Πολυτεχνείο 1973 Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε;. 1973 - 2004.

Παρουσίαση με θέμα: "Πολυτεχνείο 1973 Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε;. 1973 - 2004."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Πολυτεχνείο 1973 Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε;

2 1973 - 2004

3 31 χρόνια

4

5 Το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) ιδρύθηκε το 1836 και είναι το πιο παλιό και πιο φημισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ελλάδας. Tο 1873 εγκαταστάθηκε σε συγκρότημα κτιρίων στο κέντρο της πρωτεύουσας, στα μισοτελειωμένα, ακόμη, κτίρια της οδού Πατησίων και ονομάστηκε "Eθνικό Mετσόβιο Πολυτεχνείο", προς τιμή των μεγάλων ευεργετών Γ. Aβέρωφ, N. Στουρνάρη, E. Tοσίτσα, των οποίων η γενέτειρα ήταν το Mέτσοβο, μια μικρή ιστορική πόλη στην Ήπειρο.

6 Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

7 «ΤΟ ΠΟΥΛΙ» ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

8

9 Είμαστε δυο, είμαστε δυο Η ώρα σήμανε οχτώ, σβήσε το φως. Χτυπά ο φρουρός, το βράδυ θα ‘ρθουνε ξανά. Ένας μπροστά, ένας μπροστά κι οι άλλοι πίσω ακολουθούν Μετά σιωπή κι ακολουθεί το ίδιο τροπάρι το γνωστό. Βαράνε δυο, βαράνε τρεις βαράνε χίλιοι δεκατρείς. Πονάς εσύ, πονάω κι εγώ, μα ποιος πονάει πιο πολύ, Θα ‘ρθει καιρός να μας το πει. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Καβάλα πάμε στον καιρό, με τον καιρό, με τη βροχή Το αίμα πήζει στην πληγή κι ο πόνος γίνεται καρφί. Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Καβάλα πάμε στον καιρό, με τον καιρό, με τη βροχή Το αίμα πήζει στην πληγή κι ο πόνος γίνεται καρφί. Ο εκδικητής, ο λυτρωτής, Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς...

10 Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο, μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ. Είμαι θρεφτάρι μ’ έχουν κλείσει στο σφαγείο σήμερα συ αύριο εγώ. Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ. Πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ‘μαστε παρέα τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ. Που πάει να πει σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή βαστάω γερά, κρατάω καλά. Μες στις καρδιές μας αρχινάει το πανηγύρι τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ (2) Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό (2).

11 Ο πρεσβευτής της κυβέρνησης της Βρετανίας στην Αθήνα γράφει: "Ο Παπαδόπουλος δεν είναι φασίστας. Είναι ένας αγνός στρατιώτης που διαπνέεται από κάποιο δεξιό ρομαντισμό. Είναι οπωσδήποτε μετριοπαθής σε σχέση με τον φανατικό της υπόθεσης, τον Λαδά, άτομο εξαιρετικά ακραίων τάσεων",

12 Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα Με τόσα φλάμπουρα λάμπει ο ουρανός Και τούτοι μες στα σίδερα και κείνοι μες στο χώμα (2) Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες (2) Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας (2)

13 Και τώρα, ξαπλωμένος στο αχυρένιο στρώμα, αναστέναζε βαθιά. Ως πότε θα κρατήσει αυτή η ζωή; Σαράντα χρόνια πέρασαν. Τα άλλα που του μένουν να ζήσει γιατί να μην τα ζήσει λεύτερα; Θα γίνει επαναστάτης. Τι άλλο; Δεν έμαθε πως η λευτεριά αποχτιέται μόνο με αγώνα; Ο ΔΡΙΜΑΚΟΣ

14 Πότε θα κάνει, πότε θα κάνει ξαστεριά, Ε, πότε θα φλεβαρίσει, (2) Να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου, (2) Ε,την όμορφη πατρώνα. (2) Να κατεβώ, να κατεβώ στον Ομαλό, (2) Ε, στη στράτα των Μουσούρων. (2) Να κάνω μά, να κάνω μάνες δίχως γιους, (2) Ε, γυναίκες δίχως άντρες, (2) Να κάνω και, να κάνω και μωρά παιδιά, (2) Ε, να κλαιν δίχως μανάδες. (2) Πότε θα κά, πότε θα κάνει ξαστεριά.

15

16 «Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» (Γιώργος Σεφέρης)

17

18

19

20

21

22

23

24

25 Όταν σφίγγουν το χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο, όταν χαμογελάνε ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ’ τ’ άγρια γένια τους όταν κοιμούνται δώδεκα άστρα πέφτουν απ’ τις άδειες τσέπες τους, όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη

26

27

28

29

30 «Χειροκροτήστε δεν θα μας χτυπήσουν φίλοι!» Κόντρα στα πρόσωπα οι μπούκες σιωπηλές, Χειροκροτήστε, είμαστε άοπλοι και χίλιοι, Κόντρα σε κείνη τη φωνή κάννες στητές. Κ. Μητροπούλου

31

32 «Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί νάναι κι από αίμα όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα» Γιάννης Ρίτσος

33

34

35

36 Πύλη πρωί Σαββάτου

37 Κατεστραμμένη πύλη

38

39

40 Φίλοι ακούστε! Μη χειροκροτάτε πια, μαζί με τα νεκρά παιδιά, πεθαίνει η λευτεριά.

41

42

43

44

45 Συνέντευξη του οδηγού του τανκς –ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου».

46 Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή Βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη. Βλέπω μια κόρη κλαίει σπαραχτικά θρηνεί Σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί. Είχεν αντρειά και θάρρος κι αιώνια θα θρηνώ Το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό. Ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή Σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί. Ω, να ‘ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι Και μόνον από βόλι Εγγλέζου να ‘χε πάει. Κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή Θα ‘ταν τιμή μου που ‘χασα το γελαστό παιδί. Βασιλικιά μου αγάπη, μ’ αγάπη θα στο λέω Για τ’ ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω. Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ Δόξα τιμή στ’ αξέχαστο, το γελαστό παιδί. Βασιλικιά μου αγάπη, μ’ αγάπη θα στο λέω Για τ’ ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω. Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ Δόξα τιμή στ’ αξέχαστο, το γελαστό παιδί.