Καρλομάγνος. 2η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΓΑΛΛΙΑ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ 8ος αι. στη Δύση αναδιοργάνωση της Φραγκικής μοναρχίας- Καρολίδες=πρώτος θεμελιώδης παράγοντας.

Παρουσίαση με θέμα: "Καρλομάγνος. 2η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΓΑΛΛΙΑ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ 8ος αι. στη Δύση αναδιοργάνωση της Φραγκικής μοναρχίας- Καρολίδες=πρώτος θεμελιώδης παράγοντας."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Καρλομάγνος

2 2η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΓΑΛΛΙΑ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ 8ος αι. στη Δύση αναδιοργάνωση της Φραγκικής μοναρχίας- Καρολίδες=πρώτος θεμελιώδης παράγοντας για την επάνοδο σε μια ενωμένη πολιτική μορφή στην Ευρώπη. Δεύτερος παράγοντας= εξέλιξη της πολιτικής δύναμης της Παπικής Εκκλησίας. Και οι δυο αυτοί παράγοντες έχουν τεράστια αλληλεπίδραση, συνδυάζονται πολλές φορές, συνεργάζονται, αλλά και αλληλοπολεμούνται κάποτε θανάσιμα, σε όλη τη διάρκεια των μέσων χρόνων. Την εποχή αυτή η Ανατολή, δηλαδή το Βυζάντιο, αποθαρρύνεται στην προσπάθειά του να αναδιοργανώσει την αυτοκρατορία μέσα στα παλαιά πλαίσια και αναγκάζεται να περιοριστεί στον εαυτό του για να πετύχει την πολιτική, τη θρησκευτική και την πολιτιστική του ενότητα.

3 Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ Μετά τον κατακλυσμό της Δύσης από τους Βαρβάρους, καταστροφή του πολιτισμού, αναρχία και βία αντικαθιστούν τη ρωμαϊκή τάξη και τη ρωμαϊκή ειρήνη. Αυτή όμως η αναρχία δεν είναι αθεράπευτη. Πρόκειται στην ουσία για νέες δυνάμεις που ζητούν να χρησιμοποιηθούν μ’ ένα τρόπο θορυβώδη και έχουν ανάγκη να διοχετευθούν κατάλληλα και να μορφοποιηθούν. Οι δυο μορφές ενότητας που διαμορφώνονται μετά τις βαρβαρικές επιδρομές στον ευρωπαϊκό χώρο είναι το παπικό κράτος και οι Καρολίδες.

4 Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ Ο διάδοχος του Πιπίνου III, ο γιός του Καρλομάγνος (747- 814), επεκτεινε τη φραγκική μοναρχία. Ενωμένη χριστιανική Ευρώπη. Το κέντρο της Καρολίδειας εξουσίας ήταν η περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Ρήνο και Λίγηρα. Αυτή είναι η καρδιά του φραγκικού κράτους. Το φραγκικό κράτος κάλυπτε σχεδόν όλη τη Γερμανία, τη Βρετανία και όχι την μουσουλμανική Ισπανία. Ο Καρλομάγνος ενέπνεε το φόβο και το σεβασμό στους λαούς που τον θεωρούσαν ηγεμόνα της Ευρώπης. Και ο πάπας, που ήθελε για τον εαυτό του τον τίτλο του πνευματικού αρχηγού ολόκληρης της Χριστιανοσύνης, έβλεπε τον Καρλομάγνο σαν ένα ισχυρό προστάτη.

5 Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΥ Ο Καρολομάγνος στηρίχθηκε στην εκκλησία, που εξουσίαζε θέτοντας την εκκλησία στην υπηρεσία του κράτους. Έδωσε στην εκκλησία τα πνευματικά μέσα της αποστολής της, να διαμορφώσει στον κόλπο της τους επίλεκτους και εκλεκτούς, ιερείς και επισκόπους που τέθηκαν στην υπηρεσία του Καρολομάγνου. Έτσι δημιουργήθηκε μια δυναμική κίνηση, θρησκευτική και συγχρόνως πνευματική, που αργότερα οι μελετητές, το 1840, την ονόμασαν Αναγέννηση του Καρολομάγνου. Αυτή η κίνηση συνιστά μια αναγέννηση με την πιο καθαρή έννοια του όρου, την αυθεντική αναβίωση μιας παιδείας που ήταν ετοιμοθάνατη κατά την διάρκεια των δύο πρώτων αιώνων του πρώιμου Μεσαίωνα.

6 Admonitio generalis-Καθολική παραίνεση Το 789 στην Admonitio generalis-Καθολική παραίνεση- ο Καρολομάγνος διατάζει τους αρχιεπισκόπους και τα μοναστήρια να ανοίξουν σχολεία να αναβιώσουν τα λατινικά, για να τα κάνουν γλώσσα της διαχείρισης και γραπτής επικοινωνίας ανάμεσα στα διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας. Να διασώσουν και να συγκεντρώσουν όλα τα κείμενα που είχαν διασκορπιστεί και χαθεί. Να τα αντιγράψουν στα Scriptoria των μοναστηριών και όσο αυτό επιτρέπει να διορθώσουν τα λάθη. Χωρίς αυτήν την τεράστια εργασία, είναι πιθανό το σύνολο της λατινικής φιλολογίας να είχε χαθεί, αφού πολλά κείμενα έφτασαν σε μας σε ένα και μόνο αντίγραφο αυτής της εποχής.

7 Minuscula Carolina Scriptura -τη μικρογράμματη καρολίδεια γραφή Δεν αρκούσε όμως να αντιγραφεί το κάθε κείμενο, θα έπρεπε το νέο κείμενο να είναι ευανάγνωστο και κατανοητό (ως προς τη γραφή) απ’ όλους ούτως ώστε να σταματήσει η τοπική γραφή κατά χώρα και τόπο. Αυτή η νέα γραφή θα αποτελέσει την Minuscula Carolina Scriptura -τη μικρογράμματη καρολίδεια γραφή- που θα καθιερωθεί σύντομα και που είναι σε ισχύ ακόμα και σήμερα. Xρειάστηκαν τα πρώτα 10 χρόνια της βασιλείας του Καρολομάγνου για να κατοχυρωθεί αυτή η γραφή και πολλά scriptoria διεκδικούν την πατρότητα, αλλά φαίνεται ότι επικράτησε το μοναστήρι του Corbie.

