Η παρουσίαση φορτώνεται. Παρακαλείστε να περιμένετε

Η παρουσίαση φορτώνεται. Παρακαλείστε να περιμένετε

Δρ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΔΡΟΣΙΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ.

Παρόμοιες παρουσιάσεις


Παρουσίαση με θέμα: "Δρ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΔΡΟΣΙΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ."— Μεταγράφημα παρουσίασης:

1 Δρ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΔΡΟΣΙΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ

2  Το παιδί επειδή δεν είναι σε θέση να βάλει το ίδιο τα όρια στη συμπεριφορά του έχει ανάγκη από τον ενήλικα να το κάνει.  Εάν όχι, τότε καταβάλλεται από άγχος που το οδηγεί σε χαοτική συμπεριφορά.  Η κακώς εννοούμενη δημοκρατικότητα από την πλευρά του ενήλικα και η υπερβολική φιλικότητα, αντί να οδηγήσει το παιδί σε ωριμότητα, το οδηγεί αντίθετα σε καταστάσεις άγχους, γιατί πιεζόμενο να παίξει το ρόλο του ενήλικα οδηγείται σε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μια και δε γνωρίζει όπως εκείνος, πού πρέπει να σταματήσει.

3  Η οριοθέτηση της συμπεριφοράς είναι αυτό που βοηθά το παιδί να κατανοήσει τους κανόνες και τις προσδοκίες των γονέων του. Τα όρια που τίθενται στη συμπεριφορά καθορίζουν επίσης την ισορροπία της δύναμης και της εξουσίας στις οικογενειακές σχέσεις και συνιστούν ένα ουσιώδες στοιχείο στην ανατροφή των παιδιών.  Πολλές μελέτες αναφέρουν ότι όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σε αντίθεση με τα παιδιά στα οποία επιτρέπεται να συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει.

4  Mόνον ένα παιδί που απολαμβάνει τη σιγουριά που του εξασφαλίζουν οι γονείς θα αναπτυχθεί έτσι ώστε, όταν έρθει η στιγμή, να μπορεί να δοκιμάσει και να ξεπεράσει τα όρια αυτά.  Ένα παιδί που δεν γνωρίζει όρια και δεν μαθαίνει να τα τηρεί είναι ανασφαλές, αποπροσανατολίζεται εύκολα από κάθε είδους ερεθίσματα, δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στους στόχους του και βιώνει συχνά την απόρριψη και τις συνεχείς αποτυχίες.  Προσέξτε τα διφορούμενα μηνύματα. Καθώς του λέτε «Μη χτυπάς» ή «Μην το κάνεις αυτό», αν εσείς κατά βάθος δεν έχετε πειστεί, ίσως αυξήσετε την έλλειψη αυτοελέγχου στο παιδί σας.

5  Όταν απαιτούμε από το παιδί να μην καθίσει στο χώμα για να μη λερωθεί, να μη σκαρφαλώσει όπως τα άλλα παιδιά στο πεζούλι γιατί μπορεί να πέσει, να καθίσει πολλή ώρα ήσυχο για να μη μας ενοχλήσει, να μην αγγίξει τίποτα γιατί μπορεί να κάνει ζημιά, τότε το κάνουμε αναίσθητο απέναντι στα «μη» και υπονομεύουμε τη δυνατότητα να δεχθεί κάποια όρια που είναι πραγματικά ουσιώδη για την ασφάλειά του και τις σχέσεις του με τους άλλους.  Oι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους το παιδί δοκιμάζει τα όριά του είναι οι γονείς και ακολουθούν οι δάσκαλοι.

6  Η είσοδος στο σχολείο αποτελεί ορόσημο για τη ζωή του  Απομακρύνεται από το στενό περιβάλλον της οικογένειας που είχε κυρίαρχο ρόλο και μπαίνει στο χώρο της σχολικής κοινότητας όπου δάσκαλοι και συνομήλικοι αποκτούν κυρίαρχο ρόλο  Το σχολείο εμφανίζεται ως χώρος πίεσης και υποταγής σε κανόνες και αξίες δύσκολα κατανοητές από το παιδί οπότε μπορεί να εκδηλώσει άρνηση για το σχολείο. Συνήθως εφφανίζεται τις πρώτες μέρες και υποχωρεί.  Εάν επιμείνει τότε μιλάμε για σχολική φοβία. Μπορεί να ξεκινήσει με απροθυμία να πάει στο σχολείο και να φθάσει σε πλήρη αρνητισμό συνοδευόμενο από εκρήξεις θυμού επιθετικότητας ή υπερκινητικότητας και ψυχοσωματικές διαταραχές.  Στην περίπτωση αυτή μπορεί να εκφράζει φόβο για απειλές ή χρήση βίας από άλλα παιδιά.

