Η παρουσίαση φορτώνεται. Παρακαλείστε να περιμένετε

Η παρουσίαση φορτώνεται. Παρακαλείστε να περιμένετε

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ.

Παρόμοιες παρουσιάσεις


Παρουσίαση με θέμα: "ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ

2 ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΠΠΑ
Η εργασία αυτή πραγματοποιήθηκε το σχολικό έτος από τους μαθητές του Λυκείου Λάππα του Νομού Αχαΐας Αξιοποιήθηκε το Διαδίκτυο και το σχολικό βιβλίο Στόχος ήταν να γνωρίσουν μέσα από την συνέντευξη του και το έργο του, το μεγάλο διανοητή οι μαθητές,χρησιμοποιώντας ένα ελκυστικό μέσο. Ημερομηνία παρουσίας στην ιστοσελίδα:

3 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το Πτυχίο Νομικής. Στην Κατοχή, ήταν στην Αντίσταση. Τον Ιούνιο 1944, πιάστηκε από τους ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ύστερα από περιπέτειες, μπόρεσε να ξεφύγει. Από παιδί έγραφε ποιήματα. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, σε 101 ξένες εκδόσεις. Για τη συλλογή διηγημάτων Αρνούμαι, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 1962, και για το μυθιστόρημά του Το λάθος, με δύο λογοτεχνικά βραβεία: στην Ελλάδα, το Βραβείο των "12" , στη Γαλλία, το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας Κρατικό Βραβείο Τεχνών και Λογοτεχνίας (Γαλλία). Επίτιμος διδάκτωρ, ομόφωνα, του Τμήματος Φιλολογίας των Πανεπιστημίων Αθηνών, Πατρών και Ιωαννίνων. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τα έργα του διδάσκονται στη δημοτική και μέση εκπαίδευση και στα πανεπιστήμια. Επίτιμος δημότης σε 37 πόλεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Χρυσό Μετάλλιο Αξίας της πόλεως των Αθηνών. Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Εθνάρχου Μακαρίου Γ΄, Κύπρος. Το 1989, η UNICEF Νέας Υόρκης τον ονόμασε πρώτο Έλληνα πρεσβευτή καλής θέλησης για τα παιδιά του κόσμου. Πνευματικός πρεσβευτής των Γιατρών χωρίς Σύνορα. Διάκριση Ειρήνης και μετάλλιο από την Έκκληση της Ακρόπολης για την Ειρήνη, τη Ζωή και τον Πολιτισμό.

4 ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Μυθιστορήματα
Σήμα κινδύνου, Αθήνα, Ελευθερουδάκης, 1959, Αθήνα, Καστανιώτης, Σελ ISBN: Το λάθος, Αθήνα, Ελευθερουδάκης, 1965, Αθήνα, Καστανιώτης, Σελ ISBN: Εν ονόματι, 1998, Αθήνα, Καστανιώτης, Σελ ISBN: Διηγήματα Ζητείται ελπίς, Αθήνα, Ελευθερουδάκης 1954, Αθήνα, Καστανιώτης, Σελ. 71 ISBN: Αρνούμαι, Αθήνα, Ελευθερουδάκης 1961, Αθήνα, Καστανιώτης, Σελ ISBN: Το διαβατήριο, Αθήνα, Ελευθερουδάκης 1973, Αθήνα, Καστανιώτης, 200. Σελ ISBN: Χ Η κόντρα, Αθήνα, Ελευθερουδάκης 1992, Αθήνα, Καστανιώτης, Σελ ISBN: Αυτοβιογραφία , 1996, Αθήνα, Καστανιώτης, Σελ ISBN: Μαρτυρίες για τον Αντώνη Σαμαράκη, Αθήνα, Καστανιώτης, Σελ ISBN:

5

6 TO ΠΟΤΑΜΙ Διήγημα από τη συλλογή Ζητείται ελπίς (1954)
Η διαταγή ήτανε ξεκάθαρη: Απαγορεύεται το μπάνιο στο ποτάμι,ακόμα και να πλησιάζει κανένας σε απόσταση λιγότερο από διακόσια μέτρα.Δεν χώραγε λοιπόν καμία παρανόηση. Όποιος την παρέβαινε την διαταγή θα πέρναγε στρατοδικείο. Τους τη διάβασε τις προάλλες ο ίδιος ο ταγματάρχης.Διέταξε γενική συγκέντρωση,όλο το τάγμα,και τους διάβασε.Διαταγή της Μεραρχίας!Δεν ήτανε παίξε γέλασε. Είχανε κάπου τρεις βδομάδες που είχαν αράξει δώθε από το ποτάμι. Κείθε από το ποτάμι ήταν ο εχθρός, οι Άλλοι όπως τους λέγανε πολλοί. Τρεις βδομάδες απραξία. Σίγουρα δε θα βάσταζε πολύ τούτη η κατάσταση, για την ώρα όμως επικρατούσε ησυχία. Και στις δυο όχθες του ποταμού, σε μεγάλο βάθος, ήτανε δάσος. Πυκνό δάσος. Μες στο δάσος είχανε στρατοπεδεύσει και οι μεν και οι δε. Οι πληροφορίες τους ήτανε πως οι Άλλοι είχανε δυο τάγματα εκεί. Ωστόσο, δεν επιχειρούσαν επίθεση, ποιος ξέρει τι λογαριάζανε να κάνουν. Στο μεταξύ, τα φυλάκια, και από τις δυο μεριές, ήταν εδώ κι εκεί κρυμμένα στο δάσος, έτοιμα για παν ενδεχόμενο. Τρεις βδομάδες! Πώς είχανε περάσει τρεις βδομάδες! Δε θυμόντουσαν σ’ αυτόν τον πόλεμο, που είχε αρχίσει εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου, άλλο τέτοιο διάλειμμα σαν και τούτο. Όταν φτάσανε στο ποτάμι, έκανε ακόμα κρύο. Εδώ και μερικές μέρες, ο καιρός είχε στρώσει.Άνοιξη πια! Ο πρώτος που γλίστρησε κατά το ποτάμι ήτανε λοχίας. Γλίστρησε ένα πρωινό και βούτηξε. Λίγο αργότερα, σύρθηκε ως τους δικούς του, με δυο σφαίρες στο πλευρό.δεν έζησε πολλές ώρες.

