“Ένας συγγραφέας πρέπει να έχει αυτή τη φωνούλα μέσα του που να λέει, Πες την αλήθεια. Αποκάλυψε μερικά μυστικά σου.”

Παρουσίαση με θέμα: "“Ένας συγγραφέας πρέπει να έχει αυτή τη φωνούλα μέσα του που να λέει, Πες την αλήθεια. Αποκάλυψε μερικά μυστικά σου.”"— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 “Ένας συγγραφέας πρέπει να έχει αυτή τη φωνούλα μέσα του που να λέει, Πες την αλήθεια. Αποκάλυψε μερικά μυστικά σου.”

2 Μικρή βιογραφία Ο Κουέντιν Τζερόμ Ταραντίνο (Quentin Jerome Tarantino) γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του 1963, στο Νόξβιλ του Τενεσί. Ο πατέρας του Τόνι είναι ηθοποιός και ερασιτέχνης μουσικός, ενώ η μητέρα του Κόνι είναι νοσοκόμα. Μεγάλωσε με τη μητέρα του, αφού οι γονείς του χώρισαν πριν γεννηθεί. Σε ηλικία 15 ετών άφησε το σχολείο, άρχισε να δουλεύει ως κλητήρας σε έναν κινηματογράφο ενηλίκων και άρχισε να παρακολουθεί τα μαθήματα της σχολής υποκριτικής «James Best Theater Company» δίνοντας λάθος στοιχεία - είχε δηλώσει πως είναι 16 ετών. Δύο χρόνια μετά εγκατέλειψε τη σχολή υποκριτικής, έχοντας βαρεθεί, χωρίς όμως να χάσει την επαφή του με τους φίλους που απέκτησε εκεί. Τελικά, έπιασε δουλειά στην Video Archives στο Manhattan Beach στην Καλιφόρνια. Έκει συνάντησε τον Roger Avary με τον οποίο μοιράζονταν την ίδια αγάπη για τον κινηματογράφο που τους οδήγησε στο να συνεργαστούν μαζί σε κάποιες ιδέες για σενάρια. Η δουλειά του στο βίντεο κλαμπ αποτέλεσε εμπειρία που σημάδεψε το κατοπινό του έργο. Κατά το διάστημα που εργαζόταν εκεί είχε την ευκαιρία να δει πολλές ταινίες, μαζί με άλλους συναδέρφούς του, που επίσης αγαπούσαν το σινεμά και να συζητήσει στη συνέχεια για αυτές. Δεν δίσταζε να προτείνει ταινίες στους πελάτες. Όλη αυτή η εμπειρία, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το μετέπειτα σκηνοθετικό του έργο. Ο ίδιος έχει πει: «Όταν με ρωτούν αν πήγα σε σχολή κινηματογράφου τους απαντώ πως όχι … «πήγα στις ταινίες!»». Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σε ένα πάρτι στο Χόλιγουντ ο Ταραντίνο θα συναντήσει τον Λόρενς Μπέντερ, ο οποίος θα τον ενθαρρύνει να γράψει ένα σενάριο. Έτσι και έγινε. Ο Ταραντίνο έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία «My Best Friend's Birthday» το 1987. Η τελική μπομπίνα καταστράφηκε πλήρως σε μια πυρκαγιά στο εργαστήριο, κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας της. Το σενάριο όμως αποτέλεσε βάση για την ταινία «True Romance».

3 Μικρή βιογραφία ΙΙ  Τον Ιανουάριο του 1992 έλαβε μέρος στο φεστιβάλ κινηματογράφου «Sundance» με την ταινία «Reservoir Dogs», το σενάριο της οποίας το έγραψε σε μόλις τρεισήμισι εβδομάδες. Ξεκίνησε από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο της δεκαετίας του '90 και «ταρακούνησε» για τα καλά τα «νερά του Χόλιγουντ» φέρνοντας νέες ιδέες στο χώρο, ενώ συνεχίζει να θεωρείται ακόμη και σήμερα ένας μοντέρνος δημιουργός. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα στις ταινίες του, που τον έκαναν διάσημο και δημοφιλή είναι οι γρήγοροι ευφυείς διάλογοι, οι μη γραμμικές ιστορίες του και, φυσικά, η ωμή βία. Στιλιστικά οι ταινίες του έχουν επιρροές από το γαλλικό Νέο Κύμα, το Κουνγκ Φου και τα σπαγγέτι γουέστερν.

