Δωρίδα Η Μικρασιατική Δωρίδα (αρχ. "Δωρίς η εν Ασία"), είναι η περιοχή στην οποία εγκαταστάθηκαν Δωριείς κατά τον πρώτο ελληνικό αποικισμό. Η περιοχή περιλάμβανε.

Παρουσίαση με θέμα: "Δωρίδα Η Μικρασιατική Δωρίδα (αρχ. "Δωρίς η εν Ασία"), είναι η περιοχή στην οποία εγκαταστάθηκαν Δωριείς κατά τον πρώτο ελληνικό αποικισμό. Η περιοχή περιλάμβανε."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Δωρίδα Η Μικρασιατική Δωρίδα (αρχ. "Δωρίς η εν Ασία"), είναι η περιοχή στην οποία εγκαταστάθηκαν Δωριείς κατά τον πρώτο ελληνικό αποικισμό. Η περιοχή περιλάμβανε τα νοτιοδυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, την περιοχή της Καρίας και κυρίως την περιοχή γύρω από τον Κεραμεικό κόλπο, εκτεινόμενη από της Αλικαρνασσού και των τριών χερσονήσων Μύνδου, Κνιδίας και Ροδίας, καθώς και τα απέναντι νησιά του Αιγαίου, τα σημερινά Δωδεκάνησα. Στην περιοχή αυτή οι Δωριείς ίδρυσαν έξι σημαντικές πόλεις που αργότερα αποτέλεσαν ένα είδος συνομοσπονδίας, την Δωρική εξάπολη. Οι πόλεις αυτές ήταν η Κνίδος και η Αλικαρνασσός, στο Μικρασιατικό τμήμα, η Λίνδος, η Κάμειρος και η Ιαλυσός στο νησί της Ρόδου και η Κως στο ομώνυμο νησί. Οι περισσότερες πόλεις από αυτές είχαν ιδρυθεί από Δωριείς που προέρχονταν από την περιοχή της Αργολίδας. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος η Αλικαρνασσός εκδίωχθηκε αργότερα από την εξάπολη όταν ο Αλικαρνασσέας Αγασικλής νίκησε στους αγώνες του Τροπίου Απόλλωνα και δεν αφιέρωσε το έπαθλο όπως ήταν καθιερωμένο αλλά το κράτησε για τον εαυτό του, κάτι που θεωρήθηκε μεγάλη ασέβεια από τις υπόλοιπες πόλεις, όπου και παρέμεινε στη συνέχεια ως Δωρική Πεντάπολη.

2 Κεραμεικός κόλπος Κεραμεικός κόλπος (Τουρκικά:Gökova Körfezi) είναι μεγάλος κόλπος της νοτιοδυτικής Τουρκίας, στα παράλια του Αιγαίου. Βρίσκεται ανάμεσα στις δύο μακρόστενες χερσονήσους της περιοχής, την χερσόνησο της Αλικαρνασσού στον βορρά και της Κνίδου στον νότο. Στην είσοδο του κόλπου βρίσκεται η Κως. Στην αρχαιότητα τα παράλια του κόλπου αποτέλεσαν περιοχή εγκατάστασης των Δωριέων αποίκων που ίδρυσαν στα εξωτερικά του παράλια, την Αλικαρνασσό και την Κνίδο ενώ στα εσωτερικά παράλια ζούσαν οι Κάρες. Σήμερα ο κόλπος ανήκει εξ ολοκλήρου στην επαρχία Μούγλων. Η περιοχή του κόλπου είναι μία από τις πιο τουριστικές της Τουρκίας.