7 Την άλλη μέρα, δυο φαντάροι τραβήξανε για κει
Την άλλη μέρα, δυο φαντάροι τραβήξανε για κει. Δεν τους ξαναείδε πια κανένας. Ακούσανε μονάχα πολυβολισμούς, και ύστερα σιωπή. Τότε βγήκε η διαταγή της Μεραρχίας. Ήτανε ωστόσο μεγάλος πειρασμός το ποτάμι. Τ’ ακούγανε που κυλούσε τα νερά του και το λαχταρούσανε.Αυτά τα δυόμισι χρόνια, τους είχε φάει η βρώμα. Είχανε ξεσυνηθίσει ένα σωρό χαρές. Και να, τώρα, που είχε βρεθεί στο δρόμο τους αυτό το ποτάμι. Αλλά η διαταγή της Μεραρχίας… -Στο διάολο η διαταγή της Μεραρχίας! είπε μέσ’ από τα δόντια κείνη τη νύχτα. Γύριζε και ξαναγύριζε και ησυχία δεν είχε. Το ποτάμι ακουγότανε πέρα και δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Θα πήγαινε την άλλη μέρα, θα πήγαινε οπωσδήποτε. Στο διάολο η διαταγή της Μεραρχίας! Οι άλλοι φαντάροι κοιμόντουσαν. Τέλος τον πήρε κι αυτόν ο ύπνος. Είδε ένα όνειρο, έναν εφιάλτη. Στην αρχή, το είδε όπως ήτανε:ποτάμι. Ήτανε μπροστά του αυτό το ποτάμι και τον περίμενε. Κι αυτός, γυμνός στη όχθη, δεν έπεφτε μέσα. Σα να τον βάσταγε ένα αόρατο χέρι(…) Ξύπνησε βαλαντωμένος δεν είχε ακόμα φέξει… Φτάνοντας στην όχθη, στάθηκε και το κοίταξε. Το ποτάμι! Ώστε υπήρχε λοιπόν αυτό το ποτάμι; Ώρες ώρες, συλλογιζότανε μήπως δεν υπήρχε στ’ αλήθεια. Μήπως ήτανε μια φαντασία τους, μια ομαδική ψευδαίσθηση. Είχε βρει μια ευκαιρία και τράβηξε κατά το ποτάμι. Το πρωινό ήτανε θαύμα! Αν ήτανε τυχερός και δεν τον παίρνανε μυρουδιά… Να πρόφταινε μονάχα να βουτήξει στο ποτάμι, να μπει στα νερά του, τα παρακάτω δεν το νοιάζανε.