7  Η προσαρμογή των παιδιών στο σχολείο, η σχολική τους επίδοση αλλά και η ψυχική και η σωματική τους ισορροπία εξαρτώνται και από το βαθμό ασφάλειας και προστασίας που αισθάνονται μέσα στο σχολείο  Yπάρχουν μαθητές που δεν έχουν όρια στη συμπεριφορά τους και γίνονται δυνάστες για αδύναμους ή διαφορετικούς συμμαθητές τους.  Ο εκφοβισμός αυτός είναι μια μορφή κακοποίησης  Το φαινόμενο του εκφοβισμού(«bullying» ή θυματοποίηση) παιδιών και εφήβων από συμμαθητές τους στα σχολεία είναι τόσο παλιό όσο και η ίδια η διαδικασία της σχολικής μάθησης.

8  Η λέξη bully εμφανίζεται για πρώτη φορά στα 1530 προερχόμενη από τη Δανέζικη λέξη boel που σημαίνει αδερφός και χρησιμοποιείται και για τα δυο φύλα.  Από το 1970 ο Dan Olwens καθ. Παν. της Νορβηγίας υπήρξε πρωτοπόρος στην καταγραφή και μελέτη του φαινομένου που ονομάστηκε «εκφοβισμός» «bullying» ή θυματοποίηση,δηλαδή όταν:  «Ένα άτομο υφίσταται εκφοβισμό και εκτίθεται επανειλημμένα και για μακρό χρονικό διάστημα σε αρνητικές πρακτικές εκ μέρους ενός ή περισσοτέρων άλλων».  Ο εκφοβισμός αυτός είναι μια μορφή κακοποίησης και γι’ αυτό ο Olwens χρησιμοποιεί πολλές φορές και τον όρο «κακοποίηση συνομηλίκου».  Η μέση αναλογία εμπειρίας εκφοβισμού σε πανελλήνιο επίπεδο είναι 1 στους 3 μαθητές

9  Λεκτική: προσβολές, διάδοση φημών, προσβλητικά παρατσούκλια, απειλές, συστηματική απομόνωση από την ομάδα  Σωματική: χτυπήματα, κλωτσιές, σπρωξίματα, καταστροφή προσωπικών ειδών  Χρήση μέσων τεχνολογίας: υβριστικά μηνύματα μέσω κινητών τηλεφώνων ή e-mail, λήψη και διακίνηση υλικού φωτογραφικού η βίντεο στο facebook.  Η έκταση του φαινομένου είναι η ίδια για αγόρια και κορίτσια  Τα κορίτσια δέχονται περισσότερο λεκτική βία και αποκλεισμό από την ομάδα -πρώην φίλες, χρησιμοποιείται υλικό προσωπικών εκμυστηρεύσεων με σκοπό τη διάδοση φημών και την κοινωνική απομόνωση  Τα αγόρια αντιμετωπίζουν σωματική βία. Οι φήμες αφορούν ομοφυλοφιλικές τάσεις  Ο εκφοβισμός λαμβάνει χώρα συνήθως στους σχολικούς χώρους την ώρα του διαλείμματος, αλλά και στο δρόμο προς ή από το σχολείο.

10  Η συχνότητα είναι μεγαλύτερη στο νηπιαγωγείο (22%) ή στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και αναζωπυρώνεται πάλι στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου.  Η συχνότητα του εκφοβισμού μειώνεται σημαντικά στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου.  Πολλά παιδιά καλούνται να υπομένουν σιωπηλά αυτό τον εφιάλτη διότι τα παράπονά τους συχνά αντιμετωπίζονται από τους ενήλικες με ειρωνικά σχόλια ή με τάσεις ελαχιστοποίησης.  Στην πλειονότητά τους τα παιδιά τείνουν να αναφέρουν τη θυματοποίησή τους στους γονείς και όχι στους δασκάλους

11  Πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο βάρος ή ύψος  Αν φοράνε γυαλιά, σιδεράκια κλπ  θέματα που αφορούν την εμφάνιση  Επίδοση στην τάξη (πολύ καλή ή πολύ κακή)  Ειδική ανάγκη ή αναπηρία  Μαθησιακές δυσκολίες  θέματα οικογενειακά (μονογονεϊκή οικογένεια)  Διαφορετική εθνικότητα/ θρησκεία/κουλτούρα/χρώμα

