Εργασία Βιολογίας Θέμα: Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα (ΣΜΝ)

Παρουσίαση με θέμα: "Εργασία Βιολογίας Θέμα: Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα (ΣΜΝ)"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Εργασία Βιολογίας Θέμα: Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα (ΣΜΝ)
Ονοματεπώνυμο: Αχιλλέας Α. Τμήμα: Α1’ Ημερομηνία:

2 Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα
ΒΑΚΤΗΡΙΑ Χλαμύδια Γονόρροια Σύφιλη Μαλακό έλκος Αφροδίσιο λεμφοκοκκίωμα Μυκόπλασμα των γεννητικών οργάνων Στρεπτόκοκκοι της ομάδας Β ΠΡΩΤΟΖΩΑ Τριχομονάδωση ΙΟΙ Ιός της ανοσολογικής ανεπάρκειας του ανθρώπου (HIV) Ιός του απλού έρπητα, τύπος 1 και 2 Κυτταρομεγαλοϊός Ιογενής ηπατίτιδα Α και Β Ιός των ανθρωπίνων κονδυλωμάτων (HPV) ΠΑΡΑΣΙΤΑ Φθειρίαση* Ψώρα* *Αυτά δεν είναι απαραιτήτως σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.

3 Ψώρα Η φθείρα του εφηβαίου

4 Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα
Τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα (ΣΜΝ) είναι λοιμώξεις ή σύνδρομα νόσων που μεταδίδονται, κυρίως, με τη σεξουαλική επαφή . Ο όρος σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα περιλαμβάνει περισσότερους από 25 λοιμογόνους οργανισμούς, οι οποίοι μεταδίδονται μέσω της σεξουαλικής δραστηριότητας, και τα δεκάδες κλινικά σύνδρομα που προκαλούν (Eng & Butler, 1997).

5 Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα Βακτηριδιακής Αιτιολογίας Λοίμωξη από Χλαμύδια
Τα χλαμύδια (Chlamydia trachomatis) είναι το συχνότερο βακτηριακό ΣΜΝ στις Αμερικανίδες, (Eng & Butler, 1997). Αυτές οι λοιμώξεις είναι συνήθως σιωπηρές και ιδιαίτερα καταστροφικές. Τα επακόλουθα και οι επιπλοκές τους μπορεί να είναι πολύ σοβαρά. Σε γυναίκες με χλαμυδιακές λοιμώξεις είναι δύσκολο να γίνει διάγνωση διότι τα συμπτώματα, εάν υπάρχουν, δεν είναι συγκεκριμένα. Η οξεία σαλπιγγίτιδα ή η φλεγμονώδης νόσος της πυέλου, είναι η πιο σοβαρή επιπλοκή των χλαμυδιακών λοιμώξεων. Προγενέστερες χλαμυδιακές λοιμώξεις σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο έκτοπης κύησης και υπογονιμότητα από παράγοντα των σαλπίγγων. Επιπλέον, η χλαμυδιακή λοίμωξη του τραχήλου προκαλεί φλεγμονή, καταλήγοντας σε μικροσκοπικά τραχηλικά έλκη που μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο λοίμωξης από HIV.

6 Οι γυναίκες που έχουν σεξουαλική δραστηριότητα σε ηλικία μικρότερη των 20 ετών, έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να μολυνθούν από χλαμύδια. Οι γυναίκες που είναι μεγαλύτερες των 30 ετών έχουν τη χαμηλότερη συχνότητα λοίμωξης. Οι επικίνδυνες συμπεριφορές συμπεριλαμβανομένων των πολλών συντρόφων και της μη χρήσης αντισυλληπτικών μεθόδων φραγμού, αυξάνουν τον κίνδυνο που διατρέχει η γυναίκα να μολυνθεί από χλαμύδια. Ανίχνευση του μικροοργανισμού και διάγνωση. Παράλληλα με τη λήψη πληροφοριών σχετικά με την παρουσία παραγόντων κινδύνου (π.χ. ηλικία μικρότερη των 20 ετών, γυναίκες που δεν χρησιμοποιούν αντισυλληπτικές μεθόδους φραγμού, γυναίκες με καινούριο σύντροφο ή πολλούς συντρόφους), η Νοσηλεύτρια θα πρέπει να ρωτήσει για την παρουσία οποιωνδήποτε συμπτωμάτων (CDC, 1998). Παρόλο που μπορεί να είναι ασυμπτωματικές, μερικές γυναίκες μπορεί να έχουν σταγονοειδή αιμόρροια ή αιμορραγία μετά τη συνουσία, βλεννώδεις ή πυώδεις εκκρίσεις από τον τράχηλο ή δυσουρία. Η αιμορραγία προκύπτει από τη λοίμωξη και τη διάβρωση του κυλινδρικού επιθηλίου του τραχήλου.

