Παρουσίαση με θέμα: ""— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33 H Αντιπελάργηση και ο Καιάδας  Τον όρο δεν τον γνώριζα.Τον έμαθα από την δημοσίευση του φίλου Har.Aφορά την φροντίδα των νέων πελαργών στους ηλικιωμένους γονείς τους και περιγράφεται από τον Μ.Βασίλειο:την δημοσίευση του φίλου Har  "Οι πελαργοί, όταν ο γονιός τους γυμνωθεί τελείως από τα φτερά, επειδή όταν γεράσει, αρχίζουν και πέφτουν, τον βάζουν ανάμεσά τους και τον ζεσταίνουν με τα δικά τους φτερά. Και του ετοιμάζουν άφθονο φαγητό, και τον βοηθούν όσο είναι δυνατόν όταν πρέπει να πετάξει, σηκώνοντάς τον απαλά, με τη φτερούγα τους, πότε ο ένας εκ δεξιών και πότε ο άλλος εξ αριστερών. Και τούτο είναι πασίγνωστο, ώστε μερικοί και την ανταπόδοση των ευεργεσιών να την ονομάζουν "αντιπελάργηση". (Μέγας Βασίλειος) Όταν ο πατέρας γέρασε και δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί, πήρε ο γιος του, ο πολεμιστής Σπαρτιάτης, μια κουβέρτα, τον έβαλε μέσα και πήγε να τον αφήσει στον Καιάδα να πεθάνει από πείνα και δίψα όπως γινόταν μέχρι τότε. Καθώς απομακρυνόταν, τού φώναξε ο πατέρας : Γιέ μου, πάρε την κουβέρτα! Θα την χρειαστεί ο γιός σου για να κουβαλήσει εσένα, όταν έρθει η ώρα.  O γιός είχε καλή καρδιά και μόλις άκουσε εκείνα τα λόγια, γύρισε πίσω και ξαναπήρε τον πατέρα του πίσω στην πόλη, μπροστά στα μάτια των έκπληκτων συμπολιτών του. Λένε πως έτσι καταργήθηκε η θανάτωση των ηλικιωμένων στον Καιάδα.

34 ΠΕΝΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΡΓΕΤΗ  Ό ιεροδιάκονος Πάμπο (1852-1883) έζησε στο νησί Βαλαάμ, όπου υπηρετούσε στην γραμματεία του εκεί εγκατεστημένου Μοναστηριού. Αγαπούσε πολύ την φύση και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του παρατηρώντας τα φυσικά φαινόμενα της περιοχής και ιδιαίτερα της λίμνης Λατόγκα. Ό Πατήρ Πάμπο είχε μεγάλη αγάπη στους κόρακες, τούς οποίους έτρεφε καθημερι νά από το δικό του φαγητό. Στις 27 Νοεμβρίου τού 1883 άνεπαύθη εν Κυρίω μετά από σύντομη ασθένεια. Την ήμερα της κηδείας του όλα οι κόρακες της περιοχής πήγαν και στάθηκαν στην στέγη τού ναού των Αγίων Πέτρου και Παύλου, όπου ψαλλόταν ή έξόδιος Ακολουθία, σκίζοντας τον αέρα με τα κρωξίματά τους, λες και πενθούσαν κι αυτά την απώλεια του ευεργέτη τους. Την ώρα πού το σκήνωμα του μεταφερόταν από το καθολικό στον τόπο της ταφής του, όλο το σμήνος των πουλιών ακολούθησε την πομπή, συνεχίζοντας να κρώζει θλιμμένα. Μάλιστα, όταν ή πομπή έφθασε στην δυτική πύλη του Μοναστηριού, όπου έψάλη ένα Τρισάγιο, οι κόρακες στάθηκαν στα γύρω δένδρα, περιμένοντας να τελείωση, και μετά ακολούθησαν την πομπή μέχρι το κοιμητήριο. Εκεί στάθηκαν και πάλι πάνω στα δένδρα, γεμίζοντας τον αέρα με τις θλιμμένες φωνές τους. Οι Πατέρες έψαλαν το «Αιωνία ή μνήμη» και μετά αναχώρησαν. Οι κόρακες όμως, πιστοί στον ευεργέτη τους, έμειναν εκεί, πετώντας πάνω από τον τάφο του Πατέρα Πάμπο. Τα κρωξίματά τους ακούγονταν όλη τη νύχτα μέχρι πέρα μακριά.  ΕΝΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΠΛΗΡΕΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ.Ή αγάπη τού Παπά-Φιλαρέτου, του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου στο Αγιον Όρος, δεν περιοριζόταν μόνο στους ανθρώπους. Απλωνόταν πιο πέρα, στα άψυχα, στα ζώα, στην φύση. Μία ήμερα, έξω από το κελί τού Γέροντα, γινόταν μεγάλος θόρυβος. Δύο χελιδόνια είχαν αρχίσει μεταξύ τους σφοδρή μονομαχία! Ό Γέροντας βγήκε έξω και αντίκρισε με λύπη το πιο μεγαλόσωμο χελιδόνι να χτυπά με το ράμφος του το άλλο και να το έχει μαδήσει στην κυριολεξία. Χωρίς να χάση καιρό, το έδιωξε και πήρε στοργικά το πληγωμένο χελιδόνι στα χέρια του. Το περιποιήθηκε και τελικά το χελιδόνι έζησε. Από τότε αυτό ακολουθούσε παντού τον Παπά-Φιλάρετο, δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του και την αφοσίωση του. Πετούσε μπροστά του, έκανε τα φτερουγίσματα του, τα παιχνίδια του, τιτίβιζε.  Λίγες ήμερες αργότερα ό Γέροντας βγήκε από το Μοναστήρι και περπατούσε προσευχόμενος. Το χελιδόνι, ως πιστός φίλος και σύντροφος του, πετούσε χαρούμενα κοντά του. Κάποια στιγμή ό Παπά-Φιλάρετος κάθισε λίγο να ξεκούραστη και, χωρίς να το καταλάβει, αποκοιμήθηκε. Ξαφνικά το χελιδόνι άρχισε να πετά ανήσυχο επάνω από το κεφάλι του τιτιβίζοντας δυνατά, σαν να ήθελε να τον ξυπνήσει και να τον προειδοποίηση για κάποιον κίνδυνο.  Ό Γέροντας πράγματι ξύπνησε και τί να δή; Λίγο πιο πέρα ένα μεγάλο φίδι ετοιμαζόταν να του επιτεθεί. Το χελιδόνι είχε κάνει με την σειρά του το δικό του έλεος στον ελεήμονα Γέροντα.  Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο Εκδόσεις ΆΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ"

35  Άγιος Μόδεστος, ο προστάτης των ζώων  Μια γυναίκα χήρα και φτωχή, είχε πέντε ζεύγη βοδιών, ως μοναδικό πόρο για την συντήρησή της, που όμως τα βρήκε κακή και μεγάλη ασθένεια, και η γυναίκα λυπήθηκε θρηνώντας απαρηγόρητα, καταφεύγοντας στις Εκκλησίες και παρακαλώντας όλους τους Αγίους να την βοηθήσουν στην συμφορά της. Αφού δεν έβρισκε βοήθεια, παρεκάλεσε τους Αγίους Αναργύρους, Κοσμά και Δαμιανό, να ελεήσουν την αμαρτωλή, διότι δια τις αμαρτίες της κινδύνευαν τα βόδια της να χαθούν.  Φανερώθηκε τότε στον ύπνο της ο Άγιος Κοσμάς και της είπε ότι σε εκείνους δεν δόθηκε το χάρισμα να ιατρεύουν τα ζώα, διότι αυτή η Χάρις δωρίθηκε από τον Θεό στονμεγάλο Αρχιερέα των Ιεροσολύμων Μόδεστο, καί αν πάει σ’ αυτόν θα ιατρεύσει τα βόδια της. Εκείνη ξύπνησε και έτρεξε ευθύς αναζητώντας τον Άγιο Μόδεστο χωρίς να τον βρίσκει, διότι κατοικούσε μακριά από τα Ιεροσόλυμα, προσευχόμενη με θερμή πίστη να της φανερωθεί ο Θαυματουργός ιατρός. Μία νύκτα, η γυναίκα είδε