8 Σ’ ένα δέντρο, στην όχθη, άφησε τα ρούχα του, και όρθιο πάνω στον κορμό, το τουφέκι του.
Έριξε δυο τελευταίες ματιές, μια πίσω του, μην ήτανε κανένας από τους δικούς του, και μια στην αντίπερα όχθη, μην ήτανε κανένας από τους Άλλους. Και μπήκε στο νερό. Από τη στιγμή που το σώμα, ολόγυμνο, μπήκε στο νερό, τούτο το σώμα που δυόμισι χρόνια Βασανιζότανε, που δυο τραύματα το είχανε ως τώρα σημαδέψει, από τη στιγμή αυτή ένιωσε άλλος άνθρωπος. Σα να πέρασε ένα χέρι μ’ ένα σφουγγάρι μέσα του και να τα ‘σβήσε αυτά τα δυόμισι χρόνια. Κολυμπούσε πότε μπρούμυτα, πότε ανάσκελα. Αφηνότανε να τον πηγαίνει το ρεύμα. Έκανε και μακροβούτια… Ήτανε ένα παιδί τώρα αυτός ο φαντάρος, που δεν ήταν παρά εικοσιτριώ χρονώ κι όμως τα δυόμισι τελευταία χρόνια είχαν αφήσει βαθιά ίχνη μέσα του. Δεξιά κι αριστερά, και στις δυο όχθες, φτερουγίζανε πουλιά, τον χαιρετούσανε περνώντας πότε πότε από πάνω του. Μπροστά του, πήγαινε τώρα ένα κλαδί που το έσερνε το ρεύμα. Βάλθηκε να το φτάσει μ’ ένα μονάχα μακροβούτι. Και το κατάφερε. Βγήκε από το νερό ακριβώς δίπλα από το κλαδί. Ένιωσε μια χαρά! Αλλά την ίδια στιγμή είδε ένα κεφάλι μπροστά του, κάπου τριάντα μέτρα μακριά. Σταμάτησε και προσπάθησε να δει καλύτερα. Και κείνος που κολυμπούσε εκεί τον είχε δει, είχε σταματήσει και αυτός. Κοιτάζονταν. Ξανάγινε αυτός που ήταν πρωτύτερα: ένας φαντάρος που είχε κιόλας δυόμισι χρόνια πόλεμο, που είχε έναν πολεμικό σταυρό, που είχε αφήσει το τουφέκι του στο δέντρο. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτός αντίκρυ του ήτανε από τους δικούς του ή από τους άλλους. Πώς να το καταλάβει; Ένα κεφάλι έβλεπε μονάχα. Μπορούσε να ‘ναι ένας από τους

9 δικούς του. Μπορούσε να ‘ναι ένας από τους Άλλους.
Για μερικά λεπτά, και οι δυο τους στέκονταν ακίνητοι στα νερά. Τη σιωπή διέκοψε ένα φτάρνισμα.ήταν αυτός που φταρνίστηκε, και κατά τη συνήθειά του βλαστήμησε δυνατά. Τότε εκείνος αντίκρυ του άρχισε να κολυμπάει γρήγορα προς την αντίπερα όχθη. Κι αυτός όμως δεν έχασε καιρό. Κολύμπησε προς την όχθη του μ’ όλη του τη δύναμη. Βγήκε πρώτος. Έτρεξε στο δέντρο που είχε αφήσει το τουφέκι του, το άρπαξε. Ο Άλλος, ό,τι έβγαινε από το νερό. Έτρεχε τώρα κι εκείνος να πάρει το τουφέκι του. Σήκωσε το τουφέκι του αυτός, σημάδεψε. Του ήτανε πάρα πολύ εύκολο να του φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο Άλλος ήτανε σπουδαίος στόχος έτσι καθώς έτρεχε ολόγυμνος, κάπου είκοσι μέτρα μονάχα μακριά. Όχι, δεν τράβηξε τη σκανδάλη. Ο Άλλος ήταν εκεί, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο. Κι αυτός ήταν εδώ, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο. Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ήτανε και οι δυο γυμνοί. Δυο άνθρωποι γυμνοί. Γυμνοί από ρούχα. Γυμνοί από ονόματα. Γυμνοί από εθνικότητα. Γυμνοί από τον χακί εαυτό τους. Δεν μπορούσε να τραβήξει. Το ποτάμι δεν τους χώριζε τώρα, αντίθετα τους ένωνε. Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ο Άλλος είχε γίνει ένας άνθρωπος τώρα,χωρίς άλφα κεφάλαιο, τίποτα περισσότερο. Χαμήλωσε το τουφέκι του. Χαμήλωσε το κεφάλι του. Και δεν είδε τίποτα ως το τέλος, πρόφτασε να δει μονάχα κάτι πουλιά που φτερουγίσανε τρομαγμένα σαν να έπεσε από την αντικρινή όχθη η τουφεκιά, κι αυτός, γονάτισε πρώτα, ύστερα έπεσε με το πρόσωπο στο χώμα.

10 Στον Πολίτη της 15ης Ιουλίου 2001
Αντώνης Σαμαράκης: Ο αγώνας θα σώσει τα όνειρα των παιδιών ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Στον Πολίτη της 15ης Ιουλίου 2001 ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ: ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΤΡΕΛΟΙ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ, Η ΦΑΡΣΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ, Η ΕΝΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΡΑΞΙΑΣ Μεγάλος λογοτέχνης, «κομάντος» του ανθρωπιστικού πολέμου, «αντιεξουσιαστής», αιώνιος έφηβος, καλός φίλος της Κύπρου, πρώτος Έλληνας Πρέσβης της UNICEF, κοινωνικός αγωνιστής, άνθρωπος. Ο Αντώνης Σαμαράκης, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ηρώων του συνεχίζει τον αγώνα για την ελπίδα και τ’ όνειρο...  Το κίτρινο ταξί ανηφόριζε την Αναγνωστοπούλου και εξακολουθούσα να μην ξέρω πώς θα άρχιζε η συνέντευξη. Το ραδιόφωνο έριξε την ιδέα. Πρώτη είδηση τα πρόσφατα επεισόδια στις βρετανικές Βάσεις. Θα τον ενημέρωνα για την κατάσταση και θα ζητούσα να σχολιάσει. Δεν χρειάστηκε καν να υποβάλω ερώτηση. Ήταν το πρώτο θέμα στη «μελαγχολική» εισαγωγή του: «Το τελευταίο παρήγορο γεγονός είναι τα συμβάντα στη βρετανική Βάση. Εγώ συγκινήθηκα πάρα πολύ βλέποντας τα παιδιά αυτά να αγωνίζονται». Ακολούθησαν τα πρόσωπα του φασισμού, ο θάνατος, ο έρωτας, η λογοτεχνία, τα στρατόπεδα περίθαλψης στην Αιθιοπία, η επίφαση της Κύπρου, τα βιβλία που έγραψε και αυτά που θα ακολουθήσουν. Με τον Αντώνη Σαμαράκη τα θέματα προς συζήτηση δεν εξαντλούνται…