7 Η διάγνωση των χλαμυδίων τίθεται με καλλιέργεια, το κόστος της οποίας είναι υψηλό, ενώ απαιτείται ειδική μεταφορά και φύλαξη και παρέλευση διαστήματος έως και 10 ημερών για να ληφθούν τα αποτελέσματα. Έχει μεγάλη σημασία η ειδική μεταφορά και ο σωστός χειρισμός των δειγμάτων, γι’ αυτό οι νοσηλευτές θα πρέπει πάντοτε να γνωρίζουν τι θα χρειασθούν στους χώρους όπου διενεργούν αυτές τις εξετάσεις. Αντιμετώπιση. Οι προτεινόμενες θεραπείες για τα χλαμύδια περιλαμβάνουν την αζιθρομυκίνη, τη δοξυκυκλίνη και την ερυθρομυκίνη (CDC, 1998). Επειδή οι λοιμώξεις από χλαμύδια είναι συνήθως ασυμπτωματικές, θα πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή στις γυναίκες να παίρνουν όλα τα φάρμακα που συστήνονται στην ιατρική συνταγή. Όλοι οι σεξουαλικοί σύντροφοι που έχουν εκτεθεί, θα πρέπει να υποβάλλονται σε θεραπεία. Οι γυναίκες που λαμβάνουν αζιθρομυκίνη ή δοξυκυκλίνη δε χρειάζεται να επανεξετασθούν, εκτός και αν τα συμπτώματα επιμένουν. Οι γυναίκες που υποβάλλονται σε θεραπεία με ερυθρομυκίνη, θα πρέπει να εξετασθούν πάλι 3 εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας.

8 Γονόρροια Η γονόρροια προκαλείται από τον αερόβιο, gram(-) διπλόκοκκο Neisseria gonorrhoeae. Μεταδίδεται σχεδόν αποκλειστικά με τη σεξουαλική επαφή, ενώ ο βασικός τρόπος μετάδοσης είναι η επαφή των γεννητικών οργάνων. Ωστόσο, μεταδίδεται και με στοματογεννητική ή πρωκτογεννητική επαφή. Η γονόρροια μπορεί, επίσης, να μεταδοθεί στο νεογνό με τη μορφή της νεογνικής (γονοκοκκικής) οφθαλμίας κατά τον τοκετό, μέσω άμεσης επαφής με το γονόκοκκο στον τράχηλο. Η ηλικία είναι πιθανότατα ο πλέον σημαντικός παράγοντας κινδύνου όσον αφορά τη γονόρροια. Η πλειονότητα αυτών που μολύνονται από τη γονόρροια είναι ηλικίας μικρότερης των 20 ετών. Άλλοι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν την πρώιμη έναρξη της σεξουαλικής δραστηριότητας και την εναλλαγή πολλών συντρόφων.

9 Οι γυναίκες συχνά είναι ασυμπτωματικές, αλλά όταν εκδηλώνουν συμπτώματα, μπορεί να έχουν μια πρασινοκίτρινη πυώδη ενδοτραχηλική έκκριση ή διαταραχές του εμμηνορρυσιακού κύκλου. Επίσης, μπορεί να παραπονούνται για πόνο: χρόνιο ή οξύ, έντονο πυελικό χαμηλά στην κοιλιά ή παρατεταμένες και πιο επώδυνες εμμηνορρυσίες. Η γονοκοκκική λοίμωξη του ορθού παρουσιάζεται σε γυναίκες με πρωκτική συνουσία. Τα άτομα με γονόρροια του ορθού μπορεί να είναι απολύτως ασυμπτωματικά ή, αντίθετα, να έχουν έντονη συμπτωματολογία με άφθονη πυώδη έκκριση από το ορθό, πόνο στο ορθό και αιματηρές κενώσεις. Επίσης, συνήθη συμπτώματα είναι ο κνησμός του ορθού, το αίσθημα πληρότητας, η πίεση και ο πόνος, καθώς και η διάρροια. Η πλέον συχνή μορφή της γονοκοκκικής λοίμωξης στα κορίτσια πριν από την εφηβεία είναι η διάχυτη κολπίτιδα συνοδευόμενη από αιδοιίτιδα. Πιθανόν να υπάρχουν ελάχιστα σημεία λοίμωξης ή κολπικής υπερέκκρισης, δυσουρία και οιδηματώδη ερυθρά χείλη.