3 Κνίδος Η Κνίδος ήταν μία αρχαία ελληνική πόλη στις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας, στην Καρία. Βρισκόταν στη θέση του σημερινού Τεκίρ της Τουρκίας, στο άκρο της μακράς χερσονήσου Κνιδίας που ορίζει τη νότια πλευρά του γνωστού ως «Κεραμεικός κόλπος» (σήμερα Κόλπος Gökova. Η Κνίδος ήταν κτισμένη τόσο στη χερσόνησο, όσο και στην «Τριόπιον Νήσον», τη συνέχεια του Τριοπίου Ακρωτηρίου. Κατά την αρχαιότητα η νήσος αυτή συνδεόταν με τη χερσόνησο με γέφυρα και δρόμο, ενώ σήμερα με ένα στενό αμμώδη ισθμό, έπαψε δηλαδή να είναι νησί. Ο αρχαίος δρόμος χώριζε τον πορθμό σε δύο λιμάνια, από τα οποία το μεγαλύτερο (το νότιο) περικλειόταν από δυο μεγάλους λιμενοβραχίονας που σώζονται ακόμα κατά το μέγιστο του μήκους τους σε καλή κατάσταση. Το νότιο λιμάνι ήταν εμπορικό, ενώ το βόρειο πολεμικό. Η πρώτη ανασκαφή στη νεότερη εποχή έγινε από τον C.T. Newton κατά τα έτη 1857 και 1858. Η αγορά, το θέατρο, το γυμνάσιο, ένα ωδείο, ναοί του Διονύσου, των Μουσών, της Αφροδίτης και του «Τριοπίου Απόλλωνος», ιερά της Αρτέμιδας, του Ασκληπιού, του Ερμή και της Δήμητρας, καθώς και πολλά μικρότερης σημασίας κτίσματα, έχουν ταυτοποιηθεί. Επίσης, ένα γενικό σχέδιο της πόλεως έχει κατασκευασθεί με μεγάλη λεπτομέρεια. Το περίφημο άγαλμα του γλύπτη Πραξιτέλη που έγινε γνωστό ως «Κνιδία Αφροδίτη» είχε φιλοτεχνηθεί για τον ναό της θεάς στην Κνίδο. Το έργο αυτό έχει χαθεί, αλλά σώζονται μεταγενέστερα αντίγραφα, από τα οποία το πιο πιστό στο πρωτότυπο πιστεύεται πως είναι εκείνο στα Μουσεία Βατικανού. Εξάλλου, σε ένα αρχαίο ναό ο Newton ανεκάλυψε ένα θαυμάσιο άγαλμα της θεάς Δήμητρας σε καθιστή στάση, το οποίο έστειλε στο Βρετανικό Μουσείο. Στα περίχωρα της Κνίδου, περί τα πέντε χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, βρήκε τα ερείπια ενός μεγαλόπρεπου τύμβου και μία τεράστια μορφή λιονταριού χαραγμένη σε ενιαίο κομμάτι από πεντελικό μάρμαρο, τρία μέτρα μήκος και 1,8 μέτρα ύψος, που υποτίθεται ότι συμβόλιζε τη μεγάλη Ναυμαχία της Κνίδου, στην οποία ο Κόνων κατενίκησε τους Λακεδαιμονίους το 394 π.Χ.. Αναπαράσταση νομίσματος της Κνίδου που δείχνει την «Κνιδία Αφροδίτη» του Πραξιτέλους. Η Κνίδος ήταν πανάρχαια πόλη και αναφέρεται στον Ομηρικό «`Υμνο στον Απόλλωνα» (στίχος 43). Ως ιδρυτές της μνημονεύονται μυθικά πρόσωπα: ο Τρίοπας (πατέρας του Πελασγού) και ο Φόρβαντας. Πιθανότατα πάντως κτίσθηκε από Δωριείς αποίκους. Από νωρίς η Κνίδος απέκτησε ναυτική δύναμη και ανέπτυξε έντονη εμπορική δραστηριότητα, για να καταλήξει ως πρωτεύουσα της Δωρικής Εξαπόλεως: οι σύνοδοι της ενώσεως αυτής λάβαιναν χώρα στο Τριόπιο μαζί με προβεβλημένους αγώνες προς τιμή του Απόλλωνα, του Ποσειδώνα και των Νυμφών. Την πόλη διοικούσε αρχικώς μία εξηκονταμελής γερουσία της οποίας προήδρευε δικαστικός (ολιγαρχικό πολίτευμα), ενώ μετά την απελευθέρωση από τους Πέρσες το σύνταγμα μετασχηματίσθηκε σε δημοκρατικό και η Κνίδος εντάχθηκε στην Αθηναϊκή συμμαχία, από τη Μάχη του Ευρυμέδοντα και το ύστερο μέρος του Πελοποννησιακού Πολέμου και μετά. Περί το 390 π.