8 Minuscula Carolina Scriptura -τη μικρογράμματη καρολίδεια γραφή Η επανάσταση της νέας γραφής συνίσταται στο διάστημα ανάμεσα στις λέξεις, σε αντίθεση με την αρχαιότητα που δεν γνώριζε παρά τη διάστιξη δηλ. το χωρισμό των λέξεων με τελεία. Τότε υπήρχε η scriptura continua –συνεχής γραφή, έλλειψη κάθε χωρισμού- που το λιγότερο που μπορούμε να πούμε γι’ αυτήν είναι ότι δεν διευκόλυνε την ανάγνωση. Παράλληλα εμφανίζεται η στίξη, σχεδόν ίδια όπως τη χρησιμοποιούμε σήμερα. Ο νεωτερισμός αυτής της εκδοτικής κίνησης αποτελεί τη βάση όλης της μετέπειτα παιδείας.

9 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ - ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΣΧΟΛΗ Για όλη αυτήν την εργασία που αναφέραμε πριν, ήταν απαραίτητο να υπάρξουν σημαντικοί δάσκαλοι. Αυτούς, λοιπόν, τους οργανωτές και μεγάλους «managers», αλλά και αξιόλογους συγγραφείς, τους σπάνιους για την εποχή αυτή, ο Καρολομάγνος προσκάλεσε στην αυλή του, στην Aix-la-Chapelle, για να τους κάνει παιδαγωγούς για τους βαρώνους του, που ήταν ακαλλιέργητοι.

10 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ - ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΣΧΟΛΗ Ανάμεσά τους ήταν τρεις Ιταλοί του βορά: ο Πέτρος από την Πίζα ο Παύλος ο Διάκονος, και ο Παουλίνος από την Ακυληία. Ο Ισπανός Θεοδούλφος Ο Αγγλοσάξονας Αλκουίνος που θα γινόταν ένας αληθινός « υπουργός της παιδείας και της διδασκαλίας» οι Σκώτοι, οι Ιρλανδοί όπως τους έλεγαν Και οι Φράγκοι ή οι Γαλλο- Ρωμαίοι. Όλοι αυτοί αποτελούσαν την Ακαδημία του Παλατιού, έναν όμιλο λογίων τόσο λαμπρό όσο ήταν για την αρχαιότητα ο « κύκλος των Πεισόνων» ή «των ποιητών του Αυγούστου».

11 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ - ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΣΧΟΛΗ Ο Αλκουίνος βαπτίζεται Horatius Flaccus o Θεοδούλφος Πίνδαρος ο Ανγιλβέρτος Όμηρος ο Καρολομάγνος ονομάζεται Δαυίδ. Ο ίδιος ο Καρολομάγνος αναμείχθηκε στη διαμόρφωση της παιδείας, παρότι δεν ήταν πολύ μορφωμένος. Γνώριζε τη λατινική γλώσσα τόσο όσο να μπορεί να παίρνει μέρος στις συζητήσεις. Δεν έμαθε ποτέ να γράφει, αλλά ενδιαφερόταν για τα πνευματικά θέματα και είχε το χάρισμα να συμβουλεύεται γι’ αυτά τους ανθρώπους που έπρεπε.

12 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ - ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΣΧΟΛΗ Κόμητες και επίσκοποι μορφώνονται στο ίδιο παλάτι, όπου ο Κάρολος προσελκύει είτε με υψηλή αμοιβή είτε προσφέροντας προσοδοφόρα αξιώματα στους ξένους σοφούς που προαναφέραμε. Και όλα αυτά για να ανέβει το πνευματικό τους επίπεδο έτσι ώστε να γίνουν καλοί διοικητικοί υπάλληλοι και καλοί επίσκοποι.

13 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ - ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΣΧΟΛΗ Οι ανθρωπιστές του παλατιού δίνουν διαλέξεις, συζητούν προβλήματα γραμματικά, επιστημονικά, φιλοσοφικά. Αμιλλώνται στην ετοιμότητα του πνεύματος Χρησιμοποιούν για να εκφραστούν ωραίες φράσεις. Αυτά αποτελούν ένδειξη αξιόλογης αφύπνισης των πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου και μιας εκπληκτικής διάδοσης της κλασικής παιδείας μέσα σε ένα περιβάλλον που για πολλούς αιώνες φαινόταν να βασιλεύει η άγνοια.

14 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ - ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΣΧΟΛΗ Κύριο χαρακτηριστικό όλων: η μίμηση στην γραπτή τους έκφραση. Μιμούνται τους κλασικούς λατίνους συγγραφείς και ποιητές. ο Θεόδουλφος, μιμείται τον Οβίδιο, τον Προυδέντιο, (λατίνο ποιητή του 4ου αι.) και τον Φορτουνάτο. Ο Παύλος ο Διάκονος γράφει στίχους που αποδεικνύουν την ευαισθησία του, αλλά όχι και πρωτοτυπία. Ο Μοδουίνος και ο Ανγιλβέρτος, που πήραν την επωνυμία ο πρώτος «Οβίδιος» και ο δεύτερος «Όμηρος» γράφουν στίχους, όπως οι μαθητές με τη βοήθεια του λεξικού και την εφαρμογή των μετρικών κανόνων. Φαίνεται ότι περιορίζουν τη φιλοδοξία τους στο να παραθέτουν έναν μεγάλο αριθμό ημιστιχίων, που τα έπαιρναν από τα πρότυπά τους, τον Ομηρο ή τον Οβίδιο.

15 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ - ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΣΧΟΛΗ Δεν υπάρχει, λοιπόν, πρωτοτυπία. Η μορφή έρχεται από την αρχαιότητα και το πλαίσιο δεν είναι παρά μια μετατόπιση των κλασικών έργων. Ο Ανγιλβέρτος μιμείται επίσης τον Βιργίλιο στα ποιήματά του. Αυτή η συχνή αναδρομή στα κλασικά έργα είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά και το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας αξιέπαινης που στρέφεται εναντίον της φθοράς της γλώσσας και της σκέψης με την επάνοδο στις παλιές παραδόσεις.

16 ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ - ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΣΧΟΛΗ Η κοινή διαβίωση οδήγησε τους μορφωμένους αυτούς ανθρώπους να έχουν την ίδια πνευματική ζωή, τις ίδιες ιδέες στον τομέα της φιλολογίας, τα ίδια πρότυπα για τη χρήση της γλώσσας. Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να μιλήσουμε για πνευματική ενότητα της Ευρώπης. Και πολύ αργότερα όταν οι ίδιοι αυτοί πνευματικοί άνθρωποι έφευγαν σε διάφορα σημεία της Ευρώπης με τίτλους και αξιώματα, οι ίδιοι αυτοί γίνονταν οι προπαγανδιστές αυτής της ενότητας.