10 Ανίχνευση του μικροοργανισμού και διάγνωση
Ανίχνευση του μικροοργανισμού και διάγνωση. Η γονοκοκκική λοίμωξη δεν μπορεί να διαγνωσθεί αξιόπιστα μόνο από τα κλινικά σημεία και συμπτώματα. Οι καλλιέργειες θεωρούνται ως το καλύτερο κριτήριο για τη διάγνωση της γονόρροιας. Το δείγμα για την καλλιέργεια συλλέγεται από τον ενδοτράχηλο, το ορθό και, όταν υπάρχουν ενδείξεις, από τον φάρυγγα. Οι καλλιέργειες Thayer-Martin συνιστώνται για τη διάγνωση της γονόρροιας στις γυναίκες. Επειδή τα ΣΜΝ έχουν την τάση να συνυπάρχουν, οποιαδήποτε γυναίκα είναι ύποπτη για γονόρροια, θα πρέπει να υποβληθεί σε καλλιέργεια για χλαμύδια και ορολογική δοκιμασία για τη σύφιλη αν δεν έχει υποβληθεί τους τελευταίους δύο μήνες.

11 Αντιμετώπιση. Η αντιμετώπιση της γονόρροιας είναι άμεση και η ίαση είναι, συνήθως, ταχεία με την κατάλληλη αντιβιοτική αγωγή. Η αποτελεσματικότητα της εφάπαξ δόσης αποτελεί σημαντική παράμετρο στην επιλογή της αντιβιοτικής θεραπείας για τις γυναίκες με γονόρροια. Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι το υψηλό ποσοστό (45%) των γυναικών με συνυπάρχουσες χλαμυδιακές λοιμώξεις. Η προτεινόμενη θεραπεία είναι μια δόση κεφτριαξόνης, 125 mg ενδομυϊκά (CDC, 1998). Το CDC προτείνει, επίσης, θεραπεία για τα χλαμύδια επειδή είναι σύνηθες φαινόμενο η συνύπαρξη των δύο λοιμώξεων. Σε όλες τις ασθενείς με γονόρροια θα πρέπει να παρέχεται εμπιστευτική συμβουλευτική από ειδικούς συμβούλους και να γίνεται δοκιμασία για λοίμωξη από HIV.

12 Η γονόρροια αποτελεί εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια.
Οι πρόσφατοι (τις τελευταίες 30 ημέρες) σεξουαλικοί σύντροφοι θα πρέπει να εξετάζονται, να υποβάλλονται σε καλλιέργεια και να θεραπεύονται με κατάλληλη αγωγή. Οι περισσότερες αποτυχίες στη θεραπεία προκύπτουν από την επαναμόλυνση. Η γυναίκα χρειάζεται να ενημερωθεί γι’ αυτό, καθώς και για τις συνέπειες μιας επαναμόλυνσης, όσον αφορά τη χρονιότητα, τις επιπλοκές και την πιθανή υπογονιμότητα. Οι γυναίκες συμβουλεύονται να χρησιμοποιούν οι σύντροφοί τους προφυλακτικά.

13 Σύφιλη Η σύφιλη προκαλείται από το ωχρό τρεπόνημα (Treponema pallidum), μια ευκίνητη σπειροχαίτη. Η μετάδοση θεωρείται ότι γίνεται με την είσοδο της σπειροχαίτης στον υποδόριο ιστό, διαμέσου μικροσκοπικών διαβρώσεων που μπορεί να συμβούν κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Η νόσος μεταδίδεται, επίσης, με το φιλί, από δήγματα ή από στοματο-γεννητική συνουσία. Διαπλακουντιακή μετάδοση μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της κύησης. Ο βαθμός κινδύνου σχετίζεται με την ποσότητα της σπειροχαίτης στην κυκλοφορία του αίματος της μητέρας

14

15 Η σύφιλη είναι σύνθετη νόσος που μπορεί να οδηγήσει σε συστηματική προσβολή, ακόμη και στο θάνατο αν δεν αντιμετωπισθεί. Η λοίμωξη εκδηλώνεται σε διακριτά στάδια, με διαφορετικά συμπτώματα και κλινικές εκδηλώσεις. Η πρωτογόνος σύφιλη χαρακτηρίζεται από μια κύρια αλλοίωση που συχνά ξεκινά με ένα ανώδυνο θήλωμα, το πρωτοπαθές σκληρό έλκος της σύφιλης, το οποίο παρουσιάζεται 5 έως 90 ημέρες μετά τη λοίμωξη. Αυτή η αλλοίωση ξεκινά ως ένα ανώδυνο θήλωμα στην περιοχή του ενοφθαλμισμού και μετά διαβρώνεται για να διαμορφωθεί ένα σκληρό, ρηχό, καθαρό έλκος που φτάνει αρκετά χιλιοστά έως και εκατοστά σε μέγεθος .