Χ. η Κνίδος δημιούργησε συμμαχία με την Έφεσο, το Βυζάντιο, τη Ρόδο και τη Σάμο. Εξαιτίας του πλούτου που συσσωρεύθηκε από το εμπόριο (χάρη στην ευνοϊκή προς τούτο θέση της Κνίδου), οι Κνίδιοι μπόρεσαν να αποικίσουν τη νήσο Λιπάρα και ίδρυσαν μία πόλη στην Αδριατική Θάλασσα. Στην ελληνιστική περίοδο 285 – 222 π.Χ. η Κνίδος πέρασε στην κυριαρχία των Πτολεμαίων. Κατά την επέκτασή τους στην περιοχή, οι Ρωμαίοι απέκτησαν εύκολα την συμμαχία των Κνιδίων και τους αντάμειψαν για τη βοήθειά τους εναντίον του Αντιόχου αφήνοντας την πόλη τους ανεξάρτητη από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κατά τη βυζαντινή περίοδο η Κνίδος πρέπει να είχε ακόμα αρκετά σημαντικό πληθυσμό, καθώς στα ερείπιά της εντοπίζονται πολλά κτίσματα βυζαντινού ρυθμού και υπάρχουν αρκετά χριστιανικά ιερά στη γύρω περιοχή.

4 Νόμισμα της Κνίδου

5 Καρία Καρία ή Καρική: Αρχαία παράλια χώρα στη Μικρά Ασία την οποία οι Έλληνες διέκριναν στη «Μεσογειακή» ή «Άνω Καρία» και στη «Επί τη Θαλάττη». Καταλάμβανε τη ΝΔ άκρη της Μ. Ασίας κείμενη (έναντι των νήσων Σάμου μέχρι και Ρόδου) και μεταξύ της από Β. Λυδίας, και της Ιωνίας, προς Α. της Φρυγίας και προς Ν. της Λυκίας. Οι έναντι της Καρίας νήσοι Τήλος, Σύμη, Ρόδος, Νίσυρος, Μεγίστη, Κως, Κάλυμνος και μικρότερες ομού και οι πόλεις Αλικαρνασσός, Κνίδος κ.ά αποτελούσαν τη Δωρίδα ενώ οι Λέρος Πάτμος, Ικαρία και Σάμος με τις πόλεις Μίλητος Πριήνη Μυούντα Μαγνησία και Έφεσο ανήκαν στην Ιωνία. Το όνομά της το οφείλει στους πρώτους κατοίκους της τους Κάρες που διαπορθμεύτηκαν από τα νησιά του Αιγαίου που κατοικούσαν ως Λέλεγες, και που επί Μίνωα ήταν στη μεγαλύτερη ακμή θαλασσοκρατορίας τους. Εναντίον τους κατά τους προϊστορικούς χρόνους επιτέθηκαν οι Αχαιοί, κατόπιν οι Ίωνες και μετά οι Δωριείς. Οι τελευταίοι συγχωνεύτηκαν με τους Κάρες οι οποίοι τελικά συμφιλιώθηκαν και με τους Ίωνες και Αχαιούς και μάλιστα συμμετείχαν σε μεγάλες ναυτικές επιχειρήσεις όπως στη Λιβύη που έσπευσαν να βοηθήσουν το Βασιλέα της Σάϊος Ψαμμίτιχον (666-612) που πολεμούσε τους αντιπάλους του. Αργότερα τη χώρα τους υπέταξε ο Βασιλεύς της Λυδίας Γύγης, ενώ το 545 και αυτή και τη «Δωρική Εξάπολη» υπέταξε ο Κύρος. Ακολούθησε η Ιωνική επανάσταση στην οποία έλαβαν μέρος και οι Κάρες. Μετά την καταστολή της η Καρία υποτάχθηκε πάλι