11 Ερ: Σχολιάζοντας τα επεισόδια στις Βάσεις, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος στην Κύπρο δήλωσε ότι κανείς δεν γίνεται να θέτει σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα... Απ: Άμα εφαρμόζαμε στην πράξη, ότι ο άνθρωπος δεν δικαιούται να διακινδυνεύει, η ανθρωπότητα θα είχε μείνει στην εποχή των παγετώνων. Τίποτα καλό δεν έγινε χωρίς συνεχή αγώνα και χωρίς ωραίους τρελούς, όπως οι πρόσφατοι νεκροί προ μερικών ετών στην Κύπρο. Αν καθίσουμε και λέμε, «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» καήκαμε Ερ: Και όσον αφορά το ζεϊμπέκικο; Λέχθηκε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που «ανιδιοτελώς συμπαρίσταται στον αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού»… Απ: Η Ελλάδα έχει βαρύτατη υποχρέωση. Τα «ανιδιοτελώς» είναι παραμύθια. Ας μην γελιόμαστε απ’ τα ζεϊμπέκικα. Ο Τζεμ απειλεί κάθε ώρα την Κύπρο. Δεν αλλάζει η Τουρκία πολιτική. Εξακολουθεί να έχει την πολιτική των σουλτάνων. Από τότε μέχρι σήμερα ακολουθούν την ίδια γραμμή και ξέρουν τι κάνουν. Δυστυχώς εμείς δεν τους μοιάζουμε σ’ αυτό τον τομέα. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν. Τα προβλήματα της Κύπρου είναι πολλά. Η Κύπρος έχει μια επίφαση, μια βιτρίνα ευδαιμονισμού αλλά έχει και φοβερά προβλήματα. Κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη η τραγωδία του κυπριακού λαού είναι ένα σίριαλ λαθών και προδοσιών Ερ: Από πότε συνδέεστε με την Κύπρο;

12 Απ: Με την Κύπρο με συνδέουν στενοί δεσμοί φιλίας από το 1931
Απ: Με την Κύπρο με συνδέουν στενοί δεσμοί φιλίας από το Όταν ήμουν μαθητής στο Βαρβάκειο οι Άγγλοι είχαν εξορίσει τους Εθναρχικούς σύμβουλους. Ήρθαν εδώ άνθρωποι χωρίς στέγη. Ήμουν πρόεδρος στην κοινότητα του σχολείου και βοηθήσαμε όπως μπορούσαμε. Έχω γράψει και ποιήματα για την Κύπρο και μερικά είναι μελοποιημένα. Είναι πάντα χαρά και συγκίνησή μου να μιλάω για την Κύπρο. Είχα λάβει μέρος στις φοβερές διαδηλώσεις στην Ελλάδα το ’55 για την Κύπρο. Δυστυχώς με τις υποχωρήσεις και το σκύψε το κεφάλι δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ότι μπορεί να γίνουν ξανά τέτοιες διαδηλώσεις. Και βέβαια διαιωνίζεται το πρόβλημα της Κύπρου. Και άντε πάλι προτάσεις των Ηνωμένων Εθνών και άντε πάλι απεσταλμένοι να πηγαινοέρχονται. Τουρισμό κάνουν, ωραία περνάνε.  Ερ: Ζητείται ελπίς;  Απ: Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα. Πάντως αν υπάρχει ελπίδα είναι μόνο στον αγώνα και σε τίποτα άλλο.  Ερ: Στον πρόλογο του τόμου με τις υπογραφές για τα αγνοούμενα παιδιά γράφετε πως αν σταματήσουμε τις προσπάθειες για τους αγνοούμενους είμαστε όλοι αγνοούμενοι.  Απ: Με συγκλονίζει αυτό το θέμα και έχω κάνει και ειδικές έρευνες στην Κύπρο. Το πρόβλημα είναι αυτή η φάρσα που λέγεται Ηνωμένα Έθνη, εκεί πέρα σκοντάφτουμε. Λένε ότι με την Κύπρο θα συμπαρασταθεί η διεθνής κοινή