σε όραμα τον Άγιο που την ρώτησε γιατί θρηνεί πολύ και της απεκάλυψε ότι εκείνος είναι ο Μόδεστος που ζητεί και ακούγοντας την προσευχή της ήρθε για να θεραπεύσει τα βόδια της! Την συμβούλευσε τότε να κόψει ένα μέρος από τα σιδερένια εργαλεία που είχε και τα τεμάχια αυτά να τα πάει σε έναν τόπο που τον έλεγαν «Λαγήνας» όπου βρισκόταν ένας Ναός του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ και εκεί μπροστά στην κόγχη του Ναού διέμενε ένας καλός τεχνίτης που ονομαζόταν Ευστάθιοςκαι με τα σιδερικά αυτά να της κατασκευάσει έναν Σταυρό, που θα τον φέρει στο σπίτι της και το πρωί ας λειτουργήσουν οι Ιερείς αλείφοντας τον Σταυρό με λάδι και μ’ αυτό το λάδι ας ραντίσουν τα βόδια και ευθύς δια του ονόματος του Χριστού και της επικλήσεώς τους θα θεραπευθούν από την ασθένεια. Αυτά η γυναίκα έκαμε καθώς διετάχθη από τον Άγιο και ιατρεύτηκαν τα βόδια της και τα είχε πάλι στη δούλεψή της χωρίς κανένα πρόβλημα δοξάζοντας όλοι τον Θεό, που έδωσε τέτοια Θαυματουργή εξουσία στον δούλο του Μόδεστο. Από τότε εξαφανίστηκε η τέχνη των απίστων και των μάγων, και δεν μπορούσαν να βλάψουν τα σπίτια των πιστών Χριστιανών, οι οποίοι προσέτρεχαν στη δύναμη του θαυμαστού εκείνου Σταυρού. Αλλά καί τώρα, όποιος με πίστη εορτάσει την μνήμην του Αγίου Μοδέστου, κατασκευάζοντας Σταυρό και κάνει κάθε έτος τα προαναφερθέντα φυλάσσεται το σπίτι του και όλα τα ζώα του αβλαβή, με την Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, από κάθε διαβολική ενέργεια και ανθρώπινη βλάβη.

36  Έλεγε ο αββάς Αλέξανδρος της μονής τού Καλαμώνα, η οποία βρίσκεται κοντά στον άγιο Ιορδάνη:  Μια μέρα καθώς ήμουν με τον αββά Παύλο τον Ελλαδίτη στο σπήλαιο του, να που ήρθε κάποιος και κτύπησε την θύρα.  Τότε βγήκε ο γέροντας, τού άνοιξε έβγαλε ψωμί και βρεγμένα όσπρια και τα έβαλε μπροστά του να φάει.  Εγώ τότε νόμισα πως ήταν ξένος και βγάζοντας το κεφάλι μου από το παράθυρο βλέπω πως είναι λιοντάρι.  Και λέω στο γέροντα: «Γιατί καλόγερε, έδωσες σε αυτό να φάει~ Πες μου την αιτία»  Αυτός μου λέει  «Τού παράγγειλα να μην αδικήσει μήτε άνθρωπο, μήτε ζώο» και «να έρχεσαι κάθε μέρα να σού δίνω την τροφή σου» Και να που έχω εφτά μήνες που έρχεται δύο φορές την ημέρα και του δίνω την τροφή.»  Τον επισκέφτηκα ξανά μετά από λίγες μέρες θέλοντας να αγοράσω φλασκιά.Και του λέω «Τι γίνεσαι καλόγερε~ Πώς είναι το λιοντάρι~»  Μού αποκρίθηκε «Άσχημα».Του λέω «Γιατί~»  Αυτός μου λέει «Άσχημα»  Τού λέω «Γιατί» Αυτός μου λέει Την προηγούμενη μέρα ήρθε εδώ, να του δώσω να φάει και βλέπω όλη του τη γενειάδα λερωμένη και του λέω  Τί συμβαίνει με παράκουσες κι έφαγες κρέας~ Ευλογητός Κύριος δεν σού δίνω πια την τροφή των πατέρων, σαρκοφάγε.Πήγαινε από εδώ.  Αυτό όμως δεν ήθελε να φύγει.Τότε πήρα σκοινί το δίπλωσα στα τρία, τού έκανα τρεις πληγές κι έφυγε.»