στους Πέρσες με την εγκαθίδρυση στις διάφορες πόλεις κληρονομικών δυναστειών. Μεταξύ δε αυτών ήταν και η δυναστεία της βασίλισσας της Αλικαρνασσού Αρτεμισία, η οποία συμμετείχε στο πλευρό των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Μετά τους Μηδικούς πολέμους η Καρία μετείχε στη Δηλιακή Συμμαχία και μάλιστα κατά τους πίνακες των Ελληνοταμίων οι πόλεις Τράλλεις, Ηράκλεια η επί Λάτμω, Μίλητος, Μαγνησία η επί Μαιάνδρω, Μύλασσα, Αλικαρνασσός, Τέρμερα, η Νύσσα, Πέδασα, Κνίδος, Ιασός, Αλάβανδα, Καύνος και Καρύανδα, διαιρέθηκε όλη η χώρα στην «καθαρώς Ελληνικήν» και «δίγλωσσον» όπου μιλούσαν την ελληνική και την καρική. Στις αρχές του 4ου π.Χ. αι. οι δυνάστες των διαφόρων καρικών πόλεων αναγνώρισαν ένα δυνάστη για όλη τη χώρα τον Εκάτομνο (391-377) που τον διαδέχθηκε ο γιος του Μαύσωλος (377-351). Αυτός μετέφερε την πρωτεύουσα από τα Μύλασσα στην Αλικαρνασσό. Τον διαδέχτηκε η αδερφή και σύζυγός του Αρτεμισία Β΄ της Καρίας, η οποία προς τιμήν του έχτισε το Μαυσωλείο, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Αργότερα η χώρα υποτάχθηκε στον Μ. Αλέξανδρο και κατόπιν διατέλεσε διαδοχικά υπό τον Λυσίμαχο, Σελευκίδες, Πτολεμαίους, τους Περγαμηνούς, τους Ροδίους και τέλος υπό τον Μιθριδάτη. Από του 129 π.Χ. η Καρία απετέλεσε τμήμα της Ρωμαϊκής επαρχίας Ασίας, επί Αυτοκράτορα Διοκλητιανού ομώνυμη επαρχία και τέλος επί Ιουστινιανού τμήμα του θέματος «Κιβυρραιωτών».

6 Αλικαρνασσός H Αλικαρνασσός (σημερινή τούρκικη ονομασία της πόλης είναι Μπoντρούμ) βρισκόταν στην περιοχή της Καρίας και, ως άλλη μία αποικία των Δωριέων, υπήρξε σημαντικό εμπορικό κέντρο της αρχαιότητας έχοντας αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με την Αίγυπτο. Αυτό αποδεικνύει πως η ναυσιπλοΐα της Αλικαρνασσού παρουσίαζε μεγάλη ανάπτυξη. Ήταν παράλληλα και ένα αξιόλογο πνευματικό κέντρο. Κατά τη διάρκεια των περσικών πολέμων είχε συμμαχήσει με τους Πέρσες. Η βασίλισσα της Αλικαρνασσού, Αρτεμισία, είχε εκστρατεύσει μαζί με τον Ξέρξη εναντίον της Ελλάδας, επικεφαλής πέντε πλοίων. Η πόλη είναι συνδεμένη με το Μαυσωλείο, μνημείο που έκτισε η Αρτεμισία προς τιμήν του αδελφού και συζύγου της, Μαύσωλου, και το οποίο θεωρείται ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου. Κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων, η Αλικαρνασσός ανήκε στο θέμα των Κιβυρραιωτών κι ήταν πάντα ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Το 1403 κατακτήθηκε από τους Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου. Λίγο αργότερα την κατέλαβαν με επιδρομές οι Τούρκοι, οπότε σχεδόν ερημώθηκε. Η σημερινή πόλη έχει πληθυσμό 32.000 κατοίκων και είναι τουριστικό θέρετρο.

