηλά στη μέση, έχει αιτίες την ένταση από τη μηχανική της κολύμβησης, τη σπονδυλόλυση, τη σπονδυλολίσθηση και τη κύφωση Scheuermann (Kammer et al., 1999)

22 Πρόληψη των τραυματισμών
καλή βασική φυσική κατάσταση, όχι υπέρογκος όγκος προπόνησης ισορροπία στην ενδυνάμωση των μυών και διατάσεις που προάγουν την ευλυγισία σωστή ευθυγράμμιση του σώματος και ορθή τεχνική Να αποφεύγεται: η αναπνοή μόνο από τη μία πλευρά, η ανύψωση της κεφαλής και οι αδύναμες ποδιές, η εκτεταμένη χρήση με τα ‘’χεράκια’’ προοδευτική περίοδος προθέρμανσης και αποθεραπείας σωστή διατροφή και ιατρικές εξετάσεις

23 Συμπεράσματα Για τους τραυματισμούς από υπερπροπόνηση, η υπερφόρτιση ή οι επαναληπτικοί μικροτραυματισμοί στελεχώνονται από εξωγενείς παράγοντες όπως τα προπονητικά λάθη, η άσχημη απόδοση, η φτωχή τεχνική ή ενδογενείς παράγοντες συμπερι-λαμβανομένης της κακής ευθυγράμ μισης και της μυϊκής ανισορροπίας (Renstrom & Johnson, 1985).

24 Η προπόνηση με βάρη, τα ‘’χεράκια (hand-paddles) και τα ‘’βαρελάκια’’ (pull–buoys), αυξάνουν την συχνότητα του πόνου στον ώμο. Η επαρκής προθέρμανση μπορεί να είναι ένα μέτρο πρόληψης (1000 με 1500 γιάρδες προ-θέρμανση), ενώ η αύξηση της απόστασης προ-θέρμανσης πρέπει να γίνεται προοδευτικά (Rover & Nichols, 1985) Γύμναση όλης της κινητικής αλυσίδας, ενδυνάμωσης του κορμού και σταθεροποίησης της Σ.Σ. (core training).

25 Σταθεροποιητικές ασκήσεις για τις υπερκινητικές αρθρώσεις, η διόρθωση της θέσεως του σώματος, η ενδυνάμωση και η ευκαμψία (ισόποση διάταση του πρόσθιου και οπίσθιου ινώδους θύλακα) (Kenal & Knapp, 1996). Οι ασκήσεις για τον πρόσθιο κολυμβητή πρέπει να επικεντρώνονται στην προπόνηση αντοχής των μυών του πρόσθιου οδοντωτού και του μείζονος στρογγύλου, ενώ πρέπει να υπάρχει εξισορρόπηση των έσω και έξω στροφέων καθώς επίσης και του δελτοειδούς και του υπερακάνθιου μυός (Ruwe  et al. 1994).

26 Για τραυματισμούς στη μέση αποφυγή βουτιών και στροφών, την ενδυνάμωση των κοιλιακών και την βελτίωση του γαστροκνημίου και της ευκαμψίας της μέσης (Kammer et al., 1999). Δυναμικές ασκήσεις και ασκήσεις ευκαμψίας μπορούν να επαναλαμβάνονται μαζί, όπως επίσης και έκκεντρες ασκήσεις (Renstrom & Johnson, 1985).

27 Η πρόληψη και η θεραπεία των μυοσκελετικών τραυματισμών συχνά εστιάζεται στην κατάλληλη μηχανική των εκτελούμενων ενεργειών (Kammer et al., 1999). Η σωστή ιατρική διάγνωση οδηγεί στον φυσικοθεραπευτή και στη συνέχεια στον γυμναστή