4 Γιατί εναλλακτική; Δεν είναι ότι δεν πιστεύω στη γραμμική αφήγηση, ούτε ότι είμαι ο σταυροφόρος ενάντια στη γραμμική αφήγηση...αλλά η γραμμική δεν είναι το μόνο παιχνίδι στην πόλη. Αν είχα γράψει το Pulp Fiction σαν μυθιστόρημα κανείς δεν θα ανέφερε τη δομή. Ένα μυθιστόρημα μπορεί να είναι μη γραμμικό. Οι συγγραφείς του πεζού λόγου έχουν την απόλυτη ελευθερία να πουν την ιστορία τους με όποιο τρόπο θεωρούν ότι ταιριάζει. Κι εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πως τόσο για τα μυθιστορήματα όσο και για τις ταινίες το 75% των ιστοριών είναι δραματουργικά αποτελεσματικότερο αν ειπωθεί με γραμμικό τρόπο. Αλλά υπάρχει κι ένα 25% που μπορεί να ειπωθεί μπορεί μη γραμμικά. Quentin Tarantino

5 Ενδεικτική φιλμογραφία ως σεναριογράφος 2014, Hatefull eight (written by) Kill Bill: Vol. 3Kill Bill: Vol. 3 (character The Bride / as Q / written by) (announced)announced 2012 Django, o timoros (written by) 2009 Άδωξοι Μπάσταρδη (written by) 2007 Death Proof (written by) 2007 Grindhouse (written by / segment "Death Proof") 2006 Reservoir Dogs (Video Game) (screenplay / story) 2005 CSI: Crime Scene Investigation (TV series) 2004 Kill Bill: Vol. 2 (character The Bride / as Q / written by) 2003 Kill Bill Volume 1 (character The Bride / as Q / written by) 1997 Jackie Brown (written for the screen by) 1996 Από το Σούρουπο Ως την Αυγή (screenplay) 1995 Dance Me to the End of Love (short) 1995 Four Rooms (written by / segment "The Man From Hollywood") 1994 Γεννημένοι Δολοφόνοι (story) 1994 Pulp Fiction (story / written by) 1993 Ιλιγγιώδης Έρωτας (written by) 1992 Reservoir Dogs (background radio dialog / written by) 1987 My Best Friend's Birthday (short) (written by) 1983 Love Birds in BondageDjango, o timorosΆδωξοι ΜπάσταρδηDeath ProofGrindhouseReservoir DogsCSI: Crime Scene InvestigationKill Bill: Vol. 2Kill Bill Volume 1Jackie BrownΑπό το Σούρουπο Ως την ΑυγήDance Me to the End of LoveFour RoomsΓεννημένοι ΔολοφόνοιPulp FictionΙλιγγιώδης ΈρωταςReservoir DogsMy Best Friend's BirthdayLove Birds in Bondage

6 Χονγκ κονγκ Ο κινηματογράφος του Χονγκ Κονγκ αποτελεί ένα είδος υβριδικού εθνικού κινηματογράφου, εγκλωβισμένου μεταξύ της αυτο- αναπαράστασης, της κινεζικής μητέρας πατρίδας και του δυτικού αποικιοκράτη. Το Χονγκ Κονγκ μέχρι πρόσφατα υπήρξε βρετανική αποικία, καθώς μόλις το 1997 πέρασε στην αγκαλιά της μητέρας Κίνας ως Ειδική Διοικητική Επαρχία, βάζοντας τέλος στα εκατό χρόνια αγγλικής αποικιοκρατίας. Στο μεταίχμιο κινεζικού και δυτικού πολιτισμού, είχε ως βρετανική αποικία μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική ελευθερία, απ’ όσο η ασιατική ενδοχώρα, και γρήγορα εξελίχθηκε σε κομβικό σημείο για την κινέζικη διασπορά άλλοτε παράγοντας ταινίες σε μανδαρίνικη διάλεκτο και άλλοτε στην καντονέζικη αναπτύσσοντας μια από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές βιομηχανίες στον κόσμο μαζί με το Bollywood και το Hollywood. Μέσα από το σύστημα των στούντιο (με πιο γνωστό εκείνο των αδελφών Σάου) παρήγαγε ταινίες όλων των κινηματογραφικών ειδών: μελοδράματα, μιούζικαλ, κωμωδίες, γκανγκστερικές και ταινίες πολεμικών τεχνών.