7 Κως Η Κως είναι ελληνικό νησί του Αιγαίου. Το νησί κατοικήθηκε από τους Προϊστορικούς χρόνους. Αποικίστηκε αρχικά από τους Κάρες και στους ιστορικούς χρόνους δέχτηκε Δωριείς από την Αργολίδα. Τον 7ο-6ο αι. π.Χ., η Κως μαζί με τις πόλεις Κνίδο, Αλικαρνασσό, Ιάλυσο, Κάμειρο και Λίνδο, αποτέλεσε τη Δωρική εξάπολη. Το 500 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Πέρσες, από τους οποίους ελευθερώθηκε το 479 π.Χ. και έγινε μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τον 4ο αι. π.Χ. κυρίως ύστερα από την εγκαθίδρυση της νέας πόλης της Κω (366 π.Χ.) στην Β.Α. ακτή του νησιού, στη θέση της σημερινής πρωτεύουσας. Στην Κω γεννήθηκε ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης (460-357 π.Χ.), μετά το θάνατο του οποίου καθιερώθηκε στο νησί το Ασκληπιείο. Κατακτήθηκε από το Μέγα Αλέξανδρο το 366 π.Χ. Στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το νησί παρήκμασε, αλλά γνώρισε νέα ακμή στους Βυζαντινούς χρόνους. Λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς (11ο αι. μ.Χ.), πέρασε στους Γενοβέζους, τους Ενετούς και το 1315 στους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη.

8 Λίνδος Λίνδος είναι πόλη και αρχαιολογικός τόπος στο ακρωτήριο Κράνα των ανατολικών ακτών της Ρόδου, στα Δωδεκάνησα, στο νοτιοανατολικό Αιγαίο Στην ευρύτερη περιοχή έχουν αποκαλυφθεί ευρύματα της νεολιθικής περιόδου, της εποχής του Χαλκού και των μυκηναϊκών χρόνων. Σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από το Δαναό και συμμετείχε στον Τρωικό Πόλεμο, με ηγεμόνα της τότε τον Τληπόλεμο. Διατέλεσε μέλος της Δωρικής Εξαπόλεως και στην ακρόπολή της είχε περίφημο ναό της Αθηνάς Λινδίας, ο οποίος πήρε την τελική του μορφή γύρω στο 300 π.Χ. Το 700 π.Χ. ήταν ήδη ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο της περιοχής και είχε ναυτική δύναμη. Στους κλασικούς χρόνους, αν και δωρική πόλη, συμμετείχε στην Συμμαχία της Δήλου αλλά στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου μετέστη στους Λακεδαιμόνιους. Στα αρχαϊκά χρόνια, η Λίνδος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και ναυτική δύναµη, υπό την διακυβέρνηση του μετριοπαθούς τυράννου Κλεόβουλου (6ος αιών. π.Χ.), ενός από τους «επτά σοφούς» της αρχαιότητας. Η σημασία της σταδιακά μειώθηκε μετά την ίδρυση της Ρόδου το 407 π.Χ. Η αρχαία ακρόπολή της, αξιοποιήθηκε όχι μόνο από τους αρχαίους κατοίκους της περιοχής, αλλά και μετέπειτα από τους Ρωμαίους, τους Βυζαντινούς, τους Ιωαννίτες Ιππότες και τέλος, από τους Τούρκους.Στην πόλη σήμερα διασώζεται η ακρόπολή της καθώς και βυζαντινά αλλά και φραγκικά φρούρια.