16 Η δευτερογόνος σύφιλη παρουσιάζεται 6 εβδομάδες έως 6 μήνες μετά, όταν η εμφάνιση του πρωτοπαθούς συφιλιδικού έλκους χαρακτηρίζεται από ένα εκτεταμένο, συμμετρικό κηλιδοβλατιδώδες εξάνθημα στις παλάμες και τα πέλματα και γενικευμένη λεμφαδενοπάθεια. Το άτομο με λοίμωξη μπορεί επίσης να εκδηλώσει πυρετό, κεφαλαλγία και κακουχία. Τα πλατέα κονδυλώματα (μυρμηκιώδεις μολυσματικές βλάβες) μπορεί να αναπτυχθούν στο αιδοίο, το περίνεο ή τον πρωκτό . Αν η γυναίκα δεν υποβληθεί σε θεραπεία, εισέρχεται στην τελευταία φάση, η οποία είναι ασυμπτωματική για τα περισσότερα άτομα. Αν δεν αντιμετωπισθεί, περίπου το ένα τρίτο των ασθενών θα αναπτύξει τριτογόνο σύφιλη. Μπορούν να παρουσιασθούν νευρολογικές/καρδιαγγειακές, μυοσκελετικές ή πολυοργανικές συστηματικές επιπλοκές κατά τη διάρκεια αυτού του τρίτου σταδίου.

17 Αν η νόσος μείνει αθεράπευτη, εμφανίζονται κοκκινωπές κηλίδες (εξάνθημα) στο σώμα και στα πέλματα και τις παλάμες.

18 Συφιλιδικό έλκος γλώσσας

19 Ανίχνευση του μικροοργανισμού και διάγνωση.
Η διάγνωση εξαρτάται από τη μικροσκοπική εξέταση του ιστού των πρωτογενών και δευτερογενών βλαβών και του ορού κατά τη διάρκεια της λανθάνουσας φάσης και του όψιμου σταδίου της λοίμωξης. Οποιαδήποτε δοκιμασία για αντισώματα μπορεί να αποβεί αρνητική κατά τη φάση της ενεργού λοίμωξης, επειδή χρειάζεται αρκετό χρόνο ώστε το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού να αναπτύξει αντισώματα σε οποιαδήποτε αντιγόνα. Χρησιμοποιούνται δύο είδη ορολογικών αντιδράσεων: μη ειδικές για το τρεπόνημα και ειδικές για το τρεπόνημα. Οι μη ειδικές δοκιμασίες αντισωμάτων, όπως είναι η Venereal Disease Research Laboratory (VDRL) ή η Rapid Plasma Reagin (RPR), χρησιμοποιούνται ως δοκιμασίες ανίχνευσης.

20 Αντιμετώπιση. Η πενικιλίνη είναι το φάρμακο εκλογής για τη θεραπεία των ασθενών, σε όλα τα στάδια της σύφιλης (CDC, 1998). Μια ενδομυϊκή ένεση βενζαθινικής πενικιλίνης G (2,4 εκατομμύρια μονάδες) είναι η προτεινόμενη δόση. ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΑ Οι ασθενείς που θεραπεύονται για σύφιλη μπορεί να εμφανίσουν την αντίδραση Jarisch-Herxheimer, μια οξεία πυρετική αντίδραση η οποία συχνά συνοδεύεται από κεφαλαλγία, μυαλγία και αρθραλγία, που αναπτύσσονται μέσα στις πρώτες 24 ώρες της θεραπείας.

