H χελώνα που ήθελε να γίνει δρομέας. (Από το μύθο του Αισώπου: Η χελώνα που ήθελε να πετάξει)
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στα αποδυτήρια ενός γηπέδου µια χελώνα, που είχε έναν µεγάλο καηµό. Ήθελε να τρέξει σαν τους αθλητές που έβλεπε.
- Τι κατάρα είναι αυτή. έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας - Τι κατάρα είναι αυτή! έλεγε κάθε τόσο αναστενάζοντας. Σέρνω µέρα και νύχτα αυτό το βαρύ καβούκι και είµαι αργή. Αχ, να 'µουνα κι εγώ σαν τον λαγό, να είχα μακριά πόδια και να έτρεχα! Πώς ζηλεύω τους ανθρώπους του γηπέδου που όταν θέλουν τρέχουν σαν τον άνεμο.
Μια μέρα ένας αθλητής άκουσε το παράπονο της και την λυπήθηκε…
- Θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις, κυρά - χελώνα; τη ρώτησαν - Θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις, κυρά - χελώνα; τη ρώτησαν. - Αν θέλω; απάντησε η χελώνα. Από τη χαρά της, η χελώνα, άφησε το ξύλο που κρατούσε µε τα δόντια. -Αυτό είναι το πιο µεγάλο µου όνειρο. Να τρέξω µια φορά κι ας πεθάνω! που λέει ο λόγος. Αλλά, πώς; - Υπάρχει ένας τρόπος, της είπε ο ένας αθλητής. Να μπείς μέσα σε ένα σάκο που έχουμε, εγώ θα σε πάρω στον ώμο μου και θα τρέξουμε.
Ναι, ναι. φώναξε ενθουσιασµένη η χελώνα. Ωραία ιδέα Ναι, ναι! φώναξε ενθουσιασµένη η χελώνα. Ωραία ιδέα! Εµπρός, ας µην αργούµε! Και βιάστηκε να μπει μέσα στο σάκο. Τότε το έπιασε ο άνθρωπος,την φόρτωσε στο ώμο του και άρχησε να τρέχει, κουβαλώντας τη χελώνα µαζί του. Το πόσο χαιρόταν η χελώνα, δε λέγεται! Τι όµορφα που! Επιτέλους είχε πραγµατοποιήσει το µεγάλο όνειρο της! Έτρεχε!
Όταν σταμάτησε ο αθλητής της πρότεινε να την προπονήσει ώστε να μάθει και εκείνη να τρέχει. Η χελώνα δέχτηκε όλο χαρά και μέσα στα χρόνια έγινε η πιο γρήγορη χελώνα του κόσμου. ΤΕΛΟΣ