9 Απόλλων Ο Απόλλωνας ήταν ένας από τους 12 θεούς του Ολύμπου, ο σπουδαιότερος μετά τον Δία.Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, η λατρεία του εισήλθε στον ελλαδικό χώρο από την Ανατολή. Άλλες θεωρίες φέρουν τους Δωριείς ως κομιστές της λατρείας του αλλά και την ως τόπο εμφάνισης του, την Κρήτη, μέσω της οποίας η λατρεία του μεταλαμπαδεύτηκε στην Μικρά Ασία. Διέθετε γύρω στις 350 επικλήσεις, προσωνύμια και τοπικές λατρείες του, θεραπευτής, μάντης και ηλιακός («Φοίβος»). Πιθανότατα να αποτέλεσε έμπνευση για τον θεό Απλού στην ετρουσκική μυθολογία. Στους Δελφούς ο Απόλλων είχε ιδρύσει το περίφημο μαντείο του, όπου η Πυθία καθόταν, ως ιέρεια του θεού, σε ένα χρυσό τρίποδα σκεπασμένο με το δέρμα του Πύθωνα και, μασώντας φύλλα δάφνης, πρόφερε σε εξάμετρα τον χρησμό της δοσμένο από τον θεό, που ήταν πάντα σκοτεινός και αινιγματικός. Για το λόγο αυτό ο Απόλλων ονομαζόταν και Λοξίας, ως «λοξά αποκρινόμενος», σύμφωνα με χωρίο του Λουκιανού, στο έργο του Θεών Διάλογοι. Στους Δελφούς κατέφευγαν άνθρωποι που είχαν διαπράξει κακό εν αγνοία τους ή άθελά τους και υπέφεραν γι’ αυτό, και γενικά όσοι ήθελαν να μάθουν τι πρέπει να κάνουν για να είναι θεάρεστες οι πράξεις τους και να κερδίσουν την υποστήριξη και την εύνοια των θεών. Από την ελληνική μυθολογία έχουμε ποικίλα παραδείγματα ηρώων που καταφεύγουν στο Μαντείο των Δελφών για χρησμό: στις Ευμενίδες του Αισχύλου, ο Ορέστης οφείλει να πάει στους Δελφούς να εξαγνιστεί αν και σκότωσε τη μητέρα του με υποκίνηση του ίδιου του θεού Απόλλωνα, υπερασπιζόμενος την τιμή του πατέρα του. Ο Οιδίποδας, όπως μας τον κληροδοτεί ο Σοφοκλής, μέσα στην άγνοιά του και στην προσπάθεια να βρει την αλήθεια και την ατομική του ταυτότητα, επιχειρώντας να αποφύγει την εκπλήρωση του χρησμού του μαντείου πως θα σκοτώσει τον πατέρα του και θα συνάψει ερωτική σχέση με την μητέρα του, εν τέλει άθελά του την επιβεβαιώνει. Η στενή αυτή σχέση του Μαντείου με ηθικά ζητήματα και θέματα δικαιοσύνης ήταν φυσικό να κάνει το Δελφικό Απόλλωνα νομοθέτη των ελληνικών πόλεων, ειδικά σε θέματα που έχρηζαν θρησκευτικής κύρωσης. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στην Πολιτεία του, ο Απόλλων εξηγεί σε όλους τους ανθρώπους τα των ναών, θυσιών και άλλων υπηρεσιών προς τη θεότητα, καθώς και το τυπικό που συνδέεται με το θάνατο και τη μεταθανάτια ύπαρξη. Γίνεται έτσι ο ιδρυτής πολλών τελετουργικών πράξεων και του τυπικού της θρησκείας.Στον ερωτικό τομέα, κατά τη μυθολογία, ο Απόλλωνας αποδεικνύεται μάλλον άτυχος. Οι έφηβοι που τον επιθυμούν ή σχετίζονται μαζί του καταδιώκονται από ατυχία, όπως ο νεαρός Υάκινθος. Οι γυναίκες που εκείνος ερωτεύεται μένουν μαζί του ψυχρές. Χαρακτηριστικός είναι ο μύθος της Δάφνης που για να αποφύγει την ερωτική ένωση με τον θεό μετατράπηκε στο δέντρο Δάφνη με τη βοήθεια της Γης και από τότε, τιμητικά έγινε το ιερό και αγαπημένο δέντρο του Απόλλωνα και χρησιμοποιήθηκε στην λατρεία του. Πάντως από τους έρωτες του γεννιούνται εξαιρετικά πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας που φέρουν ιδιότητες αντίστοιχες με του θεού πατέρα τους, όπως ο Ασκληπιός, ο Αρισταίος, ο Άραβος, ο Μόψος και ο Ορφέας. Ως ιερά φυτά του Απόλλωνα, αναφέρονται η δάφνη, ο ηλίανθος, η άρκευθος, η μυρίκη, το ηλιοτρόπιο και ο υάκινθος.