37  Για τη «Νηφάλια Μέθη» Είναι γνωστό, παρατηρημένο, καταγεγραμμένο, αποδεδειγμένο και αδιαμφισβήτητο γεγονός σε ανθρώπους και ζώα, από επιστήμονες παντός είδους (γιατρούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους,κοινωνικούς λειτουργούς κλπ): η αγάπη, η φιλία, η αγκαλιά, η στοργή θεραπεύουν...θεραπεύουν ψυχικά και σωματικά προβλήματα. Κι ας κατηγορούν μερικοί «γνωστικοί» εν τη βαθεία αγνωσία τους, το placebo effect, το οποίο και σε αυτή την περίπτωση «κάνει θαύματα». O ηλικίας 12 εβδομάδων μικρός του γένους Macacus εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του και ήταν σχεδόν ημιθανής όταν τον βρήκαν και τον διέσωσαν στο νησί Νεϊλινγκντινγκ στην επαρχία Γκόανγκντονγκ της Κίνας.Νοσηλεύθηκε σε κτηνιατρική κλινική και η υγεία του βελτιωνόταν αλλά έμοιαζε χωρίς διάθεση για ζωή μέχρι που γνωρίστηκε με ένα λευκό περιστέρι.Η φιλία αυτή βοήθησε τον μικρό πίθηκο να ξαναζωντανέψει, να βρεί νέο ενδιαφέρον για τη ζωή, λένε οι εργαζόμενοι στο καταφύγιο ζώων όπου φιλοξενείται

38 Κάποια μέρα πήγε στην «μακρυνή έρημο» μια αδελφή άπό τό μοναστήρι τοϋ Ντιβέγιεβο. Περνούσε μια περίοδο αγωνίας και άπογοητεύσεως τόσο, πού να θελήση να φύγη άπό τό μοναστήρι, όπου ή δουλειά της μαγείρισσας της προκαλούσε απέχθεια. Ό γέροντας έδωσε ευλογία να έλθη να τόν δη. Πλησιάζοντας, όμως, τί άντίκρυσε; Τόν ερημίτη καθιστό έξω άπό τό κελλί του μέ μια πελώρια αρκούδα μπροστά στα πόδια του. «Βοήθεια, πάτερ! φώναζε ή φτωχή μοναχή. Ήρθε τό τέλος μου!» Εκείνος, έδιωξε τήν αρκούδα και είπε γελαστά: «Όχι, μητερούλα, δέν ήρθε τό τέλος σου ακόμα. Τό τέλος σου είναι μακριά. 'Αντίθετα, πρόκειται για μεγάλη χαρά.» Άφοϋ τήν καθησύχασε, τήν έβαλε νά καθήση πλάϊ του πάνω σ' ενα κορμό δένδρου, άλλα ή αρκούδα ξανάρθε και ξάπλωσε πάλι στά πόδια του. Έτρεμα σύγκορμη, διηγείται ή καλόγρηα, ένώ ό πάτερ Σεραφείμ βάλθηκε νά της δίνη κομμάτια ψωμιού πού έβγαζε άπα το σακκούλι του, τόοο ήρεμα, σάν νά μην είχε νά κάνη μέ μια αρκούδα άλλα μ' ένα αρνάκι. Τότε πήρα ξανά κουράγιο. Αυτό πού μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν τό πρόσωπο τοΰ γέροντα. "Ηταν καθαρό, διάφανο και χαρούμενο σάν το πρόσωπο ενός αγγέλου. Τέλος, οταν αισθάνθηκα εντελώς ασφαλής, μου έδωσε το υπόλοιπο τοΰ ψωμιού καί μοϋ είπε νά δώσω έγώ ή ίδια στην αρκούδα νά φάη. Έγώ όμως απάντησα: «Όχι πάτερ, θα φάη καί τό χέρι μου μαζί». (Συγχρόνως όμως σκεπτόμουνα: Τόσο τό καλλίτερο. Δεν θα είμαι πιά άναγκαομένη να δουλεύω στη κουζίνα). Ό πάτερ Σεραφείμ χαμογέλασε: «Πίστεψε με, μητερούλα, δεν θα φάη τό χέρι σου». Τότε λοιπόν, πήρα τό ψωμί, καί μικρά - μικρά κομματάκια τό έδινα στο ζώο. "Ηταν τόση ή ευχαρίστηση πού αισθανόμουνα, ώστε στενοχωρήθηκα πολύ όταν έτελείωσε τό ψωμί. " « Θυμάσαι μητερούλα, ένα λιοντάρι υπηρετούσε τον άγιο Γεράσιμο στην έρημο. Μια αρκούδα υπηρετεί τό φτωχό