12  Είναι παιδιά μη επιθετικά, αγχώδη, ανασφαλή, μη δημοφιλή, μοναχικά, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και έλλειψη δυναμικότητας  Έχουν την τάση να περιμένουν αρνητική αντιμετώπιση από τους συνομηλίκους τους και καταφεύγουν σε κοινωνική απόσυρση για να προστατευτούν  Υπάρχουν και τα «προκλητικά θύματα» (14% των θυμάτων) παιδιά, που έχουν την τάση να παρενοχλούν και να προκαλούν τις επιθέσεις των συνομηλίκων τους. Αυτά τα παιδιά τείνουν να είναι υπερκινητικά και μη συνεργάσιμα  Μετά από συνεχή εκφοβισμό τα παιδιά-θύματα αρχίζουν να είναι αρνητικά προς το σχολείο, χειροτερεύει η επίδοσή τους(17% των θυμάτων ), γιατί αποσύρονται από τις ομαδικές εργασίες και ορισμένα οδηγούνται σε απόπειρες αυτοκτονίας.

13  Ο συνηθέστερος τύπος θύτη είναι ένα παιδί με αυταρχική προσωπικότητα, επιθετικό, ακόμα και προς τους ενήλικες, παρορμητικό και σωματικά δυνατό, ιδίως στα αγόρια.  Φαίνεται σίγουρο για τον εαυτό του, μη ικανό για ενσυναίσθηση, και αποζητά την ανοιχτή και δημόσια διαμάχη με στόχο να επιβεβαιώσει την υπεροχή του και να επιβληθεί στην ομάδα των συνομηλίκων του.  Δεν είναι απομονωμένα όπως θα περίμενε κανείς, ούτε ανασφαλή ή αγχώδη.  Αν επιπλέον έχουν και χαρακτηριστικά που τα κάνουν ελκυστικά, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ομάδα παιδιών γύρω τους και να πείσουν άλλα παιδιά να τα μιμηθούν στον εκφοβισμό.

14  Τα παιδιά που έχουν εκφοβιστεί, κάποιες φορές ανταποδίδουν τον εκφοβισμό όταν τους δοθεί η ευκαιρία  Αυτά τα παιδιά φαίνεται να είναι επιθετικά και σίγουρα για τον εαυτό τους, όταν είναι ανάμεσα σε παιδιά που τους αποδέχονται  Όταν είναι μακριά από αυτά εύκολα θυματοποιούνται γιατί φαίνεται ότι χάνουν την αίσθηση ασφάλειας

15  Συχνά τα παιδιά-θύτες είναι αρκετά δημοφιλή και αντλούν ικανοποίηση από την αίσθηση ισχύος και από το γεγονός ότι δεν τους σταματάει κανείς.  Μπορεί να πουν ότι το θύμα το αξίζει ή ότι πήγαινε γυρεύοντας, πράγμα το οποίο μετά από μακροχρόνιο εκφοβισμό να το ενστερνιστεί και το ίδιο το θύμα.  Πολύ συχνά τα παιδιά που είναι βίαια μπορεί να είναι θύματα βίαιης συμπεριφοράς στο οικογενειακό τους περιβάλλον  Μπορεί να αισθάνονται μειονεκτικά σε άλλους τομείς της σχολικής ζωής π.χ. στα μαθήματα, ή στην κοινωνικότητά τους λόγω εμφάνισης

16  ιδιοσυγκρασία του παιδιού, μπορεί να έχει κατάθλιψη  έλλειψη κατανόησης και ζεστασιάς εκ μέρους των γονιών ιδίως της μητέρας  ψυχρότητα από τους γονείς και μη εκδήλωση αγάπης  ασαφείς οριοθετήσεις της συμπεριφοράς του παιδιού από τους γονείς  χρήση της σωματικής βίας ως μεθόδου πειθαρχίας  Ένα παιδί που είναι γεμάτο με μίσος για ένα αγαπητό πρόσωπο θα χτυπάει κάποιο άλλο παιδί ή θα βασανίζει τα ζώα.