21 Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα, Ιογενούς Αιτιολογίας Ο Ιός των Ανθρωπίνων Κονδυλωμάτων
Οι λοιμώξεις από τον ιό των ανθρωπίνων κονδυλωμάτων (HPV), επίσης γνωστές με την ονομασία οξυτενή κονδυλώματα (μυρμηκίες των των γεννητικών οργάνων), είναι το πλέον σύνηθες ΣΜΝ που εντοπίζεται από τις κινητές μονάδες υγείας. Ο HPV, ένας ιός με διπλή αλυσίδα DNA, έχει περισσότερα από 40 γνωστά στελέχη, πέντε από τα οποία είναι γνωστό ότι προκαλούν το σχηματισμό των οξυτενών κονδυλωμάτων και οκτώ από αυτά θεωρείται ότι είναι ογκογόνα (CDC, 1998). Ο HPV αποτελεί την κύρια αιτία εκδήλωσης τραχηλικής νεοπλασίας (National Cancer Institute, 2001).

22

23 Στις γυναίκες τα κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων παρατηρούνται τις περισσότερες φορές στο οπίσθιο τμήμα της εισόδου του κόλπου . Ωστόσο, οι αλλοιώσεις παρουσιάζονται επίσης στους γλουτούς, το αιδοίο, τον κόλπο, τον πρωκτό και τον τράχηλο. Τυπικά, τα κονδυλώματα είναι μικρά, διαμέτρου 2 έως 3 mm και ύψους 10 έως 15 mm, μαλακά, με θηλοειδή εξοίδηση , μονήρη ή κατά ομάδες στη γεννητική και ορθοπρωκτική περιοχή. Οι λοιμώξεις που υπάρχουν για αρκετό χρονικό διάστημα μπορεί να παρουσιασθούν σαν ανθοκραμβοειδείς μάζες. Σε περιοχές με υγρασία, όπως είναι η είσοδος του κόλπου, οι αλλοιώσεις μπορεί να έχουν πολυάριθμες λείες δακτυλιοειδείς προεξοχές. Οι κολπικές αλλοιώσεις είναι συνήθως πολυάριθμες.

24 Τα επίπεδα κονδυλώματα διαμέτρου 1 έως 4 mm, παρουσιάζονται συνηθέστερα στον τράχηλο. Συχνά, αυτές οι αλλοιώσεις φαίνονται μόνο με μεγέθυνση. Τα κονδυλώματα έχουν συνήθως το χρώμα της σάρκας ή είναι ελαφρώς σκουρότερα σε λευκές γυναίκες, μαύρα στις Αφροαμερικανές και καφεοειδή στις γυναίκες ασιατικής καταγωγής. Τα οξυτενή κονδυλώματα είναι συχνά ανώδυνα, αλλά μπορεί και να προκαλέσουν δυσφορία, ειδικά όταν είναι πολύ μεγάλα. Μπορεί να παρουσιάσουν φλεγμονή και να αναπτύξουν έλκη.

25 Κονδυλώματα στοματικού βλεννογόνου μικρές μαλθακές, ρόδινες ή λευκωπές βλατίδες ή πλάκες στον παρειακό βλεννογόνο, τα ούλα, την σκληρή υπερώα και την γλώσσα Κονδυλώματα στοματικού βλεννογόνου σχετίζονται με HPV -6, -11

26 Ανίχνευση και διάγνωση.
Η ανίχνευση για τον ιό και η τυποποίηση για τον HPV είναι διαθέσιμες, αλλά δεν αποτελούν καθιερωμένη κλινική πρακτική. Για τη διάγνωση χρησιμοποιούνται το ιστορικό, η αξιολόγηση των σημείων και των συμπτωμάτων, η δοκιμασία κατά Παπανικολάου και η κλινική εξέταση. Η μόνη καθοριστική διαγνωστική εξέταση για την παρουσία HPV είναι η ιστολογική εξέταση ενός δείγματος βιοψίας.

27 Αντιμετώπιση. Η αντιμετώπιση των κονδυλωμάτων των γεννητικών οργάνων επιτυγχάνεται με τοπική εφαρμογή ποδοφυλίνης σε διάλυμα 0,5% ή γέλης (CDC, 1998). Μπορεί επίσης να γίνει θεραπεία με κρυοπηξία, ηλεκτροκαυτηρίαση και θεραπεία με laser. Δεν υπάρχει καμία θεραπεία που να εξαλείφει τον HPV. Ο σκοπός της θεραπείας είναι η αφαίρεση των κονδυλωμάτων και η ανακούφιση από τα σημεία και τα συμπτώματα και όχι η εκρίζωση του HPV. Συχνά, η γυναίκα θα πρέπει να κάνει πολλές επισκέψεις στο ιατρείο. Συνήθως, μπορεί να δοκιμάζονται πολλές διαφορετικές θεραπείες