13 γνώμη. Άμα ρωτήσεις τη διεθνή κοινή γνώμη δεν έχει ιδέα πού βρίσκεται η Κύπρος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται εκτός από κάποια παιδιά στην Κύπρο που δεν σκύβουν το κεφάλι και όχι βέβαια όλοι αυτοί που διοργάνωσαν τη συναυλία του Ρουβά Ερ: Σας απασχολεί πολύ η επικαιρότητα;  Απ: Ζω με την επικαιρότητα. Όταν ήμουν παιδάκι 7-8 χρόνων ο εφημεριδοπώλης μου πέταγε στο μπαλκόνι δύο εφημερίδες. Το λέω και στα νέα παιδιά να διαβάζουν εφημερίδες, διότι μέσα εκεί είμαστε όλοι. Είναι δυνατόν να μην ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας; Αύριο μπορεί να ξεσπάσει στο κεφάλι μας; Είμαστε μέσα και εμείς σ’ αυτόν τον εφιάλτη.  Ερ: Γι’ αυτό γράφετε για την Αγία Ανησυχία και χαρακτηρίζετε παρά φύσιν τον άνθρωπο που δεν ασχολείται με τους γύρω του... Απ: Σ’ αυτή την εποχή ζούμε, του αμόκ. Το ’21 μερικοί άκαπνοι στην επανάσταση έλεγαν «εγώ θα σώσω το γκουβέρνο;». Δεν θα το σώσεις μόνος σου αλλά άμα ο καθένας βγάζει την ουρά του απ’ έξω και μάλιστα οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι, οι οποίοι σιωπούν, τότε όλοι είναι ένοχοι. Ο καθένας σκέφτεται πως να βολευτεί. Μα δεν προχωράει έτσι η ανθρωπότητα. Έχει χυθεί αίμα. Στη Χιλή και το Μοντεβιδέο είδα ομαδικούς τάφους πολιτικών αντιπάλων. Στη Βοσνία βρήκανε πάλι τάφους. Και οι ηγέτες δεν είναι αυτοί που βλέπουμε στην τηλεόραση. Είναι οι νονοί της εξουσίας, οι δον Κορλεόνε πίσω από αυτά, είναι τα μεγάλα

14 συμφέροντα οικονομικά, στρατηγικά. Αυτοί είναι οι ηγέτες όχι οι άλλοι
συμφέροντα οικονομικά, στρατηγικά. Αυτοί είναι οι ηγέτες όχι οι άλλοι. Σκέψου ότι στον πόλεμο του Βιετνάμ οι μεγάλες εταιρείες παραγωγής όπλων είχαν πει στον Πρόεδρο των ΗΠΑ ότι δεν θα τελειώσει τον πόλεμο αν δεν εξαντληθούν όλα τα αποθέματα όπλων. Ερ: Τα μεγάλα συμφέροντα; Απ: Τα μεγάλα συμφέροντα, είναι ανάλγητα. Ο Άρθουρ Μίλερ είχε γράψει το καταπληκτικό έργο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου». Είναι ένας Αμερικανός, βιομήχανος παραγωγής κυλίνδρων για τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Μια μέρα πάει ο διευθυντής παραγωγής και του λέει ότι μια παρτίδα κυλίνδρων έχει βγει με ένα μικρό σκίσιμο. Αυτό με μαθηματική ακρίβεια θα μεγάλωνε και τα αεροπλάνα θα πέφτανε. Αυτός όμως, ο δούλος του χρήματος, διέταξε να τα βάλουν στην παραγωγή και τα έβαλαν. Ο βιομήχανος έχει ένα γιό ο οποίος είναι πιλότος σε βομβαρδιστικό αεροπλάνο πετάει και σκοτώνεται. Τρελαίνεται ο πατέρας και φωνάζει «ήταν όλοι τους παιδιά μου». Ερ: Συχνά λέτε «τότε που είχαμε όραμα». Πιστεύετε ότι η σημερινή εποχή δεν έχει όραμα; Απ: Υπάρχει μια θαυμάσια νέα γενιά. Πολύ καλύτερη από τη δική μας. Τότε που ήμουν νέος υπήρχε μια υποκρισία, μια συναλλαγή ένα ψεύδος και πρώτα-πρώτα ανάμεσα στις σχέσεις των δύο φύλων. Σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί. Είμαι Πρόεδρος της επιτροπής της Βουλής των εφήβων, όπου κάθε χρόνο έρχονται παιδιά που λένε τον πόνο και τα βάσανά τους. Αξιοθαύμαστα παιδιά. Υπάρχουν οράματα. Αλίμονο να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχουν. 

