ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΑΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Παρουσίαση με θέμα: "ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΑΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΑΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Απ’ την αγγειογραφία μαθαίνουμε ότι οι ηθοποιοί της τραγωδίας φορούσαν περίτεχνα μακριά ρούχα, συχνά έντονα χρωματισμένα και βαριά διακοσμημένα και ψηλά παπούτσια, που ονομάζονταν κοθόρνοι, κατά μίμηση του Διονύσου. Αργότερα προστέθηκε ένα κάλυμμα στο κεφάλι (όγκος) και μια προσθήκη από χοντρές σόλες στα παπούτσια. Τα κουστούμια αυτά έδιναν στους ηθοποιούς επιβλητική ανωτερότητα. Το πιο σημαντικό ήταν η μάσκα, που λέγεται ότι ήταν επινόηση του Θέσπη. Κατασκευασμένη από λεπτό ξύλο, φελό ή λινό έδινε τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να παίζουν αρκετούς ρόλους. Κάθε μάσκα (υπολογίζεται ότι υπήρχαν πάνω από 30 τύποι) δήλωνε την ηλικία, την κατάσταση, το φύλο και το κυρίαρχο συναίσθημα του χαρακτήρα. Ο ηθοποιός έκανε πλατιές, άπλετες χειρονομίες και βασιζόταν στην κλίμακα και στην εκφραστικότητα της φωνής του και έπνιγε την ατομικότητα του μέσα στον χαρακτήρα που υποδυόταν. Ο χορός που χρειαζόταν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, φορούσε το ρούχο των ανθρώπων που υποδυόταν και ελαφριά μάσκα. Οι ηθοποιοί της κωμωδίας φορούσαν λιγότερο άβολα και εμποδιστικά κουστούμια, μαλακές παντόφλες (σόκκοι), σφιχτά παντελόνια στο χρώμα του δέρματος, ένα κοντό χιτώνα γελοία παραγεμισμένο και, τουλάχιστο στην εποχή του Αριστοφάνη, ένα φαλλό από κόκκινο δέρμα, ενώ οι μάσκες τους ήταν υπερβολικές για να αναδεικνύεται άμεσα το κωμικό στοιχείο. Οι ηθοποιοί αυτοί έπρεπε να είναι και λίγο ακροβάτες. Οι ηθοποιοί στο σατυρικό δράμα, οι ακόλουθοι του Διονύσου φορούσαν μικρές γούνινες τιράντες στις οποίες ήταν προσαρμοσμένα μια ουρά κι ένας φαλλός.

2 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΥ Οι παράλληλες θεωρίες για την καταγωγή του θεάτρου ανιχνεύουν τους συσχετισμούς της τραγωδίας με θρησκευτικές εκδηλώσεις και θεσμικές τελετές της αρχαιοελληνικής κοινωνίας, που έχουν ενίοτε προταθεί ως προβαθμίδες τουδράματος.Έτσι, η θεματική απομάκρυνση από το διονυσιακό υλικό και ο εντοπισμός του στους μύθους των ηρώων οδήγησε ορισμένους μελετητές στη θεώρηση της λατρείας των ηρώων ως πρωτογενούς υλικού του δράματος. Παράδειγμα αποτελεί το προσωπείο που τονίζει τη συγγένεια της τραγωδίας με τις ιερουργικές μεταμφιέσεις. Το τραγικό προσωπείο, όμως, από τη φύση και τη λειτουργία του, διαφέρει από την καθαρή θρησκευτική μεταμφίεση. Έχει μεν ιερουργικό υπόβαθρο, αλλά η διάσταση της μεταμφίεσης παραμένει ανθρώπινη ρόλος του είναι περισσότερο αισθητικός και το ιερουργικό στοιχείο κινείται στην ανθρώπινη εξελικτική γραμμή. Το προσωπείο μπορεί κοντά στα άλλα, να χρησιμεύει για να υπογραμμίζει την απόσταση, τη διαφοροποίηση ανάμεσα στα δύο στοιχεία που κατέχουν την τραγική σκηνή, στοιχεία αντίθετα και συνάμα πολύ στενά δεμένα. Από τη μία μεριά, έχουμε το χορό ένα συλλογικό πρόσωπο που το ενσάρκωνε ένα σώμα πολιτών και που κατ' αρχήν φαίνεται δεν φορούσε προσωπείο, αλλά ήταν μόνο μεταμφιεσμένος, και από την άλλη μεριά έχουμε ένα τραγικό πρόσωπο, που το υποδυόταν ο ηθοποιός, ξεχωρίζοντας με το προσωπείο του από την ανώνυμη ομάδα χορού. Το προσωπείο ενσωματώνει το τραγικό πρόσωπο σε μια πολύ καθορισμένη κοινωνική και θρησκευτική κατηγορία, την κατηγορία των ηρώων.

3 ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Γιαννόπουλος Παναγιώτης Αντωνόπουλος Αθανάσιος
Αντωνόπουλος Αλέξανδρος Δάνεσης Αθανάσιος Γεωργακόπουλος Χρήστος

4