Σεραφείμ. Βλέπεις, τά ζώα μας υπακούουν. Καί σύ, χάνεις τό θάρρος σου. Γιατί; κάνε υπομονή. Θα έχετε χαρά εσείς έκεϊ στο μοναστήρι. Επισκέπτες διάσημοι θάρθοϋν, ζητώντας τά νέα τού φτωχού Σεραφείμ καί σύ, χωρίς δισταγμό θά τους πής τότε πώς μαζί δώσαμε φαΐ σέ μια αρκούδα. "Αν είχα ενα ψαλίδι θά έκοβα λίγο άπό τό τρίχωμα της,για άπόδειξη. Σέ ικετεύω, μητερούλα, μήν χάνεις ποτέ τό κουράγιο σου, για τίποτε!» Τότε, μέ όλη τήν απλότητα, τοΰ είπα: «Αν οι αδελφές βλέπανε τήν αρκούδα σας, θά πέθαιναν άπό φόβο». «Δέν θά τήν δουν! Καί αν κανείς τήν σκότωνε, ώ πόσο θά λυπόμουνα! Οϋτε καί θά τήν σκοτώσουν. Εκτός άπό σένα κανένας άλλος δέν θά τήν δη. » Σκεπτόμουνα ακόμη: «Πώς θά μ' ακούσουνε οι αδελφές, οταν θά τους διηγηθώ αυτό τό θαύμα». Αλλά ό γέροντας απαντώντας στις σκέψεις μου: «Πριν περάσουν εντεκα χρόνια μετά τό θάνατο μου, δεν θα πης τίποτε σέ κανένα, μητερούλα. Τότε πια θά ξέρης σέ ποιόν να τα πής». Ποιος ήταν αύτός. ό παράξενος άνθρωπος, ή ύπαρξη αυτή μέ τά διάφανα μάτια, που ζούσε στην καρδιά τοϋ δάσους, φίλος μέ τις αρκούδες και τά παιδιά; Ένας «πτωχός τω πνεύματι»; ένας δια Χριοτόν σαλός; ένας στάρετς μέ κύρος, πλημμυρισμένος μέ τά χαρίσματα τοϋ Άγιου Πνεύματος;

39  Ο άνθρωπος πάντα ψάχνει αποδείξεις για την παρουσία του Θεού στην ζωή του. Είναι το αεί απορούμενον και το αεί ζητούμενον του ανθρώπου κάθε εποχής και ιδιαιτέρως του σήμερα που τα πάντα χάνουν την αξία τους και εμείς βρισκόμεθα αιχμάλωτοι στο πέλαγος των σκέψεων μας. Πάντα όμως ο Θεός παρουσιάζεται αυτεπάγγελτος μέσα από ενέργειες που μας οδηγούν στην απόκτηση της αλήθειας Του και στην διάλυση κάθε απορίας. Έτσι λοιπόν και το θαύμα έρχεται να διαλύσει την αμφιβολία του διαβόλου με τα γνωστά αποτελέσματα, με σκοπό να γεμίσει την καρδιά μας με πίστη και αποδοχή του θελήματος Του. Στην Κεφαλονιά ζούμε εδώ και τόσα χρόνια το θαύμα της παρουσίας των φιδιών της Παναγίας μας. Ένα ζωντανό και πραγματικό γεγονός το οποίο κάθε χρόνο έρχεται να μας αποκαλύψει την παρουσία Της στην ζωή μας. Το θαύμα αυτό έχει την ρίζα του στο βάθος του χρόνου και σύμφωνα με την παράδοση στο χωριό Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς υπήρχε ένα παλιό γυναικείο Μοναστήρι της Παναγίας, μεγάλο και πλούσιο. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή που θέριζε το Ιόνιο, έβαλε σκοπό να γυμνώσει το Μοναστήρι. Ένα πρωί οι Μοναχές είδαν να πλησιάζουν πειρατικά καράβια και να ανηφορίζουν πειρατές στο Μοναστήρι. Τότε οι Μοναχές φοβήθηκαν και ζήτησαν την προστασία της Παναγίας. Κι αυτή έκανε το θαύμα Της. Φίδια κύκλωσαν το Μοναστήρι κι όταν πήγαν οι πειρατές φοβήθηκαν κι έφυγαν. Από τότε μέχρι σήμερα παρουσιάζονται από την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου μέχρι και της 15 Αυγούστου ανήμερα της Παναγίας φίδια, τα «φιδάκια της Παναγίας», πού κρέμονται από τις εικόνες, τις