15 Ερ: Πρέπει όλοι να έχουμε ποιητικά οράματα;
Απ: Το να θέλει ο πατέρας να γίνουν τα παιδιά του καλύτερα απ’ αυτόν είναι όραμα. Οι πολιτικοί δεν έχουν όραμα. Έχουμε άξιους πολιτικούς αλλά πολύ λίγους. Αυτό το βλέπεις και από τα τελευταία γεγονότα στη Σερβία με την απαγωγή του Μιλόσεβιτς. Η υπερδύναμη κάνει κουμάντο. Δεν λέω ότι ο Μιλόσεβιτς είναι άγγελος, αλλά αυτό που θυμάμαι με τους πρόσφατους βομβαρδισμούς στη Σερβία, είναι εκείνο το παιδάκι που είπε στις τηλεοράσεις «φοβάμαι πια να ονειρευτώ». Τα όνειρα που έβλεπε ήταν αναπαραγωγή της τραγωδίας που ζούσε κάθε μέρα. Δεν αξίζει να αγωνίζεται κανείς τουλάχιστον για να μπορούν τα παιδιά να ονειρεύονται; Ο πολύ μεγάλος Γιάννης Ρίτσος έχει γράψει ένα ποίημα που λέει «γιατί ποιος ξέρει ίσως εκεί που κάποιος αγωνίζεται χωρίς ελπίδα ίσως εκεί να αρχίζει η ιστορία του κόσμου» που λένε και η ομορφιά του ανθρώπου. Αξίζει λοιπόν τουλάχιστον για την τιμή των όπλων. Άσχετο αν το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από μας.  Ερ: Ασχοληθήκατε πολύ με το θέμα των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Σήμερα υπάρχει φασισμός και ποια μορφή έχει; Απ: Βεβαίως υπάρχει. Σήμερα υπάρχει φασισμός μέσα στις δημοκρατίες μας. Άλλοτε υπήρχε μέσα σε καθεστώτα αυταρχικά, σήμερα έχουμε μορφές ολοκληρωτισμού μέσα στις δημοκρατίες. Και μόνο ότι η προσωπική ζωή του ανθρώπου παρακολουθείται με διάφορα ηλεκτρονικά και άλλα μέσα είναι ολοκληρωτισμός. Είμαστε μέσα σ’ ένα πλέγμα. Ίσως έτσι πρέπει να είναι η μοίρα της ανθρωπότητας.

16 Ερ: Και οι θεωρίες του Νίτσε για υπεράνθρωπους;
Ερ: Από τη μια διακρίνει κανείς μελαγχολία και θάνατο στα γραπτά σας. Μέχρι την αυτοκτονία σκεφτήκατε. Απ’ την άλλη είστε αυτός ο αγωνιστής που είστε… Απ: Σε πρώτο πλάνο φαίνεται μια αντίφαση αλλά βασικά δεν είναι. Πράγματι κάποτε είχα σκεφτεί την αυτοκτονία. Έγραφα για την αυτοκτονία για να το ακούω εγώ. Δεν δέχομαι την αυτοκτονία ως λύση. Είναι μια φυγή, μια λιποταξία. Το να έχει κανείς ώρες μοναξιάς, εσωτερικής περισυλλογής, μελαγχολίας, λύπησης γι’ αυτά που γίνονται, αν δεν ξεπεράσει κάποια όρια, είναι στοιχείο δημιουργικό. Διάφοροι συγγραφείς, μιλάμε για μεγάλους συγγραφείς όχι για μένα, είχαν ώρες μοναξιάς, αμφιβολίας. Δεν είναι μονοκόμματος ο δρόμος, διότι σπάει κανείς άμα είναι μονοκόμματος. Λοιπόν ο άνθρωπος έτσι είναι φυσιολογικό να προχωράει. Πότε χάι και πότε ντάουν. Εκείνο που έχει σημασία είναι σε όλες τις εκδηλώσεις μας να είμαστε φυσιολογικοί. Ερ: Και οι θεωρίες του Νίτσε για υπεράνθρωπους;  Απ: Δεν χρειαζόμαστε υπεράνθρωπους, ανθρώπους χρειαζόμαστε.  Ερ: Και οι δικοί σας ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι... 

17 Απ: Το ’82 όταν μου έδωσαν ένα βραβείο λογοτεχνίας στις Βρυξέλλες (επιτροπή από 14 καθηγητές της λογοτεχνίας απ’ όλη την Ευρώπη με Πρόεδρο τον Ζακ Λακαριέρ, διάσημο Γάλλο ελληνιστή) η απόφαση έλεγε ότι «οι ήρωές του αμφιβάλλουν όπως και οι άλλοι άνθρωποι». Το στοιχείο της αμφιβολίας είναι βασικό. Και ο ίδιος ο Χριστός στο Ευαγγέλιο θα δεις ότι έχει ώρες αμφιβολίας. Ερ: Ο έρωτας είναι ελπίδα; Απ: Κάθε δώρο του Θεού είναι μια ελπίδα. Είναι μια βεβαιότητα ο έρωτας και ευτυχώς που υπάρχει. Και είναι μια από τις δύο πιο γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες. Η άλλη είναι ο θάνατος, ο οποίος δεν κάνει διακρίσεις… Υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει τον έρωτα;  Ερ: Στην αυτοβιογραφία σας αναφέρεστε σε πολλούς ανθρώπους στους οποίους πιστέψατε και μετά προέκυψαν ναζί και προδότες;  Απ: Πιστεύω, με όλες τις απογοητεύσεις. 