17  Όταν βλέπουν ένα συμμαθητή τους να κακοποιείται τα παιδιά εκτιμούν ότι:  το 41% των παιδιών επεμβαίνει «μερικές φορές»  Το 12% «σχεδόν πάντα»  Το 16% «σχεδόν ποτέ»  Όσον αφορά τις δικές τους αντιδράσεις μπροστά σε μια σκηνή εκφοβισμού:  Τα μισά λένε ότι προσπάθησαν να βοηθήσουν  Το 30% ότι δεν έκαναν τίποτα αλλά σκέφτηκαν ότι θα έπρεπε να είχαν βοηθήσει.  Το 20% απάντησαν ότι δεν έκαναν τίποτα γιατί «δεν ήταν δική τους δουλειά»  Αν και στην πλειονότητά τους είπαν ότι δε θέλουν να συναναστρέφονται τους θύτες, αρκετά αγόρια είπαν ότι τους αρέσουν γιατί είναι «μάγκες»

18  Τα περισσότερα παιδιά παρακολουθούν αμέτοχα επεισόδια εκφοβισμού γιατί θεωρούν ότι το θύμα πρέπει να αναλάβει την υπεράσπισή του, αδιαφορούν ή θεωρούν ότι πρέπει να επέμβουν οι δάσκαλοι.  Η πλειονότητα των παιδιών θεωρεί τον εκφοβισμό «φυσική τάξη των πραγμάτων»  Οι ομάδες των παιδιών ασκούν στα μέλη τους πίεση για ομοιομορφία και διατήρηση του ομαδικού προτύπου, οπότε «νομιμοποιείται» η βία ακόμα και για τα θύματα.  Κάθε αγόρι ή κορίτσι του οποίου κάποια χαρακτηριστικά (ψυχολογικά, οικογενειακά, φυλετικά ή κοινωνικά) αποκλίνουν από τα πρότυπα της ομάδας μπορεί να θεωρηθεί ασυνείδητη απειλή για όλους.  Ο θύτης γίνεται η προσωποποίηση μιας τάσης της κοινωνικής ομάδας των παιδιών να απορρίπτουν και να θυματοποιούν ορισμένα μέλη τους. Αυτό βοηθά στη σύσφιξη των δεσμών και στην τόνωση του «ναρκισσισμού» της ομάδας.

19  Γενικά αναγνωρίζουμε ως έμφυτο στον άνθρωπο ένα ένστικτο επιθετικότητας τουλάχιστον για την άμυνά του.  Ωστόσο έχουμε και κάποια επίγνωση ότι οι τάσεις της επιθετικότητας της σκληρότητας και του εγωισμού συνδέονται στενά με συναισθήματα ικανοποίησης, όπως συμβαίνει όταν παρακολουθούμε μια ταινία τρόμου.  Αυτή η ευχαρίστηση που μπορεί να συνδέεται στενά με επιθετικά συναισθήματα εξηγεί σε ορισμένο βαθμό γιατί αυτά τα συναισθήματα είναι τόσο κυρίαρχα και τόσο δύσκολα στον έλεγχο.  Εξ άλλου είναι φανερό ότι ορισμένες μορφές επιθετικότητας παίζουν σημαντικό ρόλο στον αγώνα για την επιβίωση π.χ. στην εργασία ή στις απολαύσεις, οι άνθρωποι που δε διαθέτουν ένα βαθμό επιθετικότητας όταν αντιμετωπίζουν μια δυσκολία, δεν μπορούν να αντισταθούν αρκετά.

20  Τα περισσότερα παιδιά φέρονται αρκετά βίαια ορισμένες φορές, αλλά λίγα καταλήγουν να γίνονται θύτες.  Είναι απαραίτητο λοιπόν για το παιδί να καταλάβει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος, πράγμα που οφείλει να γίνεται ξεκάθαρο από το περιβάλλον του, δηλαδή το σχολείο και την οικογένεια.  Είναι ανάγκη να αναγνωρίζεται ως λάθος πρακτική τόσο από το σχολείο, όσο και από το οικογενειακό περιβάλλον  Είναι εξαιρετικά τραυματική εμπειρία για το θύμα, με σοβαρές συνέπειες στη σχολική, αλλά και τη μετέπειτα ζωή του/της.  Τέτοια περιστατικά μπορεί να επηρεάσουν τη σχέση του παιδιού με το σχολείο και την ευρύτερη σχολική του επίδοση.  Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να επηρεαστεί η ψυχική υγεία του παιδιού-θύματος, πράγμα που μπορεί να εμφανιστεί με συμπτώματα έντονης θλίψης και φόβου, αισθήματα ανασφάλειας και επιθετικότητας εναντίον του εαυτού, που σε ακραίες μορφές οδηγεί κατά την εφηβεία σε αυτοτραυματισμούς ή και αυτοκτονία.