καντήλες και τα στασίδια χωρίς να πειράζουν κανένα. Η παρουσία τους δηλώνει το συνεχιζόμενο θαύμα και δείχνει στους ανθρώπους κάθε εποχής ότι «όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις» δηλαδή όπου υπάρχει Θεός καταλύονται οι φυσικοί νόμοι. Τα φιδάκια είναι μικρού μεγέθους, αγνώστου είδους αφού οι Επιστήμονες δεν μπορούν να τα κατατάξουν σε κάποιο είδος ερπετού, στο κεφάλι τους έχουν σταυρό και δεν προκαλούν φόβο στους προσκυνητές. Εμφανίζονται στα ερείπια του παλιού καμπαναριού από μόνα τους μετά δε την εορτή της Παναγίας επιστρέφουν στο φυσικό τους χώρο και δεν φυλάσσονται στον Ναό τον υπόλοιπο χρόνο. Δεν υπάρχει παρέμβαση του ανθρώπου αλλά ζούμε το θαύμα αυτό εδώ και αιώνες. Πρέπει κανείς να ζήσει το γεγονός αυτό, και σίγουρα θα βιώσει την μεγάλη δωρεά του Θεού. Το περιοδικό «Ο Φανός της Κεφαλονιάς» του Χρήστου Βουνά γράφει το 1968: «Φίδια αθώα κι άκακα αναφαίνονται στη γύρω από την εκκλησούλα της Παναγίας της Λαγκουβάρδας λαχτιά, που την ημέρα της Γιορτής ξεθαρρεύουν και μπαίνουν ακόμα και μέσα εις το ναόν. Κι ανεβαίνουν στο τέμπλο, στους κηροστάτες, στις άγιες εικόνες και στέκονται να τα πιάσει και να τα χαϊδέψει ο κάθε προσκυνητής. Φίδια που λες και συμμετέχουν στη χαρά του πανηγυριού, φίδια που ποτέ δεν δάγκωσαν ούτε ζώο, ούτε άνθρωπο. Φίδια, τα οποία θα 'πρεπε να μελετηθούν επιστημονικά, διότι είναι πραγματικά ανεξήγητη η εμφάνισή τους στις 6 Αυγούστου κι η τελεία εξαφάνισή τους στις 15 του ίδιου μήνα. Εξήγηση εύκολη δεν μπορείς να δώσεις, κρατάς το λόγο σου επιφυλακτικά μην κι ο άλλος σε γελάσει ή την πίστη σου αγνοήσει!!! Μα πολλοί λένε πως το φυσικό φαινόμενο συνυπάρχει με το θρησκευτικό και πορεύονται και κυκλώνονται μαζί μια φορά το χρόνο στην γιορτή της Παναγίας τις 15 Αυγούστου! Κόσμος πολύς, πιστοί και περίεργοι, κάνουν το σταυρό τους και νιώθουν πως τούτο το σημάδι της εμφάνισης των φιδιών στης Παναγίας είναι καλό και θείο και άφοβο. Και έτσι ησυχάζει το πνεύμα και ορθώνεται η πίστη.» Κάθε χρόνο οι Κεφαλόνιτες αναμένουν με αγωνία την παρουσία τους. Αν την εμφάνισή τους δεν κάνουν όταν γιορτάζει η Παναγιά, κάτι κακό μεγάλο θα συμβεί! Μέχρι σήμερα δεν έχουν εμφανισθεί δυο φορές, τον Αύγουστο του 1940 σαν να μας προετοίμαζε για τον επικείμενο πόλεμο και τον Αύγουστο του 1953 που η Κεφαλονιά χτυπήθηκε ανελέητα από την καταστροφική μανία του Εγκέλαδου, μόνο ένα δε φιδάκι είχε εμφανισθεί την χρονιά της εισβολής στην Κύπρο.  Στην Εκκλησία μας δεν υπάρχουν φυσικά φαινόμενα, ούτε συμπτώσεις, ούτε μαγικά στοιχεία, αλλά η αποκάλυψη του Θεού που χαριτώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά πραγματικά ελεύθερο από κάθε σατανική πλοκή και τον οδηγεί στην απόκτηση της αλήθειας. Ας οδηγήσουμε τα βήματά μας ενώπιον της «Κυρίας των αγγέλων» και σίγουρα θα μας φανερώσει την αλήθεια που αναζητούμε.