17 ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ Οι τρεις Ιταλοί ο Πέτρος της Πίζας, ο Παύλος ο Διάκονος και ο Παουλίνος της Ακυληίας διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην Σχολή του Παλατιού. Για την συγγραφική παραγωγή του πρώτου απ’ αυτούς έχουμε πολύ λίγα να πούμε: κάποια ποιήματα της αυλής και ένα σύγγραμμα γραμματικής συνιστούν το έργο του.

18 ΠΑΥΛΟΣ Ο ΔΙΑΚΟΝΟΣ Ο Λομβαρδός, όπως τον αποκαλούσαν, γεννήθηκε το 730 και μορφώθηκε στην αυλή της Παβίας. Δάσκαλός του ήταν ο γραμματικός Φλαβιανός, ο οποίος τον δίδαξε και ελληνικά αλλά ο Παύλος φαίνεται στη συνέχεια ότι τα ξέχασε. Μετά την κατάκτηση του κράτους των Λομβαρδών από τον Καρλομάγνο το 774, ο Παύλος κατέφυγε στο μοναστήρι του Monte Cassino και έγινε μοναχός.

19 ΠΑΥΛΟΣ Ο ΔΙΑΚΟΝΟΣ Το 782 ήρθε στην αυλή του Καρολομάγνου, για να μεσολαβήσει υπέρ του αδελφού του, που είχε φυλακισθεί, επειδή στράφηκε κατά του φράγκου κατακτητή. Ο Καρλομάγνος τον καλοδέχτηκε και του ζήτησε να μείνει στην αυλή του, αφού ελευθέρωσε τον αδελφό του. Έμεινε στην αυλή 5 χρόνια πριν καταφύγει στο μοναστήρι του Monte Cassino, όπου και πέθανε το 797.

20 ΕΡΓΟ του Παύλου του Διακόνου Είχε τεράστια φιλολογική κατάρτιση και ευρύτητα πνεύματος Ήταν ποιητής, αλλά έμεινε γνωστός για τα ιστορικά του συγγράμματα. Στον τομέα της φιλολογίας έγραψε Γραμματική, προορισμένη για σχολική χρήση. Την εποχή που βρισκόταν στην αυλή του Καρλομάγνου, έστρεψε το ενδιαφέρον του στην ιστοριογραφία και έγραψε: Ρωμαϊκή Ιστορία Βίος Γρηγορίου του Μεγάλου

21 ΕΡΓΟ του Παύλου του Διακόνου Στο Monte Cassino έγραψε το σπουδαιότερο ιστορικό του έργο, την Ιστορία των Λομβαρδών, (Historia Langobardorum), σε 6 βιβλία Αναφέρθηκε στην καταγωγή τους την σκανδιναβική μέχρι το θάνατο του βασιλιά Λιουτπράνδου (744). Έργο αξιόλογο για τις ιστορικές πληροφορίες και την παράθεση θρύλων και προφορικών επικών ιστοριών ενός γερμανικού λαού ύφος λιτό, απλό και ειλικρινές. Ως ποιητής άφησε περίπου τριάντα μικρά ποιήματα σε δακτυλικό εξάμετρο στίχο πολλούς επιταφίους για πρόσωπα της αυλής του Καρλομάγνου.

22 ΕΡΓΟ ΠΑΥΛΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ Συγγραφέας του ύμνου της λίμνης του Κόμο, De laude Larii laci, όπου με ενθουσιώδη τρόπο εξυμνεί τη φύση και την συγκρίνει με τις άλλες, εκφράζοντας τη λύπη του που ο Χριστός δεν την διάλεξε για να βαδίσει επάνω της όπως έκανε στη Γεσθημανή. Πρόσφατα του απέδωσαν τον πολύ γνωστό ύμνο του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή. Ο Παύλος έγραψε ποιήματα που αφιέρωσε σε προσωπικότητες της αυλής και στον ίδιο τον Καρλομάγνο. Σε ένα από αυτά, πολύ διασκεδαστικό σκιαγραφεί την προσωπικότητά του και τοποθετεί το εγκώμιο για τον εαυτό του στο στόμα του Καρολομάγνου, που θέλει να βλέπει στο πρόσωπο του Παύλου ένα νέο Οράτιο και Τίβουλλο, που ξέρει τα ελληνικά όπως ο Όμηρος, τα λατινικά όπως ο Βιργίλιος και τα Εβραϊκά όπως ο Φίλωνας ο Αλεξανδρεύς. Φυσικά ο ίδιος δεν είχε ιδέα από ελληνικά και εβραϊκά.

23 ΠΑΟΥΛΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΚΥΛΗΙΑΣ Σύγχρονος του Διακόνου, (730/740-802), λομβαρδός, δεν γνωρίζουμε την καταγωγή του, και τις σπουδές του, παρά μόνο την άφιξή του στην αυλή του Καρλομάγνου το 776. Δίδαξε γραμματική. Φίλος του Αλκουίνου, δάσκαλος του Ανγιλβέρτου και στον κύκλο των μορφωμένων της αυλής πήρε το όνομα του Τιμόθεου. Το 787, ο βασιλιάς τον προώθησε στη θέση του επίσκοπου της Ακυληίας. Παρά τη θέση αυτή, ο Παουλίνος κράτησε τις επαφές του με το παλάτι.

24 Εργο του Παουλίνου Έργο: θεολογικό. Γωστός από τις πολεμικές θέσεις του σε θέματα θεολογικά. Τότε (780), βρισκόταν στην κορύφωσή της μια αίρεση που ξεκίνησε στην Ισπανία και αφορούσε την διπλή φύση του Χριστού. Πολεμώντας τις θέσεις του κληρικού Μιγέτιου σχετικά με την Αγία Τριάδα, ο Ελιπάνδος, επίσκοπος του Τολέδου, υποστήριξε την «υιοθεσία» (adoptatio). ότι δηλ. ο άνθρωπος Ιησούς δεν διέφερε καθόλου από οποιονδήποτε άνθρωπο, ούτε ως προς την καταγωγή του, ούτε ως προς τη φύση του, και δεν είχε «υιοθετηθεί» από το Θεό παρά μόνο όταν βαπτίστηκε στον Ιορδάνη ποταμό. Επομένως ο Χριστός είχε δυο ξεχωριστές υποστάσεις: υιοθετημένος υιός ( filius adoptivus) και αληθινός θεός (deus verus) από τη μια, και ανθρώπινος υιός (filius proprius) που απλά έφερε τον τίτλο του Θεού (deus nuncupativus). O Eλιπάνδος βρήκε έναν ένθερμο υποστηρικτή της άποψής του στο πρόσωπο του επισκόπου του Urgel, Felix.