21 o Πρέπει να το αναφέρει σε κάποιον ενήλικα ή φίλο  Να μην μένει μόνος/μόνη πχ στα διαλείμματα ή στο προαύλιο,σε απομονωμένες τουαλέτες κλπ  Ημερολόγιο των περιστατικών βίας, ώστε να μπορεί να τα διηγηθεί στους αρμόδιους ενηλίκους με ακρίβεια  Επιμονή στην αναζήτηση βοήθειας εώς ότου επιλυθεί το ζήτημα.

22  Συναισθήματα ενοχής και θυμού εναντίον του σχολείου ή του παιδιού-θύτη είναι φυσικό να υπάρχουν.  Παρά την ένταση των συναισθημάτων αυτών, ο γονέας συνίσταται να το συζητήσει με το σχολείο και όχι με το γονιό του άλλου παιδιού.  Μη-συγκρουσιακή αντιμετώπιση αλλά συνεργατική  Διακριτικότητα και σεβασμός του χώρου του παιδιού για να μη νιώσει χειρότερα  Ρεαλιστικές απαιτήσεις ανάλογες του σχολικού κανονισμού

23  Το σχολείο είναι ο φυσικός κοινωνικός χώρος του παιδιού  Σε καμία περίπτωση κάποιος εκπαιδευτικός θα άφηνε ένα παιδί αβοήθητο εν γνώσει του.  Ενασχόληση και Διερεύνηση του ζητήματος με τους παρευρισκόμενους  Συνεργασία και συζήτηση με γονείς σε σχέση με το τί θεωρείται αποδεκτό και τί όχι  Ύπαρξη πάγιας πολιτικής στο σχολείο  Δημιουργία μεθόδων αντιμετώπισης από τις εμπλεκόμενες πλευρές  Δράσεις που θα αναπτύσσονται στο μαθητικό πληθυσμό με συζητήσεις ή/και δημιουργική έκφραση, οι οποίες θα επαναλαμβάνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.

24  Είναι αυτό που επιδιώκει την ευαισθητοποίηση των παιδιών, εκπαιδευτικών και γονιών για :  Αποδοχή της διαφορετικότητας  Αίσθηση ικανοποίησης και ασφάλειας στο σχολικό και οικογενειακό περιβάλλον  Κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ εκπαιδευτικών, γονιών και παιδιών, ώστε να εκμυστηρεύονται οι μαθητές τα προβλήματά τους εγκαίρως.  Ενημέρωση και συνεργασία εκατέρωθεν γονέων και εκπαιδευτικών για το συμφέρον του παιδιού.  Συνεργασία γονιών με ειδικούς, όταν συστήνεται αυτό από τον εκπαιδευτικό, για την αντιμετώπιση των οποιονδήποτε εκδηλώσεων σε παιδί, διαταρακτικής συμπεριφοράς, ή θυματοποίησης, ή άσκησης βίας στο χώρο του σχολείου ή και εκτός.

25  Προσφέρετε στο παιδί πρότυπα συμπεριφοράς για μίμηση. Δοκιμάστε να το βοηθήσετε να ελέγξει τον εαυτό του ή να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, δίνοντάς του παραδείγματα.  Συχνά ο τρόπος που το βοηθάτε να λύσει μια διαφορά είναι πολύ πιο διδακτικός από χίλιες λέξεις.  Μια σταθερή, άμεση αλλά και γεμάτη αγάπη προσέγγιση είναι σίγουρα το καλύτερο πρότυπο για μίμηση που μπορείτε να του προσφέρετε.  Σταθείτε και εκτιμήστε και πάλι τις περιπτώσεις στις οποίες η πειθαρχία δεν έφερε αποτέλεσμα. Μήπως αντιδράτε πολύ σκληρά και επομένως αναποτελεσματικά; Μήπως το παιδί σας αντιδρά με τρόπο που υποδηλώνει ότι έχει άγχος ή ότι χρειάζεται περισσότερη στοργή;