10 Απόλλων

11 Ιαλυσός H αρχαία πόλη της Iαλυσού εκτείνεται γύρω από το λόφο Φιλέρημο, όπου βρίσκεται η ακρόπολη με μνημεία της αρχαίας, βυζαντινής και ιπποτικής περιόδου. O ναός της Aθηνάς Πολιάδος χρονολογείται στον 3ο-2ο αιώνα π.X, αλλά κατέλαβε τη θέση παλαιότερου ναού της κλασικής εποχής, σύμφωνα με δάπεδο και πήλινα ακροκέραμα του 5ου αιώνα π.X. O αποθέτης στη δυτική πλευρά έδωσε κεραμεική και αναθήματα που χρονολογούνται από τον 9ο έως τον 5ο αιώνα π.X. Σε επιγραφές του 3ου-2ου αιώνα π.X., εκτός από τη λατρεία της Aθηνάς Πολιάδος αναφέρεται και η λατρεία του Διός Πολιέως. Tην παλαιοχριστιανική περίοδο (5ος- 6ος αιώνας μ.X.) θεμελιώνεται επάνω στον αρχαίο ναό τρίκλιτη βασιλική με αίθριο, στο βόρειο κλίτος της οποίας θα κτιστεί το 10ο αιώνα μονόχωρη εκκλησία με τρούλλο. Tην περίοδο της Φραγκοκρατίας τη θέση αυτή καταλαμβάνουν μεσαιωνικό μοναστήρι και εκκλησία.

12 Κάμειρος Η Κάμειρος–Κάμιρος είναι μία από τις τρεις αρχαίες πόλεις της Ρόδου με την Ιαλυσό και την Λίνδο. Διατέλεσε μέλος της Δωρικής Εξαπόλεως. Είναι από τους πιο αρχαίους οικισμούς. Χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Στην ακρόπολη υπάρχει ναός της Αθηνάς Καμειρίας. Έχει δεξαμενή νερού για 600 κυβικά νερό, αρκετό για 400 οικογένειες και φτιάχτηκε τον 6ο αιώνα π.Χ. Εξερευνώντας κανείς τα ελληνιστικά ερείπια της Καμείρου, που ήρθαν στο φως το 1929, ανακαλύπτει την πόλη, που συχνά αναφέρεται ως "Πομπηία της Ελλάδας", καθώς κανείς δεν ξέρει γιατί η πόλη κάποτε ερημώθηκε και εγκαταλείφθηκε να θαφτεί στο πέρασμα του χρόνου. Τα ερείπιά της χρονολογούνται στον 3ο αιώνα π.Χ. Στην Κάμειρο άνηκε το κεντρο –δυτικό τμήμα του νησιού και μαρτυρίες για την κατοίκηση της αναφέρονται στην πρωτογεωμετρική εποχή, τη γεωμετρική και την αρχαϊκή εποχή. Ήταν χτισμένη αμφιθεατρικά και σε ύψωμα με θέα προς τη θάλασσα. Όπως συνεχίζει μέχρι σήμερα, και κατά την αρχαιότητα η περιοχή αποτελούσε τον παραγωγικό πυρήνα της αγροτικής ζωής για το νησί. Μάλιστα κατά τον 6ο αι. π.χ. η Κάμειρος έκοψε δικό της νόμισμα, το οποίο συμβόλιζε φύλο συκής, ένα από τα αγροτικά προϊόντα που παρήγαγε.