25 Εργο του Παουλίνου Το θέμα έλαβε τεράστιες διαστάσεις. Ο Felix κλήθηκε να απολογηθεί στη σύνοδο του 792 στη Ρατισβόννη, αλλά δεν έδειξε να συμμορφώνεται. Το 793 ο Ελιπάνδος και οι δικοί του έστειλαν μια επιστολή στον Καρλομάγνο εκθέτοντας την άποψή τους και υποστήριξαν ότι η άποψή τους είναι η μόνη ορθόδοξη. Κατηγόρησαν ως αιρετικούς τους Ισπανούς συναδέλφους τους ενώ ο Καρλομάγνος συγκάλεσε νέα σύνοδο το 794 στην οποία καταδικάστηκε ξανά η άποψη αυτή. Ο Παουλίνος παρουσίασε την πολεμική του σε τρία βιβλία: Contra Urgellitanum, που μερικά χρόνια αργότερα αφιέρωσε στον Καρλομάγνο.

26 Εργο του Παουλίνου Η ποίηση του Παουλίνου αμφισβητήθηκε από πολλούς. Του αποδίδονται πολλά ποιήματα και ύμνοι που δεν είναι βέβαιο ότι είναι ο συγγραφέας τους. (Τελευταία του απέδωσαν τον πολύ γνωστό για την ποιότητά του ύμνο : Congregavit nos in unum Christi amor.) Πάντως έγινε ευρύτερα γνωστός για τα ρυθμικά του ποιήματα που συγκροτούν ένα είδος επανάστασης στην ποίηση, με την έννοια ότι η ποίηση παύει να είναι μετρική δηλαδή να στηρίζεται στην ποσότητα των συλλαβών: αγνοώντας τις μακρές και τις βραχείες συλλαβές βασίζεται συγχρόνως στον τόνο της συλλαβής και στη σταθερότητα του αριθμού των συλλαβών.

27 Εργο του Παουλίνου Ο Παουλίνος δεν είναι ο εισηγητής της ρυθμικής ποίησης (η οποία ανάγεται σε ένα ψαλμό του αγίου Αυγουστίνου εναντίον των Δονατιστών), αλλά είναι ο πρώτος ποιητής που την εφάρμοσε συστηματικά. Στρέφει εντελώς τα νώτα στην αρχαιότητα, θέτει τέλος στη δουλική μίμηση του Βιργιλίου και των άλλων Λατίνων ποιητών που εφάρμοζε ακόμα ο Αλκουίνος. Έτσι γεννιέται μια νέα ποιητική, καθαρά μεσαιωνική που δεν αφορά σε μια απλή Αναγέννηση αλλά στη γέννηση μιας μορφής που οι Αρχαίοι αγνοούσαν.

28 ΙΣΠΑΝΟΙ ΘΕΟΔΟΥΛΦΟΣ της ΟΡΛΕΑΝΗΣ Πενήντα χρόνια νεότερος από τους δύο προηγούμενους – Διάκονο και Παουλίνο- ο Θεοδούλφος ήταν ένας Βησιγότθος, από το βόρειο τμήμα της Ισπανίας, (760-821). Μορφώθηκε σε σχολεία που βασίλευε ακόμα το πνεύμα του Ισιδώρου της Σεβίλλης και που η κλασική παράδοση είχε κρατηθεί αυστηρά.

29 ΘΕΟΔΟΥΛΦΟΣ της ΟΡΛΕΑΝΗΣ Ο Θεοδούλφος ήρθε στην αυλή του Καρλομάγνου το 780 και δραστηριοποιήθηκε στο φιλολογικό κύκλο της Ακαδημίας του Παλατιού. Δεν γνωρίζουμε ποιος ήταν ο ρόλος του στην αυλή, πήρε το όνομα του Πίνδαρου. Το 789 πάντως ο Καρλομάγνος τον έκανε επίσκοπο της Ορλεάνης.

30 ΘΕΟΔΟΥΛΦΟΣ της ΟΡΛΕΑΝΗΣ Φέρεται ως εραστής της τέχνης και των καλών εκδόσεων από άποψη αισθητικής είναι άνθρωπος εκλεπτυσμένος με μεγάλη παιδεία, που μετά το θάνατο του Αλκουίνου (804), έγινε ο πρώτος σύμβουλος του Καρλομάγνου σε θεολογικά θέματα μέχρι το 813, που έπεσε στη δυσμένεια του Λουδοβίκου του Ευσεβή και τον εξόρισε σε ένα μοναστήρι μέχρι το τέλος της ζωής του στην Angers.

31 ΘΕΟΔΟΥΛΦΟΣ της ΟΡΛΕΑΝΗΣ ασχολήθηκε με πολλούς τομείς της λογοτεχνίας. Ως ποιητής θεωρείται ο καλύτερος ανάμεσα στους συγχρόνους του και για να βρούμε κάποιον αντάξιό του πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο Φορτουνάτο. Για το Θεοδούλφο η μούσα του ήταν η σύντροφός του και παρηγοριά του. Ποίηση και τέχνη ήταν για αυτόν ανάγκη ζωής. Ένιωθε τέρψη για τα πολυτελή βιβλία και τα ακριβά έργα τέχνης. Η αγάπη του για τους κλασικούς ποιητές ήταν βαθιά και ουσιαστική. Τα ποιήματα του ήταν ένας καθρέπτης της Καρολίδειας εποχής.

32 ΘΕΟΔΟΥΛΦΟΣ της ΟΡΛΕΑΝΗΣ Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ένας προάγγελος ουμανιστής που ακολουθούσε την παράδοση αλλά αγαπούσε και την ελευθερία στην κοσμική και θρησκευτική ποίησή του. Η ποίησή του δεν ήταν καθαρά μίμηση, γιατί επέλεγε τα θέματά του από την καθημερινή του πείρα, τις ελπίδες και τους φόβους, τις χαρές και τις λύπες του. Η απόδειξη αυτών έγκειται στο γεγονός ότι ζει ξανά στους στίχους του, σαν ένας ευγενής και φωτισμένος άνδρας, φίλος του κάθε φτωχού και καταπιεσμένου, που δίδαξε σε μια βάρβαρη εποχή τις ευθύνες της δύναμης και υπενθύμιζε στον πλούσιο ότι μοιράζεται έναν κοινό κόσμο με τον φτωχό.