18 Ερ: Ωστόσο, πώς φαίνεται στην εποχή μας να πεθαίνει κάποιος για μια ιδεολογία;
Απ: Σαν μια ελπίδα ότι ίσως αυτός ο κόσμος γίνει καλύτερος. Οι κοσμοθεωρίες γκρεμίστηκαν καθώς και τα κράτη του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά οι ιδέες, η δίψα για κοινωνική δικαιοσύνη υπάρχει πάντα στους ανθρώπους, όπως και η δίψα για ειρήνη και ελευθερία. Οι τελευταίοι των Μοϊκανών εξακολουθούν να πιστεύουν σ’ αυτά τα ιδανικά. Σκέψου μόνο ότι από τον καιρό που τελείωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έως σήμερα, τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν τόσοι άνθρωποι ένστολοι και άμαχοι δεν πραγματοποιήθηκαν. Ερ: Η ειρήνη κινδυνεύει; Ανά πάσα στιγμή. Στη Ρωσία παρ’ όλη τη φτώχια και τη μιζέρια γίνονται εξοπλισμοί. Υπάρχουν ένα σωρό αυταρχικά καθεστώτα. Ο λεγόμενος κοινωνικός αποκλεισμός είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ευρώπης ο ρατσισμός, η βία, τα ναρκωτικά εξακολουθούν να υπάρχουν κανονικά, ο κόσμος είναι ένας εφιάλτης, αλλά τι θα κάνουμε, να αυτοκτονήσουμε; Πρέπει να αντέξουμε και η ελπίδα έρχεται από τα παιδιά. Κάθε χρόνο δημοσιεύεται στα τετράδια της UNICEF ένα διήγημά μου. Στο φετινό, είναι ένα παιδί που πάει στο αστυνομικό τμήμα και καταγγέλλει μια εξαφάνιση. Χάθηκε το όνειρό του. Και πάει στη UNICEF στη Νέα Υόρκη για να γίνει μια παγκόσμια ημέρα για τα χαμένα όνειρα των παιδιών. Τα όνειρά μας ζητάνε πραγμάτωση. 

19 Ερ: Αγαπάτε κάποιο από τα βιβλία σας περισσότερο; 
Απ: Είναι όλα τους παιδιά μου (γέλια). Εκείνο που με συγκινεί είναι το πρώτο «Ζητείται Ελπίς» και ένα αστυνομικό που θέλω να γράψω, όπου ένας νέος παίρνει τον νόμο στα χέρια του για να πολεμήσει τη διαφθορά. Υπάρχει πολλή μίζα. Λέω πάντα ότι θα αλλάξει ο νόμος και όποιος δεν παίρνει μίζα θα μπαίνει στη φυλακή. Ερ: Δεν είναι ευλογία το ό,τι μπορείτε να εκφράζεστε γράφοντας;  Απ: Είναι ευλογία είναι χαρά και είναι μαρτύριο. Δουλεύω πολύ σκληρά. Αλλάζω, διορθώνω. Σήμερα βλέπεις νέα παιδιά που γράφουν μια φορά και τελείωσε. Εδώ όμως είναι 49% ταλέντο και 50% δουλειά. Ειδικά η πεζογραφία, η αφηγηματική, θέλει μεροκάματο. Να κάτσεις κάτω να δουλέψεις. Ο Ντοστογιέφσκι που ήταν σακατεμένος από τη Σιβηρία ήταν με τη γυναίκα του και τα παιδιά να κλαίνε. Έγραφε αυτά τα φοβερά μυθιστορήματα και πήγαινε και τα έδινε για να μπουν επιφυλλίδα. Το μοναδικό του παντελόνι το είχε βάλει ενέχυρο και δεν μπορούσε να πάει στην εφημερίδα. Όταν λοιπόν βλέπεις αυτά τα παραδείγματα από τον Ντοστογιέφσκι, είναι δυνατόν να λες εσύ ότι το έγραψες και είναι τέλειο; Ερ: Πώς μπλέξατε; 