7 Σινεμά του Χονγκ Κονγκ/πολεμικές ταινίες  1. Σκηνοθεσία και σενάριο κατά βάση σχηματικά - με κύριο σκοπό να εξυπηρετήσουν τις σκηνές δράσης.  2. Οι ηθοποιοί μάχονται περισσότερο από όσο υποκρίνονται - άριστοι γνώστες πολεμικών τεχνών.  3. Λίγο δράμα και λίγη κωμωδία.  4. Εξαιρετικές σκηνές μάχης.

8 Western spaggeti  Το σπαγκέτι γουέστερν γεννήθηκε το πρώτο μισό της δεκαετίας του εξήντα και διήρκεσε μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του εβδομήντα. Οφείλει το όνομά του στο γεγονός ότι τα πιο πολλά σπαγκέτι σκηνοθετήθηκαν και παράχθηκαν από Ιταλούς, συχνά σε συνεργασία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά με την Ισπανία και με τη Γερμανία. Η ονομασία «σπαγκέτι» ήταν αρχικά ένας υποτιμητικός όρος που έδιναν οι ξένοι κριτικοί σε αυτές τις ταινίες επειδή τις θεωρούσαν κατώτερες από τα αμερικανικά γουέστερν. Οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες έγιναν με χαμηλό προϋπολογισμό, κι όμως πολλές από αυτές κατάφεραν να είναι πρωτότυπες και καλλιτεχνικές, παρόλο που στην εποχή τους δεν έλαβαν μεγάλη αναγνώριση, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Κατά τη δεκαετία του ογδόντα, η φήμη αυτού του είδους μεγάλωσε και σήμερα ο όρος δε χρησιμοποιείται πλέον περιφρονητικά, παρότι αρκετοί Ιταλοί ακόμη προτιμούν να αποκαλούν αυτές τις ταινίες westerns all’italiana (γουέστερν σε ιταλικό στυλ). Στην Ιαπωνία τα αποκαλούν Μακαρόνι γουέστερν, ενώ στην Γερμανία Ιταλογούεστερν.

9 Western spaggeti II  Είναι αρκετά διαδεδομένη η αντίληψη ότι το είδος ξεκίνησε ως αποτέλεσμα της τεράστιας επιτυχίας της ταινίας του Σέρτζιο Λεόνε (A Fistful of Dollars) /Για μια χούφτα Δολάρια (1964), μια μεταφορά μιας Ιαπωνικής ταινίας με σαμουράι που λεγόταν «Yojimbo» (του Ακίρα Κουροσάβα, 1961). Μα κάποια λίγα γουέστερν είχαν φτιαχτεί στην Ιταλία πριν να θέσει ο Λεόνε τα βασικά χαρακτηριστικά του είδους και επιπλέον οι Ιταλοί δεν ήταν οι πρώτοι που έφτιαξαν γουέστερν στην Ευρώπη τη δεκαετία του εξήντα. Στη Γερμανία μια σειρά άκρως επιτυχημένων γουέστερν είχαν παραχθεί, τα οποία βασίζονταν στα έργα του Καρλ Μέι (Karl May). Το πρώτο ευρωπαϊκό γουέστερν που περιείχε τουλάχιστον κάποια από τα βασικά συστατικά για να θεωρείται «σπαγκέτι γουέστερν», έγινε χωρίς καμιά ιταλική ανάμειξη, όντας μια Βρετανο-Ιταλική συμπαραγωγή: The Savage Guns ή «Μέχρις Αίματος» (του Μίχαελ Καρρέρας, 1962). Πάντως ήταν σίγουρα ο Σέρτζιο Λεόνε που καθόρισε τη μορφή και τα χαρακτηριστικά του είδους με το πρώτο του γουέστερν, καθώς και με τα δυο που σύντομα ακολούθησαν: (For a Few Dollars more)/ «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» (1965) και ( The Good, the Bad and the Ugly) / «Ο Καλός, ο Κακός κι ο Άσχημος» (1966). Αυτές οι τρεις ταινίες μαζί αποκαλούνται «Η τριλογία με τα δολλάρια» ‘The Dollars Trilogy’. Η Δύση του Λεόνε ήταν ένας βρώμικος, σκονισμένος χερσότοπος με λευκά χωριουδάκια, ανέμους που σφυρίζουν, κοκαλιάρικα σκυλιά και κυνικούς ήρωες, εξίσου αξύριστους με τους κακούς.A Fistful of DollarsKarl MayThe Savage GunsFor a Few Dollars more The Good, the Bad and the UglyThe Dollars Trilogy