26  Ζητήστε τη γνώμη του παιδιού για το τι θα μπορούσε να βοηθήσει την επόμενη φορά. Και δοκιμάστε το. Αν φέρει αποτέλεσμα, επαινέστε το παιδί σας.  Η σωματική τιμωρία έχει πολύ χειροπιαστά μειονεκτήματα. Θυμηθείτε τι σημαίνει για το παιδί να σας δει να χάνετε την ψυχραιμία σας και να αντιδράτε με τη χρήση σωματικής βίας.  Η κακομεταχείριση καταστρέφει τις εγκεφαλικές δομές που σχετίζονται με τη λογική σκέψη και τη δυνατότητα να επεξεργαζόμαστε αναμνήσεις και συναισθήματα.  Για το λόγο αυτό τα παιδιά που έχουν υποστεί σωματική ή ψυχολογική βία στην παιδική τους ηλικία, αργότερα επιδεικνύουν ιδιαίτερα σκληρή κι επιθετική συμπεριφορά στον χώρο του σχολείου, αλλά και γενικότερα ή εγκλωβίζονται για πάντα στον ρόλο του θύματος, εκδηλώνοντας εσωστρέφεια, απαισιοδοξία, υποτονικότητα, ψυχολογικές διακυμάνσεις ή διαταραχές, χαμηλό αυτοσυναίσθημα διαταραχές πανικού.

27 Ο γονιός οφείλει: Να διαθέτει απεριόριστη υπομονή, κατανόηση, αποδοχή και συμπαράσταση. Να ελέγχει τις προσωπικές του ανάγκες, προσδοκίες και απαιτήσεις διαχωρίζοντάς τις από αυτές του παιδιού. Να θυμάται πώς ένιωθε σ’ αυτή την ηλικία και να προσπαθεί να μπαίνει στη θέση του παιδιού και να αντιλαμβάνεται τα συναισθήματά του. Να του δείχνει ότι είναι εκεί, στη διάθεσή του για βοήθεια, δίχως να γίνεται υπερπροστατευτικός ώστε να του δώσει τη δυνατότητα να ωριμάσει και να ανεξαρτητοποιηθεί. Να ακούει τις ανάγκες του, αλλά να έχει το σθένος να θέτει τα απαραίτητα όρια στη σχέση με το παιδί του και στο ρόλο του. Να μη διστάζει να παραδέχεται τις δικές του αδυναμίες και να ζητά τη συμβουλή του δασκάλου, όταν κρίνει ότι είναι προς όφελος του παιδιού του. Να του γίνει βίωμα ότι το παιδί που έφερε, ή θα φέρει στον κόσμο δεν είναι αντικείμενο που του ανήκει, και αυτή είναι η πιο σωστή πρόληψη για οποιοδήποτε πρόβλημα ψυχολογικό ή μαθησιακό.

28  Tο παιδί δοκιμάζει τα όριά μας, όχι όμως για να προκαλέσει εμάς και να «περάσει το δικό του», αλλά γιατί η παρόρμησή του να ξεπεράσει το όριο είναι ισχυρή και θέλει να εξετάσει κατά πόσο το όριο εξακολουθεί να ισχύει.  Eίναι πολύ σημαντικό να δείχνουμε στο παιδί ότι απορρίπτουμε την πράξη του, όχι όμως το ίδιο (δεν λέμε «είσαι κακό παιδί», λέμε «αυτό που έκανες είναι κακό»). Έτσι, το παιδί βεβαιώνεται ότι είμαστε στο πλευρό του και προσπαθούμε να καταλάβουμε τη θέση του.

29  Aν μπορούμε οι ενήλικοι να βάλουμε τις βάσεις έτσι ώστε το παιδί να μπορέσει μέσα από τη δική μας εμπιστοσύνη και κατανόηση να αναπτύξει τη δική του προσωπική αίσθηση για το σωστό και το λάθος, τότε μεγαλώνοντας θα μπορεί να ελέγχει όλο και περισσότερο τις αρνητικές του παρορμήσεις, να διακρίνει πού βρίσκονται τα όρια και να προστατεύει αποτελεσματικά τον εαυτό του και τις σχέσεις του.

30  Μια καλή σχέση με τον εαυτό μας είναι μια από τις προϋποθέσεις για να μπορούμε να δείξουμε στους άλλους αγάπη και ανεκτικότητα. Αυτή η καλή σχέση οικοδομείται μέσα από τη σχέση αγάπης με τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας, γονείς φίλους και δασκάλους.  Αν καταφέρουμε να συγχωρήσουμε μέσα μας οι ενήλικοι τους δικούς μας γονείς θα μπορέσουμε να είμαστε σε ειρήνη με τον εαυτό μας και να αγαπάμε τους άλλους με την αληθινή σημασία της λέξης.  Αυτό θα μας κάνει καλύτερους γονείς για τα παιδιά μας θα μειώσει την επιθετικότητά τους και θα κάνει τον κόσμο ειρηνικότερο.

31


Κατέβασμα ppt "Δρ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΔΡΟΣΙΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ."

Παρόμοιες παρουσιάσεις


Διαφημίσεις Google