33 ΕΡΓΟ Θεοδούλφου 1. Ποιήματα Το έργο του, κυρίως ποιητικό, είναι πολύ επηρεασμένο από τον Οβίδιο. ποικίλει και περιλαμβάνει όπως και του Φορτουνάτου διάφορα ποιήματα. περιγραφικά, ποιήματα πολιτικά, θεολογικά και ηθικά π.χ. Στο Versus contra judices, ( carmen XXXVIII) θέτει όλα τα προβλήματα της δικαιοσύνης και καταγγέλλει τη γενική διαφθορά πριν πάρει θέση υπέρ των φτωχών και των καταπιεσμένων.

34 ΕΡΓΟ Θεοδούλφου Στην εξορία συνέθεσε τον πιο γνωστό λυρικό του ύμνο, Gloria laus et honor tibi sit, rex Christe redemptor, (carmen LXIX) ο οποίος ψάλλεται την Κυριακή των Βαϊων, και αναφέρεται στην είσοδο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Όλα τα ποιήματά του διακρίνονται για τον αυθορμητισμό και την ευθύτητά τους. Η πλούσια πνευματική παράδοση και η ευστροφία του περνούν στο στίχο του. Δεν είναι σχολικός ποιητής και έχει ένα πλούσιο ταλέντο που φαίνεται σε όλα του τα ποιήματα. Δεν αρνήθηκε την αρχαιότητα, αντίθετα ο ίδιος ομολογεί ότι καταφεύγει σ΄ αυτήν, πράγμα ασυνήθιστο για την εποχή του.

35 ΕΡΓΟ Θεοδούλφου 2. Πραγματείες και μεταφραστικό έργο. Με την παραίνεση του Καρλομάγνου έγραψε μια πραγματεία για το Αγιο Πνεύμα, De spiritu sancto (809) και μια λειτουργία για το Βάπτισμα, De ordine baptismi, (812). Μαζί με τον Αλκουίνο εργάστηκε για την αναθεώρηση του κειμένου της Βίβλου, επειδή ο Καρλομάγνος ζητούσε σωστή μετάφραση της Βίβλου. σώζονται σήμερα έξη αξιόλογες «βίβλοι του Θεοδούλφου» γραμμένοι με χρυσά γράμματα σε πορφυρό φόντο. Η πρόσφατη έρευνα του αποδίδει τα Libri Carolini, τα οποία αφορούν την πολεμική του Καρλομάγνου, (790- 794), εναντίον του Βυζαντίου για την εικονολατρία.

36 ΕΡΓΟ Θεοδούλφου 3. Επιστολές Έγραψε πολλές επιστολές σε διάφορα πρόσωπα, ξεχωρίζει όμως αυτή προς τον Καρλομάγνο όπου διαγράφει τη ζωή στην αυλή παραστατικά και ρεαλιστικά.

37 ΑΛΚΟΥΙΝΟΣ Βρετανία Ο Αλκουίνος ήταν η εξέχουσα μορφή της αυλής του Καρλομάγνου. Γεννήθηκε το 730 και σπούδασε στην καθεδρική σχολή του York. Σ’ ένα ταξίδι του στη Ρώμη το 781, απεσταλμένος του επισκόπου του York, συνάντησε τον Καρλομάγνο στην Πάρμα, που τον προσκάλεσε στην αυλή του. Το 782 ήρθε στη Γαλατία και έμεινε εκεί για όλη του τη ζωή.

38 ΑΛΚΟΥΙΝΟΣ Ο Αλκουίνος έγινε ο πιο έμπιστος σύμβουλος του Καρλομάγνου σε θέματα θεολογικά και παιδείας. Ανέλαβε τη διεύθυνση της σχολής του παλατιού και σ’ αυτόν οφείλεται η αναδιοργάνωσή της. Τον ονόμαζαν Flaccus. Το 796 σε ανταπόδοση των υπηρεσιών του έγινε ηγούμενος του μοναστηριού της Τουρ «Άγιος Μαρτίνος», όπου και το 801 αποτραβήχτηκε για το υπόλοιπο της ζωής του. Πέθανε το 804.

39 Έργο Αλκουίνου Το έργο του Αλκουίνου είναι τεράστιο. Περιλαμβάνει: Σχολικά βιβλία, που αφορούν στη γραμματική, ορθογραφία, ρητορική και διαλεκτική. Επιστημονικά έργα δηλαδή δογματικά και θεολογικά, όπως: Α. De fide Trinitatis Β. De virtutibus et vitiis Γ. De ratione animae Έργα ερμηνευτικά Έργα αγιογραφίας

40 Έργο Αλκουίνου Ποίηση Ο Αλκουίνος άφησε 100 ποιήματα: Α. Μια εποποιία από 1657 εξάμετρους στίχους, αφιερωμένη στα εξέχοντα πρόσωπα της αρχιεπισκοπής του York. Β. Ένα ποίημα 120 διστίχων ελεγειακών στο οποίο αφηγείται την λεηλεσία των Vikings το 793, ενός μεγάλου αγγλοσαξωνικού μοναστηριού. Γ. Πολλά ποιήματα ελεγειακά, λυρικά και επιγράμματα με διάφορα θέματα, θρησκευτικά, κοσμικά, πολιτικά. Επιστολογραφία Ο Αλκουίνος έγραψε επίσης πολλές επιστολές με αποδέκτες συμπατριώτες του, διάφορους φίλους και τον Καρλομάγνο. Μέσα στις 300 επιστολές του, ο Αλκουίνος αναφέρεται σε όλα τα επίκαιρα θέματα αλλά και σε θεολογικά ερωτήματα.

41 ΓΑΛΛΟΙ ΑΝΓΙΛΒΕΡΤΟΣ Κοντά στους Αγγλο-Σάξονες, τους Ιρλανδούς, τους Λομβαρδούς και Βησιγότθους, οι Γάλλοι άργησαν να πάρουν μέρος στην πνευματική ζωή του παλατιού. Το μόνο μέλος ήταν ο Ανγιλβέρτος, που στην αυλή τον ονόμαζαν Όμηρο. Γιος ευγενούς, γεννήθηκε το 750 και ήρθε πολύ νέος στην αυλή όπου και εκπαιδεύτηκε από τους Πέτρο της Πίζας, Παουλίνο και Αλκουίνο. Παντρεύτηκε την Βέρθα, την κόρη του βασιλιά και απέκτησε δυό γιούς. Ο Ανγιλβέρτος ήταν σπουδαίος διπλωμάτης και ο βασιλιάς τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Ανέλαβε αποστολές δύσκολες π.χ. το 792, 794, 796 στον πάπα. Ως ανταμοιβή τού χορηγήθηκε το αβαείο του Αγίου Ρικιέρ, το 790, με την ιδιότητα του κοσμικού ηγούμενου. Εμπλούτισε τη βιβλιοθήκη του μοναστηριού με πολλά, περίπου 200, και πολύ ενδιαφέροντα βιβλία. Πέθανε το 814.

42 ΓΑΛΛΟΙ ΑΝΓΙΛΒΕΡΤΟΣ ΕΡΓΟ Παρά την επωνυμία που του έδωσαν «Όμηρος» δεν είχε τη δύναμη τη φιλολογική των άλλων και στην αυλή διακρίθηκε για την προτίμησή του στα θεατρικά θεάματα. Άφησε 24 περίπου ποιήματα, τα περισσότερα από τα οποία απευθύνονται στον Κάρολο και είναι πανηγυρικά (θυμίζουν ως προς το ύφος τις εκλογές του Βιργιλίου).

43 9ος αιώνας. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΓΓΕΙΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ. Μετά το θάνατο του Καρλομάγνου, η πνευματική ζωή στην αυλή του παλατιού μειώνεται σιγά σιγά. Είναι η εποχή που την πνευματική σκυτάλη παίρνουν τα μοναστήρια του Saint Gall, Reichenau, Fulda, Corbie, Tours ( Saint Amand) και άλλα, και διαμορφώνουν τη δεύτερη περίοδο της αναγέννησης με τους δασκάλους που έζησαν, μορφώθηκαν και δίδαξαν στο παλάτι.

44 EINHARDUS Γεννήθηκε το 770 από γονείς ευγενείς, στην κοιλάδα του Main, και σε ηλικία 10 ετών οι γονείς του τον έστειλαν στο μοναστήρι του Fulda για να μορφωθεί. Ο αββάς Baugulfus υπήρξε δάσκαλός του και ο ίδιος ήταν που τον χρησιμοποίησε ως αντιγραφέα. Πριν το 796 στάλθηκε στη Σολή του Παλατιού του Καρλομάγνου και συνέχισε τις σπουδές του με δάσκαλο τον Αλκουίνο. Ηταν αγαπητός σε όλους για τον καλό χαρακτήρα του και ο Καρλομάγνος τον χρησιμοποίησε σε πολλές πολιτικές αποστολές, αλλά επειδή ο Einhardus διακρινόταν για τις τεχνικές γνώσεις του ο Καρλομάγνος τον όρισε προϊστάμενο της κατασκευής του βασιλικού παλατιού. Μετά το θάνατο του Καρλοάγνου παρέμεινε ως σύμβουλος του Λουδοβίκου του Ευσεβή. Τελικά αποσύρθηκε το 830 στο μοναστήρι του Seligenstadt, το οποίο ο ίδιος είχε ιδρύσει και όπου πέθανε το 840.

45 Einhardus ΕΡΓΟ Ο Einhardus έγραψε την Vita Karoli Magni imperatoris, που κατέχει μια αξιόλογη θέση στην ιστορία της Φιλολογίας. Ο Einhardus μιμήθηκε τον Σουητώνιο στο αντίστοιχο έργο του για τη Ζωή του Αυγούστου, περιγράφοντας την καταγωγή, τη ζωή και το έργο του Καρλομάγνου και μετά, αυτό που κάνει το έργο του πιο ενδιαφέρον, είναι ότι παρουσιάζει την προσωπικότητα του ευεργέτη του διατηρώντας την ελευθερία του συγγραφέα έτσι ώστε το έργο του να έχει τη δική του προσωπικότητα ξεφεύγοντας από τον στείρο μιμητισμό που είχαν οι μεσαιωνιστές μέχρι τότε. Το έργο αυτό γνώρισε αμέσως και σε όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα μεγάλη επιτυχία, διαδόθηκε σε περισσότερα από 80 χειρόγραφα και η επίδραση που άσκησε στον τομέα της βιογραφίας ήταν τεράστια.

46 HRABANUS MAURUS Ο Rabanus γεννήθηκε στη Mayence το 780. Το πλήρες όνομά του ήταν Magnentius Hrabanus Maurus. Πολύ μικρός ήρθε στο μοναστήρι του Fulda (788), και ξεκίνησε την εκπαίδευσή του. Το 797 μελετούσε στην αυλή του Καρολομάγνου και το 801 έγινε διάκονος. Οταν επέστρεψε στο μοναστήρι του Fulda, μετά το θάνατο του δασκάλου του, Alcuinus (804) δίδαξε για αρκετό διάστημα. το 822, έγινε μοναχός και φρόντισε με πολύ αγάπη για τη διαχείριση του μοναστηριού. Ενίσχυσε το scriptorium της μονής, τη βιβλιοθήκη της και στην εποχή του το μοναστήρι αυτό απέκτησε τη φήμη του σπουδαιότερου κέντρου των γραμμάτων στο ανατολικό κράτος της Φραγκονίας (Franconie). To 847 o Λουδοβίκος ο Γερμανικός τον έκανε αρχιεπίσκοπο της Mayence, όπου άσκησε με αξιοσύνη τα καθήκοντά του. Ο Rabanus πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου του 856.

47 ΕΡΓΟ Ο Rabanus θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους θεολόγους του 9ου αιώνα. Το έργο του πλούσιο και ποικίλο αναφέρεται σε όλους τους τομείς της θεολογίας, Το De laudibus sanctae crucis, σε δύο βιβλία, από τα οποία το πρώτο είναι το κύριο. Περιλαμβάνει, 28 ποιήματα Figurata και μια αφιέρωση στο Λουδοβίκο τον Ευσεβή όλα σε έμμετρο στίχο. Τα ποιήματα του Φορτουνάτου, τα αφιερωμένα στο Σταυρό, και κάποια άλλα του Αλκουίνου απετέλεσαν το πρότυπο για τον τύπο αυτό των ποιημάτων του Maurus. Το 819 ο Rabanus συνέθεσε το De institutione clericorum, σε τρία βιβλία. Πρόκειται για διδακτικά βιβλία, απαντήσεις σε διάφορα θεολογικά ερωτήματα που κατά καιρούς του έθεταν οι άλλοι μοναχοί.

48 Rabanus Maurus Το De sacris ordinibus, γράφτηκε μετά το 822 για να βοηθήσει ο Rabanus τους νέους κληρικούς και να ερμηνεύσει τις διαδικασίες του βαπτίσματος και της λειτουργίας, με τη μέθοδο του δανεισμού των αντίστοιχων χωρίων των πατέρων της εκκλησίας. Στα τρία βιβλία του De ecclesiastica disciplina, καταπιάνεται με την χριστιανική ηθική – αρετές και κακίες- δανειζόμενος χωρία του Αυγουστίνου αλλά και του έργου του de institutione clericorum. Το Liber de computo, γράφτηκε το 820. Πρόκειται για ένα διάλογο μεταξύ ενός δασκάλου και ενός μαθητή και θίγονται διάφορα θέματα. Τα είκοσι δύο βιβλία του De rerum naturis είναι μια εγκυκλοπαίδεια του Μεσαίωνα. Είναι φανερό ότι ο Rabanus επηρεάστηκε πολύ από τις Ετυμολογίες του Ισίδωρου, και όπως εκείνος προσπαθεί να παρουσιάσει το σύνολο της πραγματικότητας, δηλ τον ορατό και αόρατο κόσμο. Οπως εκείνος στηρίζεται στη φιλολογία και τις πηγές του παρελθόντος˙ περιγράφει λοιπόν ένα κόσμο που δεν ανήκει στην εποχή του, την εποχή του Καρολομάγνου, αλλά αυτήν των πηγών του.

49 Rabanus, Ο Rabanus, ασχολήθηκε και με την ποίηση. Εκτός από τον κύκλο των ποιημάτων που αφορούν στον ύμνο του Σταυρού de laudibus sanctae crucis, σώζονται πολλά μικρά σε έκταση ποιήματα που όμως παρουσιάζουν δυσκολία ως προς την αυθεντικότητά τους. Πολλά από τα ποιήματά του, τα αφιερωματικά ή αυτά που είναι γραμμένα σε μορφή επιστολής έχουν ως πρότυπά τους τον Αλκουίνο, έτσι πολλές φορές υπήρξε σύγχυση για το ποιος ήταν πραγματικά ο συγγραφέας τους. Ο Rabanus υπήρξε ένας από τους πιο μορφωμένους της εποχής του. Όμως η μίμηση και ο δανεισμός στα έργα του δεν επιτρέπει να τον χαρακτηρίσουμε ως πρωτότυπο και αξιόλογο συγγραφέα. Παρόλα αυτά παραμένει ένας σπουδαίος σοφός για την εποχή του, με πολλές και πλούσιες γνώσεις, με πληροφορίες που γίνονται χρήσιμες και με ποικιλία θεμάτων κυρίως θεολογικών. Ο Μεσαίωνας τον τίμησε δεόντως κυρίως για τους ύμνους του που αφορούν το Σταυρό του Κυρίου.

50 9ος αιώνας. WALAFRIDUS STRABUS Ο Walafridus ήταν μαθητής του Rabanus. Γεννήθηκε το 808 και έκανε τις πρώτες σπουδές του στο μοναστήρι του Reichenau. Το 825 στάλθηκε στο μοναστήρι του Fulda κοντά στον Rabanus. Το 829 σε ηλικία μόλις 20 ετών κλήθηκε στο παλάτι του Λουδοβίκου του Ευσεβή για να μορφώσει τον γιό του. Οταν το 838 η εκπαίδευση του Καρόλου ολοκληρώθηκε ο αυτοκράτορας σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης του χάρισε το αββαείο του Reichenau. Στις 18 Αυγούστου του 849 σε ηλικία 40 ετών πέθανε ξαφνικά. Ο Walafridus ήταν αγαπητός σε όλους όσους ήρθαν σε επαφή μαζί του. Υπήρξε ένας καλός δάσκαλος και συγγραφέας στο σύντομο χρόνο της ζωής του. Ηταν ένας αξιόλογος ποιητής και έτσι έμεινε γνωστός στους φιλολογικούς κύκλους του Μεσαίωνα.

51 ΕΡΓΟ Βίοι αγίων σε εξάμετρο: Visio Wettini, και de vita et fine Mammae monachi. Πρόκειται για ένα θρύλο που γράφτηκε στα ελληνικά και μεταγράφηκε πολλές φορές στη Δύση στα λατινικά. Επανέκδωσε την Vita Karoli, με εισαγωγή και χωρισμό του έργου σε κεφάλαια. Το 829 έγραψε το Versus de imagine Tetrici, το πιο αξιόλογο ποίημά του, 268 εξάμετροι στίχοι. Το μισό ποίημα είναι ένας διάλογος του Strabus, του ποιητή, με το Scintilla, το πνεύμα του και με θέμα ένα άγαλμα του Θεοδώριχου του Μεγάλου, έφιππου, που βρισκόταν μπροστά σε μια πηγή έξω από το παλάτι και που ο Κάρολος το 801 είχε φέρει από τη Ραβέννα στην Aix. To γεγονός είχε δημιουργήσει διαφωνίες αφού ο Θεοδώριχος ήταν βάρβαρος και αρειανός. Ο Walafridus ήταν απ’ αυτούς που δεν συμφωνούσαν με την τοποθέτηση του αγάλματος.

52 ΕΡΓΟ Το πιο γνωστό του έργο έγραψε ο Walafridus στο αββαείο του Reichenau. Είναι το επιγραφόμενο liber de cultura hortorum. Πρόκειται για ένα για ένα διδακτικό ποίημα, με έκταση 444 εξαμέτρων στίχων. Το έργο στηρίζεται στις προσωπικές εμπειρίες του ποιητή στη φυτοκομία και όχι σε ότι μόνο είχε διαβάσει σε προηγούμενα έργα. Η μέθοδος που ο ποιητής ακολουθεί είναι ίδια σε όλα τα κεφάλαια. Ξεκινά με την περιγραφή του φυτού, τις σχέσεις του με τη μυθολογική παράδοση, τις θεραπευτικές του ικανότητες και τη χρήση του στην ιατρική. Ο Walafridus είχε ως πρότυπο για τη συγγραφή του έργου του τον Columella και το έργο του De re rustica και συγκεκριμένα το δέκατο βιβλίο του Κολουμέλλα στο οποίο ο λατίνος ποιητής περιέγραφε την καλιέργεια των κήπων.

53 ΕΡΓΟ Τα Μικρά ποιήματα είναι άξια προσοχής γιατί διακρίνονται για το λυρισμό τους. Είναι επιτάφιοι, αφιερώματα σε μνημεία και εκκλησίες, και ποιήματα επιστολές που εκφράζουν την προσωπική ποίηση, όπως συνηθιζόταν στην εποχή του Καρολομάγνου. Ομως ο Walafridus τελειοποίησε το είδος αυτό. Αυτά απευθύνονται σε σύγχρονους επώνυμους αλλά πολύ συχνά και άγνωστους απλούς ανθρώπους και μιλούν για πράγματα καθημερινά, απλά περιστατικά που συμβαίνουν σε όλους.