10 Western spaggeti III  Γενικά, τα σπαγκέτι γουέστερν έχουν περισσότερη δράση απ’ ότι τα αντίστοιχα αμερικάνικα. Ο διάλογος είναι σπάνιος και κάποιοι κριτικοί έχουν τονίσει ότι είναι δομημένα σαν όπερες, χρησιμοποιώντας τη μουσική σαν επεξηγηματικό στοιχείο της αφήγησης. Εδώ και πολύ καιρό, τα γουέστερν έχουν χαρακτηριστεί ως «όπερες με άλογα», αλλά όπως τόνισε ο καθηγητής πολιτιστικών σπουδών Κρίστοφερ Φρέυλινγκ, μόνο οι Ιταλοί κατάφεραν να δείξουν τι πραγματικά σημαίνει αυτός ο όρος. Όταν φτιάχτηκαν, πολλά σπαγγέτι γουέστερν ήταν αρκετά βίαια και αρκετά από αυτά συνάντησαν προβλήματα απαγορεύσεων, οπότε περικόπηκαν σκηνές ή κόμη και ολόκληρη η ταινία απαγορεύτηκε σε κάποιες αγορές. Πολλά σπαγκέτι γουέστερν τοποθετούνται στα Αμερικανο-Μεξικανικά σύνορα και δείχνουν άγριους και σαδιστές Μεξικανούς ληστές. Ο Εμφύλιος Πόλεμος και όσα συνέβησαν μετά το τέλος του είναι ένα υπόβαθρο που βρίσκουμε συχνά. Αντί για κανονικά ονόματα όπως Γουίλ Κέιν ή Ήθαν Έντουαρτς, οι ήρωες έχουν συχνά παράξενα ονόματα όπως Ρίνγκο, Σαρτάνα, Σαμπάτα, Τζώνυ Όρο, Αριζόνα Κολτ ή Τζάνγκο. Το είδος είναι αναμφίβολα ένα είδος των καθολικών (μερικά ονόματα που έχουν χρησιμοποιηθεί είναι Αλληλούια, Cemetary (Νεκροταφείο), Τρίνιτυ (Τριάδα) ή Χόλυ Γουότερ Τζο (Τζο του Αγίου Νερού)!), με ένα οπτικό στυλ έντονα επηρεασμένο από την καθολική εικονογραφία όπως, για παράδειγμα, η σταύρωση και το τελευταίο δείπνο του Θεανθρώπου. Η σουρεαλιστική υπερβολή Τζάνγκο Σκότωσε! (Django Kill!)/(Αν ζεις, πυροβόλησε, 1967) του Τζούλιο Κουέστι, ενός πρώην βοηθού του Φελίνι(!) δείχνει έναν αναστημένο ήρωα που παρακολουθεί μια αναπαράσταση της Ημέρας της Κρίσης σε μια σκονισμένη πόλη της Δύσης.Django Kill!

11 Εκδίκηση Το βασικό θέμα στις ταινίες του Ταραντίνο είναι η εκδίκηση. «Η εκδίκηση είναι από τα πιο συναισθηματικά θέματα που μπορείς να προσφέρεις στο κοινό», ισχυρίζεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Από τη Σοσάνα των «Μπάσταρδων» μέχρι το σκλάβο Django, η εκδίκηση επανέρχεται σταθερά στα φιλμ του. Το Kill Bill, που δεν ξεφεύγει από αυτή τη θεματολογία, είναι εμπνευσμένο σύμφωνα με τον ίδιο το σκηνοθέτη από την «καλύτερη και πιο άγρια ταινία εκδίκησης που έχει γραφτεί ποτέ», το «Οι ανώμαλοι» (1973).

12 Grindhouse Φυσικά η εκδίκηση πάει πακέτο με τη βία, που είναι επίσης παρούσα στα έργα του Ταραντίνο. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι μια ακόμα κατηγορία ταινιών, με την οποία γαλουχήθηκε ο σκηνοθέτης, είναι οι ταινίες Grindhouse. Με τον όρο αυτό εννοούμε τις κακής ποιότητας, φτηνές παραγωγές που προβάλλονταν σε κακόφημα σινεμά στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 70. Ιάπωνες σαμουράι, βαμπίρ, δολοφόνοι και μπόλικο αίμα είναι το ιερό δισκοπότηρο του είδους, που από πλήρως υποβαθμισμένο κατέληξε, με τη βοήθεια και τις ευλογίες του Ταραντίνο, ένοχη απόλαυση των απανταχού σινεφίλ. Τόσο το «Deathproof» όσο και ο χαρακτήρας του Μπραντ Πιτ στους «Μπάσταρδους» Άλντο Ρέιν (πραγματικό όνομα πρωταγωνιστή τέτοιων ταινιών), αποτελούν φόρο τιμής στο Grindhouse.

13 Grindhouse II  Είναι ένας αμερικανικός όρος για κινηματογραφική αίθουσα όπου προβάλλονταν κυρίως "exploitation films", δηλαδή ταινίες που θυσιάζουν την κλασική έννοια των κινηματογραφικών ταινιών στο όνομα ενός θεάματος φτηνού εντυπωσιασμού, συχνά με τη χρήση εκκεντρικών και παράλογων σημείων στην πλοκή της ιστορίας, υπερβολικής βίας, έντονου σεξ και αιματοχυσίας. Τέτοιες ταινίες υπήρχαν από τα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου, αλλά έγιναν περισσότερο δημοφιλείς στα τέλη του '60 αλλά κυρίως τη δεκαετία του '70 με την απομάκρυνση των κινηματογραφικών ταμπού σε Ευρώπη και Αμερική. Τα grindhouses ήταν γνωστά για την non-stop προβολή B-movies, ταινιών δηλαδή πολύ χαμηλού προϋπολογισμού και οι οποίες προβάλλονταν μαζί με μια δεύτερη ταινία κατά τη διάρκεια της "χρυσής εποχής του Χόλιγουντ".

14 Αίμα και βία  «Η μητέρα μου με πήγαινε να δω την ‘Άγρια Συμμορία’ και τέτοιου είδους ταινίες όταν ήμουν μικρός.”  "Η βία είναι ένα απο τα πιο διασκεδαστικά πράγματα για να δεις" ("Violence is one of the most fun things to watch"). Δεν είναι ούτε ταμπού, ούτε κάτι για το οποίο θα πρέπει να δίνω εξηγήσεις για τον λόγο που μου αρέσει. Είναι η πραγματικότητα του κινηματογράφου! Ο κάθε νοήμων άνθρωπος είναι σε θέση να ξεχωρίσει ότι αυτό που βλέπω καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα της ζωής! Η βία στις ταινίες μου, βία που σου δείχνει ξεκάθαρα το ψεύτικο του όλου θέματος, είναι αμφιλεγόμενη ενώ για παράδειγμα στο "Saw" ή στο "Hostel" (στο οποία ο Ταραντίνο ήταν παραγωγός) είναι αποδεκτή ("It's a standard staple in Japanese cinema to cut somebody's arm off and have red water hoses for veins, spraying blood everywhere!")!