20 Απ. : Δεν κατάλαβα πώς έμπλεξα με τη λογοτεχνία
Απ.: Δεν κατάλαβα πώς έμπλεξα με τη λογοτεχνία. Απλώς εκεί που γεννήθηκα, σε μια απλή γειτονιά στην πλατεία Βάθης ήμουν πολύ ζόρικος και γυρνούσα στον δρόμο όλη μέρα. Έβλεπα στους δρόμους όλη μέρα τους φτωχούς, τους δυστυχισμένους σε μοναξιά, σε απελπισία και έβλεπα ανθρώπους να τους πιάνουν και να τους πηγαίνουν εξορία ή φυλακή για τις ιδέες τους. Ξέσπασε αυτό που ένιωθα σε ποίημα και τα πρώτα μου ποιήματα είναι τέτοια. Μιας κοινωνικής διαμαρτυρίας. Άτεχνα. Μετά συνέχισα να γράφω.  Ερ: Διαβάζετε τους νέους; Απ: Έχουμε πολύ καλούς νέους συγγραφείς και δεν κατάλαβα ποτέ τη φαγωμάρα που υπάρχει μεταξύ τους. Τι τσακώνονται; Ο χώρος είναι ελεύθερος, άμα θέλεις μπορείς να γράψεις. Άμα έχεις αξία αυτό που γράφεις δεν χάνεται ποτέ.  Ερ: Η αξία που εμπεριέχεται;  Απ: Πάντως, δεν έχει σχέση με την κυκλοφορία. Υπάρχουν βιβλία που δεν έχουν αξία και είχαν επιτυχία κυκλοφοριακή. Μπορεί ένα βιβλίο να πάρει πολύ καλές κριτικές και να μην περπατήσει. Ή να γραφούν κακές και να περπατήσει. Διότι βγαίνει σύρμα. Απ’ εκεί η αξία είναι να είσαι ειλικρινής, να γράφεις χωρίς φόβο και να γράφεις με τέχνη. Και να σκέφτεσαι ότι ένα βιβλίο θέλει και κόλπα. Δεν μπορείς να αρχίσεις να γράφεις. Πρέπει να σκεφτείς, όπως σε ένα κινηματογραφικό έργο τα πάντα: την αρχή, το τέλος, την κορύφωση. Και προπάντων ο συγγραφέας οφείλει να σκέφτεται τον αναγνώστη. Ποιος είναι το κοινό; Ο αναγνώστης. Όταν γράφω προσπαθώ να σκέφτομαι σαν αναγνώστης, πώς θα ήθελα ένα βιβλίο. Θα ήθελα ένα βιβλίο που να με τραβήξει να μην είναι σταυρόλεξο να ψάχνω να βρω τι εννοεί. Να είναι σαφές, συγκεκριμένο και βέβαια να έχει αυτό το χνούδι, το χνούδι της τέχνης. 

21 Ερ: Με ποια φράση θα χαρακτηρίζατε τη μακρινή σας πορεία; 
Απ: Το μόνο που θα μπορούσα να πω ταπεινά είναι ότι προσπάθησα. Σε όλη μου τη ζωή προσπάθησα και προσπαθώ. Απολογισμό δεν κάνω, διότι οι απολογισμοί όπως και οι πολλές τιμές είναι σαν προμήνυμα θανάτου και επειδή το 1933, 13, 14 ετών δημοσιεύτηκε το πρώτο ποίημά μου σε περιοδικό για μεγάλους, ο τίτλος του ποιήματος ήταν «Θάνατος» και ήταν πολύ δακρύβρεχτο. Σήμερα που είμαι 82 χρόνων αν μου μιλήσεις για θάνατο θα πλακωθούμε στο ξύλο. 

22 Ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις για το θάνατο του κορυφαίου Έλληνα λογοτέχνη Αντώνη Σαμαράκη ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ: « Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ ΘΑ ‘ΖΕΙ’ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, ΣΑΝ ΕΦΗΒΟΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ» Ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης  έκανε τις παρακάτω δηλώσεις για το θάνατο του κορυφαίου Έλληνα λογοτέχνη Αντώνη Σαμαράκη ενώ δε παρέλειψε να στείλει συλλυπητήριο τηλεγράφημα στην οικογένειά του: «Όλα έχουν κάποιο τέλος. Ακόμη και εκείνοι που έχουν το σπάνιο πλεονέκτημα να ΄χουν μόνο φίλους και θαυμαστές όπως ο πιο γλυκός «έφηβος» της Ελληνικής λογοτεχνίας ο Αντώνης Σαμαράκης. Ο αγαπημένος των Ελλήνων και ιδιαίτερα των παιδιών Αντώνης Σαμαράκης δεν κράτησε ποτέ κάποια σημαία επανάστασης, ήταν όμως και θα είναι η άγρυπνη συνείδησή μας για τις ασχήμιες που συμβαίνουν γύρω μας. Θα είναι το ζωντανό παράδειγμα για όλους μας σαν ο άνθρωπος που δε σταμάτησε ποτέ στο «Ζητείται Ελπίς» αλλά μας δίνει το «Διαβατήριο» πριν φθάσουμε στο «Λάθος» και φυσικά ακούσουμε το «Σήμα κινδύνου» να μας δονεί στον πνευματικό παράδεισο που μας άφησε κληρονομιά. Μια κληρονομιά που θα μείνει «ζωντανή» στις καρδιές μας και ιδιαίτερα στη νέα γενιά που τόσο πολύ θαύμαζε και αγαπούσε. Παθιασμένος ειρηνιστής, αγωνιστής της ζωής, έντιμος και προπαντός μαχητής για να μείνει ο εαυτός του. Ήταν ο πρώτος και μοναδικός από τους λογοτέχνες μας που «τόλμησε» να περιποιηθεί και να βάλει το δάκτυλο στην πληγή, χωρίς να προσπαθήσει να ωραιοποιήσει τα πράγματα και να είναι αρεστός σε όλους. Μπορεί να έφυγε πριν «γεράσει» ο Αντώνης Σαμαράκης, όμως για μας θα ζει δίπλα μας, κοντά μας, μέσα στην καρδιά μας».

23 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ http://www.google.com http://www.in.gr
Κείμενα Nεοελληνικής Λογοτεχνίας Γ΄ Λυκείου

24 ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ ΚΛΟΚΙΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΖΩΡΗ ΝΙΚΗ


Κατέβασμα ppt "ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ."

Παρόμοιες παρουσιάσεις


Διαφημίσεις Google