54 ΙΡΛΑΝΔΟΙ Από τα μέσα του 9ου αιώνα μια ομάδα Ιρλανδών συγγραφέων παρουσιάζεται δυναμικά στα γράμματα της εποχής και διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο στην αναγέννηση του πνευματικού λατινικού κόσμου. Ο σπουδαιότερος ανάμεσα σ’αυτήν την ομάδα ήταν ο SEDULIUS SCOTTUS. Για τη ζωή του Sedulius δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Ηρθε στη Γαλλία ανάμεσα στα 840 και 851. Το 850 βρίσκουμε τον Sedulius στην Κολονία, έπειτα στο Μετς.

55 SEDULIUS SCOTTUS. Σε πολλά σημεία ο Sedulius μας θυμίζει τον Φορτουνάτο. Παρότι η εποχή του χαρακτηρίζεται από τους κληρικούς και τους ανθρώπους της εκκλησίας και του σχολείου, αυτός, αν και κληρικός, διαφέρει εντελώς από τους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του. Διακρίνεται για το χιούμορ του, την αγάπη του για τη ζωή και για τον κόσμο.

56 ΕΡΓΑ SEDULIUS SCOTTUS. Το φιλολογικό του έργο αναφέρεται στην ερμηνεία της Βίβλου, στη Γραμματική, σένα καθρέφτη του πρίγκιπα και σε πολλά ποιήματα. Τα ερμηνευτικά του έργα : praefationes, argumenta, canones, αναφέρονται στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Το πιο ενδιαφέρον ερμηνευτικό του έργο είναι το Collectaneum in Apostolum.

57 SEDULIUS SCOTTUS. Το έργο του που αφορά στη Γραμματική αποδεικνύει ότι ο Sedulius είναι πιο πολύ φιλόλογος παρά ερμηνευτής και αναφέρεται στο σχολιασμό των πολύ γνωστών παλαιών γραμματικών του Πρισκιανού, στην Ars miror του Δονάτου και στην Ars de verbo του μαθητή του Πρισκιανού, του Ευτύχιου. Το Liber de rectoribus christianis γράφτηκε ανάμεσα στο 855 και 859 και θεωρείται το πιο αξιόλογο και γνωστό.

58 SEDULIUS SCOTTUS. Τα ποιήματά του Sedulius απευθύνονται σε διάφορα πρόσωπα, ηγεμόνες, επισκόπους και λαϊκούς. Είναι χαρακτηριστικό του ποιητή ότι στην ομάδα, που στην ουσία περιλαμβάνει ποίηση της αυλής, βρίσκονται ποιήματα που χαρακτηρίζουν τον Sedulius, ως πρόδρομο των vagantes. (Boris JARCHO, Die Vorlaüfer des Golias, στο Speculum 3,1928, σσ. 523-579.)

59 SEDULIUS SCOTTUS. Υπάρχει μια αντίθεση που ξαφνιάζει στα ποιήματα του Sedulius. Σ’αυτά που δείχνουν τον ποιητή σαν bohème, πνευματώδη και γεμάτο χιούμορ, όχι όμως επιπόλαιο, αλλά παρασυρμένο από την εύθυμη πλευρά της ζωής και στα άλλα που ο Sedulius επιβεβαιώνει με αποφασιστικότητα το ποιητικό του ταλέντο και που δείχνουν την προσωπικότητα του συγγραφέα. Επηρεασμένος ή όχι από την Ιρλανδική παράδοση ο Sedulius κατάφερε να βάλει το προσωπικό στοιχείο στην ποίησή του, γίνεται πρωτότυπος πολλές φορές σε μια εποχή που η μίμηση σε όλα τα είδη της λογοτεχνίας αποτελούσε κανόνα για τον κάθε συγγραφέα.

60 JOHANNIS SCOTTUS ( ERIUGENA). Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Στην αυλή του Καρόλου άσκησε το επάγγελμα του δασκάλου. Όπως ξαφνικά εμφανίστηκε έτσι και εξαφανίστηκε το 870. Ο Eriugena, υπήρξε ένας από τους πιο μορφωμένους άνδρες του Μεσαίωνα. Πνεύμα φιλοσοφικό που η ελευθερία και ανεξαρτησία όπως και το θάρρος της σκέψης του τρόμαξαν τους συγχρόνους του. Ο Johannis Scottus, ανήκει στους ελάχιστους μορφωμένους του Μεσαίωνα που γνώριζαν ελληνικά και αυτό αποδεικνύεται από το έργο του: de differentiis et societatibus graeci latinique verbi.

61 JOHANNIS SCOTTUS Ο Scottus μετάφρασε τα έργα του Ψευδο-Διονύσιου του Αρεοπαγίτου. Μετάφρασε επίσης τα Ambigua in Gregorium Nazianzenum (τα άπορα εις Γρηγόριον) του Μάξιμου του Ομολογητή από ένα χειρόγραφο στα ελληνικά που βρήκε σε κάποια βιβλιοθήκη της Γαλλίας.

62 JOHANNIS SCOTTUS Το σπουδαιότερο έργο του ήταν το Periphyseon σε τέσσερα βιβλία. Εργο καθαρά φιλοσοφικό, θεωρείται από τα σπουδαιότερα του Μεσαίωνα. Ο Scottus χωρίζει το σύμπαν σε δύο μέρη. Το ένα, η «Φύση», η μια διάσταση: quae creat et non creatur, το δεύτερο η διάσταση : quae creatur et creat, το τρίτο η διάσταση: quae creatur et non creat, και το τέταρτο η διάσταση: quae nec creat nec creatur. Tο πρώτο αντιστοιχεί στο Θεό, το δεύτερο στις αρχικές αιτίες ή ιδέες, το τρίτο αφορά στα όντα που δημιουργήθηκαν από τις ιδέες και το τέταρτο αφορά τη θεία φύση, τον σκοπό όλων των όντων.

63 JOHANNIS SCOTTUS Πολλοί χαρακτήρισαν τον Scottus πανθεϊστή και αυτό είναι λανθασμένο. Είχε κατηγορηματικά αποκλείσει την αφομοίωση του Θεού με το σύμπαν, του δημιουργού από τα δημιουργήματα. Εκείνο που προκάλεσε το σκάνδαλο στους συγχρόνους του ήταν η διαβεβαίωση και ο προσδιορισμός μέσα από τα οποία χρησιμοποίησε τη δική του σκέψη, όχι αντίθετα, αλλά παράλληλα με την πίστη στην αρχή της Αποκάλυψης. Γι’ αυτόν ισχύει ένα γεγονός, ότι κάθε ανθρώπινη προσπάθεια προς την αλήθεια είναι ατελής.