15 Αιματοκύλισμα Ι

16 Αιματοκύλισμα ΙΙ  Με αφορμή την κόντρα που ξέσπασε μετά τα πρόσφατα περιστατικά βίας με πολλούς νεκρούς στις ΗΠΑ για το πόσο μπορεί να επηρεάζει η βία στον κινηματογράφο και την έκρηξη του Ταραντίνο που χαρακτήρισε τέτοιες θεωρίες ανόητες, το αμερικανικό περιοδικό «Vanity Fair» μπήκε στη διαδικασία των αριθμών!. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, σε οκτώ ταινίες του ο Ταραντίνο έχει προκαλέσει μαζικό κινηματογραφικό αιματοκύλισμα. Ξεκαθαρίζοντας ότι κάποιοι υπολογισμοί έγιναν κατά προσέγγιση, επειδή «δεν είναι εφικτό να μετρήσει κανείς ακριβώς πόσοι νίντζα αποκεφαλίζονται στο Kill Bill Vol. 1, πόσοι ναζί είναι στο θέατρο, όταν αυτό τυλίγεται στις φλόγες, στο Inglorious Basterds και πόσα κορμιά πέφτουν στη σκηνή με τη βροχή πυροβολισμών του Django Unchained», η συντακτική ομάδα του «Vanity Fair» υπολόγισε τα θύματα της μέχρι τώρα κινηματογραφίας του Ταραντίνο σε 560.

17 Επικριτές  Και το αίμα εξιτάρει εξίσου και τους επικριτές του που πληθαίνουν όσο οι ταινίες του γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλείς. Σε μια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις του, για την ακρίβεια στο έγκυρο Channel 4, ο Ταραντίνο ρωτήθηκε ξανά για το γνωστό ζήτημα: τη βία στο σινεμά του και την ευθύνη του απέναντι στην... κοινωνία. Και αρνήθηκε να απαντήσει. «Έχω απαντήσει άπειρες φορές και αρνούμαι να το ξανακάνω, δεν είμαι ο σκλάβος σου, ούτε είσαι ο αφέντης μου, οπότε αρνούμαι το ερώτημα σου!». Όταν ο δημοσιογράφος επέμεινε, άκουσε χειρότερα.  Ο ίδιος ξεκαθάρισε τη στάση του λίγες ημέρες μετά σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη, με αφορμή την πρόσφατη σφαγή στη Νιούταουν και άλλη μια σχετική ερώτηση περί εθισμού στη βία: «Είναι προσβλητικό για τη μνήμη αυτών των ανθρώπων να μιλάμε για... ταινίες. Το πραγματικό ζήτημα εδώ είναι ο έλεγχος της οπλοκατοχής και η ψυχική υγεία. Με ρωτάνε αυτό το πράγμα εδώ και 20 χρόνια - για την επίδραση της βίας στο σινεμά σε σχέση με τη βία στην πραγματική ζωή. Η απάντησή μου είναι η ίδια με αυτήν που έδωσα πριν από 20 χρόνια».

18 Μουσική Ι  Ένα από τα πράγματα που κάνω όταν ξεκινάω μια ταινία ή όταν γράφω μια ταινία ή όταν έχω μια ιδέα για μια ταινία είναι να ψάχνω τη δισκοθήκη μου και να αρχίζω να ακούω τραγούδια, ψάχνοντας να βρω την προσωπικότητα της ταινίας, το πνεύμα της ταινίας. Και ξαφνικά ακούω ένα, δύο ή τρία τραγούδια ή ένα συγκεκριμένο τραγούδι που θα μπορούσε να είναι το τέλειο εναρκτήριο τραγούδι.  Για μένα οι τίτλοι της αρχής είναι πολύ σημαντικοί γιατί αυτός είναι ο μόνος χρόνος ατμόσφαιρας που οι περισσότερες ταινίες επιτρέπουν στον εαυτό τους. Μια κουλ εναρκτήρια σκηνή και η μουσική που ακούγεται δίνει τον απαραίτητο για σένα τόνο για την ταινία.  Οπότε, προσπαθώ πάντα να βρω το σωστό τραγούδι για την αρχή και το τέλος από νωρίς, όταν σκέφτομαι ακόμη την ιστορία. Μόλις το βρω με οδηγεί στην προσωπικότητα της ταινίας, στο ρυθμό που πρέπει να έχει.

19 Μουσική ΙΙ  Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς μουσική. Μπορεί να είναι και μόνο σιωπή. Εννοείται! Αλλά είναι σημαντικό, πως μερικές φορές έιναι ο ρυθμός και περίπου η προσωπικότητα που προσπαθείς να έχει το φιλμ.  Το να έχεις τη "Misirlou" στους τίτλους αρχής, είναι κάτι τόσο έντονο που απλά σου λέει "βλέπεις ένα έπος, βλέπεις αυτό το μεγάλο παλιό φιλμ, κάθισε αναπαυτικά στη θέση σου". Είναι τόσο δυνατό και σε προκαλεί, είναι μια υπόσχεση στην οποία το φιλμ πρέπει να ανταποκριθεί.  Αυτό είναι ένα από τα πράγματα του να χρησιμοποιείς μουσική στις ταινίες που είναι τόσο κουλ. Αν το κάνεις σωστά, αν βρεις το σωστό τραγούδι για τη σωστή σκηνή. Οταν τοποθετείς σωστά τα τραγούδια σε μια σκηνή, είναι ό,τι πιο κινηματογραφικό μπορείς να κάνεις.  Και όταν το κάνεις σωστά, το αποτέλεσμα είναι πως δεν μπορείς να ακούσεις ξανά αυτό το τραγούδι χωρίς να σκεφτείς τη σκηνή στην οποία ακουγόταν. Δεν ξέρω αν ο Τζέρι Ράφερτι εκτίμησε απαραίτητα τη σύνδεση που έκανα με το "Stuck in the Middle With You". Πιο πιθανό είναι να μην...

20 Ιστορία  “Αγαπούσα την Ιστορία επειδή, για μένα, η Ιστορία ήταν σα να βλέπω μια ταινία.”  Το φινάλε της ταινίας“Inglourious Basterds” (στο οποίο σκοτώνεται ο Χίτλερ) δε μου ήρθε μέχρι λίγο πριν το γράψω. Έγραφα όλη τη μέρα και καθόμουν και σκεφτόμουν τι δουλειά είχα να κάνω την επόμενη. Άκουγα μουσική, περπάταγα πέρα-δώθε, και τελικά απλά άρπαξα ένα στυλό, έπιασα ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα, “Απλά σκότωσέ τον”. Το έβαλα κοντά στο κρεβάτι μου για να το δω όταν ξυπνήσω το πρωί και να αποφασίσω μετά από έναν υπνάκο αν ήταν ακόμα καλή ιδέα. Το είδα, περπάτησα λίγο και είπα, “Ναι, είναι καλή ιδέα.” Βγήκα στο μπαλκόνι κι άρχισα να γράφω. Κι απλά τον σκότωσα.”

21 Ιστορία ΙΙ  Δημοσιογράφος: Σκότωσες τον Χίτλερ στους Inglourious Basterds και είχες έναν Εβραίο να παίρνει τα σκαλπ των Ναζί. Στο Django Unchained έχεις ένα απελευθερωμένο σκλάβο που έγινε κυνηγός επικηρυγμένων και κυνηγάει τον αφέντη των σκλάβων που έκαναν την γυναίκα του πόρνη. Το Χόλλυγουντ ανακυκλώνει τα παραμύθια, από την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων μέχρι τον Μάγο του Οζ. Εσύ κάνεις μια πιο δημιουργική εκδοχή γυρίζοντας ιστορίες εκδίκησης που επιτρέπουν στα θύματα που έχουν υποστεί τρομερά μαρτύρια να ξεσηκωθούν και να πάρουν το αίμα τους πίσω?  TARANTINO: Εναπόκειται στον θεατή να πει αν είναι πιο δημιουργική ή όχι, αλλά αυτό είναι που κάνω εγώ, εν μέρει απλά επειδή θα ήθελα να το δω. Βλέπεις μια ταινία και ξέρεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, στις περισσότερες από αυτές. Μια στις τόσες μερικές ταινίες δεν παίζουν σύμφωνα με τους κανόνες. Είναι απελευθερωτικό όταν δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Οι περισσότερες από τις ταινίες που το έχουν κάνει κατά λάθος, σαν να έπεσαν τυχαία σε λαθρεμπόριο, δεν το είχαν προγραμματίσει από την αρχή. Αλλά αυτή η στιγμή της ταινίας είναι απελευθερωτική. Σκέφτηκα, Πώς θα ήταν να πω αυτές τις ιστορίες με τον δικό μου τρόπο – σκληρά και άγρια αλλά ικανοποιητικά στο τέλος?

22 Αρνητικός χαρακτήρας  Είναι ο πρώτος κακός που έχω γράψει και δεν μου αρέσει. Μίσησα τον Candie και κανονικά μου αρέσουν οι κακοί μου ανεξαρτήτως από το πόσο κακοί είναι. Μπορώ να δω την δική τους οπτική. Μπορούσα να δω και τη δική του οπτική αλλά την μισούσα τόσο πολύ. Για πρώτη φορά σαν συγγραφέας, τον μίσησα εντελώς αυτόν τον τύπο.  Δημοσιογράφος: Γιατί?  Είναι μάστερ του θεσμού της δουλείας και είναι ότι περιφρονώ, γι’ αυτό έγραψα όλο αυτό το πράγμα. Είναι ο θεμελιώδης λίθος της. Έτσι σκέφτηκα, Ουάου, έχω τον Leo και δεν ξέρει πως είναι πολύς καπνός και καθρέφτες και όχι τόσο καλός όπως μερικοί άλλοι ρόλοι. Αλλά δουλεύοντας με τον Leo, τον κάναμε τελικά τόσο καλό όσο όλους αυτούς τους άλλους ρόλους. Η όλη ιδέα του νευρικού αγοριού-αυτοκράτορα στερεοποιήθηκε σε αντίθεση με τον γηραιότερο big-daddy ιδιοκτήτη της φυτείας. O Leo δημιούργησε έναν νέο χαρακτήρα και ήταν σίγουρος για το τί ήθελε να κάνει. Όπως έχω εγώ τις απόψεις μου για την ιστορία και θέλω να τις περάσω στην ταινία, έτσι έχει και αυτός και έβαλε όλη αυτήν την έρευνα στον χαρακτήρα του. Ο Leo έχει ένα ωραίο μονόλογο, μιλώντας για πώς είναι να είσαι αγόρι και ο πατέρας του να κάνει αυτό και να περιτριγυρίζεται από μαύρα πρόσωπα μεγαλώνοντας. Πώς θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάποιος άλλος από αυτό που είναι? Γεννήθηκε μέσα σε αυτό. Θα αρνηθεί ένας πρίγκιπας τον θρόνο του, το βασίλειό του? Εξακολουθώ και τον κατηγορώ, αλλά τι πιθανότητες είχε?

23 Αρνητικός χαρακτήρας ΙΙ  Δημοσιογράφος: Φτιάχνεις καταπληκτικούς κακούς. Ποιός βάζει τον πήχη πιο ψηλά για τους κακούς για εσένα?  TARANTINO: Ο Lee van Cleef είναι ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Μου αρέσει πάρα πολύ στο “Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος”.  Δημοισιογράφος: Τί κάνει έναν καλό ‘κακό’?  TARANTINO: Μπορείς να σημειώσεις το Schindler’s List και εκεί βρίσκεις τον Ralph Fiennes. Και υπάρχει και το No Country for Old Men και ο Javier Bardem και το Inglourious Baserds και ο Christoph Waltz. Την τελευταία φορά που είδα μια ταινία είδους και ο κακός που εμφανίστηκε με άφησε άφωνο ήταν ο Alan Rickman στο Die Hard. Ήταν ο τρόπος που κατέκτησε την ταινία. Είναι οπωσδήποτε διασκεδαστικό να γράφεις τέτοιους χαρακτήρες. Αλλά αυτό που προσπαθώ πάντα να κάνω, ακόμα και στην περίπτωση του Reservoir Dogs, είναι να σε κάνω να συμπαθήσεις αυτούς τους τύπους, παρά τις επί σκηνής αποδείξεις πως δεν θα έπρεπε. Παρά τα πράγματα που κάνουν και λένε και παρά τις απόψεις τους. Επίσης μου αρέσει να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε όταν τα σκατώνουν.