40  Γέρων Αυγουστίνος ο Ρώσος, ο γηροκόμος των ζώων... Ο Γέροντας Αυγουστίνος (ρώσος στην καταγωγή) πονούσε πολύ τα ταλαιπωρημένα ζώα. Όσοι είχαν γέρικα ή σακάτικα ζώα, τα έβαζαν μέσα στην περιοχή του, χωρίς να ρωτήσουν και έφευγαν. Γέρων Αυγουστίνος ο Ρώσος, ο γηροκόμος των ζώων...  Το Κελλί του Γερο-Αυγουστίνου είχε γίνει γηροκομείο όλων των ζώων όλης τής περιοχής, από Καρακάλλου και Φιλοθέου μέχρι Ιβήρων.Ο καημένος ο Γέροντας έπαιρνε την κοσά και μάζευε χόρτο όλο το καλοκαίρι, για να ξεχειμωνιάση τα σακάτικα και γέρικα ζώα των κοσμικών. Εάν εύρισκε και κανένα άλλο εγκαταλελειμμένο γέρικο ζώο, το συμμάζευε και αυτό στο άσυλο του. Οι Πατέρες όλης της περιοχής και οι κοσμικοί τον αγαπούσαν. Ιδιαίτερα δε οι Πατέρες τής Μονής Φιλοθέου, οι οποίοι τον παρακαλούσαν να τον πάρουν στο Μοναστήρι, για να τον γηροκομήσουν, γιατί είχε αρχίσει να μη βλέπη.Ο Γέροντας όμως σκεφτόταν τι θα γίνονταν τα ζώα, τα γέρικα και σακάτικα που γηροκομούσε, άμα έφευγε, γι αυτό δεν δεχόταν.Τελικά ας είναι καλά οι Γεροντάδες, τον πήραν και αυτόν και όλα τα γέρικα ζώα του, κι έτσι πια αναπαύτηκε ο λογισμός του. Όταν πήγαιναν να τον ιδιούν οι Πατέρες, πριν ρωτήσουν εκείνοι τον Γέρο-Αυγουστίνο πώς περνάει, ρωτούσε αυτός: Τι κάνουν τα μουλαράκια μου και τα γουμαράκια μου ~ Εκείνοι του απαντούσαν : -Πολύ καλά είναι και ο Γέροντας χαιρόταν. -Εσύ πώς περνάς Γερο-Αυγουστίνε~ Δόξα τω Θεώ, πολύ καλά. Έτσι χαρούμενος με την πολλή καλοσύνη του, δοξολογώντας τον Θεό, και προσευχόμενος αδιαλείπτως, πέρασε ή μάλλον έζησε παραδεισένια ζωή στο Περιβόλι Της Παναγίας. Μέσα του είχε τον Χριστό. Η καρδιά του ήταν Παράδεισος, και αξιώθηκε να ιδή και από εδώ Αγγέλους και Αγίους, ακόμη και την Παναγία, και στην συνέχεια να αγάλλεται αιώνια! Την ώρα που θα έφευγε η ψυχή του Γέρο-Αυγουστίνου, το πρόσωπο του άστραψε τρεις φορές!...Ανεπαύθη εν Κυρίω, ο Γέρο-Αυγουστίνος στις 27 Μαρτίου τού 1965 σε ηλικία 83 χρόνων.Την ευχή του να έχουμε.Αμήν Γέροντος Παΐσίου «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα»