1. Το στόμα 2. Ο οισοφάγος 3. Το στομάχι 4. Το λεπτό και παχύ έντερο ΛΟΙΠΑ ΟΡΓΑΝΑ ΑΛΛΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ: 5. Ήπαρ και πάγκρεας

Ο στόμαχος αποτελεί τη συνέχεια του οισοφάγου και την πιο ανευρυσμένη μοίρα του εντερικού σωλήνα. Είναι το βασικότερο όργανο πέψης και έχει χωρητικότητα κυβικά εκατοστά.

Στο σύνολό του εμφανίζει μια κάμψη που θυμίζει το αγγλικό γράμμα J, στρέφοντας το κυρτό προς τα αριστερά και το κοίλο προς τα δεξιά. τ ο κυρτό, αριστερό του χείλος χαρακτηρίζεται ως μείζον τόξο του στομάχου, ενώ το δεξιό, κοίλο χείλος του οργάνου χαρακτηρίζεται ως έλασσον τόξο του στομάχου. Επίσης Διακρίνουμε δύο επιφάνειες, την πρόσθια και την οπίσθια, η οποία βρίσκεται σε στενή ανατομική σχέση με το πάγκρεας.

Η περιοχή του στομάχου κοντά στο οισοφαγικό στόμιο χαρακτηρίζεται ως καρδιακή μοίρα. Ψηλότερα από την καρδιακή μοίρα διακρίνουμε το θόλο του στομάχου, ο οποίος συνήθως περιέχει αέρα, ενώ χαμηλότερα από την καρδιακή μοίρα εκτείνεται το σώμα του στομάχου. Το σώμα προς τα κάτω μεταπίπτει στο πυλωρικό άντρο, και τελικά στον πυλωρό. Όριο μεταξύ σώματος και πυλωρικού άντρου θεωρείται η γωνιαία εντομή, μια απότομη κύρτωση κατά μήκος του ελάσσονος τόξου. Στην περιοχή του πυλωρού, η κυκλοτερής μυϊκή στιβάδα του οργάνου παχύνεται και σχηματίζεται ο πυλωρικός σφιγκτήρας, μέσω του οποίου η τροφή οδηγείται στην πρώτη μοίρα του δωδεκαδακτύλου.

THN ANATOMIA TOY ΣΤΟΜΑΧΟΥ THN ΓΑΣΤΡΙΚΗ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΛΗΡΩΣΗ ΚΑΙ ΕΚΚΕΝΩΣΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΓΑΣΤΡΙΚΕΣ ΕΚΚΡΙΣΕΙΣ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΡΙΣΕΩΝ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ

Οι γαστρικοί αδένες και τα επιφανειακά επιθηλιακά κύτταρα του στομάχου παράγουν 1-2 λίτρα γαστρικού υγρού ημερησίως. Το γαστρικό υγρό αποτελείται από υδροχλωρικό οξύ (HCl), άλατα (Na+, K+, και Cl-), πεψίνες, ενδογενή παράγοντα και βλέννη. Οι γαστρικοί αδένες στο βλεννογόνο του θόλου και του σώματος του στομάχου αποτελούνται από τοιχωματικά (οξυντικά) κύτταρα που εκκρίνουν HCl, μια διαδικασία που ελέγχεται από νευρογενείς, ενδοκρινείς και παρακρινείς μηχανισμούς.

Υπάρχουν περίπου ένα δισεκατομμύριο τοιχωματικά κύτταρα στον ανθρώπινο γαστρικό βλεννογόνο τα οποία είναι ικανά να παράγουν 3×106 ιόντα υδρογόνου/δευτερόλεπτο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το pΗ του στομάχου να είναι όξινο και να πέφτει σε τιμές μικρότερες του 1 όταν η παραγωγή HCl είναι μεγάλη. Το HCl είναι απαραίτητο για: τη μετατροπή του ανενεργού πεψινογόνου σε ενεργό πεψίνη, από την οποία ξεκινά η πέψη του κολλαγόνου

Την καταστροφή των προσλαμβανόμενων από το στόμα βακτηρίων, αν κι ορισμένα βακτήρια, όπως το Helicobacter pylori που συμμετέχει στη δημιουργία του πεπτικού έλκους, καταφέρνουν να επιβιώσουν Η μέγιστη ποσότητα του παραγόμενου οξέος εξαρτάται από το φύλο κι από την ηλικία. Στους άνδρες, η μέγιστη ποσότητα είναι MMOL HCL/ώρα, ενώ στις γυναίκες ο ρυθμός παραγωγής είναι 25-40% μικρότερος. Και στα δύο φύλα, ο ρυθμός παραγωγής του HCL μειώνεται με την ηλικία.

Η παθολογία μπορεί να αφορά τη διαταραχή της εκκριτικής λειτουργίας. Σε αυτή την περίπτωση διακρίνουμε δύο καταστάσεις: Υπερέκκριση, οπότε έχουμε μεγάλη παραγωγή υδροχλωρικού οξέος και πεψίνης. Αυτή την κατάσταση την ονομάζουμε υπερχλωρυδρία. Μπορεί να έχουμε όμως και το αντίθετο, δηλαδή μειωμένη έκκριση ή και καθόλου έκκριση υδροχλωρικού οξέος, τις οποίες καταστάσεις ονομάζουμε υποχλωρυδρία και αχλωρυδρία, αντίστοιχα. Όταν η αχλωρυδρία συνοδεύεται και από τελεία έλλειψη έκκρισης και ενζύμων, τότε την ονομάζουμε αχυλία.

Όπως φανερώνουν οι τυπικές ουλές που βρίσκονται κατά τις νεκροτομές, περίπου το 25% των ανδρών και το 15%των γυναικών αναπτύσσουν έλκος σε κάποια περίοδο της ζωής τους, αλλά πολύ λιγότερα άτομα (5- 10%) παρουσιάζουν και τα συμπτώματα του έλκους. Στην Ελλάδα η συχνότητα του έλκους είναι μεγάλη. Περίπου το 10% των αντρών ηλικίας ετών και το 6% στις γυναίκες της ίδιας ηλικίας, είναι συχνότερο στη μέση ηλικία.

Το πεπτικό έλκος είναι μια περιγεγραμμένη διάβρωση του βλεννογόνου σε περιοχές που εκτίθενται στην επίδραση των όξινων εκκρίσεων. Η διάβρωση αυτή προοδευτικά προχωρεί και στους άλλους χιτώνες του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου, δηλαδή στον υποβλεννογόνιο και τον μυϊκό. Οι περιοχές στις οποίες αναπτύσσεται συνήθως είναι ο στόμαχος και το δωδεκαδάκτυλο. Μπορεί όμως να εμφανιστεί και σε οποιαδήποτε περιοχή εκτίθεται σε γαστρικό υγρό π.χ. οισοφάγο και νήστιδα.

Στους επιθετικούς παράγοντες περιλαμβάνονται: 1. Το υδροχλωρικό οξύ (HCI) 2. Η πεψίνη και 3. Το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού. Στους γνωστούς αμυντικούς παράγοντες περιλαμβάνονται: 1. Η βλέννη 2. Οι προσταγλανδίνες και ιδιαίτερη η προσταγλαδινη Ε

Πολλοί παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί για την πρόκληση έλκους αλλά ολίγων έχει επιβεβαιωθεί η συμμετοχή. Μερικοί από τους παράγοντες αυτούς είναι: 1. Το stress. 2. Το κάπνισμα. 3. Ασπιρίνη και άλλα παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα. 4. Αλκοόλ και καφεΐνη.

Πόνος ή αίσθημα καύσου στο επιγάστριο.Ο πόνος μπορεί να βελτιώνεται μετά από το φαγητό αλλά επανέρχεται μετά από μερικές ώρες ή κατά τη διάρκεια της νύκτας. Ο επιγαστρικός πόνος του έλκους του στομάχου μπορεί να χειροτερεύει με το γεύμα ή να εκδηλώνεται και όταν το στομάχι είναι γεμάτο ή και (2 με 3 ώρες μετά από το γεύμα).

Ο επιγαστρικός πόνος του έλκους του δωδεκαδακτύλου ανακουφίζεται με το φαγητό αλλά επανεμφανίζεται μετά και σε αρκετές περιπτώσεις ξυπνά τον ασθενή το βράδυ. Αλλαγές στην όρεξη με απώλεια ή με αύξηση βάρους Ναυτία ή εμετός Δυσπεψία με δημιουργία αυξημένων αερίων στον πεπτικό σωλήνα και μετεωρισμό

(1) Αναζήτηση του ελικοβακτηριδίου του πυλωρού (2) Βαριούχο γεύμα -Ακτινογραφία στομάχου (3) Εξετάσεις κοπράνων (4) Ανάλυση γαστρικού υγρού (5) Γενική αίματος (6) Γαστροσκόπιση (ενδοσκόπηση του στομάχου)

1) Το ιστορικό του: που θα μας βοηθήσει για τη διάγνωση. 2) Οικογενειακό ιστορικό: για διαπίστωση ύπαρξης μέλους της οικογένειας που πάσχει από το έλκος 3) Συζητώνται: το επάγγελμα και η ρουτίνα εργασίας του αρρώστου. 4) Φυσική εκτίμηση :του αρρώστου δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην εξέταση της κοιλιάς.

Η αντιμετώπιση και θεραπεία του έλκους βασίζεται σήμερα κυρίως σε φάρμακα. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι τα ακόλουθα: Αντιβιοτικά: Τα αντιβιοτικά έχουν στόχο να εξαλείψουν το ελικοβακτηρίδιο. Χρησιμοποιούνται συνήθως 2 αντιβιοτικά για 2 εβδομάδες. Αντιβιοτικά που μπορούν να εξολοθρέψουν το ελικοβακτηριδιο είναι η αμοξυκιλλίνη, η μετρονιδαζόλη, η κλαριθρομυκίνη, η τετρακυκλίνη και άλλα

Χρησιμοποιούνται επίσης οι αναστολείς της αντλίας πρωτονίων, οι οποίοι πετυχαίνουν περισσότερη καταστολή της όξινης έκκρισης του στομάχου. Τέτοια φάρμακα είναι :omeprazole, lansoprazole και rabeprazole Φάρμακα που καλύπτουν και προστατεύουν τον βλεννογόνο: Τέτοια φάρμακα είναι τα αντι-όξινα, το βισμούθιο, η σουκραλφάτη και άλλα. Φάρμακα που μειώνουν ή καταστέλλουν την έκκριση οξέων από το στομάχι: Τα φάρμακα αυτά είναι οι αναστολείς των υποδοχέων Η2 της ισταμίνης όπως η cimetidine, ranitidine, famotidine και η nizatidine.

1. Γαστρορραγία: συμβαίνει όταν ένα έλκος προχωρώντας σε βάθος συναντήσει και διαβρώσει κάποιο αγγείο του μυϊκού τοιχώματος. Εάν το αγγείο είναι μεγάλο τότε και η αιμορραγία θα είναι μεγάλη και σημαντική ποσότητα αίματος μπορεί να αποβληθεί με εμετό (αιματέμεση) ή να περάσει στο έντερο και να αποβληθεί στα κόπρανα τα οποία είναι μαύρα (μέλαινα κένωση).Η γαστρορραγία συνήθως σταματάει από μόνη της ή με θεραπεία. Άλλοτε όμως απαιτεί μετάγγιση αίματος ή και χειρουργική επέμβαση για να σταματήσει.

Επείγουσα αντιμετώπιση αιμορραγίας Εξασφάλιση δύο φλεβικών γραμμών Τοποθέτηση καθετήρα στην υποκλείδια φλέβα και μέτρηση ΚΦΠ Αποστολή αίματος στην αιμοδοσία για προσδιορισμό ομάδος και διασταύρωση Αποστολή αίματος στο αιματολογικό και μικροβιολογικό εργαστήριο για επείγουσες εξετάσεις ( αιματοκρίτης, χρόνος προθρομβίνης, ουρία, σάκχαρο, ηλεκτρολύτες κλπ) Προσδιορισμός αερίων και pH αρτηριακού αίματος Τοποθέτηση καθετήρα κύστης και ωριαία παρακολούθηση διούρησης

Γρήγορη παρεντερική χορήγηση κρυσταλλοειδών διαλυ- μάτων και συνθετικών υποκατάστατων του πλάσματος Μετάγγιση αίματος Χορήγηση οξυγόνου με προσωπίδα Τοποθέτηση ρινογαστρικού σωλήνα και επι αιμορραγίας πλύσεις στομάχου Συχνή παρακολούθηση και καταγραφή ΖΣ Νοσηλεία σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης Συχνή επανεκτίμηση της κατάστασης από ομάδα Ιατρών και Νοσηλευτών

Εφόσον η κατάσταση είναι ασταθής και επιδεινώνεται, επείγουσα ενδοσκόπηση στο χειρουργείο και περαιτέρω ειδική θεραπεία Εφόσον αποκαθίσταται η αιμοδυναμική σταθερότητα, προγραμματισμός παρακλινικών εξετάσεων ( ενδοσκό- πηση, ακτινολογικός έλεγχος) εντός του πρώτου 24ώρου

Διάτρηση: συμβαίνει όταν το έλκος προχωρήσει πολύ σε βάθος μέχρι σημείου να τρωθεί όλο το τοίχωμα του στομάχου ή του δωδεκαδακτύλου. Η οπή που δημιουργείται επιτρέπει την έξοδο του γαστρικού περιεχομένου (γαστρικών υγρών και τροφής) μέσα στην κοιλιακή χώρα με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία πολύ βαριά φλεγμονή, η περιτονίτις, η οποία είναι θανατηφόρος αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και σωστά.

Πυλωρική στένωση: συμβαίνει όταν έλκη του πυλωρού επουλώνονται με συνδετικό ιστό, ο οποίος έχει την ιδιότητα να συρρικνώνεται με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια « ζαρωμένη» ουλή. Η ουλή αυτή παραμορφώνει και στενεύει ή και αποφράσσει το πυλωρικό στόμιο, την έξοδο δηλαδή του περιεχομένου του στομάχου προς τον δωδεκαδάκτυλο.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι το στομάχι να αδειάζει με σημαντική καθυστέρηση ή και καθόλου επί τελείας απόφραξης. Κύριο σύμπτωμα της πυλωρικής στένωσης είναι οι εμετοί με τους οποίους αποβάλλονται τροφές προηγουμένων ημερών. Η πυλωρική στένωση αντιμετωπίζεται πάντα χειρουργικά.

Οξεία Φάση : Αρχές χορήγησης φαρμάκων. 1)Χορήγηση αντιόξινων Αντιχολινεργικών ( μείωση γαστρικής έκκρισης- καθυστέρηση γαστρικής κένωσης) 2) ανταγωνιστών Η2 –υποδοχέων (σιμετιδίνη-ρανιτιδίνη, φαμοτιδίνη) Ανταγωνίζονται την ισταμίνη & ελαττώνουν την όξινη έκκριση του στομάχου 3)αναστολέων αντλίας πρωτονίων

Υποξεία Φάση: 1)Διάρκεια θεραπείας 6 εβδομάδες 2)Διδασκαλία αιτιολόγησης θεραπείας & πιθανών παρενεργειών 3)Διδασκαλία για αναγνώριση υποτροπών νόσου 4)Εξασφάλιση προϋποθέσεων για ανάπαυση – μείωση άγχους 5)Ενημέρωση για φάρμακα ή τροφές που πρέπει να αποφεύγονται 6)Αλλαγή διατροφικών συνηθειών

1 ) Nα μην έχει πόνο. 2) Nα μην έχει σημεία και συμπτώματα επιπλοκών. 3) Nα γνωρίζει τρόπους βελτίωσης της επούλωσης των υπαρχόντων ελκών και αποφυγής της υποτροπής του πεπτικού έλκους. 4) Να αναφέρει ότι κατάλαβε τη φαρμακευτική αγωγή που του χορηγήθηκε συμπεριλαμβανομένων του σκοπού, των παρενεργειών, της δοσολογίας και της σημασίας της τήρησης των οδηγιών.

5) Να γνωρίζει τα σημεία και τα συμπτώματα που θα πρέπει να αναφέρει στον ιατρό/νοσηλευτή 6) Να γνωρίζει τους κοινωνικούς φορείς που μπορούν να τον βοηθήσουν να κάνει τις αναγκαίες αλλαγές στον τρόπο ζωής για να βελτιώσει την επούλωση του έλκους και να αποφύγει την υποτροπή του. 7) Να αναφέρει ότι κατάλαβε και θα ακολουθήσει το προτεινόμενο σχέδιο φροντίδας κατά την περίοδο της παρακολούθησης, συμπεριλαμβανομένων των μελλοντικών συναντήσεων με τον ιατρό.

‘Oσα αναφέρονται στη θεραπευτική αγωγή και στη νοσηλευτική φροντίδα. Επί πλέον ενημερώνουμε τον άρρωστο για τις πιθανές επιπλοκές του έλκους πριν και μετά την εγχείρηση, την ανάγκη τήρησης της αγωγής και των προληπτικών μέτρων. Συστήνουμε την αποφυγή μεγάλων γευμάτων,γλυκών και υγρών κατά το γεύμα, τα οποία συμβάλλουν στην εμφάνιση των συμπτωμάτων του συνδρόμου Dumping καθώς και την ανάπαυση όταν εμφανιστούν.

Η μόλυνση με το ελικοβακτηρίδιο σχετίζεται με την πρόκληση καρκίνου στο στομάχι. Οι ασθενείς που μολύνονται από το ελικοβακτηρίδιο κινδυνεύουν περισσότερο από άλλους να παρουσιάσουν ορισμένες μορφές καρκίνου του στομάχου. Σε ασθενείς που έχουν οικογενειακό ιστορικό για καρκίνο του στομαχιού είναι σημαντικό να γίνονται εξετάσεις για ανίχνευση του βακτηριδίου και εάν υπάρχει να δίνεται θεραπεία.

Διακρίνεται κατ’ αρχήν σε «πρώϊμο» και σε «προχωρημένο». Ο πρώιμος γαστρικός καρκίνος (early gastric cancer) περιορίζεται στον βλεννογόνο ή και τον υποβλεννογόνο ανεξάρτητα από την διήθηση ή όχι λεμφαδένων. 40% των νέων περιπτώσεων καρκίνου στομάχου στην Ιαπωνία ανήκουν στον πρώιμο γαστρικό καρκίνο, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις Δυτικές χώρες είναι μόλις 10%. Ο «προχωρημένος» γαστρικός καρκίνος (advanced gastric cancer) διηθεί την μυϊκή στοιβάδα και πέραν του στομάχου. Μορφολογικά ταξινομείται σε προέχοντα επίπεδο και ελκωτικό τύπο.

Ο καρκίνος του στομάχου είναι κακοήθης νόσος που μπορεί να επεκταθεί τοπικά σε σημαντικό βαθμό προτού γίνει η διάγνωση, παράλληλα είναι δυνατόν να κάνει μεταστάσεις σε άλλα όργανα. Η αντιμετώπιση του καρκίνου του στομάχου μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη με καλύτερη πρόγνωση εάν η διάγνωση γίνει έγκαιρα με ανίχνευση της νόσου προτού ακόμη εξαπλωθεί.

1.Αποτελεί ένα από τους πιο συχνούς καρκίνους παγκοσμίως 2.Η υψηλότερη επίπτωση παρατηρείται στην Άπω Ανατολή (Ιαπωνία, Κορέα), Λατινική Αμερική (Χιλή, Κόστα Ρίκα) και Ανατολική Ευρώπη. Αντίθετα, στην Δυτική Ευρώπη, την Αυστραλία και τη Βόρειο Αμερική σημαντική μείωση τα τελευταία 30 χρόνια. 3.Στη Δυτική Ευρώπη παρατηρούνται 25 περιστατικά καρκίνου στομάχου ανά άνδρες και 14 περίπου περιστατικά ανά γυναίκες. Η συχνότητα αυξάνει κατακόρυφα μετά την 6η δεκαετία της ζωής και φτάνει στις 200 περίπου περιπτώσεις ανά άνδρες ηλικίας άνω των70 ετών.

4.Διεθνής τάση ελάττωσης της επίπτωσης του καρκίνου του στομάχου τα τελευταία 30 χρόνια και παρατηρείται επίσης μια τάση «μετακίνησης» της εντόπισης του καρκίνου από το άντρον στη γαστροοισοφαγική συμβολή.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ  Οικογενειακό ιστορικό  Μολύνσεις από ιούς και άλλους μικροβιακούς παράγοντες (ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού)  Διατροφή ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ Ελαφρά υψηλότερου κινδύνου:  Άτομα με ομάδα αίματος Α.  Άνδρες που ζουν σε ψυχρά κλίματα  Όσοι υπέστησαν αφαίρεση τμήματος του στομάχου λόγω πεπτικού έλκους.  Ηλικιωμένα άτομα που ο βλεννογόνος του στομάχου παράγει λιγότερο οξύ.  Άτομα που κάνουν χρήση αλκοόλ ή καπνού.

Σημαντικά υψηλότερου κινδύνου Ηλικίες μεταξύ ετών. Οι κοινωνικοοικονομικά κατώτερες ομάδες της Β. Αμερικής και της Δ. Ευρώπης. Εργάτες σε διάφορες βιομηχανίες - ανθρακωρυχεία, επεξεργασία νικελίου, επεξεργασία λάστιχων και ξύλου. Εργάτες εκτεθειμένοι στις ίνες αμιάντου. Άτομα με κακοήθη αναιμία. Άτομα που το διαιτολόγιο τους περιέχει καπνιστά και φαγητά πολύ αλατισμένα και ψητά στα κάρβουνα.

1.Οι διατροφικές συνθήκες και η λοίμωξη με ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού (H. Pylori) είναι οι δύο πιο σημαντικοί περιβαλλοντολογικοί παράγοντες, που ενοχοποιούνται για την ανάπτυξη του καρκίνου του στομάχου. 2.Σε μικρό αριθμό περιπτώσεων υπάρχουν ενδείξεις για οικογενή γενετική προδιάθεση. 3.Ισχυρή συσχέτιση μεταξύ καπνίσματος και καρκίνου του οισοφάγου και του θόλου του στομάχου. 4.Στους διατροφικούς παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνεται η επί μακρόν και συχνή κατανάλωση αλλαντικών, παστών ψαριών, τουρσιών κτλ.

5.Πρώιμη εμφάνιση ατροφικής γαστρίτιδας είναι συχνή σε πολλούς ασθενείς που αναπτύσσουν καρκίνο του στομάχου. Καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από ατροφική γαστρίτιδα και αχλωρυδρία (κακοήθης αναιμία, υπογαμμασφαιριναιμία, μερική γαστρεκτομή) αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη καρκίνου του στομάχου.

ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ 1. Ανορεξία 2. Απροσδόκητη απώλεια βάρους 3. Αποστροφή προς το κρέας 4. Πόνος στην κοιλιακή χώρα. 5. Αίσθημα πληρότητας στο στομάχι έστω και με τη λήψη μικρών ποσοτήτων φαγητού. 6. Δυσπεψία 7. Αναγωγές και εμετοί 8. Αιματέμεση 9. Μέλαινα 10. Αδυναμία, κόπωση. 11. Αναιμία-αιμορραγίες 12. Άτυπη κλινική εικόνα? Απώλεια βάρους

ΔΙΑΓΝΩΣΗ – ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Κλινική εξέταση Ειδικά ευρήματα: διογκωμένοι λεμφαδένες(Virchow), διόγκωση ήπατος, ασκήτης. Αιματολογικές εξετάσεις (έλεγχος αιμοσφαιρίνης στα κόπρανα, γενική εξέταση αίματος, βιοχημικές εξετάσεις). Σιδηροπενική αναιμία, >καρκινοεμβρυακό αντιγόνο. Απεικονιστικές μέθοδοι ( ακτινογραφίες του ανωτέρω πεπτικού συστήματος, ακτινογραφία θώρακος, αξονική τομογραφία κοιλίας). Ενδοσκόπηση και βιοψία (εξέταση στομάχου με γαστροσκόπιο, με βιοψία ιστού).

Επί υποψίας καρκίνου στομάχου, εκτός από το ιστορικό και την κλινική εξέταση, μπορεί να ζητηθεί γενική εξέταση αίματος για τον έλεγχο αναιμίας. Επίσης η εξέταση κοπράνων μπορεί να δείξει εάν υπάρχει ή όχι αίμα σε αυτά (λανθάνουσα μορφή ή μέλαινα κένωση).

Η χειρουργική επέμβαση είναι η κυριότερη θεραπεία για την αντιμετώπιση του καρκίνου του στομάχου. Ανάλογα με την κλινική παρουσίαση θα αποφασιστεί το είδος της γαστρεκτομής που θα πραγματοποιηθεί. Η χημειοθεραπεία και η ακτινοθεραπεία, μπορούν συμπληρωματικά να βοηθήσουν. Στις περιπτώσεις που η χειρουργική επέμβαση δεν μπορεί να προσφέρει ίαση, η χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία μπορούν να συμβάλουν στην ανακουφιστική θεραπεία μειώνοντας τον πόνο και τα άλλα συμπτώματα.

Κατανάλωση φρέσκων τροφίμων (κυρίως μπρόκολο) διότι σκοτώνουν το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού, το οποίο είναι υπαίτιο για την πρόκληση του καρκίνου του στομάχου. Αντιθέτως, πρέπει να αποφεύγονται τα καπνιστά, παστά ή αλατισμένα τρόφιμα. Αποφυγή τροφίμων με συντηρητικά νιτρικά άλατα, π.χ. λουκάνικα ή μπέικον. Διακοπή καπνίσματος (τσιγάρο, πίπα, πούρο) και αποφυγή μασήματος καπνού.

Μειωμένη κατανάλωση αλκοόλ. Κατανάλωση πέντε μερίδων φρούτων και λαχανικών ημερησίως. Σε περίπτωση λοίμωξης από το βακτήριο Helicobacterium pylori (ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού), απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη λήψη των αντιβιοτικών που σύστησε ο γιατρός και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραλειφθεί κάποια δόση.